เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 411 ไม่มีคุกกี้ มีแค่นม

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 411 ไม่มีคุกกี้ มีแค่นม

“ไม่… หยุดนะ…”

การปฏิเสธของเธอนั้นนุ่มนวล ไม่ก้าวร้าว จึงทำให้มาร์คไม่ได้สนใจจะฟัง ด้วยการพลิกตัวครั้งเดียวเขาก็สามารถกักขังเธอไว้ใต้ร่างของเขาและตรึงแขนที่สะบัดไปมาของเธอ ข้อมือของเธอนั้นบอบบางเขาจึงสามารถจับมันทั้งคู่ไว้ได้ด้วยมือข้างเดียว

เมื่อรู้ตัวว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น แอเรียนก็ตื่นตระหนก “มาร์ค! ขอร้องเถอะ อย่า!” เธอพยายามปฎิเสธมันอย่างไร้สติ เธอรู้สึกแปลก ๆ เหมือนเธอกำลังพ่ายแพ้

ในขณะที่เขากำลังมัวเมาไปในชั่วขณะ มาร์คพรมจูบของเขาไปทั่วริมฝีปากเธอและถามว่า “ทำไมล่ะ?”

ทำไมน่ะเหรอ แอเรียนเองก็ไม่รู้เช่นกัน เธอควรจะตอบเขาว่าอย่างไรดี? พวกเขาทั้งสองแต่งงานกันอย่างถูกต้องและเป็นสามีและภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย เรื่องพวกนี้นับว่าเป็นเรื่องปกติ แถมยังเป็นเรื่องที่ถูกคาดหวังไว้ด้วยซ้ำ แต่ภายในจิตสำนึกเธอก็ยังคงไม่ยอมรับมัน เพราะอะไรกัน?

เธอนึกถึงอดีตของเขากับแอรี่และลูกสามคนของตัวเอง ไม่มีคนไหนได้ลืมตาดูโลกเลย ความทุกข์ทรมานที่เธอต้องพบเจอที่โรงพยาบาลนั้นกลายเป็นฝันร้ายที่ไม่มีวันจบสิ้น

อย่างไรก็ตาม ยังมีเรื่องในอดีตของเธอที่เธอได้ปิดกั้นมันไว้ด้วย ทั้งเรื่องของวิลและเรื่องของการหายไปของครอบครัวซีวาน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีความเกี่ยวของกับเธอ ทุกความหนักหน่วงเป็นภาระที่เธอยังแบกรับอยู่ ถ้าเธอปล่อยให้ตัวเองมีความสุขและความสงบในตอนนี้ น้ำหนักทุกอย่างที่ว่ามาคงจะกดทับเธอจนหายใจไม่ออก

เมื่อไม่ได้รับคำตอบ มาร์คจึงคิดว่าแอเรียนคงเขินอาย เขาจึงได้กระทำสิ่งนั้นต่อไป

แอเรียนปิดตาอย่างประหม่า ร่างกายของเธอนั้นสั่นเทิ้ม เธอจะต้องเจอกับความลำบากยากเข็ญไปอีกกี่ครั้ง? เธอถึงจะได้พบกับความสงบสุขของชีวิตที่เธอต้องการ เธอไม่ต้องได้ต้องการทำลายความสงบสุขตอนนั้น เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากจะยอมรับกับสิ่งที่เธอจะได้รับ

ในขณะสุดท้าย ดวงตาของเธอเบิกโพลงขึ้น

“ไม่! คือว่า…”

มาร์คตกใจเล็กน้อย เหมือนมันทำให้เขาคิดถึงอีกเรื่องนึงขึ้นมา “ฉันลืมเตรียมตัวมาน่ะ…”

เธอกัดริมฝีปากตัวเอง “งั้นอย่าดีกว่า ฉันกลัว…”

เสียงเงียบครอบงำอยู่ชั่วขณะหนึ่ง มาร์คลุกขึ้นและจุดบุหรี่อยู่หน้าหน้าต่างพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความ

แอเรียนใส่ชุดนอนของเธออย่างรวดเร็วและนั่งอยู่บนเตียงพลางห่อตัวเองไว้ด้วยผ้าห่ม มาร์คจะสูบบุหรี่ก็ต่อเมื่อเขาอึดอัดใจเป็นอย่างหนัก สถานการณ์นั้นจึงมีความกระอักกระอ่วนใจเป็นอย่างมาก เธอรู้ตัวว่าเธอเองนั้นทำให้ทุกอย่ากลายเป็นแบบนี้แต่เธอเองจะไม่ยอมรับโทษใด ๆ แพทย์ได้แจ้งกับเธอเองว่าเธอนั้นไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก และถึงแม้เธอจะตั้งครรภ์อีกได้ การทำแท้งจะเป็นทางออกเดียวของเธอ มันจึงไม่ต่างอะไรจากการทรมาณตัวเอง

20 นาทีต่อมา มีเสียงเคาะที่ประตูดังขึ้น มันนุ่มนวลแต่กลับดังก้องไปทั้งห้องในคืนที่เงียบสงัด

มาร์คเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็วและเปิดประตูออกเพียงเล็กน้อย มันดูเหมือนจะเป็นไบรอันที่ยืนอยู่ข้างนอก แต่แอเรียนเองก็ไม่มั่นในเหมือนกัน

เมื่อมาร์คปิดประตูลงและกลับมาที่เตียง เธอได้ยินเสียงกระดาษห่อกำลังฉีกออกจากกล่อง มาร์คใช้ให้ไบรอันไปซื้อถุงยาง!

เมื่อเธอคิดถึงว่าตอนนี้ไบรอันได้รู้แล้วว่าเธอกับมาร์คกำลังจะทำอะไรกัน เธอรู้สึกอยากจะมุดเข้าไปในรูที่ไหนสักที่และแอบอยู่ในนั้นตลอดไป “คุณทำได้ยังไง… คุณให้คนอื่นไปซื้อของแบบนี้ให้คุณเนี่ยนะ? แล้วต่อไปจะให้ฉันมองหน้าเขายังไง?”

มาร์คมัวแต่สนใจกับสิ่งที่เขากำลังทำจนแทบไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพูด เขายกขาของเธอขึ้นไว้บนแขนที่ล้ำของเขา “เราก็โต ๆ กันแล้ว อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นหรือไม่เคยใช้มันสักหน่อย”

นี่เป็นครั้งแรกที่แอเรียนได้เห็นด้านที่ไร้ความอายของมาร์ค เธอนั้นทั้งรู้สึกหมดคำพูดและเคืองอย่างมาก สติของเธอที่เพิ่งได้รับความสงบก่อนที่จะดีดขึ้นอีกครั้ง เธอนึกว่าเธอจะหลีกเหลี่ยงมันในคืนนี้ได้ แต่…

แอเรียนแทบไม่กล้ามองหน้าของมาร์ค เธอหันหน้าหนีและหลับตาลง ยินยอมให้เขาทำกับเธอตามที่ใจเขาต้องการ ในขณะนั้น เธอกลับสับสนวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอเอง…

เธอตื่นขึ้นวันต่อมา เสียงของเธอแหบมาก

เปรียบเทียบกับสภาพที่เหนื่อยล้าของเธอ มาร์คค่อนข้างอารมณ์ดี เขาดูผ่องใสเลยด้วยซ้ำ เขาเดินไปมาอย่างเบาและโดดเด้งในบางครั้ง นาน ๆ ที เขาก็จะยิ้มให้กับทุกคนตั้งแต่หัววัน แม้แต่เฮนรี่เองยังพูดว่าตัวเขานั้นไม่ได้เห็นนายท่านเขามีความสุขแบบนี้มานานแล้ว แอเรียนเป็นคนเดียวที่คิดอยากหยุดไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก หรืออย่างน้อยก็ลดความถี่ลง…

ในขณะที่กำลังรับประทานอาหารเช้า มาร์คผลักแก้วนมไปทางเธอ “ทานให้เยอะกว่านี้หน่อย ผอมไปหมดแล้ว”

ผอมเกินไป… คำพูดของเขาทำให้แอเรียนนึกถึงมุขของทิฟฟานี่ที่ขอให้เธอสั่งขนมหวานมากขึ้นและเพิ่มน้ำหนักขึ้นบ้าง ไม่งั้นมาร์คคงรู้สึกถึงกระดูกเวลาที่เขาจับตัวเธอ…

มันทำให้เธอรู้สึกอยากต่อยทิฟฟานี่ เธอไม่สามารถแม้แต่จะมองไปที่แก้วนมสองแก้วที่ตั้งอยู่ตรงหน้าของเธอ ที่ทำให้เธอย้อนไปคิดถึงอย่างอื่น

ช่วงประมาณ 8 โมงเช้า ทิฟฟานี่ก็โทรหาเธอ “แอริ เห็นข่าวรึยัง?”

มาร์คได้ออกไปแล้วและแอเรียนก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะที่จะอยู่บ้าน เธอสามารถพูดถึงอะไรก็ได้ที่เธออยากพูด “อ๋อ ข่าวแจ็คสันนั่นใช่ไหม? ก็ไม่แปลกนะ มาร์คก็เคยไปที่แบบนั้นกับเขาในอดีตเช่นกัน ทำไมถึงถามล่ะ?”

ทิฟฟานี่เงียบไปสักครู่ “ผู้ชายเป็นแบบนี้กันหมดเลยเหรอ? ผู้ชายคนเดียวกับผู้หญิงเป็นโขยง ไม่รู้มาก่อนเลยว่าแจ็คสันเป็นคนแบบนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาเคยพาผู้หญิงขึ้นห้องที่โรงแรมมากี่คนแล้ว”

แอเรียนเริ่มสังเกตุความแปลกในน้ำเสียงของทิฟฟานี่ “ทิฟฟ์ เธอจะสนใจทำไมล่ะ?”