เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 192 ขโมยของเหลือ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 192 ขโมยของเหลือ
มาร์คยิ้มจาง ๆ “เธอสุขภาพไม่ดี ไม่ต้องเป็นห่วงเธอและทานอาหารของคุณไปเถอะ”
นีน่าตักอาหารใส่ชามของมาร์ค “นี่ ลองชิมดู คุณเคยชอบกินแบบนี้ ฉันขอให้เชฟทำให้คุณโดยเฉพาะ อีกเรื่องหนึ่ง ทำไมแอเรียนถึงสุขภาพไม่ดีล่ะ? เธอดูอ่อนแอ และฉันได้ยินว่าเธอเพิ่งออกจากโรพยาบาล เกิดอะไรขึ้น?”
ความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมาร์ค “เธอมีเลือดออกมาหลังจากการแท้งลูก มันเป็นความประมาทในส่วนของผม แต่โชคดีที่ตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้ว”
นีน่าแลบลิ้นออกมา “ดูเหมือนว่าฉันถามอะไรที่ฉันไม่ควรถาม ฉันขอโทษ อีกอย่างหนึ่งถ้าฉันขอถามว่าคุณแต่งงานกับเธออย่างไร? ฉันได้ยินมาจากพ่อว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าที่คุณรับมาในตอนนั้น เป็นความผิดของพ่อของเธอที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุเครื่องบินตกที่คร่าชีวิตครอบครัวของคุณ ฉันอยากรู้อยากเห็นนิดหน่อย ทำไมคุณเลือกที่จะอยู่กับเธอ? ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนใจดีดังนั้นจึงไม่มีอะไรผิดที่พาเธอเข้ามา อย่างไรก็ตามจากสถานะทางสังคมของคุณ ฉันจึงอดสงสัยไม่ได้ว่าคุณทั้งคู่มาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร…”
มาร์คกำมือแน่นและใบหน้าของเขาปราศจากความเป็นมิตรไปเล็กน้อย “กินข้าวไปเถอะ อาหารจะเย็นหมดแล้ว ช่วงนี้ผมยุ่งมากจึงไม่มีเวลาพาคุณไปใกล้ ๆ คุณออกไปเลยและใช้เวลาของคุณที่นี้ได้ตามสบาย”
เมื่อสังเกตเห็นว่าท่าทางของเขาเปลี่ยนไป นีน่าคิดว่าเธอผลักดันการสนทนาให้ไปไกลที่สุดได้เท่าที่จะทำได้และปิดปากอย่างมีสติ
หลังจากอาหารเย็น มาร์คเดินตรงไปที่ห้องทำงานของเขาและนีน่าแอบเข้าไปในครัวด้วยความเบื่อหน่าย “แมรี่ ฉันมีคำถามจะถามคุณ”
แมรี่ไม่เคยมีความประทับใจที่ดีต่อนีน่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ ดังนั้นเธอจึงทำเหมือนกำลังยุ่ง “ก็ถามในสิ่งที่คุณอยากถาม”
นีน่าบุ้ยปาก “ฉันแค่อยากรู้ว่ามาร์คแต่งงานกับแอเรียนได้อย่างไร เพราะคุณรับใช้ครอบครัวเทรมอนต์มาเป็นเวลานานคุณต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้”
แมรี่กระแอมในลำคอและพูดว่า “แน่นอน มันเป็นเพราะความรัก จะมีอะไรนอกจากนั้นอีกล่ะ? นายท่านต้องสูญเสียครอบครัว ด้วยเหตุนี้เขาจึงตัดสินใจเรื่องแต่งงานได้เองแน่นอน เขาสามารถเลือกสักคนที่เขาฝันถึง ครอบครัวเทรมอนต์ดำเนินธุรกิจขนาดใหญ่ ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ คุณไม่ถามโง่ ๆ ไปหน่อยเหรอ? นอกจากนี้เขายังใช้ชีวิตร่วมกับภายใต้ชายคาเดียวกันมากกว่าหลายสิบปี ดังนั้นพวกเขามีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นมาเป็นปกติ”
นีน่าหยิบขวดน้ำผลไม้ออกมาจากตู้เย็น “หื้ม… คุณพยายามจะหลอกใคร? แม้ว่าพวกเขาจะใช้เวลามากกว่าสิบปีภายใต้ชายคาเดียวกันแต่ก็ไม่มีทางที่ศัตรูจะเปลี่ยนมาเป็นคนรักได้”
แมรี่กลอกตามองเธอ “แม้ว่าพ่อของนายหญิงจะทำผิด มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย? การพูดพร่ำไม่ได้ทำให้คนตายฟื้นขึ้นมา นายท่านไม่ใช่คนที่จะเจตนาทำให้หญิงสาวยากลำยาก ทำไมคุณถึงถามฉันถึงเรื่องหมดนี้? พวกเขาแต่งงานกันมาสามปีแล้ว อย่าบอกนะว่าคุณกำลังวางแผนจะทำอะไรบางอย่าง?”
ริมฝีปากของนีน่ายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่มีความหมาย “ฉันไม่ได้รังเกียจที่เขาแต่งงานแล้ว ฉันจะทำทุกอย่างที่ทำให้ฉันสามารถต่อสู้เพื่อคนที่ฉันชอบ ขอให้สนุกกับการทำงานนะแมรี่ ฉันจะไปออกกำลังเบา ๆ เพื่อย่อยอาหาร”
ในห้องนอนแอเรียนรู้สึกเบื่อหน่ายกับความคิดของเธอ วันนี้เธอนอนอยู่ที่โรงพยาบาลหรือนอนอยู่ที่บ้านกันแน่ ไม่มีอะไรให้เธอทำ เธอรู้สึกราวกับว่าเห็ดกำลังจะงอกขึ้นมาบนร่างกายของเธอ
ไม่เพียงแค่นั้นแต่เธอยังทนกับอาหารเลิศรสที่เธอต้องกินเมื่อเร็ว ๆ นี้ไม่ได้ เมื่อไรก็ตามที่เธอได้กลิ่นอาหารที่ปรุงรสอย่างเอร็ดอร่อย เธอพบว่ามันเกินกว่าที่จะกลืนอาหารรสจืด
เมื่อรู้ว่ามาร์คอยู่ในห้องทำงานของเขา จู่ ๆ เธอก็มีความคิดที่จะแอบลงไปในครัวเพื่อขโมยอาหาร อย่างน้อยเพียงแค่กัดก็สามารถช่วยเธอจากต่อมรับรสที่กำลังจะตาย
กับเจ้าข้าวปั้นในอ้อมแขนของเธอ เธอเข้าไปในห้องครัว อย่างไรก็ตามแมรี่ยังคงยุ่งอยู่ที่นั่น เธอจึงไม่กล้าเริ่มลงมือ “แมรี่ คุณเสร็จหรือยัง?”
คิดว่าแอเรียนกำลังจะช่วยเธอ แมรี่จึงรีบไล่เธอออกไป “ชิว ชิว ชิว ไปเดินเล่นถ้าคุณเบื่อจนจะบ้าเสียสติ คุณว่าเกินไปหลังจากรับประทานอาหารค่ำมื้อหนักเหรอ? ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
แอเรียนมองของเหลือบนเคาน์เตอร์ที่แทบจะไม่ได้แตะต้องและอดน้ำลายสอไม่ได้ “นั่นคือสิ่งที่หนูจะทำ ไปเดินเล่น! แมรี่ช่วยดูหน่อยว่าน้ำของข้าวปั้นหมดหรือยัง? ถ้ามี ช่วยเติมให้หนูที หนูกังวลว่ามันจะหิวน้ำ”
แมรี่เช็ดมือของเธอและออกไป “ทิ้งงานในครัวไว้ ถ้าคุณกล้าทำอะไรอย่างใดอย่างหนึ่ง เมื่อฉันกลับมาหลังจากนั้นฉันจะรายงานให้นายท่านทราบ!”
แอเรียนยิ้มและสร้างความมั่นใจให้กับเธอ หลังจากแน่ใจแล้วว่าห้องครัวว่าง เธอจึงเอื้อมมือออกไปที่จาน