เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ - ตอนที่ 509

“ซูย้าว?”

ข้างนอกประตู เสียงเย็นชาของลี่เฉินซีก็ดังขึ้นอีกครั้ง

จากนั้นซูย้าวค่อยๆ คืนสติกลับมาอีกครั้ง เมื่อความรู้สึกผิดปกติในร่างกายของเธอหายไป เธอฟื้นคืนพลังงาน มองไปที่ถุงช้อปปิ้งบนโซฟาและเปิดออก เผยให้เห็นชุดเดรสของผู้หญิง

มีทุกอย่างตั้งแต่ชุดชั้นในจนถึงเสื้อคลุม

ไม่เพียงเท่านั้น ยังพิถีพิถันแม้แต่ขนาดที่พอดีกับเธอ

เธอหรี่ตาลง ไม่ตอบสนองมากนัก เพียงหยิบมันออกมาและแต่งตัวให้เรียบร้อย เมื่อเธอเปิดประตูห้องนอน เธอดูเย็นชาและสง่างามเหมือนปกติ ราวกับดอกไม้ที่เบ่งบานบนภูเขาไกลโพ้น ศักดิ์สิทธิ์แต่ล่วงละเมิดไม่ได้

สายตาที่ลึกล้ำของลี่เฉินซีดูใบหน้าของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่พบความน่าสงสัยแม้แต่น้อย แต่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอในตอนนี้

เธอไม่พูดอะไร แล้วเดินตามเขาไปข้างล่าง

ทั้งสองขึ้นรถ หวางอี้ขับรถไปตามถนน

ระหว่างทาง ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร ซูย้าวเพียงแค่เอียงศีรษะและมองวิวกลางคืนนอกหน้าต่างรถ สีหน้าราบเรียบและความคิดว่างเปล่า เธอไม่ได้ปฏิเสธแม้ชายที่อยู่ข้างๆ จับมือเธอ

ลี่เฉินซีคอยดูปฏิกิริยาของเธอ แม้แต่ท่าทางเพียงเล๋กน้อยบนใบหน้าของเธอก็ไม่วางตา ยังคงอธิบายไม่ได้ และรู้สึกว่าเธอแปลกไป

แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่ามีอะไรแปลก

เมื่อรถมาถึงคฤหาสน์ ซูย้าวก็ลงจากรถก่อน ทันทีที่เธอเข้าไปในห้องโถง พี่เลี้ยงที่เดินมาเห็นเธอ ก็พูดอย่างเร่งรีบ “คุณซู คุณมาแล้ว รีบขึ้นไปหาคุณหนูน้อยข้างบนเถอะค่ะ! อารมณ์ไม่ดีอีกแล้ว”

ซูย้าวชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็หยุดลงในขณะที่กำลังจะรีบขึ้นไปชั้นบน จากนั้นหันไปมองพี่เลี้ยงอีกครั้ง “ช่วงนี้ซีซีอารมณ์ไม่ดีตลอดเลยเหรอคะ?”

พี่เลี้ยงลังเลแล้วพูดว่า “ไม่ได้ตลอดหรอกค่ะ แค่ในช่วงสองวันที่ผ่านมา คุณหนูน้อยอาจจะคิดถึงคุณมาก เธอเลยอารมณ์ไม่ดี”

ก่อนที่คำพูดจะจบลง พี่เลี้ยงเหลือบไปเห็นชายร่างสูงที่เดินเข้ามาจากด้านนอก ใบหน้าที่หล่อเหลาและเย็นชา ท่าทางสูงโปร่งและแพรวพราว ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น

พี่เลี้ยงตกใจจึงเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว และพูดว่า “คุณชายก็เป็นห่วงคุณหนูน้อยมากเช่นกันค่ะ คอยเกลี้ยกล่อมเธอตลอด แต่อารมณ์ของเด็กน้อย คุณก็รู้ว่า……”

ซูย้าวพยักหน้า ไม่สนใจชายที่อยู่เบื้องหลัง และเดินขึ้นไปชั้นบน

ทันทีที่ถึงประตูห้องเด็กน้อย ก็ได้ยินเสียงวุ่นวายจากภายใน เธอเปิดประตูเบาๆ และมิกกี้เมาส์ตัวใหญ่ก็บินมาหาเธอ

ซูย้าวหยิบมันมาวางไว้ข้างๆ ในเวลานั้นซีซีก็หันกลับมาอย่างไม่พอใจ ขณะที่เห็นซูย้าว เด็กหญิงตัวเล็กๆ ก็ตกตะลึง

วินาทีถัดมา ก็รีบวิ่งเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว

เนื่องจากซีซีไม่คุ้นเคยกับการไม่พูดกับพวกเขา เธอจึงไม่ส่งเสียงใดๆ แต่กอดซูย้าวไว้แน่นด้วยมือเล็กๆ ของเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะหายไปอีกในวินาทีถัดมา

ซูย้าวรู้ว่าลูกสาวของเธอคิดถึงตัวเอง เธอกอดลูกไว้แน่นเป็นเวลานาน ถึงปล่อยเธอช้าๆ ลูบไล้ใบหน้าสีขาวของลูกสาว มองดวงตาสีแดงจางๆ ของเธอ ปวดใจราวกับมีดปักลงมา “เด็กน้อย คิดถึงแม่ไหมคะ?”

ซีซีพยักหน้าอย่างรวดเร็ว น้ำตาที่ใสสะอาดไหลออกมาจากดวงตา และไหลผ่านแก้มของเธอ

ซูย้าวสูดหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความเจ็บปวด “แม่กลับมาแล้วไงคะ? ซีซี แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน!”

แม่และลูกสาวกอดกันแน่น ซีซีเงยศีรษะออกมาจากอ้อมแขนของเธออีกครั้ง ดวงตาจ้องมาที่เธอในทันที ท่าทางนั้น ราวกับสัญญาว่าจะไม่มีวันแยกจากเธออีก

เธอเลี้ยงลูกมาเอง แม้ว่าจะไม่ได้พูดก็ตาม ซูย้าวก็รู้ดีว่าลูกคิดอะไรอยู่

เธอบอกทันทีว่า “โอเคค่ะๆ แม่สัญญาว่าจะไม่จากไปอีก แม่จะอยู่กับซีซีไปจนโต จนเป็นผู้ใหญ่ เป็นคนสวย แล้วหาแฟนหล่อๆ และรอดูลูกแต่งงาน ดีไหมคะ?”

ซีซีตกตะลึง จากนั้นก็คิดถึงมันอีกครั้ง และส่ายหัวทันที ก่อนจะเข้าไปในอ้อมแขนของเธออีกครั้ง

ซูย้าวยิ้ม “เด็กน้อย แม่จะไม่แยกจากลูกอีกแล้ว”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เธอลุกขึ้นและอุ้มลูกสาวอีกครั้ง นั่งลงบนโซฟาข้างๆ มองรอบๆ ห้องที่ของระเกะระกะ จากที่เด็กน้อยทำไว้

ของเล่นมากมายถูกเธอแยกส่วน โยนทิ้ง และกระจัดกระจายไปทั่ว

ซูย้าวส่ายหัวและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ซีซี ทำไมถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ? ลุงลี่ดูแลลูกไม่ดีเหรอ?”

ประโยคนั้นซีซีไม่ตอบ และที่ประห้องก็ปรากฏชายร่างสูง มองแม่ลูกในห้องอย่างเย็นชา และขมวดคิ้วมองไปที่ลูกสาวในอ้อมแขนของเธอ

ซีซีไม่พูดอะไร แต่ยืดคอของเธอราวกับว่าเธอกำลังบอกว่าลุงลี่ดีไม่เท่าแม่ของเธอ

ลี่เฉินซีอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างหมดหนทาง โชคดีที่เด็กน้อยไม่พูด ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้จะ “ต่อว่า” เขาต่อหน้าแม่ของเธออย่างไร!

ซูย้าวลูบหัวเด็กน้อย เธออยากจะพาลูกสาวกลับไปอยู่กับตัวเองทันที ถึงอย่างไร เธอเลี้ยงลูกและอยู่ด้วยกันตั้งแต่ยังเด็กมาห้าปีแล้ว เคยห่างกันนานขนาดนี้ที่ไหนกัน?

แต่หลังจากคิดถึงมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอคิดถึงการกำเริบของยา ซูย้าวก็ลังเล

เธอสามารถทนได้ทุกอย่าง นี่คือความพัวพันและการวางอุบายในโลกของผู้ใหญ่ แต่เด็กนั้นไร้เดียงสา

โดยเฉพาะซีซี เด็กคนนี้เก็บตัวตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ไม่ชอบพูดจนถึงตอนนี้ หากเธอได้ให้เห็นอะไรอีก ก็กลัวว่ามันจะเป็นบาดแผลติดตัวไปตลอดชีวิต

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซูย้าวไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีกต่อไป แต่มองดูลูกสาวของเธออย่างอ่อนโยนและพูดว่า “ซีซี ลูกรู้ไหมว่าลุงลี่เป็นอะไรกับลูก?”

ด้วยประโยคราบเรียบนั้น ลี่เฉินซีที่กำลังจะหันหลังกลับก็หยุดลง

ซูย้าวพูดว่า “เขาเป็นพ่อของลูก พ่อที่แท้ๆ”

ซีซีมองเธอ ดวงตาเล็กๆ ของเธอไร้การเคลื่อนไหว ราวกับว่าเธอไม่แปลกใจกับทุกที่เกิด

“ถึงแม้ซีซีจะไม่พูดอะไร แต่แม่รู้ดีว่าตั้งแต่เด็กจนโต เด็กคนอื่นๆ มีพ่อ แต่ลูกไม่มี ลูกก็ไม่เคยถามอะไรแม่เลย แต่ตอนนี้แม่อยากบอกลูกว่า ลุงลี่เป็นพ่อของลูก แม่ไม่ได้ตั้งใจที่จะทิ้งลูกไป แต่แม่แค่หวังว่าลูกกับพ่อจะเข้ากันได้มากขึ้น ไม่ดีเหรอคะ?”

เมื่อเผชิญหน้ากับเสียงที่นุ่มนวลของเธอ ซีซีส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเห็นร่างสูงที่ประตูเธอก็ยกปากเล็กๆ ของเธอขึ้นอีกครั้ง

ซูย้าวยิ้ม “ทำไมคะ? ซีซีไม่ชอบพ่อเหรอ?”

ซีซีเม้มปากเล็กๆ ด้วยความลำบากใจ พูดไม่ได้ว่าชอบหรือไม่ชอบ

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ลี่เฉินซีไม่เคยปฏิบัติต่อเธอไม่ดีเลย เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกสาวของเขา แม้ว่าซีซีจะอารมณ์ไม่ดีตลอด และโยนสิ่งต่างๆ ในห้อง เขาก็ไม่โกรธเลย เขายิ้มเบาๆ ให้เธอ แล้วส่งคนมาเก็บกวาดห้องของเธอ

อันที่จริง ซีซีรู้อยู่แล้วว่าลุงลี่มีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับเธอ

เตียวเตียวยังพูดอีกว่าลุงลี่รักเธอมาก คิดว่าเป็นพ่อของเธอ

แต่ซีซีไม่อยากยอมรับ แต่เมื่อเปรียบเทียบ เธอยังคงชอบอยู่กับแม่มากกว่า

ซูย้าวจูบแก้มเล็กๆ ของลูกสาว ละพูดเบาๆ ว่า “ซีซีให้โอกาสพ่ออีกหน่อยได้ไหมคะ? อยู่กับพ่ออีกสองวันแล้วค่อยกลับไปหาแม่ โอเคไหม?”

ซีซีมองดูเธอด้วยใบหน้าที่ลำบากใจ

ซูย้าวยังไม่ยอมแพ้ และยังคงพูดต่อไป “แค่สองวัน พ่ออยากอยู่กับซีซีอีกสักพัก ซีซีสงสารพ่อเขาหน่อยนะ! ตอนนี้พี่ชายยังไม่ได้สติ พ่ออยู่บ้านคนเดียว น่าสงสารขนาดไหน!”

ลี่เฉินซี “……”

ชายคนนั้นพูดไม่ออก และเขาไม่คัดค้านใดๆ ที่ซูย้าวปล่อยให้ลูกสาวรู้ถึงตัวตนของเขา ยังไงเขาก็เห็นด้วย

แต่ที่บอกว่าอยู่บ้านคนเดียวนั้นน่าสงสารเพียงใดคืออะไรกัน? ทำไมถึงพูดว่าเขาตัวคนเดียวกัน?

ซีซีกะพริบตาคู่โตนั้น และหลังจากครุ่นคิดในหัวเล็กๆ ของเธอ ดูเหมือนว่ากำลังตัดสินใจครั้งใหญ่อยู่ ในที่สุดเธอก็พยักหน้าและตกลง

หัวใจที่หนักอึ้งของซูย้าว ในที่สุดก็วางลง

เธอเกลี้ยกล่อมลูกสาวและเล่นด้วยอยู่สักพัก ดูความรกในห้อง และขอให้ลูกช่วยพี่เลี้ยงทำความสะอาดอย่างช้าๆ แล้วเธอก็ใช้โอกาสนี้ลุกขึ้น มองดูผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตู แล้วเดินไปพูดว่า “ฝากคุณดูแลซีซีก่อน ฉันจะไปหาเตียวเตียว”