เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 395 สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 395 สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เมื่อมองดูเด็ก ๆ ที่ร่าเริงและพูดพล่อย แอเรียนไม่สามารถไม่หัวเราะได้ “ฉันไม่ได้คาดคิดว่าคุณจะเป็นที่นิยมในหมู่เด็ก ๆ ฉันคิดว่าพวกเขากลัวคุณ”

วันนี้มาร์คไม่ได้ใส่สูท เขาแต่งกายอย่างเข้าชุดด้วยชุดกีฬาแขนสั้นสีขาวและแว่นกันแดดสีม่วงอ่อน เมื่อเทียบกับความเฉียบคมในชุดสูทและรองเท้าหนังของเขา ตอนนี้เขาดูอ่อนโยนและสบาย ๆ มากขึ้น เขาก้มลงอุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุประมาณสี่ขวบและขอให้ไบรอันดึงสิ่งที่อยู่ในกระโปรงหลังรถออกมา

ราวกับรู้ว่าอะไรอยู่ท้ายรถ เสียงเชียร์ของเด็ก ๆ ก็ดังขึ้น “คุณเทรมอนต์ คุณเอาหนังสือและของเล่นมาให้เราอีกแล้วเหรอ?! และขนมอร่อย! เราหวังว่าคุณจะมาทุกวัน คุณผู้หญิงบอกว่าคุณมาครั้งสุดท้ายไม่ถึงเดือนดังนั้นคุณจะไม่มาเร็ว ๆ นี้ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณอยู่ที่นี่!”

แอเรียนรู้สึกประหลาดใจ เธอไม่คาดคิดว่ามาร์คจะไปเยี่ยมบ้านเด็กกำพร้าบ่อย ๆ ดูเหมือนว่าการบริจาคและความมีน้ำใจของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อการแสดงเท่านั้น เขาฝึกฝนสิ่งที่เขาเทศนาจริง ๆ

“ไอ้หนู หนูหนักขึ้นนะเนี่ย ลุงไม่สามารถอุ้มหนูได้อีกต่อไป ไปเล่นสนุกและรับของว่างไป” มาร์คร้องเสียงหลงขณะที่เขาวางเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขากลับลงไปที่พื้น

แอเรียนพัดโบกลมใส่เองด้วยมือของเธอเพราะมันร้อนมาก แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ไร้เดียงสาของเด็ก ๆ เป็นสิ่งที่ติดต่อกันได้ ความสุขอันแสนหวานของพวกเขาดูเหมือนจะทำให้เธอติดเช่นกัน “รู้ไหม… ตอนที่ฉันเห็นคุณยิ้มให้คนอื่นตอนฉันยังเป็นเด็ก ฉันก็อยากให้คุณยิ้มให้ฉันแบบนั้นด้วย แต่คุณมักจะเย็นชาและดุร้ายกับฉัน”

จู่ ๆ มาร์คก็พูดอะไรบางอย่างที่เมื่อก่อนเขาจะไม่เคยพูด “มือที่ตีเธอและปากที่ดุเธอคือคนที่รักเธอ นอกจากนี้ ฉันไม่ได้ทุบตีหรือด่าว่าเธอ ฉันแค่เข้มงวดกับเธอเป็นพิเศษเล็กน้อยเท่านั้น”

แอเรียนครุ่นคิดถึงคำพูดของเขาสักครู่ก่อนที่จะสรุปว่ามันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่เขาปฏิบัติต่อเธอแตกต่างจากคนอื่น มันหมายความว่ายิ่งเธอพิเศษมากเท่าไหร่การกระทำก็ยิ่งแตกต่างออกไปมากขึ้นเท่านั้นอย่างงั้นรึ?

เมื่อรู้ว่ามาร์คมา ผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ออกมาพลางอุ้มเด็กอายุประมาณหนึ่งขวบซึ่งยังเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ “คุณเทรมอนต์ คุณไม่ได้บอกฉันล่วงหน้าว่าคุณจะมา ไม่งั้นเราสามารถจัดงานเลี้ยงต้อนรับคุณได้ ช่วงนี้อากาศมันร้อนเกินไป ขอบคุณมากที่คุณมาถึงที่นี้”

ผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าดูเหมือนหญิงวัยกลางคนที่ใจดี แอเรียนมีความประทับใจแรกที่ดีต่อเธอ

มาร์คยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ทุกครั้งที่ผมมาที่นี่ก็ได้ครับ ผมสามารถมาได้ทุกเมื่อที่ต้องการและนำสิ่งของมาให้เด็ก ๆ เพิ่มได้”

ดวงอาทิตย์ที่แผดเผาอยู่เหนือพวกเขาทำให้ผู้ใหญ่ไม่สามารถลืมตาได้เต็มที่ ผู้อำนวยการตาหยีขณะอุ้มเด็กด้วยมือข้างหนึ่งและใช้อีกข้างบังใบหน้าของเด็ก “เข้าไปข้างในกันเถอะ เราจะรู้สึกดีขึ้นมากเมื่ออยู่ในห้องที่มีเครื่องปรับอากาศ”

มาร์คไม่ปฏิเสธและเข้าไปกับแอเรียน พื้นที่ส่วนใหญ่ทั้งหมดที่นี่ได้รับการติดตั้งเครื่องปรับอากาศดังนั้นสภาพแวดล้อมโดยทั่วไปจึงสะดวกสบาย

แอเรียนตกใจ ในความเข้าใจของเธอสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่สถานที่แห่งนี้มีอุปกรณ์ครบครัน

“คุณเทรมอนต์ นี่คือ…” ผู้อำนวยการถามขณะรินชาให้พวกเขาเนื่องจากเธอไม่เคยพบกับแอเรียนมาก่อน

“ภรรยาของผม” มาร์คตอบอย่างเป็นธรรมชาติและยืดแขนออกเพื่อเอาเด็กตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนของผู้อำนวยการไปไว้ในอ้อมแขนของเขาแทน

ผู้อำนวยการมองเด็กอย่างเสน่หา “คุณหญิงเทรมอนต์ดูใจดีเหมือนคุณเทรมอนต์เลย เด็กคนนี้น่าสงสารจริง ๆ เขาถูกแม่ทิ้งในโรงพยาบาล เขาถูกส่งมาที่นี่เนื่องจากไม่มีที่ให้ไป เขาค่อนข้างแข็งแรงและเราได้ติดต่อครอบครัวเพื่อรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม หลังจากนี้ไม่นานเขาอาจจะถูกรับตัวไป”

แอเรียนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อมองไปที่เด็ก เธออยากมีลูกเป็นของตัวเองมาก แต่กลับมีหลายคนที่ทิ้งลูกของตัวเองไป “คุณผู้หญิงคะ เขายังอายุไม่ถึงหนึ่งขวบใช่ไหมคะ? เขาตัวเล็กมาก…”

นัยยะแห่งความเศร้าปรากฏในสายตาของผู้อำนวยการ “คุณพูดถูก เขายังอายุไม่ถึงหนึ่งขวบ เขาอายุเพียงเก้าเดือน เขายังเดินไม่เป็นด้วยซ้ำ”

เด็กน้อยมองไปที่แอเรียนและมาร์คด้วยดวงตากลมโตของเขาโดยไม่สนใจใบหน้าที่แปลกตาเลยแม้แต่น้อย แก้มที่อวบอิ่มของเขาดูมีสุขภาพดี เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แม้แต่แขนเล็ก ๆ ของเขาก็อ้วนและกุดเหมือนมันฝรั่ง เขาน่ารัก

จู่ ๆ แอเรียนก็นึกถึงคำพูดของมาร์คเกี่ยวกับการรับเลี้ยงเด็ก ตอนนี้เธอถูกล่อลวงโดยคำแนะนำอย่างจริงใจ แต่เหตุผลของเธอทำให้เธอหยุดชะงัก

ถ้าเธอรับเลี้ยงเด็กตอนนี้ เด็กคนนั้นจะเป็นลูกของเธอและมาร์ค เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรระหว่างเขาและเธอ เพราะฉะนั้นเธอจะรับเลี้ยงเด็กได้อย่างไร? การดูแลเด็กไม่เหมือนกับการดูแลสัตว์เลี้ยง ขนาดสัตว์เลี้ยงยังต้องมีความรับผิดชอบสูง แล้วนับประสาอะไรกับเด็ก ๆ

“ฉันเห็นเด็ก ๆ เล่นในสนามแม้ว่าอากาศจะร้อน มันกำลังร้อนจนลุกเป็นไฟ สร้างพื้นที่กิจกรรมในร่มเถอะ” มาร์คเป็นคนช่างสังเกตอย่างแท้จริงถึงสังเกตเห็นสิ่งนี้

ผู้อำนวยการดูหนักใจ “ที่นี่เรามีเด็กมากเกินไป ค่าครองชีพและกองทุนการศึกษาของพวกเขาในแต่ละปีใช้เงินเป็นจำนวนมาก หลายคนที่มาที่นี่ไม่ถูกรับไปเลี้ยงด้วยซ้ำ หากเราจะสร้างพื้นที่กิจกรรมในร่ม พื้นที่นั้นจะต้องกว้างมากอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วราคามันจะเท่าไหร่? เราไม่มีปัญญาจ่ายหรอก”

นิ้วยาวของมาร์คบีบแก้มของเด็กชายในอ้อมแขนเบา ๆ “ผมจะดูแลค่าใช้จ่ายเอง ดำเนินการต่อโดยไม่ต้องกังวลเลย”

ตาของผู้อำนวยการแดงขึ้นทันที “คุณเทรมอนต์… คุณช่วยเด็ก ๆ เหล่านี้มามากจริง ๆ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะขอบคุณคุณอย่างไร”