เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 194 ความหมายที่ซ่อนอยู่
- Home
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์
- บทที่ 194 ความหมายที่ซ่อนอยู่
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 194 ความหมายที่ซ่อนอยู่
ก๊อก ก๊อก…
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
แอเรียนเปิดประตูออก พบว่ามีเพียงนีน่าที่ยิ้มให้เธอ เธอเข้าไปภายในห้องโดยที่ไม่รอคำอนุญาตจากแอเรียน
“มาร์คยุ่งและฉันก็เบื่อ เพราะอย่างนั้นฉันจึงหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจที่ฉันมาที่นี่เพื่อคุยกับคุณ!”
แอเรียนสามารถบอกได้ไหมว่าเธอรังเกียจ?
“ไม่ ฉันไม่รังเกียจ เชิญนั่งก่อน ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายดังนั้นฉันจึงนอนก่อน”
นีน่าเฝ้าดูแอเรียนกลับไปที่เตียง จากนั้นก็หาเก้าอี้สำหรับนั่งลง “เกิดการแท้งลูกได้อย่างไร?”
แอเรียนกำมือแน่นโดยไม่ได้ตั้งใจขณะที่เธอฝืนยิ้ม “เป็นอุบัติเหตุ”
นีน่าเม้มริมฝีปากด้วยความเห็นใจ “อุบัติเหตุ? ยังไง…ไม่ระมัดระวัง มันคือชีวิต ตระกูลเทรมอนต์ขาดอะไรไป ยกเว้นการที่มาร์คจะมีลูกเมื่ออายุมาก น่าเสียดายอะไรแบบนี้ที่ต้องสูญเสียลูกไป”
แอเรียนหมดความต้องการที่จะสนทนาต่อไป “ตอนนี้ฉันอยากพักผ่อน”
นีน่าลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู “พักผ่อนให้เพียงพอ ดูแลตัวเอง ไม่เช่นนั้น มันจะเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับฉันถ้ามีแค่ฉันอยู่คนเดียว”
เมื่อประตูปิดลง แอเรียนก็ขมวดคิ้ว ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าประโยคสุดท้ายของนีน่ามีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น หรือเธอแค่อ่อนไหวเกินไป?
หลังจากนั้นไม่นาน แมรี่ก็มาพาข้าวปั้นไป ประมาณสี่ทุ่ม มาร์คกลับมาที่ห้อง แอเรียนยังไม่หลับและสังเกตความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของมาร์ค เธอหันไปเงียบ ๆ ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ควรมีความรู้สึกเช่นปวดใจเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา
“แมรี่บอกผมว่าคุณแอบชิมของเหลือ” จู่ ๆ มาร์คก็พูดขึ้น
แอเรียนลุกลี้ลุกลน “ฉัน – ฉัน ไม่ได้…”
“อย่าปฏิเสธมันถ้าคุณทำมันแล้ว มันไม่ใช่ว่าคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ทาน คุณต้องทานอาหารอ่อน ๆ ไปก่อนจนกว่าคุณจะหายดี เมื่อถึงเวลานั้น คุณสามารถทานอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ”
น้ำเสียงของเขาฟังดูใจเย็น ราวกับว่าพวกเขากำลังสนทนากันอย่างปกติ เธอไม่เคยชินกับการที่ไม่มีท่าทางเฉยเมยเช่นปกติของเขา
“ที่นี่ไม่มีใครแล้วค่ะ คุณไม่จำเป็นต้อง… ทำตัวแบบนี้” สิ่งที่เธอหมายถึงคือมาร์คไม่จำเป็นต้องแสดงท่าทีใด ๆ และทำให้ทุกคนอึดอัด
มาร์คคิดว่าเป็นแผนของแอเรียนในการทำให้เขาอารมณ์เสียทุกครั้งไป ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกโกรธ ทว่ากลับยิ้มให้เธอ “เอาล่ะ ไปนอน”
หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง แอเรียนก็พูดขึ้น “เอ่อ… ขอการ์ดให้ฉันได้ไหม? ฉันต้องการจะซื้อของบางอย่าง แต่ฉันไม่มีเงินเพราะไม่ได้ทำงาน…”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ มาร์คก็โยนกระเป๋าสตางค์ให้เธอ “การ์ดทั้งหมดอยู่ข้างใน ทั้งหมดนี้ใช้รหัสเดียวกันคือหกศูนย์”