เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 360 พวกคินซีย์จงพังพินาษ

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 360 พวกคินซีย์จงพังพินาษ

ใบหน้าของชาร์ลส์แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ที่ขัดแย้งกัน “ฉันยอมก็ได้ไอ้เด็กน้อย พ่อของนายเล่าให้ฉันฟังก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น ฉันตกใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ นายรู้ไหม? ความสัมพันธ์ของเขาและแม่นายเต็มไปด้วยความรัก เขาไม่ได้ลงรายละเอียดกับฉัน แต่เขาบอกอย่างชัดเจนว่าถ้าวันใดวันหนึ่งลูกชายทั้งสองของเขากลายเป็นศัตรูที่ขมขื่กันเขาอยากให้ฉันเข้าไปช่วย คิด ๆ ดูแล้วเรื่องนี้มันฟังดูเป็นลางสังหรณ์ใช่ไหม? บางทีเขาอาจจะรู้จุดจบของเขาแล้ว หรือบางทีมันอาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุ… แน่นอนนั่นคงเป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเทรมอนต์ ฉันคงไม่อาจเข้าใจ”

มาร์คก้มลงมองโต๊ะ ดวงตาของเขากลายเป็นหน้าจอทึบแสงส่องจอที่ปกปิดอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นของเขา ทิ้งไว้เพียงหมัดของเขาเป็นเบาะแสเดียวที่สื่อความรู้สึกที่แท้จริงของเขา “อย่าเอ่ยถึงเขาในประโยคเดียวกับแม่เลยคุณลุง เขาไม่สมควรได้รับมัน” เขากล่าว “ถึงอย่างไรก็ตาม นั่นเป็นความปรารถนาสุดท้ายของเขาใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้น คุณก็ให้เกียรติเขาตามที่คุณเห็นสมควรเลย แต่ผมจะบอกคุณให้ : ผมไม่เคยขอให้คนทุจริตคนนั้นได้รับอันตรายเลย เขาทำตัวเขาเอง”

ความหนาวสั่นวิ่งลงกระดูกสันหลังของชายที่มีอายุมากกว่า “โอ้ แต่… เขาเป็นน้องชายนายไม่ใช่เหรอ? ทั้งเลือดและเนื้อ นายทั้งคู่ใช้ชีวิตแยกจากกันอย่างสงบสุขมาหลายปีแล้ว — และนายเองก็ต้องยอมรับว่าแบบนี้มันดีอยู่แล้วใช่ไหม” เขาเตือน “ฟังนะ นายแบกมรดกของเทรมอนต์ด้วยตัวเองมาตั้งแต่อายุสิบแปด น้องชายนายเคยเข้ามาเกี่ยวข้องไหม? หากเงินคือสิ่งที่เขาปรารถนาก็จงยัดให้เขาไปและเฝ้าดูเขาปล่อยนายไว้คนเดียว แบบนี้ไม่ดีกว่า -”

โทรศัพท์มาร์คดังขึ้นก่อนที่ชาร์ลส์จะพูดจบ ทำให้ชาร์ลส์กวักมือส่งสัญญาณให้เขารับสาย

ชายหนุ่มเหลือบเห็นชื่อของเฮนรี่บนหน้าจอจึงขมวดคิ้ว พ่อบ้านจะไม่โทรหาเขาเว้นแต่จะเป็นเรื่องด่วน “ว่าไง?”

น้ำเสียงของเฮนรี่เต็มไปด้วยความกลัวและความเครียด “นายท่านครับ นายหญิงมีปัญหาแทรกซ้อน ขณะนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล การปรากฏตัวของท่านจะได้เป็นประโยชน์อย่างมาก”

มาร์คลุกขึ้นยืนทันทีที่เขาได้ยินชื่อของเธอและไม่แม้แต่จะเสียเวลาพร้อมกับเริ่มเดินไปที่ทางออก “ขอโทษครับคุณลุง แต่มีบางอย่างที่สำคัญที่ผมต้องจัดการ ทานให้อร่อยนะครับ ; ผมเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว”

ในไม่ช้ามาร์คก็พบว่าตัวเองกำลังเดินอยู่บนทางเดินที่ยาวในโรงพยาบาล ศีรษะของเขาเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยหมอก กำแพงสีขาวราวกับเถ้าถ่านรอบตัวเขาสะท้อนแสงจากโคมไฟที่น่าเวียนหัวอยู่เหนือศีรษะ ก่อตัวเป็นฉากที่คุ้นเคยเสียจนเขาได้ยินเสียงครั้งสุดท้ายที่เขาได้เห็นเธอในโรงพยาบาล

ฝีเท้าที่รวดเร็วของเขาช้าลงจนกลายเป็นการเดินที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยยาก สุดปลายของทางเดินนี้จะมีอะไรหรอเขาอยู่?

ถนนทุกสาย ไม่ว่าจะยาวแค่ไหนล้วนมีจุดสิ้นสุดที่ปลายทาง มาร์คพบเฮนรี่ที่ก้มศรีษะพร้อมกับน้ำเสียงของเขาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ “ยกโทษให้ผมด้วยนายท่าน เธอจำเป็นต้องได้รับการผ่าตัดอย่างยิ่ง ดังนั้นผมจึงเซ็นหนังสือยินยอมในนามของนายท่านไป ส่วนของเด็ก ๆ นั้น… เรา… เราเสียพวกเขาไปแล้วครับ”

ไหล่ที่ปกติจะมั่นคงของมาร์คตกลงอย่างเห็นได้ชัด “แล้วเธอล่ะ? เธอเป็นยังไงบ้าง?”

ริมฝีปากของเฮนรี่สั่นระริก “ผมเชื่อว่าเธอค่อนข้างปลอดภัย -”

“ค่อนข้าง?!” มาร์คตะคอกอย่างรวดเร็ว “ผมต้องการความมั่นใจ! ทำไม?! ทำไมลูก ๆ ของผมถึงไม่ปลอดภัย?!”

ในขณะนั้นก็มีพยาบาลคนหนึ่งรีบเดินออกมาจากห้องผ่าตัด “สวัสดีตอนเย็นคุณเทรมอนต์ เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟัง สิ่งที่คุณหญิงเทรมอนต์ประสบคือกรณีของการแท้งเองที่เกิดจากความเสียหายในครรภ์ ซึ่งเป็นสาเหตุของการแท้งครั้งแรกของเธอด้วย คุณหญิงเทรมอนต์ท้องด้วยลูกแฝด เพราะฉะนั้นการเติบโตของพวกเขา… มันมากเกินไปสำหรับร่างกายของเธอ ฉันขอโทษค่ะคุณเทรมอนต์ แต่ภรรยาของคุณอาจจะไม่สามารถต้องครรภ์ได้อีกเลย” เธออธิบาย “นอกจากนี้เราขอเตือนเกี่ยวกับความพยายามที่จะตั้งครรภ์ในอนาคต เนื่องจากอาจจบลงด้วยการแท้งซ้ำอีก แต่นอกจากนี้ภรรยาของคุณปลอดภัยแล้ว เธอน่าจะออกไปในไม่ช้า”

มาร์คหลับตาลง ครรภ์ที่เสียหาย – หมายถึงการบาดเจ็บที่นองเลือดที่แอเรียนได้รับจากความผิดพลาดก่อนการไกล่เกลี่ยกับแอรี่รึเปล่า?

เขาแสดงออกด้วยความรุนแรง “เหตุใดเราจึงไม่เคยรู้เรื่องสำคัญอย่างนี้มาก่อน? ทำไมไม่มีใครบอกเราว่าเธอไม่สามารถอุ้มลูกแฝดของเราได้จนกว่าจะครบกำหนด?”

“ฉันขอโทษค่ะคุณ แต่โรงพยาบาลของเราไม่ได้เป็นคนตรวจสุขภาพของคุณหญิงเทรมอนต์ เราจึงไม่สามารถตอบได้ค่ะ” พยาบาลตอบด้วยความเสียใจก่อนที่จะรีบกลับเข้าไปในห้องผ่าตัด

มาร์คทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาใกล้ ๆ อย่างพ่ายแพ้ “เฮนรี่? ไปสืบหาโรงพยาบาลที่ตรวจสุขภาพครั้งก่อนของเธอ มันไม่สมควรที่จะได้ดำเนินธุรกิจต่อ” เขาบ่นพึมพำ “เธอสามารถยุติการการตั้งครรภ์ได้ตั้งแต่ระยะแรก ๆ เธอสามารถหลีกเลี่ยงความทุกข์ทรมานทั้งหมดนี้ได้ เธอไม่สมควรได้รับสิ่งนี้… ใช่ไหม?”

เฮนรี่พยักหน้าอย่างเชื่อฟังและเริ่มโทรออกเมื่อเขาถอยกลับไปอยู่ในมุมของทางเดิน เนื่องจากเขาไม่ต้องการรบกวนเจ้านายของเขา เขาจึงตั้งใจพูดด้วยเสียงเบาและนุ่มนวล

ไม่กี่อึดใจผ่านไป พยาบาลคนใหม่โผล่ออกมาทางประตูพร้อมถาดที่ปูด้วยผ้าปูเปื้อนเลือด “คุณเทรมอนต์ คุณอยากเห็นพวกเขาไหม?”

มาร์คตระหนักได้ว่าใต้ผ้านั้นคงมีเด็กทารกสองคนในขณะที่เขาหายใจเข้าลึก ๆ ยาว ๆ

เขายกปลายผ้าขึ้น มนุษย์ตัวเล็ก ๆ เป็นกลม ๆ สีแดงสองลูก — และเมื่อมองใกล้ ๆ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ — ทักทายเขา

เขาหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขาหลังจากผ่านไปหนึ่งวินาทีโดยไม่สนใจ “เอาพวกเขาออกไป อย่าให้เธอเห็นพวกเขา”

พยาบาลฮัมเสียงอย่างเห็นด้วยและเดินออกไปพร้อมถาดอย่างเร่งรีบ

ดูเหมือนว่าเฮนรี่เองก็คุยโทรศัพธ์จนเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินเข้ามาหาเขา “เรียบร้อยแล้วครับนายท่าน” เขายืนยัน

เมื่อพ่อบ้านพูดจบความเงียบก็ตามมา ไม่กี่วินาทีผ่านไปในที่สุดมาร์คก็ทำลายมัน “พวกคินซีย์ หลังจากคืนนี้ไปพวกเขาต้องพังพินาษ”

“นายท่าน” เฮนรี่เอ่ยขึ้นมาด้วยความตกใจ “ท่านแน่ใจเหรอว่านายหญิงจะเห็นด้วย?”

มาร์คตอบกลับด้วยเสียงเยาะเย้ย ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องถามคนที่เขารู้จักดีอยู่แล้ว เพระว่าเธอไม่ได้สนใจความเป็นอยู่ของพวกคินซีย์ – ตั้งแต่ที่เฮเลนไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนั้นแล้ว

มาร์คได้ฟื้นคืนชีวิตให้กับพวกคินซีย์ในตอนที่พวกเขาลำบากจวนจะสูญสิ้น และเขาก็สามารถที่จะทำลายพวกคินซีย์ได้เหมือนกัน – นี่เป็นราคาที่แอรี่จะต้องจ่าย เมื่อพิจารณาถึงข้อเท็จจริงที่ว่าเธอได้ฆ่าลูกทั้งสามของเขา การลงโทษของเธอก็ถือว่าใจดีเกินไปด้วยซ้ำ

ไม่นานนัก แอเรียนซึ่งยังคงหลับใหลอยู่ภายใต้ยาสลบถูกลุนออกมาจากห้องผ่าตัด ในขณะที่มาร์คสังเกตเห็นความแตกต่างที่บาดใจระหว่างใบหน้าที่ไร้สีเลือดและผมสีดำที่ยุ่งเหยิงของเธอ คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันมากขึ้น