เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ - ตอนที่ 221

บทที่ 221 คุณชอบเธอใช่ไหม

ลู่ส้าวหลิงอ้ำอึ้งพูดไม่ออก แม้แต่ชื่อก็ยังหึง คิดเล็กคิดน้อยแล้วยังงอนอีก อย่างกับผู้หญิงบ่น!

แต่ดูเหมือนจะสัมผัสได้จากด้านหนึ่ง เขาแทรกซึมเข้ามาในชีวิตเธอโดยไม่รู้ตัวลึกยิ่งกว่าที่ลู่ส้าวหลิงคิดเสียอีก เพียงแต่ตัวเองยังไม่รู้สึกตัวเท่านั้น!

แต่ด้วยความไม่ตั้งใจ ทำให้ใจเธอเจ็บอย่างที่สุด ถึงขนาดเกือบจะปล่อยโอกาสหลุดมือ ก้นบึ้งหัวใจถึงค่อยมีความกลัดกลุ้ม เป็นทุกข์และหดหู่มหาศาลถาโถมเข้ามา จนถึงกับไม่รู้จะแสดงออกและระบายออกมาอย่างไร ถึงได้ยิ่งรู้สึกอึดอัดทวีคูณ!

ลู่ส้าวหลิงเหมือนคนนอกมองเข้ามา เห็นทุกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง แต่เห็นเขาแล้ว ไม่รู้ว่าควรจะพูดกับเขาให้หมดเปลือกดีหรือไม่

เรื่องความรู้สึก หลายครั้งหลายครา ก็เหมือนกับเกมพนันที่สวรรค์เป็นผู้กำหนด เทพเจ้าแห่งความรักเย่วเหล่าเป็นผู้ตัดสิน ผูกด้ายแดงให้คนสองคน ดูเหมือนธรรมดาไม่มีอะไร บางคนเจ็บช้ำ บางคนได้เปรียบ แต่อันที่จริงคนที่พ่ายแพ้ราบคาบที่สุด ไม่แน่ว่าคือคนที่เจ็บที่สุด

เฮ้อ…

กล่าวกันว่าเรื่องความรักของคนอื่น คนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่ง

ช่างเถอะ ลู่ส้าวหลิงขอเป็นคนดีสักครั้งละกัน!

“เฮ้ ลี่เฉินซี” จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น น้ำเสียงจริงจัง และยังเรียกชื่อเขาตรงๆ

ลี่เฉินซีอึ้งสายตาแปลกใจ เหลือบไปมองเขา “อึม”

“นายชอบซู…เข้าแล้วใช่มั้ย”

ลู่ส้าวหลิงลืมที่เขาเพิ่งจะ “เตือน” คำว่าซูย้าวกำลังจะพูดออกไป ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ จึงเปลี่ยนคำพูด “พี่สะใภ้… นายชอบเธอแล้วใช่มั้ย”

“…”

คำถามกะทันหันมาก และยังไม่ทันตั้งตัว

สายตาลี่เฉินซีหวาดหวั่น เขา…ชอบซูย้าว?!

คำพูดเบาๆ เพียงประโยคเดียว แต่เหมือนฟ้าผ่าน่าสะพรึง ดังสนั่นข้างหูของลี่เฉินซี ดังระเบิดจนสมองของเขาว่างเปล่า ความคิดว่างเปล่าในพริบตา สมองแทบไม่เหลือ

เขาชอบผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง

ชอบซูย้าว…

ช่างน่าขัน!

ไร้สาระสุดๆ!

พูดมั่ว! เหลวไหล!

เขารีบส่ายหน้า ปฏิเสธเร็วปรื๋อ “ไม่มีทาง! นายพูดบ้าอะไร”

ปฏิกิริยาเช่นนี้ ยิ่งตอกย้ำการคาดเดาในใจของลู่ส้าวหลิง เพียงแต่เหยียดริมฝีปากยิ้มแล้วพูด “นายไม่ชอบเธอเหรอ ไม่น่าใช่!”

สายตาลี่เฉินซีประหลาดใจ ไม่ได้ครุ่นคิดไตร่ตรองมากเกินไป เพียงแต่ส่ายศีรษะ กลืนคำพูด “ไม่มีทาง!” แล้วลุกขึ้นกลับโรงแรม

เขาเดินขึ้นไปชั้นบน ตรงกลับขึ้นห้องพัก

ลู่ส้าวหลิงไม่ตามไป ยักไหล่เซ็งๆ อย่างที่กล่าวกันคนอยู่ในเหตุการณ์เห็นไม่ชัดคนรอบข้างเห็นชัด คนที่เป็นเจ้าของเรื่อง ช่วงเวลาสั้นๆ แยกแยะไม่ชัดเจนเป็นเรื่องพบได้ทั่วไป

แต่นึกไม่ถึง เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่กินข้าวเช้าที่ชั้นล่าง ลู่ส้าวหลิงเพิ่งนั่งลง ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของลี่เฉินซีเคร่งขรึม มองอาหารที่สวยงามน่ากินบนโต๊ะ ไม่พูดไม่จา เพียงแต่เคาะนิ้วเรียวงามเหมือนหยกบนโต๊ะเบาๆ ไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไร ท่าทางเหมือนมีเรื่องหนักใจ

“เดี๋ยวนายไปบริษัทมั้ย จะให้ฉันไปส่งมั้ย” ลู่ส้าวหลิงถามขณะกินเสี่ยวหลงเปาทอด

เมื่อวานตอนที่พวกเขาสองคนมาที่นี่ ลี่เฉินซีไม่ได้ขับรถมา เขามาด้วยกันกับลู่ส้าวหลิง ถ้าหากไปส่งเขากลับบริษัท ย่อมไม่แปลก

แต่ที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ ลี่เฉินซีจู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้น พูดประโยคหนึ่ง ทำให้ลู่ส้าวหลิงตกตะลึง

“ทำไมฉันต้องชอบผู้หญิงคนนั้น ทำไมนายพูดอย่างนี้ล่ะ”

ลู่ส้าวหลิงสีหน้าอึ้ง นี่มันหัวข้อที่คุยกันเมื่อคืนวาน เขา…ทำไมปฏิกิริยาช้าขนาดนี้

เห็นเขาไม่พูดจา ลี่เฉินซีก็เร่งเขา “พูดสิ!”

“…”

ลู่ส้าวหลิงในมือถือเสี่ยวหลงเปาทอด ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็จำต้องวางลง ค่อยพูดขึ้น “ถ้าไม่มีร่องรอยให้ค้นหา ฉันจะกล้าพูดไปเรื่อยเหรอ อีกอย่าง นายก็ใช่ว่าไม่เคยมีความรัก เรื่องความรู้สึก ในใจนายน่าจะรู้ดีกว่าฉันหรือเปล่า”

ใบหน้าคมคายของลี่เฉินซีทันใดนั้นไร้อารมณ์ ในหัวไม่รู้คิดอะไร ครู่หนึ่ง ริมฝีปากก็คล้ายจะยิ้มหรือไม่ยิ้มดูเย็นชา เหมือนรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญ ยกนมบนโต๊ะขึ้น ดื่มหลายอึก

ลู่ส้าวหลิงมองเขา ขมวดคิ้ว ไม่สำคัญหรือ เขาต้องเป็นคนดีให้ตลอด!

“แค่กๆ…” ลู่ส้าวหลิงกระแอม เลื่อนเสี่ยวหลงเปาทอดที่อยู่ใกล้มือออกไป วางท่าทางเหมือนกับจะพูดอะไร “พูดอย่างนี้ละกัน! นายรู้จักกับซูย้าวตอนไหน ฉันแทบจะโตมากับนาย ฉันเพิ่งจะเข้าใจภาษามือไม่กี่ปีมานี้ นายรู้ภาษามือตั้งแต่เมื่อไหร่”

รอบตัวลี่เฉินซีไม่มีคนที่ร่างกายบกพร่องสักคน นอกจากซูย้าวแล้ว ก็ไม่มีใครที่เป็นใบ้อีก เขาไม่มีความจำเป็นอะไรทำไมต้องเรียนภาษามือล่ะ

“ยังมีอีกนะ ได้ยินว่าเธอท้องมั้ย เฉินซี พวกเราเป็นผู้ชาย ถ้าไม่รักผู้หญิงคนหนึ่ง จะทำให้เธอท้องครั้งแล้วครั้งเล่ามั้ย นายก็เคยมีผู้หญิงตั้งเยอะแยะ ทำไมเคยได้ยินใครท้องลูกนายสักคน”

ทุกคนเป็นผู้ใหญ่แล้ว เมื่อความรักลึกซึ้ง หรือพูดว่าอยากจะมีความสุขต้องทำอะไร ต่างรู้กันดี แต่ เรื่องท้อง นอกจากผู้หญิง ยังต้องการผู้ชายด้วย

ถ้าอีกฝ่ายไม่อยากได้ เช่นนั้น มักจะมีวิธีหลีกเลี่ยงสารพัด

“ถ้านายไม่รักเธอสักนิด ก็คงไม่แตะต้องเธอครั้งแล้วครั้งเล่าหรอก!” คำพูดของลู่ส้าวหลิงเฉียบแหลมแต่ก็ตรงไปตรงมามาก

ลี่เฉินซีทำสีหน้าไม่ค่อยถูก เรียกได้ว่าเคร่งขรึมลงเรื่อยๆ

ในเมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้ว ลู่ส้าวหลิงก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังแล้ว สูดลมหายใจลึก พูดต่อ “พวกเราต่างรู้เรื่องความรู้สึกของนายกับฉ่ายหลิง ถ้านายไม่รักซูย้าวเข้าแล้ว นายคงมีอะไรกับฉ่ายหลิงไปแล้วใช่มั้ย ทำเรื่องที่คู่ควรกับทั้งความรู้สึกและตัวเธอ หรือหย่ากับซูย้าวไปตั้งนานแล้ว!”

หยุดลงนิดหนึ่ง ลู่ส้าวหลิงยังพูดต่อ “ทุกวันมีผู้ชายมากแค่ไหนที่ทรยศการแต่งงาน ปิดบังภรรยาคบหากับผู้หญิงคนอื่น แน่นอน ก็มีผู้หญิงไม่น้อยที่แอบคบชู้ นี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหม่อะไร แถมคนอย่างนายลี่เฉินซี อยากได้ผู้หญิง มีตอนไหนที่จะไม่ได้ จริงมั้ย”

เมื่อในใจมีคนหนึ่งแล้ว ถึงจะไม่ทรยศความตั้งใจแต่แรกในใจของตัวเอง ถึงจะไม่ทำอะไรที่ทำร้ายคนบางคน

ไม่ว่าลี่เฉินซีจะมีความสัมพันธ์อย่างไรกับหานฉ่ายหลิง เขาดูแลอ่อนโยน เอาใจใส่อย่างไร ก็ไม่เคยล้ำเส้น และไม่มีทางทำเรื่องที่ผิดต่อซูย้าว

มันหมายความว่าอย่างไร

“ก็…” ลี่เฉินซีขมวดคิ้วเข้ม ตรึกตรองการกระทำของตัวเอง ยังคงอยากจะปฏิเสธ

ลู่ส้าวหลิงกลับพูดประโยคหนึ่งตรงเป้า ตอบโต้โดยไม่รอให้เขาพูด ปิดปากสนิท

“ปากไม่ตรงกับใจ!”

อีกครู่หนึ่ง เขายังพูดต่อ “เพราะซูย้าวจู่ๆ ก็พูดเรื่องหย่ากับนาย ปฏิเสธนาย ถ้าหากตอนนี้ยังยอมรับว่ารักเธอ จะรู้สึกขายหน้าใช่มั้ย ถึงได้ตั้งใจทำเป็นปากไม่ตรงกับใจ!”

ไม่อย่างนั้น นิสัยอย่างลี่เฉินซี เคยเห็นเขาทุกข์ทรมานอย่างนี้เพราะผู้หญิงคนหนึ่งตอนไหนกัน กระทบแม้แต่การงานของตัวเอง เรื่องอย่างนี้ ไม่เคยเกิดขึ้น!

ถ้าไม่ใช่เพราะความรัก อย่างนั้นอะไรเรียกว่าความรัก

“นายเกลียดที่สุดเวลาคนอื่นพูดว่าซูย้าวเป็นใบ้ พอได้ยินแล้ว ก็จะโมโหโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น มันหมายความว่ายังไง” ลู่ส้าวหลิงย้อนถาม

ปกป้อง

มีแต่ตอนที่เราแคร์คนหนึ่ง ถึงจะรู้สึกที่มาจากก้นบึ้งหัวใจอยากปกป้องไม่ให้เขาถูกทำร้าย

สัญญาณต่างๆ ชัดเจน เขารักซูย้าวเข้าแล้วจริงๆ

เพราะรัก ถึงไม่อาจยอมรับเธอกอดกับผู้ชายคนอื่น และไม่มีทางยอมรับเธอไปพบกับเพ้ยส้าวหลี่สองต่อสอง

เพราะรัก ถึงได้ยิ่งไม่มีทางยอมรับให้เธอพูดเรื่องหย่าง่ายๆ และยังคิดจะพาลูกสองคนของเขาไป!

และเพราะรักนี่เอง เขาถึงได้โกรธ หงุดหงิด เพราะคนคนหนึ่ง หลายวันนี้ไม่อยากกินข้าวกินปลา งานการไม่ทำ ครุ่นคิดกลับไปกลับมา เถียงกับตัวเองอยู่เงียบๆ

ริมฝีปากลู่ส้าวหลิงกระดกขึ้น ยิ้มเยาะมองเขา “นายรักเธอแล้ว ไปสารภาพซะ! ตอนนี้เธอยังเป็นเมียนาย! รีบทำเวลา ไม่อย่างนั้นเมียนาย จะกลายเป็นเมียคนอื่น!”

เมียคนอื่นงั้นหรือ

คำพวกนี้ ลี่เฉินซีได้ยินแล้วรู้สึกไม่อยากฟัง!

คิ้วของเขาผูกโบว์แน่น สายตาเย็นเยียบกวาดตามองลู่ส้าวหลิงที่อยู่ตรงหน้า “นายพล่ามอะไรมั่วซั่ว เมียคนอื่นอะไร เธอเป็นเมียฉัน!”

“…ใช่ๆ! เธอเป็นเมียนาย เป็นตลอดชีวิต พอใจยัง!” ลู่ส้าวหลิงขี้เกียจเถียง จึงพูดตามใจเขา