เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 348 คุณไม่อยากเจอท่านหรอ

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 348 คุณไม่อยากเจอท่านหรอ?

ที่โต๊ะกินข้าว ทิฟฟานี่ยกขาข้างนึงและวางมันไว้บนเก้าอี้ของตนเองด้วยความตั้งใจ เธอเคี้ยวอย่างเสียงดังและทำเสียงแจ๊บ ๆ ด้วยปากของเธอระหว่างที่รับประทานอาหาร และทุกครั้งที่เธอจะตักอาหารมาไว้บนจานตัวเองเธอจะเขยิบเข้าใกล้คุณหญิงเวส์ตให้มากที่สุดเพื่อรบกวนเขาหรือเธอแม้กระทั่งลุกขึ้นยืนเพื่อเอื้อมให้ถึงภาชนะที่ใส่อาหารไว้ เธอทำผิดต่อมารยาทบนโต๊ะอาหารทุกข้อที่ครอบครัวชนชั้นสูงเกลียด ทุกครั้งที่เธอเห็นว่าคุณหญิงเวสต์มองเธอ เธอจะฉีกยิ้มโง่ ๆ ด้วยความเสแสร้ง

สิบนาทีผ่านไป สีหน้าของคุณหญิงเวสต์หมองลง เธอกระแทกช้อนส้อมของเธอลงบนโต๊ะอาหาร ทิฟฟานี่ตกใจจนไม่กล้าที่จะทำอะไรต่อ เธอเอาขาตนเองลงจากเก้าอี้ด้วยความเกรงกลัว

“แจ็คสัน เวสต์ ลูกยังมีชีวิตอยู่ ยังมีลมหายใจอยู่ ทำไมไม่ช่วยหนูทิฟฟ์ตักอาหารใส่จานของเธอ? ความสูงของลูกไร้ประโยชน์ไปแล้วหรอ? ไม่เห็นหรอว่าเธอสูงไม่พอที่จะเอื้อมถึงอาหาร?”

ทิฟฟานี่ตะลึง

“ครับ ผมจะจำเอาไว้” แจ็คสันตอบ “แม่ทานอาหารไปเถอะ ผมจะดูแลเธอเอง พอใจไหม?”

คุณหญิงเวสต์พอใจจึงหยิบช้อนส้อมตัวเองขึ้นมาและรับประทานอาหารต่อ เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าทิฟฟานี่ได้นำขาตนเองลงจากเก้าอี้คุณหญิงเวสต์ก็ยกมือขึ้นและพูดว่า “ไม่ต้องหักห้ามใจตัวเองหรอก เอาขากลับขึ้นเก้าอี้เถิด ตามสบายเลย ที่นี่ไม่มีคนนอกสะหน่อย ทำตัวให้เหมือนอยู่บ้านตัวเองเลยจ่ะ ถ้าทุกคนต้องหักห้ามใจตนเองและไม่สามารถเป็นตัวเองได้นี่ก็จะไม่ต่างอะไรกับการทานข้าวกับคนแปลกหน้า แต่คนเราอยู่บ้านตนเองต้องสามารถทำตามใจตนเองได้สิ บ้านเป็นที่ที่เราสามารถผ่อนคลายได้ แต่แน่นอน ถ้าออกไปข้างนอกค่อยรอบคอบมากขึ้น”

ทิฟฟานี่หมดหนทางที่จะแกล้งให้คุณหญิงเวสต์เกลียด ทัศนคติที่ไม่ธรรมดาของซัมเมอร์ทำให้เธอยอมจำนนและไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นต่อ เธอรับประทานอาหารต่ออย่างมีมารยาท แสดงให้เห็นถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอ เธอเป็นคนง่าย ๆ แต่เธอเติบโตมาในครอบครัวที่ร่ำรวยจึงได้รับการปลูกฝังกิริยามารยาททุกอย่างที่จะคาดหวังได้จากหญิงสาวที่ได้รับการอบรมมาอย่างดีจากครอบครัวชนชั้นสูง กริยาท่าทางและนิสัยของเธอจึงดูสง่างามอย่างเป็นธรรมชาติ

รอยยิ้มปรากฏขึ้นในส่วนลึกของดวงตาของคุณหญิงเวสต์ เธอได้ใช้ชีวิตมาเป็นเวลานานแล้วจึงได้พบเห็นผู้คนมามากมาย เธอได้มองกลวิธีเล็ก ๆ น้อย ๆ ของทิฟฟานี่ออกตั้งนานแล้ว

หลังจากที่พวกเขาออกมาจากบ้านครอบครัวเวสต์ ทิฟฟานี่ก็ยื่นมือออกไปทางแจ็คสัน “ค่าจ้างฉันล่ะ?”

แจ็คสันยกคิ้วตนเองและพูดว่า “ทำไมคุณต้องทะเยอทะยานขนาดนี้ด้วย? ผมยังเป็นหัวหน้าคุณนะ รู้ไหม? คุณคิดว่าผมจะติดเงินคุณไว้อย่างงั้นหรอ?”

แค่คิดว่าจะได้รับเงินทิฟฟานี่ก็มีความสุขเต็มเปี่ยมแล้ว “เป็นคนทะเยอทะยานก็ดีแล้ว ทีนี้เราทั้งคู่ก็ได้รับในสิ่งที่เราต้องการ เสื้อผ้าพวกนี้ก็เช่นกัน ฉันจะไปถอดแล้วเอามันมาคืนให้คุณ ฉันไม่มีเงินซื้อพวกมันอยู่แล้ว คุณเป็นคนที่ดึงป้ายราคาออก เพราะฉะนั้นมันเป็นความผิดของคุณ”

“ถอดออก? ที่นี่? จริงหรอ?” แจ็คสันฉายรอยยิ้มที่สื่อถึงแววชั่วร้าย

“ไปไหนก็ไป ๆ! ทำไมคุณถึงหลงตัวเองขนาดนี้? ฉันไม่เคยคิดเลยว่าลึก ๆ แล้วคุณจะเป็นคนแบบนั้น!” ทิฟฟานี่หน้าแดงจากการแกล้งของเขา

“โอเค ๆ ผมไม่แกล้งแล้ว ผมซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ให้คุณ ผู้หญิงของผมไม่มีใครเอวหนาเท่าคุณด้วย พวกเขาจะไม่ใส่มัน อีกอย่างชุดนี้ก็ถูกตัดมาให้ตรงกับสัดส่วนของคุณ เพราะฉะนั้นคุณเก็บมันไว้ใส่เถอะ” หลังจากที่เขาพูดจบแจ็คสันก็ขึ้นรถไป

ทิฟฟานี่รู้สึกลุกลี้ลุกลนเพราะเขา เอวเธอหนาหรอ? มันผอมจะตาย! ผู้หญิงของเขาผ่านการตัดกระดูกกันมาหมดหรือไง? หรือทุกคนเป็นปิศาจ? แต่เดี๋ยวก่อนนะ เขารู้สัดส่วนของเธอได้อย่างไร?

เธอลังเลอยู่นานระหว่างทางก่อนที่เธอจะพูด “มี… ระหว่างเราเคยมีอะไรเกิดขึ้นไหม? ฉันหมายถึง… ตอนที่พวกเรานอนด้วยกัน คุณรู้สัดส่วนฉันได้อย่างไร?” เธอไม่ได้สงสัยเรื่องสัดสวนเอวของเธอนะ แต่เป็นสัดสวนหน้าอกต่างหาก ชุดนี้เธอใส่ได้พอดีเป๊ะ

แจ็คสันจ้องมองไปที่ด้านหน้าและตอบด้วยท่าทางที่ไม่ใส่ใจ “ผมผ่านผู้หญิงมาเยอะ แค่ผมได้สัมพัสพวกเธอเพียงครั้งเดียวผมก็จะรู้สัดส่วนพวกเขาทันที ตอบแบบนี้คุณพอใจไหม?”

มุมริมฝีปากของเธอกระตุก เธอเมินแจ็คสัน ยิ่งเธอรู้จักผู้ชายคนนี้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเหมือนเธอมากเท่านั้น เขาสามารถพูดอะไรตรงไปตรงมาได้

…

บ่ายวันต่อมาณ คฤหาสน์ เทรมอนต์

เฮนรี่กลับมาจากโรงพยาบาลพร้อมไบรอัน

แอเรียนตกใจ “ลุงเฮนรี่,ไบรอัน พวกคุณไม่ต้องอยู่เฝ้ามาร์คที่โรงพยาบาลหรอ? ทำไมพวกคุณถึงกลับมาล่ะ?”

ไบรอันก้าวมาข้างหน้าและตอบ “นายท่านตื่นแล้วครับนายหญิง ท่านบอกพวกเราว่าไม่จำเป็นต้องคอยดูแลท่านและให้จัดผู้คุ้มกันเพียงไม่กี่คนเพื่อป้องกันไม่ให้คนแปลกหน้าเข้ามาใกล้ท่าน นายหญิงต้องการไปโรงพยาบาลไหม? ให้ผมไปส่งคุณไหม?”

เธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินว่าเขาตื่นแล้ว อย่างไรก็ตามเธอลังเลที่จะไปที่โรงพยาบาล “ฉันดีใจที่เขาตื่นแล้ว ฉัน… ไว้ฉันจะหาเวลาไปเยี่ยมเขา”

ไบรอันสับสนกับการตอบสนองของเธอ “คุณควรดีใจที่นายท่านตื่นไม่ใช่หรือ? ทำไมคุณไม่ไปหาเขา?”

เธอตั้งใจว่าจะอยู่เคียงข้างเขาจนกว่าเขาจะตื่น แต่ตอนนี้พอเขาฟื้นแล้วเธอกลับไม่รู้ว่าจะเจอหน้าเขาอย่างไรดี การผสมผสานระหว่างความใกล้ชิดและความห่างไกลได้กลายเป็นเรื่องแปลกมากระหว่างพวกเขา แน่นอนว่าเธอไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ในสถานที่เช่นโรงพยาบาลได้ “ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะไม่ไป แค่ไม่ไปตอนนี้ พวกคุณสองคนควรไปพักกันก่อน ไว้คราวหน้าที่พวกคุณจะไปโรงพยาบาลกันฉันจะไปด้วย”

ไบรอันสับสนอย่างรุนแรงแต่เขาไม่ได้ถามอะไรมาก

ในตอนกลางคืนไบรอันไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมมาร์คด้วยตัวเขาเอง เขาไม่ได้ถามแอเรียนว่าเธอจะมาด้วยไหมเพราะเห็นว่ามันดึกเกินไปแล้ว สุดท้ายแล้วผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ควรได้รับการพักผ่อนมากขึ้น

แอเรียนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงรถที่กำลังออกไป เธอรีบวิ่งเหยาะ ๆ ไปข้างล่างและถามเฮนรี่ “ไบรอันจะไปไหน?”

เธอเกือบจะทำให้เฮนรี่หัวใจวาย “นายหญิง ได้โปรดระมัดระวังให้มากขึ้นหน่อย… เดินไปไหนก็เดินให้ระวัง อย่าวิ่ง ไบรอันไปหานายท่านที่โรงพยาบาลเพื่อดูความเรียบร้อย เขาห่วงว่าพวกที่จ้างมาคุ้มกันนายท่านจะทำงานกันไม่เรียบร้อยพอ เขาไม่ได้ไปชวนคุณหนูเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว ถ้าคุณหนูอยากไปเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาไปเอง”