เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 165 นั่นเป็นเรื่องตลกเหรอ

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 165 นั่นเป็นเรื่องตลกเหรอ?

เมื่ออาหารนำมาถูกเสิร์ฟอย่างค่อเนื่อง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของมาร์ค รู้สึกเหมือนได้สูดอากาศบริสุทธิ์

แอเรียนค่อนข้างงงงวย วันนี้มีอะไรผิดปกติกับเขาหรือเปล่า? เธอรู้ว่าเขามักจะใส่หน้ากากกับทุกคน แต่มีบางอย่างที่ไม่ถูกต้องนัก

หลังจากสังเกตอยู่ครู่หนึ่งเธอก็จำได้ขึ้นมา ไม่ว่าในอดีตเขาจะยิ้มอย่างไรดวงตาของเขาก็ดูเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง ไม่มีอารมณ์ในแววตา อย่างไรก็ตาม วันนี้ดวงตาของเขายังยิ้มแย้มแจ่มใส…

มาร์คไม่ได้มาพร้อมกับคำขอที่ไร้สาระในระหว่างมื้ออาหารซึ่งทำให้แอเรียนอยู่เสมอ สัญญาจะถูกเซ็นเร็ว ๆ นี้ กระบวนการนี้ราบรื่นมากจนรู้สึกเหมือนฝันสำหรับเธอ

เป็นเวลาประมาณสองทุ่มเมื่อพวกเขาออกจากร้านอาหาร สายลมยามค่ำคืนในฤดูนี้ยังคงหนาวเย็นเล็กน้อย ลิลลี่ถามว่า “แอรียน คุณจะกลับไปกับคุณเทรมอนต์ไหม?”

ก่อนที่แอเรียนจะตอบ มาร์คก็ตอบว่า “เธอคือภรรยาของผม แน่นอนว่าเธอจะกลับไปกับผมครับ เอลลี่ให้คุณปิแอร์ส่งคุณกลับนะครับ”

เอลลี่ อามอร์ พยักหน้าและเดินตามลิลี่เข้าไปในรถของบริษัท

มาร์ครู้สึกแปลก ๆ ในวันนี้ แอเรียนไม่กล้ากลับบ้านพร้อมกับเขาเมื่อลิลี่และเอลลี่ อามอร์ จากไปเธอก็พูดตรง ๆ ว่า “เอาล่ะ ที่นี่ไม่มีใครอยู่แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องทำตัวเหมือนว่าคุณดีที่สุดสำหรับใครและทุกคนอีกต่อไป”

มาร์คเหลือบมองไบรอันที่นั่งคนขับแล้วพูดว่า “เขาไม่ใช่คนเหรอ?”

แอเรียนพูดไม่ออกในขณะที่ไบรอันรู้สึกเสียใจกับตัวเองที่ถูกลากเข้ามาอย่างไร้เดียงสา

อย่างไรก็ตามมาร์คเพิ่งจะเล่นตลกอย่างนั้นเหรอ?

ในรถ ชายคนนี้นอนหลับตาราวกับว่าเขาหมดแรง

แอเรียนเฝ้าดูทิวทัศน์ที่หายวับไปตามความเร็วภายนอกรถ เธอรู้สึกสงบแม้ไม่มีข้าวปั้น เจ้าตัวเล็กกินข้าวหรือยังนะ? ที่สนามหลังบ้านหนาวหรือเปล่า?

เสียงเรียกเข้าจังหวะเร็วขัดจังหวะความคิดของเธอ ไม่ใช่โทรศัพท์ของเธอ แต่เป็นของมาร์ค

มาร์ครับสายโดยที่ตายังปิดสนิท “ฮัลโหล?”

เสียงน่ารักของแอรี่ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของสาย “พี่มาร์คที่รัก คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ? วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ลืมไปแล้วเหรอ? ฉันอยู่ที่บาร์ซีโร่ ดีกรี คุณมาดูแลฉันได้ไหมคะ? ฉันบอกเพื่อน ๆ แล้วว่าคุณกำลังจะมา คุณจะมาใช่ไหม?”

แอเรียนคว้าชายเสื้อของเธออย่างนิ่งเฉยและรอ แต่เธอไม่ได้ยินคำตอบของมาร์ค

เมื่อหันไปมองเขาเธอก็รู้ว่าเขากำลังมองเธออยู่เช่นกัน

การจ้องมองของพวกเขาพบกันไม่กี่วินาที ผมจะให้ของขวัญคุณในครั้งหน้า”

หลังจากนั้นเขาก็วางสายทันทีและวางโทรศัพท์ทิ้งอย่างไม่ไยดี

เมื่อกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ แอเรียนไม่ได้เข้าไปในบ้าน แต่มุ่งตรงไปที่สวนหลังบ้านเพื่อหาเจ้าข้าวปั้น ในขณะที่ถามแมรี่ว่า ข้าวปั้นเป็นเด็กดีที่บ้านหรือไม่ในวันนี้

มาร์คหยุดดูขณะที่แอเรียนอุ้มข้าวปั้นขึ้นมาในอ้อมกอดของเธอด้วยความยินดีก่อนที่เขาจะเข้าบ้าน

เมื่อถึงเวลานอนทั้งสองคนก็นอนบนเตียงเดียวกัน แต่ไม่มีการโต้ตอบใด ๆ นี่คือสิ่งที่คนแปลกหน้าคุ้นเคยที่สุดหมายถึงใช่หรือไม่?

เมื่อแอเรียนเกือบจะหลับ จู่ ๆ มาร์คก็ถามว่า “ยังเจ็บอยู่ไหม?”