เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 334 ลากไปโรงพยาบาล
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 334 ลากไปโรงพยาบาล
ในใจของทิฟฟานี่เต็มไปด้วยคำถามขณะที่เธอถามขึ้น “สักครู่นะคะ คุณคือ… คุณแม่ของแจ็คสันใช่ไหมคะ? ยินดีที่ได้พบคุณค่ะคุณนายเวสต์ ดิฉันรู้จักกับเขาค่ะ เขาเป็นเจ้านายของดิฉันและเป็นเพื่อนของสามีของเพื่อนสนิทดิฉัน อย่างไรก็ตาม… ฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น”
คุณนายเวสต์ดึงเอกสารที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือออกมาจากที่ด้านหลังของเธอ “ฉันไม่อยากจะอธิบายเรื่องนี้กับเธอ ดูด้วยตัวเองแล้วกัน นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่ฉันได้รับมา”
ทิฟฟานี่เหงื่อแตกพลั่ก เธอรับเอกสารมาและอ่านอย่างละเอียด เธอจ้องมองด้วยความเคร่งเครียดขึ้นเรื่อย ๆ เอกสารได้อธิบายทุกอย่างเอาไว้อย่างชัดเจน ตั้งแต่การต่อสู้ที่รุนแรงของแจ็คสันกับเคนในไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น รู้สึกผสมปนเปไปหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เช่นนั้น เเจ็คสันชกต่อยกับใครสักคนเพราะเธออย่างนั้นหรือ? และเขาลงเอยด้วยการได้รับบาดเจ็บจากการตอบโต้เช่นกัน…
“ดิฉันเสียใจค่ะ คุณนายเวสต์… ดิฉันไม่เคยตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย… ดิฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงชกต่อยกับผู้ชายคนนั้น เขาอยู่ที่โรงพยาบาลไหนคะ? ดิฟฟฉันอยากจะไปเยี่ยมเขาค่ะ” เธอพูดขึ้นพร้อมกับเรียกความกล้าหาญของเธอออกมา
“ไปเยี่ยมเหรอ? เธอกำลังรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยการไปเยี่ยมหรือ? เธอคือคนที่ทำให้แจ็คสันถอนหมั้นใช่ไหม? ทำไมเธอทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอเลย? มันไม่สำคัญว่าฐานะของเธอจะเข้ากันไม่ได้ ตราบใดที่ลูกชายของฉันชอบเธอ เธอไม่ต้องรู้สึกกดดันอะไร ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอจะต้องไปที่โรงพยาบาลและดูแลเขา ถ้าพวกเธอทั้งสองคนเข้ากันได้ดี เธอจะได้เป็นลูกสะใภ้ของฉัน ถ้าหากไม่ เธอจะได้รับค่าตอบแทนสำหรับเลิกจ้างอย่างน่าพอใจ” คุณเวสต์เป็นคนขวานผ่าซาก ซึ่งสร้างความตกใจให้กับทิฟฟานี่เป็นอย่างมากจนเธอตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก
ทิฟฟานี่ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร เช่นนั้นเธอจึงตัดสินใจตอบรับมัน เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเธอจะต้องไปดูแจ็คสัน เธอรู้สึกดีใจที่ลิเลียนไม่ได้อยู่ที่บ้าน ถ้าเป็นเธอ เธอจะต้องพยายามใช้วิธีของเธอประจบประแจงขอความเมตตาจากตระกูลเวสต์
หลังจากที่ถูกคุณนายเวสต์ลากไปที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง ทิฟฟานี่รู้สึกกลัวจนไม่อาจผ่อนคลายได้ เมื่อเธอส่งทิฟฟานี่ลงที่หน้าทางเข้าโรงพยาบาล คุณเวสต์ไม่ได้ตามเธอเข้าไปในโรงพยาบาล “เธอเข้าไปเลย ฉันจะไม่ตามเธอเข้าไป ฉันจะเตือนความจำของเธอไว้ก่อนเลยนะ ถ้าครั้งต่อไปฉันไม่เจอเธอเมื่อฉันมาที่นี่ ฉันจะไปเคาะประตูบ้านเธอ”
นั่นเป็นการข่มขู่หรือเปล่า? ทิฟฟานี่รู้สึกว่าคุณนายเวสต์เท่ที่สุดด้วยเหตุผลบางอย่างแม้ความจริงเธอจะถูกข่มขู่เธออยู่ก็ตาม…
“ค่ะ ค่ะ ค่ะ ฉันจะอยู่ที่โรงพยาบาลและคอยดูแลเขาค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ” เธอพยักหน้าอย่างขะมักเขม่นราวกับลูกเจี๊ยบจิกข้าว เธอไม่เต็มใจจะเชื่อฟังทุกคน ทว่าคุณเวสต์มีท่าทางที่ค่อนข้างน่ากลัว
คุณเวสต์เย้ยหยันด้วยความเย็นชา จากนั้นก็ขับรถออกไป ทิฟฟานี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอไปซื้อผลไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ และถือเข้าไปในวอร์ด เมื่อเธอเดินเข้าไป แจ็คสันก็ถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นเธอ “นี่คุณมาจริง ๆ เหรอ ไม่ต้องสนใจแม่ของผม คุณกลับบ้านไปเถอะ”
ความจริงแล้ว เมื่อทิฟฟานี่ได้เห็นแจ็คสัน เธอก็อดรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้ เธอจะอยู่ที่นี่แม้คุณเวสต์จะไม่ได้ขู่เธอเอาไว้ก็ตาม “นั่นก็พอแล้วสำหรับคุณ เลิกเสแสร้งสักที ที่นี่ไม่มีใครดูแลคุณสักคน ให้ฉันทำนั่นแหละ ฉันเคยดูแลพ่อของฉันตอนที่เขาป่วย ฉันจะไม่ทำให้คุณเจ็บปวด ไม่ต้องกังวล”
แจ็คสันพบว่ามันน่าขำ “ตราบใดที่คุณไม่อยู่ แม่ของผมก็จะส่งคนมาอยู่ดี ดังนั้นคุณไม่ต้องทนอยู่ที่นี่หรอก”
ทิฟฟานี่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเขา เธอเดินไปที่หน้าต่างและมองออกไปที่ด้านนอก กำลังคิดว่ามันยังค่อนข้างมีความอึดอัดระหว่างพวกเขาสองคน เธอชินกับการทำตัวสบาย ๆ และเกลียดบรรยากาศปัจจุบัน มันออกจะอึดอัดมากจนเกินไป
เมื่อเวลาผ่านไป แจ็คสันก็พูดขึ้น “ที่ผมมีเรื่องชกต่อยเพราะผมทนผู้ชายคนนั้น มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลย คุณไม่ต้องรู้สึกผิด”
ความรู้สึกอึดอัดทั้งหมดของเธอถูกขจัดออกไปเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดแบบนั้น “ค่ะคุณเวสต์ คุณถูกเสมอ คุณพอใจหรือยัง? ฉันไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่คุณทำให้ฉันเลย… แต่อย่างไรก็ตาม ฉันขอบคุณจริง ๆ นะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันถูกจับไปกินข้าว เมื่อเห็นคุณนำอาหารกลางวันมาเสิร์ฟให้ฉันและยังช่วยสอนฉันด้วยการสอนบทเรียนให้ไอ้โง่นั่น ฉันจะเช็ดฉี่เช็ดอึให้คุณเอง คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดในเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน…”
ใบหน้าของแจ็คสันเปลี่ยนกลับเป็นอารมณ์เสีย “นี่คุณผู้หญิง พูดจาอะไรคุณช่วยมีมารยาทหน่อยได้ไหม? แน่นอนว่าผมยังไม่ถึงขั้นที่ต้องให้คุณช่วยเหลือในการ… แค่ดูแลข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นในห้องน้ำก็พอแล้ว จริง ๆ แล้วคุณไปจัดการเรื่องของตัวเองดีกว่า ไม่ต้องมายุ่งที่นี่”
เธอจ้องเขม็งไปที่เขา “แม่ของคุณพูดว่าถ้าฉันไม่อยู่ตอนที่เธอมาเยี่ยม เธอจะไปตามฉันด้วยตัวเอง ฉันบอกได้เลยว่าแม่ของคุณคือคนที่ตัดสินใจในบ้านของคุณ คำพูดของคุณมันฟังไม่ขึ้น ไม่ต้องเกรงใจฉันมากหรอก เรียกฉันแล้วกันถ้าคุณต้องการอะไร ฉันจะนอนสักหน่อย ฉันรู้สึกง่วงน่ะ” จากนั้นเธอก็เดินไปที่โซฟาและนอนลง ท่าทางของเธอทำให้ทุกอย่างเข้าใจง่ายขึ้น
แจ็คสันไม่ได้ต้องการอะไรเพิ่มเติม เขานอนอยู่บนเตียงเพราะบาดเจ็บและไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย สิ่งเดียวที่เขาขยับได้คือคอของเขา
มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่กระเพาะปัสสาวะของเขาเต็มอย่างรวดเร็ว เพราะว่าเขาได้รับยาทางหลอดเลือด ในไม่ช้าเขาก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงกัดฟันและกดปุ่มเรียก พยาบาลผลักประตูเข้ามาอย่างรวดเร็วและเดินเข้ามา “คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนคุณเวสต์?”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพยาบาลที่เอาใจใส่เขาด้วยความกระตือรือร้น เขาไม่รู้สึกอายเลย “ผมอยาก… ปัสสาวะ…”
พยาบาลรู้สึกเขิน เธอหยิบโถปัสสาวะขนาดเล็กขึ้นมาจากใต้ผ้าคลุม ทิฟฟานี่ที่นอนหลับไม่สนิทเพราะเครื่องปรับอาการภายในห้อง เธอตื่นขึ้นในทันทีและเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เธอขยี้ตาของเธอพลางก้าวไปข้างหน้าและถามขึ้น “ทำไมคุณถึงไม่ปลุกฉัน?”
เมื่อห้อมล้อมไปด้วยผู้หญิงถึงสองคน แจ็คสันจึงหลับตาและยอมแพ้ “ไปนอนเถอะ”
ทิฟฟานี่กลอกตามองไปที่เขาและหยิบโถปัสสาวะจากพยาบาล “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ กลับไปทำสิ่งที่คุณทำอยู่ได้เลยค่ะ”