เช่าท่านประธานมาปิ๊งรัก - ตอนที่ 619 จูบครั้งแรก / ตอนที่ 620 อธิบายเรื่องเข้าใจผิด

ตอนที่ 619 จูบครั้งแรก

ตอนนี้ซย่าเสี่ยวมั่วแค่อยากจะตะโกนให้ดังก้องฟ้า แต่ว่าผู้ชายคนนี้แม้แต่ขอเวลาให้เธอตื่นเต้นสักนิดยังให้เธอไม่ได้เลย

“ฉันอยากจะกลับไปพักก่อน” ซย่าเสี่ยวมั่วอยากหนีออกจากกักกันนี้ แต่ก็ไม่สำเร็จ

เหยียนเค่อถือว่าการเงียบของหล่อนคือการตอบตกลงแล้ว กุมมือนุ่มนิ่มของหล่อนขึ้นมา “ฉันยังไม่ได้กินข้าว กลับไปพร้อมเธอแล้วกัน”

เจ้าโกลเด้นคาบถุงอาหารสัตว์เลี้ยงนั่งมองคนทั้งคู่อยู่ข้างๆ อย่างไร้เดียงสา ซย่าเสี่ยวมั่วที่ดึงสติกลับมาได้แล้วเอ่ยปฏิเสธในทันควัน “ไม่ได้”

ตนสารภาพรักล้มเหลวอย่างนั้นเหรอ เหยียนเค่อไม่พอใจ ตอบกลับอย่างหนักแน่นกว่าซย่าเสี่ยมั่ว “ไม่ได้”

ซย่าเสี่ยวมั่วมองชายหนุ่มด้วยใบหน้านิ่งๆ เหยียนเค่อยื้ออยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยอมปล่อยมือ ถอยถอยหนึ่งก้าวอย่างไม่เต็มใจ “อย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะมาหา”

ซย่าเสี่ยวมั่วค่อยๆ เดินห่างไปจากสายตาของเหยียนเค่อ ซย่าเสี่ยวมั่วหันหลังไปมองอย่างมีพิรุธ จับปากตัวเอง มุมปากค่อยๆ ยิ้มกว้างขึ้น จากนั้นก็กรีดร้องเสียงแหลมออกมา

เธอกระโดดอยู่ตรงหน้าประตูลิฟต์ กรีดร้องอย่างตื่นเต้นดีใจ “อ้ายยยยยยย”

ซย่าเสี่ยวมั่วตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เหยียนเค่อชอบเธอ ชอบเธออย่างจริงแท้แน่นอน!!!!! อ้ายยยยยย นี่มันเหมือนกับได้รับบัตรเครดิตที่สวรรค์ประทานมาให้เลยนะ

ตอนที่เธอกำลังทำท่าทางประหลาดอยู่หน้าประตูลิฟต์ ตรงประตูลิฟต์ก็ปรากฏเงาอันหล่อเหลาขึ้นมา

ไอ้ท่าทางประหลาดราวกับเด็กสาวมีความรักของเธอตกอยู่ในสายตาของเหยียนเค่อหมดแล้ว เธออาจจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี รีบรวบรวมสติแล้วเผ่นหนีไปทางบบันไดหนีไฟ

เหยียนเค่อขมวดคิ้ว ยังจะหนีอีก เขาแค่เดินเร็วๆ ขึ้นไปก็ตามทันแล้ว เหยียนเค่อเอื้อมมือไปสะกัดหน้าซย่าเสี่ยวมั่วตรงทางเลี้ยวของบันไดชั้นสอง

เขาเอื้อมมือไปฉุดให้หล่อนลงมายืนตรงพื้นราบข้างๆ ตน เสียงหัวเราะต่ำที่ดังอยู่ข้างหลังใบหูของตนทำให้ซย่าเสี่ยวมั่วแทบอยากจะมุดตัวหนีไป

ซย่าเสี่ยวมั่วแสร้งทำตัวดุดันอยากจะหลุดพ้นจากชายหนุ่ม เอ่ยกลบเกลื่อน “ฉันแค่ส่องกระจกในลิฟต์เฉยๆ ”

เหยียนเค่อหมุนตัวหล่อนกลับมา ดันตัวหล่อนไปชิดกำแพง ไม่รอให้หล่อนได้สติกลับมา ก็ประทับริมฝีปากลงไป

ตึกตึก…ซย่าเสี่ยวมั่วเบิกตากว้าง เหยียนเค่อหลับตา ขนตาเรียวยาวเห็นได้อย่างชัดเจน สวยงามและมีเสน่ห์มาก

ริมฝีปากของเขาค่อนข้างเย็น มีความอ่อนนุ่ม ดูเป็นผู้ชายที่ภายนอกดูเยือกเย็นแต่ข้างในกลับเร่าร้อน ทำเพื่อเธอมากมายขนาดนี้แต่กลับทำเหมือนตนเองไม่ได้ทำอะไรเลย ดูอบอุ่นกว่าที่เห็นภายนอกตั้งเยอะ

เหยียนเค่อหลับตาลงแน่นเผยความรู้สึกที่ตื่นเต้นภายในใจออกมา เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ใจเต้นผิดจังหวะ ลมหายใจติดขัดไปหมด ควบคุมตัวเองไม่ได้อยากจะถลำลึกเข้าไปอีก

ซย่าเสี่ยวมั่วไม่กล้าขยับตัว ช่วงไหล่ถูกดันจนแนบชิดกับกำแพง ริมฝีปากของเหยียนเค่อเลื่อนมาอยู่บริเวณด้านข้างของใบหน้าเธอ จูบลงไปเบาๆ สองสามทีเป็นการสุดสิ้นการจูบที่ทำให้แทบหยุดหายใจนี้

ลมหายใจไม่เป็นจังหวะของเหยียนอยู่ใกล้ที่ตรงลำคอของซย่าเสี่ยวมั่ว ลมหายใจอุ่นๆ รินรดอยู่บริเวณลำคอของหล่อน ทำให้ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วแดงสุกราวกับมะเขือเทศ

เหยียนเค่อหัวเราะออกมาเสียงต่ำอย่างอดไม่ไหว เอ่ยแซวซย่าเสี่ยวมั่ว “ประทับตาให้กลายเป็นของฉันแล้วนะ มีอะไรจะแย้งไหม”

ตอนนี้ซย่าเสี่ยวมั่วไม่รู้จะพูดปฏิเสธอย่างไรแล้ว ขยับไหล่ตัวเองเบาๆ เหยียนเค่อขยับออกจากตัวหล่อน ไม่เอ่ยถึงเรื่องที่ซย่าเสี่ยวมั่วทำเมื่อสักครู่ จ้องไปที่หล่อนด้วยแววตาสุกใส “ไปทำอาหารให้ฉันกินดีกว่า”

“อื้อ” ซย่าเสี่ยวมั่วพยักหน้ารับ เธอถูกเหยียนเค่อเดินจูงกลับห้อง โดยมีเจ้าโกลเด้นที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเดินตามหลังมา

ตอนที่ 620 อธิบายเรื่องเข้าใจผิด

หลังจากกินข้าวเสร็จเหยียนเค่อก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะกลับไป ซย่าเสี่ยวมั่วมองดูเวลา จากนั้นก็เอ่ยเตือนขึ้นตรงๆ “สามทุ่มแล้ว นายควร…”

“ไม่!” เหยียนเค่อยังคงดึงดันที่จะไม่กลับ ยังจะบังคับใช้โน้ตบุ๊คของซย่าเสี่ยวมั่วอีก “ฉันจะอยู่ที่นี่กับเธอ”

ซย่าเสี่ยวมั่วตกใจในคำพูดของชายหนุ่ม ความสัมพันธ์ของเราสองคนพัฒนาไปเร็วไปหน่อยไหม มันจะไปถึงขั้นนั้นได้อย่างไร

“ฝันไปเถอะ”

“อย่างนั้นเธอไปอยู่กับฉันแทน” เหยียนเค่อไม่ยอม ยังคงเกาะติดหล่อน ทำท่าทางออดอ้อนขอความเห็นใจ “เธอทนให้ฉันไม่ได้กินข้าวเช้าไปทำงานทุกวันได้หรือไง เธอทนเห็นฉันโอทีจนถึงเที่ยงคืนแล้วไม่มีบ้านให้กลับได้เหรอ”

ผู้ชายคนนี้อายเป็นบ้างไหมเนี่ย แต่ก่อนทำท่าทีเย็นชาซะขนาดนั้น ตอนนี้กลับหน้าหนาไม่อายอะไรทั้งสิ้น

“ช่วยรักษาภาพพจน์เจ้าชายในจินตนาการของฉันไว้หน่อยจะได้ไหม“ ซย่าเสี่ยวมั่วที่พิงตัวอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างจนปัญญา

พอพูดถึงจินตนาการ ใจของซย่าเสี่ยวมั่วก็เริ่มเต้นรุนแรงขึ้น รู้สึกว่าเธอจะดีใจเร็วไปหน่อยนะ เธอยังไม่รู้เลยว่าเหยียนเค่อจริงจังกับเธอจริงหรือเปล่า เธอยังไม่ลืมหรอกนะว่าเขามีทั้งคู่หมั้นและก็ Belle อีก

เหยียนเค่อรู้สึกว่าซย่าเสี่ยวมั่วดูแปลกไป เอามือลูบไปที่หัวของหล่อน “อย่างนั้นฉันนิ่งขึ้นหน่อยแล้วกัน เธออย่าทำหน้ายู่แบบนั้น”

“เปล่า” ซย่าเสี่ยวมั่วไม่รู้ว่าตนถามออกไปได้หรือเปล่า ใครจะไปรู้ว่าถามออกไปแล้วชายหนุ่มจะโกรธหรือเปล่า

เหยียนเค่อดำอารมณ์ของหล่อนไม่ถูก และก็ไม่อยากทะเลาะกับหล่อนในวันที่เพิ่งคบกันวันแรก “ฉันไม่ได้บอกเธอแล้วเหรอ ว่ามีอะไรให้ถามออกมาตรงๆ อย่าคิดไปเอง”

“ไม่มีอะไร” หล่อนยังคงทำหน้านิ่ง

ซย่าเสี่ยวมั่วนึกถึงจูบที่ดูช่ำชองของชายหนุ่ม ในใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เธอมีเรื่องอยากจะถามตั้งมากมาย แต่เธอไม่เชื่อว่าชายหนุ่มจะตอบตามความจริง

“จงใจยั่วโมโหฉันเหรอ หืม” เหยียนเค่อไม่ชอบเวลาหล่อนแสดงท่าทีแบบนี้ใส่เขา

ท่าทางแบบนี้ของซย่าเสี่ยวมั่วทำให้เขาไม่รู้ว่าในใจของเจ้าหล่อนกำลังคิดอะไรอยู่ ทำให้เขารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย ราวกับว่าวินาทีต่อมาเขาจะถูกผลักไสให้ออกไปจากโลกของหล่อนอย่างนั้นแหล่ะ

ซย่าเสี่ยวมั่วยิ้มไม่ออก “รีบกลับไปได้แล้ว ดึกมากแล้ว”

“ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่กับเธอ”

ซย่าเสี่ยวมั่วยังคงนิ่งเงียบ เธอกลัวว่าเธอจะทนไม่ไหวแล้วผลักเหยียนเค่อออกไป

เหยียนเค่อคิดแล้วคิดอีกแต่ก็คิดไม่ออกว่าทำไมจู่ๆ ซย่าเสี่ยวมั่วก็กลายเป็นแบบนี้ จากนั้นก็เริ่มต้นคุยกับซย่าเสี่ยวมั่วในเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นล่าสุด

“หลายวันมานี้ฉันแทบจะอึดอัดตายอยู่ในบ้านแล้ว” เหยียนเค่อคนเย็นชากับเหยียนเค่อที่ทำท่าออดอ้อนคนนี้สลับเปลี่ยนกันได้อย่างรวดเร็ว เอ่ยบ่นฟ้องกับซย่าเสี่ยวมั่ว

“สองสามวันก่อนฉันถูกพ่อเอาหินฟาดที่ไหล่ด้วยนะ” เหยียนเค่ออยากถลกเสื้อขึ้นให้หล่อนดู

สายตานิ่งๆ ของซย่าเสี่ยวมั่วเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย “สมควร”

“หึ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันยอมทำเรื่องลำบากพวกนี้เพราะใคร” เหยียนเค่อเอ่ยระบายอย่างไม่พอใจ “เพราะว่าฉันปฏิเสธการหมั้นกับสวีอิ๋งอิ๋งตอนนี้ฉันเลยโดนพ่อแม่ขึ้นบัญชีดำไว้แล้ว”

ตาของซย่าเสี่ยวมั่วสว่างขึ้น แม้ว่าไม่ได้แสดงออกชัดเจนนัก แต่ว่าเหยียนเค่อก็ยังคงเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ นั้นของหล่อนอยู่ดี เขาถอนหายใจ “ผู้หญิงนี่น้า”

ถ้าเป็นคนอื่นเหยียนเค่อคงรู้สึกรำคาญมาก แต่ว่าพอเป็นซย่าเสี่ยวมั่วทำเขากลับมองว่ามันน่ารักมาก

เหยียนเค่อยื่นมือไปหยิกแก้มนุ่มๆ ด้านข้างของหล่อน “นอกจากเธอแล้วฉันก็ไม่ชอบใครอีก พวกผู้หญิงที่อยู่ในใจเธอก็ลบมันออกไปซะเถอะ”

“ฮะ” ซย่าเสี่ยวมั่วทำแก้มป่องอย่างไม่ยอมรับ ถูกมองออกอีกแล้วว่าคิดอะไรอยู่ เหยียนเค่อจิ้มไปที่แก้มป่องๆ นั่น แต่ซย่าเสี่ยวมั่วก็ยังพยายามที่จะปกปิด “ฉันเปล่าซะหน่อย”

เหยียนเค่อดีใจที่หล่อนหึงเขา กอดหล่อนไว้รอยยิ้มที่หายไปหลานเดือนในที่สุดก็กลับมาแล้ว