เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 32 ทำให้หัวใจของเขาอบอุ่น

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 32 ทำให้หัวใจของเขาอบอุ่น

แอเรียนกลั้นหายใจทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าความปรารถนาที่จะยุติสถานการณ์ปัจจุบันของเธอนั้นไม่ใช่อะไรนอกจากความฝันนั่นเอง เขาได้รับความเมตตาแล้วโดยการช่วยชีวิตเธอเพื่อชดเชยบาป เธอไม่มีสิทธิ์เลือก …

“ฉันจะไปนอนห้องแขก” นี่เป็นการต่อต้านรูปแบบสุดท้ายของเธอ

“ลองก้าวไปอีกขั้นสิ!”

การคุกคามของมาร์ค เทรมอนต์นั้นเย็นยะเยือกอย่างขมขื่น รู้สึกเหมือนกับว่าลมเยือกแข็งภายนอกได้พัดเข้ามาในหัวใจของเธอ

เธอหยุดก้าวเดินและเงียบเพื่อรอให้เขาพูดต่อ

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ริมฝีปากบางของเขาก็แยกออกเพื่อพูดอีกครั้ง

“คุณอยากจะจากไปอย่างแย่ ๆ เหรอ? โอเค ผมจะทำตามความปรารถนาของคุณ! บนข้อเสนอที่ว่า … คุณต้องมีลูกให้ผม!”

เด็ก? เขาอยากให้เธอมีลูก? เด็กที่เป็นของพวกเขา?

จู่ ๆ แอเรียน วินน์ ก็นึกถึงอดีตตอนที่แม่ของเธอจากไปหาผู้ชายคนอื่นโดยไม่มีข้อแม้หรือพิจารณาใด ๆ สำหรับเธอ การสบประมาทและดูหมิ่นที่เธอเผชิญมาตั้งแต่ยังเด็กยังคงชัดแจ้งอยู่ในใจของเธอ

การมีลูกเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับเธอโดยเฉพาะ ในใจเธอต้องการความรับผิดชอบ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนคำสัญญา

กระนั้นแอเรียนที่โหยหาอิสรภาพ เธอปรารถนาที่จะหลบหนีชีวิตที่ถูกผูกมัดด้วยบาปนี้ ตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในที่สุดตาชั่งของศีลธรรมก็ขาดความสมดุล

“ตกลง”

แทบจะไม่เห็นเลย ความประหลาดใจจุดประกายอยู่ลึก ๆ ในดวงตาของมาร์ค เทรมอนต์ เมื่อความโกรธเข้าครอบงำจิตใจของเขา เขาขบกรามแน่น

“คุณต้องมีความสามารถทำให้ผมสัมผัสคุณ! อย่าคิดแม้แต่จะออกไปโดยไม่มีลูก!”

แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปหาเขา ปลดกระดุมเสื้อของเขาด้วยมือที่สั่นเทาของเธอ ขนตาหนาของเธอสั่นไหวราวกับปีกที่กระพือของผีเสื้อ ไม่สามารถปกปิดความประหม่าในการจ้องมองของเธอได้เธอไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองเขา

เธอไม่เคยชัดเจนเกี่ยวกับสถานที่ที่มาร์ค เทรมอนต์ อยู่ในใจของเธอ คนที่รับเธอและดูแลเธอมาหลายปีตอนนี้กลายเป็นสามีของเธอ…

ด้วยความไม่เต็มใจอย่างมาก แอเรียนจึงไม่สามารถปลดกระดุมได้แม้แต่อันเดียวเนื่องจากความประหม่าของเธอ เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกรำคาญจากอกของชายคนนั้น

แผ่นอกที่ผายออกจากผู้ชายคนนี้เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกรำคาญแล้ว

เธอเขย่งปลายเท้าของเธอและเริ่มที่จะจูบเขา

ริมฝีปากอุ่นกดลงบนมุมปากของมาร์ค เทรมอนต์

แอเรียนไม่ได้สังเกตเห็นดวงตาที่ดุดันลงของชายคนนี้

เธอกระตือรือร้นที่จะจากหรือ?

“พอ!” มาร์คเทรมอนต์ผลักเธอออกไปและปัดชุดน้ำชาบนโต๊ะกาแฟลงไปกองกับพื้น เศษแก้วแตกกระจายและหลุดออกไปตัดข้อเท้าเปล่าของแอเรียน เลือดหยดจากผิวขาวราวกับหิมะของเธอ

ความเจ็บปวดที่เสียดแทงทำให้เธอขมวดคิ้ว ขณะที่เธอเซเพื่อทรงตัว เธอจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจและไร้เดียงสา

มือของมาร์ค เทรมอนต์ ยกขึ้นโดยไม่รู้ตัวเมื่อเขาเห็นบาดแผลที่ข้อเท้าของเธอก่อนที่เขาจะวางมันลงอย่างแข็งกระด้าง เมื่อหันไปเล็กน้อยสีหน้าของเขาก็เย็นชา

“คุณคิดว่าผมจะสัมผัสผู้หญิงที่มีชายอื่นมาแตะต้องก่อนหน้าแล้วอย่างนั้นเหรอ?

เขาเดินไปในห้องเสื้อผ้า หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็ออกไปและกระแทกกับประตู

ความยุ่งเหยิงที่กองอยู่บนพื้นคือตัวแทนของความชั่วร้ายซึ่งไร้เหตุผล แอเรียนหลุดออกจากภวังค์ของเธอหลังจากนั้นไม่นานเลือดที่ออกจากข้อเท้าของเธอก็ทำให้เลือดเปื้อนบนพื้น

แมรี่เข้ามาเปิดประตูและรักษาบาดแผลด้วยท่าทางเป็นห่วง

“แอริ เธอทะเลาะกับคุณท่านอีกแล้วเหรอ? นี่คืออารมณ์ของเขา คุณต้องทำตามเขาอีกสักหน่อยเฮ่อ…”

แอเรียนหัวเราะเบา ๆ อย่างไร้อารมณ์ขัน “หนูปฏิบัติตามแล้ว… หนูทำทุกอย่างที่เขาขอ…”

แล้วทำไมเขายังโวยวายอีก?

แมรี่เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตระหนักว่า “เหตุการณ์เมื่อสามปีก่อน…ทำให้ใจของคุณท่านแตกสลาย แอริ ผู้ชายน่ะก็เป็นเช่นนั้นแหละ เธอต้องทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะสิ่งที่ทำให้เขารำคาญได้ นั่นแหละคือชีวิต ฉันเห็นได้ว่าคุณท่านชอบเธอนะ”

แอเรียนไม่ได้พูดอะไรกลับไป เธอจะทำให้หัวใจของมาร์ค เทรมอนต์ อบอุ่นได้ไหมนะ?

ไม่สิ ใคร ๆ ทำได้แต่ไม่ใช่เธอ

มาร์ค เทรมอนต์ ไม่ได้กลับมาในคืนนี้

แอเรียนเพิ่งเผลอหลับไปในตอนกลางคืน