เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 304 ความรู้สึกผิดเพราะโกหก

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 304 ความรู้สึกผิดเพราะโกหก

หัวใจของทิฟฟานี่เต้นเร็วขึ้น ปกติแล้วเธอไม่ได้คบเพื่อนผู้ชายและก็ไม่ได้สนิทกับเพื่อนร่วมงานเท่าไหร่จึงไม่ค่อยมีใครแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเธอมากนัก เธอคาดไม่ถึงว่าแจ็คสันจะเชื่อคำโกหกของเธอและยังคิดจะช่วยเหลืออีกด้วย!

“ไม่จำเป็นหรอก… ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันจัดการเองได้” ทิฟฟานี่ปฏิเสธด้วยความสุภาพ ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้ท้องแต่เขากลับเสนอความช่วยเหลือได้ดีมากเลย ถ้าหากว่าเขายังไม่เปลี่ยนเรื่องคุยเธอจะต้องความแตกแน่ ๆ

“ยิ่งเอาออกเร็วก็จะยิ่งดีต่อตัวคุณนะ เพราะตอนที่เขาเอาเด็กออกเขาจะต้องดึงมันออกมา เดี๋ยวค่อยว่ากันก็ได้ แต่ต่อจากนี้ไปผมจะทำอาหารกลางวันมาให้คุณ คุณจะต้องไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหารอีก อาหารที่นั้นถือว่าใช้ได้แต่อาหารเขาไม่ค่อยมีสารอาหารที่ครบถ้วนเท่าที่ผู้หญิงท้องคนนึงจะต้องการ สำหรับวันนี้เราไปทานที่ร้าน ไวท์ วอเตอร์ส เบย์ แก้ขัดไปก่อน”

แจ็คสันสำรวมตนเองระหว่างที่คิดวางแผนให้ทิฟฟานี่ภายในไม่กี่นาที

ทิฟฟานี่รู้ตัวว่าหากเธอขืนโกหกต่อเธอจะต้องรู้สึกแย่ลงเรื่อย ๆ และเธอก็ไม่ได้ฉลาดเท่าแจ็คสันเพราะฉะนั้นถ้าเธอยอมรับตอนนี้ว่าจริง ๆ แล้วเธอไม่ได้ท้องเขาจะต้องเค้นเอาความจริงให้ได้แน่ ๆ เธอจึงทำได้แค่เพิกเฉยต่อความรู้สึกผิดของเธอและยอมรับอาหารฟรีที่เขาจะนำมาให้ “เอิ่ม… ขอบคุณ”

เมื่อกี้แจ็คสันยังเป็นห่วงเธออยู่เลย แต่ตอนนี้เขากลับดึงหน้าราวกับว่าเขาไม่อยากจะคุยกับเธอต่อแล้ว

เมื่อพวกเขาไปถึงที่ร้านอาหาร แจ็คสันก็จัดการหาที่นั่งที่สงบให้แล้วก็เดินออกไปคนเดียว ทิฟฟานี่นั่งเล่นโทรศัพท์รอเขาแก้เบื่อเพราะว่าไม่มีใครมารับออเดอร์อาหารเลย

ไม่นานนักเธอก็ตกใจเมื่อพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ “คุณแน่ใจหรอว่าอาหารพวกนี้คือของพวกเรา?”

พนักงานเสิร์ฟตอบด้วยรอยยิ้ม “แน่ใจ หัวหน้ากำลังทำอาหารอยู่แต่เขาบอกว่าให้คุณเริ่มรับประทานได้เลย”

หัวหน้ากำลังทำอาหารอยู่???

ความสำนึกได้พุ่งเข้าใส่ทิฟฟานี่เหมือนดั่งก้อนอิฐที่กระแทกศีรษะ แจ็คสันหายไปเข้าครัวเพื่อทำอาหาร เธอไม่อาจหยุดความคิดให้นึกภาพเขาใส่สูทพร้อมผ้ากันเปื้อนและสวมหมวกได้… คำโกหกของเธอมันเลยเถิดไปแล้ว หากเขาไม่เชื่อว่าเธอท้องเขาก็คงไม่ต้องทำถึงเช่นนี้

เธอรู้สึกผิดเพราะเรื่องนี้จึงทำให้ความอยากอาหารของเธอลดลงมากกว่าปกติ แจ็คสันนำจานสุดท้ายมาเสิร์ฟด้วยตนเอง แขนเสื้อเขาถูกพับขึ้นไปถึงข้อศอกด้วยความเรียบง่าย เขาก็พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ต่อจากนี้คุณจะต้องทานอาหารที่รสไม่จัด ไม่เผ็ดหรือเปรี้ยวเกินไป และคุณจะต้องมีแผน คุณมีแผนหรือยัง?”

ทิฟฟานี่สูดลมหายใจ “เอิ่ม… คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ ลูกของฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณสักหน่อย…”

แจ็คสันตักอาหารใส่จานเธอ “นั่นไม่ใช่คำตอบสำหรับคำถามของผม เอาเป็นว่าผมเป็นหัวหน้าที่เป็นห่วงลูกน้องก็แล้วกัน มันผิดตรงไหนหรอ?”

ทิฟฟานี่ตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่จะเรียบเรียงคำพูดตัวเองได้ “ไม่มีอะไรผิด… คุณเป็นหัวหน้าที่ดีเลิศ… ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย กินกันเถอะ”

แจ็คสันไม่ตอบอะไร ระหว่างที่ทานอาหารกันทิฟฟานี่ไม่อาจจัดการกับอาหารบนจานตนเองได้หมดซึ่งเป็นสิ่งที่ผิดปกติสำหรับเธอ เมื่อแจ็คสันเห็นเช่นนั้นเขาจึงเชื่อเธอมากกว่าเดิมอีก “เป็นเรื่องปกติที่เธอจะไม่ค่อยอยากอาหารตอนท้อง เดี๋ยวผ่านไปมันจะดีขึ้นเอง”

ทิฟฟานี่พูดไม่ออก หลังจากที่เธอทานอาหารเสร็จและเดินออกมาจากร้านอาหารเธอก็ถอนหายใจยาว ๆ เนื่องจากรู้สึกผิดที่ต้องโกหกเป็นครั้งแรก