เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 292 ฉันไม่อยากกลับบ้าน

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 292 ฉันไม่อยากกลับบ้าน

แอเรียนยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น “คุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามาร์ครู้ว่าคุณเลี้ยงอาหารฉัน? ฉันมีชู้นะคะ คุณในฐานะที่เป็นเพื่อนกับเขาคุณไม่ควรโกรธฉันด้วยเหรอคะ?”

“ไม่มีทาง นั่นเป็นปัญหาระหว่างคุณสองคน ตราบใดที่คุณยังไม่หย่ากัน คุณก็ยังเป็นพี่สะใภ้ของผม คุณจะพูดอะไรก็ตาม จะไม่เกิดขึ้น” แจ็คสันไม่คาดหวังว่าแอเรียนจะพูดตรง ๆ เช่นนี้

ทิฟฟานี่ตกตะลึงไปโดยปริยาย “เธอกำลังพูดอะไรอยู่แอริ? มีชู้อะไร? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้? ฉันก็สงสัยว่าทำไมมีท่าทีแปลก ๆ เกิดขึ้นระหว่างคุณสองคน…”

แอเรียนรู้ว่าทิฟฟานี่เป็นคนดีมาก เธอจะไม่ยอมถอยจนกว่าจะอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้ชัดเจน ดังนั้นเธอจึงเล่ารายละเอียดทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เธอฟังอีกครั้งหนึ่ง

ทิฟฟานี่ตกใจมาก “เธอโดนใส่ร้ายอย่างเห็นได้ชัด แล้วมาร์คก็ไม่เชื่อเธออย่างนั้นเหรอ?”

แอเรียนก้มหน้าลง “มันไม่สำคัญสำหรับเขา อย่างนั้นมั้ง? มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าฉันไปเจอวิลในระหว่างช่วงพักกลางวัน เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าฉันไม่ไป มันเป็นความผิดของฉัน ฉันยอมรับมัน”

แจ็คสันพูดขึ้น “เอาล่ะ ไม่ต้องพูดอะไรถึงเรื่องนั้นกันแล้ว ทานอาหารเถอะ จากนั้นผมจะพาคุณสองคนไปช็อปปิ้ง วันนี้ผมจะจ่ายเงินให้ทุกอย่าง ไม่จำเป็นต้องเกรงใจผม”

แม้เขาจะเสนอแบบนั้น ทว่าบรรยากาศก็ยังคงน่าหดหู่ มื้อนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกหดหู่ เมื่อพวกเขาโผล่จากไวท์ วอเตอร์ส เบย์ คาเฟ่ และมาที่ช็อปปิ้ง เซ็นเตอร์ พวกเขาซื้อของเพียงไม่กี่ชิ้นพอเป็นพิธี ก่อนที่พวกเขาจะกลับ จู่ ๆ แอเรียนก็กอดทิฟฟานี่เอาไว้แล้วพูดขึ้น “ฉันไม่อยากกลับบ้านเลยทิฟฟ์ ฉันไปอยู่กับเธอได้ไหม? คฤหาสน์เทรมอนต์รู้สึกว่างเปล่า ฉันกลัว…”

แจ็คสันมองไปด้วยใบหน้าเฉยเมย คฤหาสน์เทนมอนต์มีขนาดใหญ่ ทว่ามันเต็มไปด้วยสาวใช้และบอดี้การ์ด มันจะว่างเปล่าได้อย่างไร? เป็นเพียงการที่ไม่มีอีกคนอยู่ใกล้ ๆ ก็เท่านั้น

ทิฟฟานี่ลูบหลังของเธอด้วยความเห็นอกเห็นใจ “เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่ต้องกลับไปที่นั่น มาอยู่กับฉันและค้างกับฉัน ไม่ต้องกลัวแอริ เธอยังมีฉัน ฉันอยู่ตรงนี้เสมอ”

แจ็คสันไปส่งพวกเขาที่บ้านและมองดูพวกเขาเดินขึ้นไปข้างบน เขาไม่รีบร้อนที่จะกลับไป เขากลับหยิบโทรศัพท์ของเขาและโทรหามาร์คแทน “มาร์ค แอเรียนไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ เทรมอนต์ นะ เธออยู่ที่บ้านของทิฟฟานี่ เธอพูดว่า… เธอไม่อยากกลับบ้านและที่บ้านรู้สึกว่างเปล่า มันสร้างความกลัวให้กับเธอ”

ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของมาร์คจากปลายสายอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่นิ่งไปนานพอสมควร ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น “เข้าใจแล้ว”

เมื่อเวลา 23:00 น. ทิฟฟานี่ก็ได้รับข้อความจากนักสืบเอกชน “จอร์จ ลีไวน์/สโลน ไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลหรือบ้านพักฟื้นหลังจากออกจากบ้านพักฟื้นแห่งแรก ฉันสืบแล้ว แต่ฉันไม่เจออะไรเลย เขาอาจจะหลบซ่อนและไม่ต้องการให้ใครพบ มันเหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทร ฉันทำได้มากที่สุดเท่านี้ ฉันขอโทษจริง ๆ “

ทิฟฟานี่กลัวเหมือนกันที่จะเปิดเผยเนื้อหาในข้อความกับแอเรียน ทว่าแอเรียนก็พอจะเดาได้จากการแสดงออกของเธอ เธอคว้าโทรศัพท์มาดู “เขาไม่สามารถหาเขาเจอแล้วใช่ไหม? ไม่เป็นไร มันผ่านมาหลายปีแล้ว เทพีแห่งโชคชะตาไม่ได้ดูแลฉันมาตั้งแต่ฉันยังเด็กแล้ว ชีวิตมักจะมอบความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ชั่วขณะหนึ่งให้กับฉัน ก่อนที่จะทำให้ฉันพ่ายแพ้ด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง ฉันชินแล้วล่ะ ฉันไม่แปลกใจที่ผลจะออกมาเป็นแบบนี้ หลังจากนั้นถ้าการสืบจะดำเนินต่อไป แต่ฉันไม่มีเงินที่จะจ่ายอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่สามารถใช้เงินของมาร์คได้ในระยะนี้ มันคงน่าอายถ้าเขายกเลิกบัตรเครดิตของฉัน”

ทิฟฟานี่ไม่ได้ตอบ ณ เวลานี้ เธอเลือกที่จะเงียบ เธอไม่ได้พูดโจมตีมาร์คหรือตำหนิว่าใครเป็นคนถูกหรือผิด นั่นเพราะเธอตระหนักได้ว่าสถานการณ์มันซับซ้อนเกินกว่าที่เธอจะคาดถึง สมองของเธอไมได้มีพื้นที่มากพอที่จะคิดเรื่องนี้

…

วันต่อมา ในตอนเช้า แอเรียนและทิฟฟานี่ลงมาข้างล่างด้วยกันเพื่อซื้อไข่ม้วนจากร้านเก่าแก่ที่อ้างว่าอยู่มานานกว่าร้อยปีแล้วและเห็นได้ชัดว่าเป็นร้านที่น่าเชื่อถือเพียงแห่งเดียว เป็นร้านที่มีคิวยาวอยู่เสมอดังนั้นพวกเขาจึงต้องมาก่อนเวลาไม่เช่นนั้นพวกเขาก็จะไม่สามารถซื้อส่วนของพวกเขาได้

เพื่อทำให้แอเรียนรู้สึกดีขึ้น ทิฟฟานี่จึงพูดหยอกล้อขึ้น “ฉันแปลกใจที่เธอดูดีมากในเสื้อผ้าของฉันมากกว่าที่ฉันใส่อีก ดูเอวเธอสิ! ฉันอิจฉาจังทำไมมันถึงโค้งเว้าได้ขนาดนี้นะ! เธอมีเนื้อมีหนังในส่วนที่ควรมีและผอมบางในส่วนที่ควร เธอมีรูปร่างที่เซ็กซี่มากในขณะที่ฉันหน้าอกเล็กและฉันอ้วนเหมือนหมู…”

“หยุดเลยนะเธอ” แอเรียนหัวเราะคิกคัก “เธอไม่ได้อ้วน”