เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ - ตอนที่ 198
บทที่ 198 ตั้งท้อง
เมื่อตกกลางคืน แสงไฟก็สว่าง
ทั้งสองฟากของถนนมีเสียงผู้คนดังเซ็งแซ่ สะพานที่ฝั่งตกข้ามของถนนตกแต่งไปด้วยแสงไฟหลากสี แสงจากดอกไม้ไฟเหมือนสร้อยคอมรกตที่ระหว่างคอของเทพธิดาแห่งรัตติกาล แสงสว่างวาบท่ามกลางความมืดในช่วงกลางคืน
หานฉ่ายหลิงนั่งอยู่บนเตียงในห้องคนไข้ที่สามารถเห็นวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืน ลอบถอนหายใจพลางเหม่อมองออกไปนอกห้องผู้ป่วย ในใจคิดถึงคนที่ไม่อาจกลับมาได้
ชีวิตในต่างประเทศ สิ่งเดียวที่เธอหวังนั่นก็คือขอให้เขากลับมาโดยเร็วที่สุด แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ที่ทำให้เธอรู้สึกว่าช่วงเวลานี้ช่างไกลเกินจะไขว่คว้า
ผลการตรวจออกมาในช่วงเช้า ก่อนที่คุณหมอจะเป็นฝ่ายมาคุยกับเธอ แต่เป็นหานฉ่ายหลิงที่เป็นฝ่ายวิ่งไปหาคุณหมอที่ห้องทำงาน
เมื่อตรวจสอบข้อสรุปจากเอกสารแล้ว เธอก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา ในที่สุด เธอค่อยหยิบเช็คออกมาจากกระเป๋าและยื่นมันให้กับคุณหมอ
หมอสับสนเล็กน้อยและคิดจะเอ่ยโต้แย้ง หานฉ่ายหลิงก็รีบบอกที่อยู่บ้านของเขาและเรื่องที่ภรรยาของเขาตั้งครรภ์มานานกว่าหกเดือนแล้ว
ทันใดนั้น สีหน้าของหมอก็เปลี่ยนไปอย่างไม่อาจคาดเดาได้
พลางสอดมือเข้าไปในลิ้นชักอย่างไม่รู้ตัว
ในประเทศนี้ มีคนจำนวนไม่น้อยที่ได้รับอนุญาตให้พกปืน และยิ่งมีใบประกอบหลักฐาน ก็ยิ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หานฉ่ายหลิงที่มักจะมาที่นี่อยู่บ่อยๆ จึงรู้ดี
เธอหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา พลางฉีกผลตรวจของตัวเองทิ้งลงถังขยะ วินาทีต่อมา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าอ่อนโยนที่ดูซีดเซียว พร้อมกับสายตาที่ดูน่าสมเพช
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันกับแฟนเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ครั้งก่อนที่ทะเลาะกันพวกเราก็เลยเลิกกันเลย ทั้งๆที่ยังรักกันอยู่ ความสัมพันธ์ที่มีมานานกว่าสิบปี ขอร้องล่ะค่ะหมอไมค์ คุณจะพรากความรักนี้ไปได้ลงคองั้นเหรอคะ”
สัมผัสด้วยหัวใจและเข้าใจด้วยเหตุผล
เรื่องโน้มน้าวใจคน เป็นสิ่งที่หานฉ่ายหลิงถนัดที่สุด
ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยประสบการณ์การเข้าสังคมที่มีมาหลายปี ยิ่งทำให้เธอมีทักษะที่แพรวพราวมากยิ่งขึ้น！
สีหน้าของหมอดูตะลึงงัน “มันก็ควรจะเป็นแบบนั้น แต่ว่าร่างกายของคุณ…”
“ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น แล้วฉันจะอธิบายทุกอย่างให้เขาฟังภายหลัง ฉันขอร้องล่ะ！หมอคะ ช่วยฉันสักครั้งเถอะนะคะ！”
หานฉ่ายหลิงใช้เสน่ห์และความสวยของสาวตะวันออก โดยแสดงต่อหน้าคุณหมอราวกับว่าตัวเองเป็นแมวตัวน้อยที่เพิ่งจะหนีออกมาจากถ้ำเสือ ท่าทางที่ดูเศร้าและน่าสงสาร
หมอเองก็แสดงท่าทีพลางถอนหายใจ และในที่สุดก็เอ่ยขึ้น “ก็ได้！ผมจะปิดเรื่องนี้เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น แต่ว่าร่างกายของคุณไม่สามารถข้อเกี่ยวกับยาเสพติดได้อีกต่อไป ไม่อย่างนั้นมันจะส่งผลกระทบต่อทารกในท้องได้！”
“ท้อง…” หานฉ่ายหลิงนิ่งไปชั่วขณะ ดวงตาเกิดความสับสน “คุณหมายความว่ายังไง”
“นี่คุณไม่รู้เหรอว่าตัวเองตั้งครรภ์ได้เดือนนึงแล้ว แม้ว่าจะยังไม่สามารถตรวจอัลตร้าซาวด์ได้ตอนนี้ก็ตาม แต่ก็สามารถรู้ผลได้จากการตรวจปัสสาวะนี่！การตรวจของคุณเมื่อวานนี้…”
ในขณะที่หมอกำลังจะอธิบายเพิ่มเติม แต่หานฉ่ายหลิงไม่ต้องการฟังอีกต่อไป เธอลุกพรวดพลางใช้มือทั้งสองยันไว้ที่โต๊ะ “คุณ…แน่ใจเหรอ”
“Yes！” หมอตอบด้วยความมั่นใจ
แม้ว่าเขาจะไม่ใช่สูตินรีแพทย์ แต่ถ้าการตรวจในครั้งนี้เกิดผิดพลาด อย่างนั้นเขาก็ไม่ต้องสวมเสื้อกาวน์อีกต่อไป
หานฉ่ายหลิงตะลึง ท้องอย่างนั้นเหรอ
ใครกัน
เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร่…
หรือจะเป็นคืนนั้น ตัวเธอดื่มหนักมาก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครนอนอยู่ข้างๆ หรือว่าจะเป็นเด็กคนนั้น…
เธอไม่กล้าจะคิดต่อ น่ากลัวชะมัด！นี่มันอะไรกันเนี่ย！
“คุณหาน ตอนนี้คุณก็ตั้งครรภ์แล้ว ทำไมไม่บอกข่าวให้แฟนคุณทราบล่ะ ถ้าเขารู้คงจะดีใจมากแน่ๆ บางทีเขาอาจจะขอคุณแต่งงานเลยก็ได้นะ ！” หมอเสนอความคิด
แต่ท่าทางของหานฉ่ายหลิงกลับดูเก้ๆกังๆ สายตาหม่นหมองและไม่ตอบสนองใดๆ
“คุณหาน？”
หมอเรียกเธออีกครั้ง เธอถึงจะได้สติแต่กลับยังดูมึนงงพลางตอบกลับ “ไม่ได้ ฉันยังไม่อยากมีลูก เพราะงั้น…ขอร้องล่ะ ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับก่อนนะคะ แล้วไม่กี่วันฉันจะอธิบายให้เขาเข้าใจทุกอย่างเอง！ขอเวลาให้ฉันได้คิดให้รอบคอบก่อนเถอะนะคะ！”
“อย่างนั้น…ก็ได้！” หมอไม่อยากจะใส่ความรู้สึกไปกับคนอื่นมากจนเกินไป แม้ว่าจะเกี่ยวกับอาการป่วยก็ตาม แต่ถ้าสามารถช่วยให้คนไข้บรรลุสมความปรารถนาได้ แล้วทำไมเขาจะไม่ทำล่ะ
หานฉ่ายหลิงตกอยู่ในความงุนงงหลังจากที่กลับมายังห้องผู้ป่วย
วันทั้งวันเธอเอาแต่คิดถึงเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนในที่สุด เธอก็รวบรวมความกล้าและลงไปที่แผนกสูตินรี
เธอทำการตรวจสอบโดยละเอียด และผลที่ออกมาก็ยังคงเป็นเช่นเดิม
ตั้งครรภ์ได้ราวเดือนนึงแล้ว
เธอลูบหน้าท้องแบนราบของตัวเอง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่มีสิ่งมีชีวิตเกิดขึ้นในนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากับใคร！
“ฉันจะทำแท้ง！ฉันไม่ต้องการเด็กคนนี้！” เธอตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
หมอต้องพบเจอเคสแบบนี้เป็นจำนวนมาก จึงไม่ถามอะไรมาก เขาเขียนบางอย่างพลางพูดขึ้น “โอเค…แล้วผมจะนัดเวลากับคุณ…”
ก่อนที่จะพูดจบ หมอก็เงยหน้าขึ้นจากประวัติการรักษาและมองไปที่หานฉ่ายหลิงด้วยความประหลาดใจ “คุณหาน คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ต้องการเด็กคนนี้”
“แน่ใจค่ะ！”
ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ยอมรับเด็ดขาด！
ลูกของใครก็ไม่รู้ เธอจะให้กำเนิดเจ้าสิ่งนี้ได้ยังไงกันล่ะ！
นอกจากนี้เธอยังเป็นลูกสาวบริษัทHS ซึ่งเป็นประธานสาว ในอนาคตจะแต่งงานกับลี่เฉินซีและเป็นนายหญิงแห่งบริษัทลี่ซื่อ จู่ๆก็มีเด็กที่ไหนไม่รู้เกิดขึ้น แล้วเธอจะอธิบายได้อย่างไร
หมอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขายื่นชาร์ตคนไข้ให้เธอดูคร่าวๆพร้อมกับพูดขึ้นอย่างจริงจัง “นี่คือสภาพร่างกายของคุณ โครโมโซมมีความผิดปกติ การตั้งครรภ์ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าทำแท้งในครั้งนี้ เกรงว่าในอนาคตจะไม่สามารถตั้งครรภ์ตามธรรมชาติได้ คุณแน่ใจจริงๆใช่ไหมครับ”
“……”
เธอรู้เพียงแค่ว่าร่างกายของตัวเองค่อนข้างพิเศษและมีเกิดอาการแพ้หลายอย่าง แต่เรื่องที่โครโมโซมผิดปกติ ทำให้ยากลำบากต่อการตั้งครรภ์ในอนาคต บวกกับเหตุผลทางสูตินรีอื่นๆแล้ว เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน
หานฉ่ายหลิงออกจากแผนกสูตินรีเวชด้วยความรู้สึกที่สับสนและยังคงนั่งงุนงงอยู่ในห้องผู้ป่วย
ตั้งท้อง ยิ่งไปกว่านั้นถ้าจะทำแท้ง ก็จะเป็นเรื่องยากต่อการเป็นแม่คนในอนาคต
แพลนในชีวิตของเธอตั้งแต่เล็กจนโตนั้นก็คือต้องได้แต่งงาน ได้เป็นแม่และให้กำเนิดลูก ต้องได้พบผ่านประสบการณ์ทุกอย่างเท่าที่ชีวิตคนจะประสบพบเจอ ทำให้ตัวเองได้ใช้ชีวิตไปอย่างไม่มีอะไรให้คิดเสียใจ
ถ้าเธอไม่สามารถเป็นแม่คนได้ อย่างนั้นเธอก็…
ตอนที่ยังเด็กไม่คิดจะสนใจ แต่เมื่อโตขึ้น จู่ๆก็รู้สึกแย่！จนไม่อาจจะจินตนาการได้
เธอเอนกายลงบนเตียง สีหน้าของเธอดูหมองคล้ำ
นิ้วเรียวลูบวนเบาๆที่หน้าท้อง หากต้องการเก็บเด็กคนนี้ไว้ อย่างนั้นแล้ว เธอก็ต้องหาพ่อให้เด็กคนนี้
ขณะนั้นเอง ประตูห้องคนไข้เปิดออก ลี่เฉินซีที่สวมชุดสูทและรองเท้าหนังก็เดินเข้ามาข้างใน
“เธอกินข้าวเย็นหรือยัง” เขาถาม
ท่าทางที่แสดงเหมือนกับวันทั่วๆไป รอยยิ้มจางๆยังคงฝังอยู่บนริมฝีปากของเขา มันดูแผ่วเบาราวกับสายน้ำในฤดูใบไม้ผลิ
หานฉ่ายหลิงมองไปที่เขา เธอขจัดความกังวลทั้งหมดในใจออกไปเพียงชั่วพริบตา ริมฝีปากซีดฉีกยิ้ม “ยังไม่ได้กินเลย！กำลังรอนายกลับมาอยู่น่ะ”
“งั้นฉันให้คนเตรียมให้นะ” เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรออก
เฝ้ามองชายหนุ่มที่กำลังคุยโทรศัพท์ หานฉ่ายหลิงก็ราวกับตกอยู่ในภวังค์ เธอก้มมองหน้าท้องของตัวเองพลางยกยิ้ม
พ่อของลูก เธอหาเจอแล้ว！
ต่อไปก็แค่คิดวิธีที่จะได้อยู่กับเขา…
ลี่เฉินซีวางสายโทรศัพท์และกลับมานั่งลงข้างเธอ “อยู่โรงพยาบาลมาทั้งวัน รู้สึกยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างไหม”
“ไม่เลย ยังรู้สึกเจ็บท้องอยู่เลยล่ะ” เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา มือเล็กๆโอบรอบเขาอย่างเป็นธรรมชาติ “เฉินซี ฉันคิดถึงนายจัง ทำไมนายไม่มาเยี่ยมฉันบ้างเลย”
“ยุ่งๆน่ะ” ร่างกายที่กำยำของลี่เฉินซีเปรียบดั่งคันธนูที่ดูไม่หย่อนเลยแม้แต่น้อย พลางค่อยๆยกแขนตัวเองออกมาอย่างค่อยๆ “เด็กดี พักผ่อนเยอะๆนะ”
หานฉ่ายหลิงยังคงกอดอยู่อย่างนั้น “ไม่อะ ฉันอยากให้นายพาฉันไปเดินเล่น！”
“ตอนนี้？”
เธอพยักหน้า “ตอนนี้เลย เราอย่ากินข้าวกันที่นี่เลย ออกไปกินข้างนอกกันเถอะ！”
“เธอป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ ท้องหายปวดแล้วเหรอ” ลี่เฉินซีขมวดคิ้ว
หานฉ่ายหลิงเปลี่ยนคำพูดของเธอทันที “ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นซะหน่อย แถมดีขึ้นเรื่อยๆ ฉันอยากกินอะไรเบาๆนายพาฉันไปหน่อยสิ！”
เมื่อเห็นท่าทางออดอ้อนของหญิงสาว เขาก็ใจอ่อนพลางจับมือเธอขึ้น “งั้นก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ！”