เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 273 ข้าวปั้นถูกไล่ออกไป

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 273 ข้าวปั้นถูกไล่ออกไป

ในตอนนี้เองที่ทำให้เธอรู้สึกว่ามาร์คได้กลายเป็นคนสำคัญกับเธอเหมือนคนในครอบครัวไปแล้ว เมื่อใดก็ตามที่เขาอยู่รอบ ๆ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ก็จะมีชีวิตชีวาขึ้น เธอไม่ชอบกลับบ้านไปยังบ้านที่ไร้ชีวิตชีวา สิ่งนี้ทำให้วันที่เหนื่อยล้าของเธอเหนื่อยล้ามากยิ่งขึ้น

ข้าวปั้นตะปบเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ เธอยิ้มแล้วอุ้มมันขึ้นไปชั้นบน “ฉันจะไปอาบน้ำและนอน ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก ฉันขอโทษที่ไม่ได้ดูแลเธอเลย”

ข้าวปั้นตอบเธออย่างเห็นอกเห็นใจด้วยเสียงคร่ำครวญที่น่าสงสาร

เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำข้าวปั้นก็หลับไปบนผ้าห่มที่มุมเตียงเรียบร้อย เธอไม่อยากปลุกมันขึ้นมาเธอจึงปล่อยให้มันนอนตรงนั้น เธอค่อย ๆ ย่องเข้าไปในผ้าห่มและหลับไป

หลังจากเวลาผ่านไปสักครู่เธอก็ตื่นจากความฝันด้วยเสียงร้องโหยหวนของข้าวปั้น เธอเปิดไฟด้วยความตื่นตระหนก ทั้งมาร์คและข้าวปั้นรู้สึกตกใจกับเรื่องนี้อย่างเห็นได้ชัด

ข้าวปั้นย่อตัวลงที่ปลายเตียงพร้อมกับเบิกตากว้างอย่างน่าเอนดู

มาร์คยืนพิงประตูห้องนอนโดยไม่ขยับ ใครจะรู้ว่าวันนี้เขาประสบพบเจออะไรมาบ้าง? เขากลับมาหลังจากทำงานมาทั้งวัน หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จเขาก็ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้นอนหลับอย่างสบายหลังจากที่ทำงานมาอย่างยากลำบาก อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขานอนลงบนเตียงและเหยียดขาของเขาเขาก็ลงเอยด้วยการเตะร่างกลมของข้าวปั้น เขาเกิดมาอ่อนไหวต่อสัตว์ขนยาว เขาจึงหยุดนิ่งโดยสัญชาตญาณหลังจากที่ขาของเขาไปโดนตัวข้าวปั้น จากนั้นเขาก็ตะกายไปที่ประตูด้วยความเร็วยิ่งกว่าความเร็วแสง

เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแอเรียนรู้สึกผิดเล็กน้อยและจำเป็นที่จะต้องรีบอุ้มและโยนข้าวปั้นลงไปชั้นล่าง เมื่อเธอกลับไปที่ห้องนอนมาร์คก็นั่งอยู่ที่ข้างเตียงพร้อมกับก้มหัวลงแลดูเหงา ๆ เธอก้าวไปข้างหน้าและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันเหนื่อยมาก เมื่อกลับมาบ้านจึงปล่อยให้ข้าวปั้นนอนบนเตียง ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ไปนอนเถอะ…”

มาร์คใจชื้นขึ้นทันที เขาดึงผ้าห่มขึ้นและนอนลง “อย่าปล่อยให้แมวอ้วนตัวนั้นเข้ามาในขณะที่ฉันหลับ ถ้าฉันเห็นมันอีกฉันจะเอามันไปทำเป็นซุป”

คำพูดเหล่านี้ฟังดูขัดหูแต่แอเรียนไม่ได้ทะเลาะกับเขาเรื่องนี้ เธอเหนื่อยและเขาก็เช่นกัน ไม่จำเป็นต้องเสียเวลานอนไปกับเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เรื่องเกี่ยวกับภาพของเขากับแอรี่ปัดออกไปก่อนเนื่องจากความยุ่งของทั้งคู่ พวกเขายังไม่ได้แก้ไขปัญหากันเลย เมื่อผู้คนยุ่งกับสิ่งอื่น ปัญหาต่าง ๆ ก็ดูลดน้อยลงเพราะพวกเขาไม่มีเวลาที่จะมากังวลเลย

…

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น แอเรียนและมาร์คตื่นขึ้นมาในเวลาไล่เลี่ยกัน เมื่อพวกเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จพวกเขาก็ลงไปทานอาหารเช้าด้วยกันที่ชั้นล่าง ทั้งคู่เงียบกริบ พวกเขาไม่เสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว พวกเขาลุกขึ้นจากเตียงด้วยกัน กินข้าวด้วยกันและออกจากบ้านพร้อมกัน

มาร์คส่งเธอลงที่ป้ายรถเมล์เพื่อเรียกรถแท็กซี่ต่อเนื่องจากจุดหมายปลายทางของเธอไม่ได้อยู่ใกล้ปลายทางของเขาเลย เขาเร่งรีบและต้องประหยัดทุกวินาทีและนาทีในแต่ละวันและเธอก็ไม่ได้ต้องการที่จะเรียกร้องให้เขาต้องเกรงใจเธอ แค่เขามาส่งที่ป้ายรถเมล์ก็ดีแค่ไหนแล้ว

เธอเพิ่งมาถึงที่บริษัทเมื่อเธอรู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลกไปยิ่งกว่าเมื่อเมื่อวานนี้อีก ในบรรากาศมีความกังวลใจเช่นกัน เธอไม่เข้าใจว่าทำไม เธอเพิ่งวางกระเป๋าลงบนที่นั่งเมื่อลิลลี่พูดว่า “คุณนาธาเนียลกำลังตามหาเธอ”

แอเรียนตอบกลับอย่างฮึดฮัดและเดินไปเคาะประตูที่ห้องทำงานของเอริก “เอริก ฉันมาแล้ว”

เอริกเปิดประตู “เข้ามาสิ ผมมีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณด่วน”

แอเรียนยิ่งงงงวย “มีอะไรหรอ?”

หลังจากปิดประตูเอริกก็วางโปรไฟล์ไว้ตรงหน้าเธอ “มีบางอย่างผิดพลาดกับงานภายใต้บัญชีของคุณ มีคนมาดักฟังมัน ต้องมีใครบางคนทำข้อมูลที่เกี่ยวข้องรั่วไหลทำให้ลูกค้ารายใหญ่คนนี้ยกเลิกสัญญากับผม ผมให้ข้อมูลคุณในโปรไฟล์นานแล้ว มีเพียงคุณและผมเท่านั้นที่มี ของผมอยู่ที่นี่เสมอ ของคุณอยู่ที่ไหน? สัญญาเช่นนี้เราต้องเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับจนถึงที่สุด ผมต้องเซ็นสัญญาเป็นการส่วนตัวด้วยซ้ำ ตอนนั้นไม่มีบุคลากรที่ไม่เกี่ยวข้องในสถานที่ประชุมเลย”