เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 232 คนขี้เมา

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 232 คนขี้เมา

อยู่ ๆ โทรศัพท์ของแอเรียนก็ดังขึ้น เธอหลบหนีจากการอ้อมแขนมาร์คและหยิบมือถือบนเตียงขึ้นมาดู บนหน้าจอแสดงผลให้เห็นว่าทิฟฟานี่โทรมา แอเรียนจำเป็นที่จะต้องรับสายนี้เพราะเธอมั่นใจว่ามาร์คจะต้องหยุดการกระทำของเขาไว้จนกว่าเธอจะคุยโทรศัพท์เสร็จ

เธอกดรับสายปราศจากความกังวล ทันทีที่มาร์คได้ยินเสียงทิฟฟานี่เขาก็กัดคอเธอเบา ๆ แอเรียนตัวแข็งก่อนที่ร่างกายเธอจะอ่อนย้วยดั่งเยลลี่ เธอพูดด้วยความยากลำบากว่า “ทิฟฟ์…ตอนนี้ฉันไม่สะดวกคุย เดี๋ยวฉันโทรกลับนะ” ทิฟฟานี่ถามอย่างงง ๆ ว่า “เธอเป็นอะไรหรอแอริ? ทำไมตอนนี้ถึงไม่สะดวกคุยละ? ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอนะ เรื่องของคุณ—” แอเรียนวางสายทันทีก่อนที่ทิฟฟานี่จะพูดจบ

หัวใจเธอเต้นเร็วมาก ทิฟฟานี่เกือบเอ่ยชื่อ ‘คุณสโลน’ แล้ว ก่อนที่เธอจะรู้ความจริง เธอจะให้มาร์ครู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด ตอนนี้เขาใกล้ชิดเธอมาก เขาได้ยินทิฟฟานี่แน่ ๆ

โชคดีที่มาร์คเมาและไม่ได้ถามอะไร สิ่งเดียวที่เขาสนใจตอนนี้คือ แอเรียน เขาคว้ามือถือเธอและโยนมันทิ้งโดยไม่สนใจว่าจะโยนไปที่ใด

เมื่อเสื้อผ้าพวกเขาถูกถอดหมดแล้ว มาร์คไม่ได้ลงมือทันที แต่เขากลับนำทางมือแอเรียนไปยังส่วนล่างของร่างกายเขาพร้อมพูดว่า “เป็นเด็กดีนะ ช่วยผมหน่อย…”

น้ำเสียงของเขาผสมไปด้วยความห้าวที่ทำให้เสียงของเขาน่าหลงใหล ด้วยความเขินอายและความพยายามที่จะไม่สนใจแรงกระตุ้นที่มือของเธอ แอเรียนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่กระเพื่อมอยู่ภายในเธอเช่นกัน เขาทำเช่นนี้เพราะสุขภาพของเธอ ถ้าหากเขาไม่ได้ดื่ม เขาคงไม่มีวันถามเช่นนี้

…

เมื่อมาร์คหลับ แอเรียนลุกขึ้นอย่างเบา ๆ เพื่อลงไปข้างล่าง เธอหิว ด้วยความที่เธอทานอาหารเย็นไปไม่มากนักตอนนี้เธอจึงรู่สึกหิวโหย แมรี่รู้ว่าเธอจะต้องลงมาหาอะไรทาน เธอจึงกำลังเตรียมอาหารรอเรียบร้อย เมื่อแมรี่เห็นรอยที่คอของแอเรียนเธอก็อดไม่ได้ที่จะขำ “ตอนนี้นายท่านกับนายหญิงคงเข้าใจกันดีแล้วสินะ นายท่านหลับแล้วหรอ?” แอเรียนพยักหน้าด้วยความเขินอายโดยไม่อธิบายอะไรมาก

เมื่อเธอทานอาหารเย็นเสร็จนีน่าก็กลับมาพร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอลโชยมาพอดี เธอคงไปมีเวลาที่สนุกมาแน่ ๆ ด้วยความเป็นห่วงว่านีน่าจะเวียนหัวจากการขยับไปขยับมา แอเรียนจึงช่วยพานีน่าไปเข้านอนและรอจนกว่าเธอจะหลับก่อนที่เธอจะปล่อยให้ตนเองสบายใจได้ การจัดการกับคนเมาตั้งสองคนภายในคืนเดียวกัน ทำให้เธอรู้สึกว่าเหนื่อยกว่าการทำงานล่วงเวลาเสียอีก

ในวิลลาหลังนึงที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ ทิฟฟานี่กำลังโยนเสื้อผ้าที่แจ็คสันใส่แล้วเข้าเครื่องซักผ้า ในความคิดของทิฟฟานี่แล้วไม่ว่าเสื้อจะราคาแพงเท่าไหร่ก็สามารถซักได้ด้วยเครื่องซักผ้า อีกอย่างเธอซักผ้าด้วยมือไม่เป็นด้วย

หลังเลิกงาน เธอกลับบ้านไปรับใช้ลิเลียนก่อนที่เธอจะมาหาแจ็คสัน เธอไม่ทราบว่าเขาจะไม่อยู่ หลังจากที่รอมาหลายชั่วโมง ในที่สุดเธอก็เห็นเขากลับมาในสภาพมึนเมา เธอยังทำความสะอาดไม่เสร็จด้วยซ้ำ

“แนนซ์! เอาน้ำใส่แก้วมาให้ผมหน่อย…”

ได้ยินแจ็คสันเรียกจากห้องนอนเช่นนั้น ทิฟฟานี่ก็กรอกตาของเธอและนำน้ำใส่แก้วเข้าไปให้ พร้อมพูดด้วยความท้อใจว่า “ฉันไม่ใช่แนนซ์ นี้ทิฟฟานี่ ทิฟฟานี่ของคุณคนเดียว!” แจ็คสันที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มอย่างน่าหลงใหล “ตอนที่คุณเรียกผมว่าแด๊ดดี้ คุณไม่ได้พูดเช่นนี้นิ”

ทิฟฟานี่ก้มหน้าลง สรุปเขาเมาหรือไม่? เมาขนาดนี้ทำไมเขาถึงยังปากดีจัง?