เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1470 ได้พบเจอกันอีกครั้ง

ตอนที่ 1,470 ได้พบเจอกันอีกครั้ง

ฉู่จิวอี้รู้สึกสายตาดับวูบลง ก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้าจะกลายเป็นภาพขาวดำ

แต่ลมหายใจต่อมา สายตาของนางก็กลับมาเป็นปกติ

นางพบว่าตนเองและบุตรสาวมายืนอยู่บนหอคอยสูงแห่งหนึ่ง รอบกายมีสายลมพัดกระโชกแรง

บุรุษลึกลับลอยตัวอยู่ในอากาศห่างออกไปไม่กี่วา

พลังศักดิ์สิทธิ์แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา ช่วยปกป้องคุ้มครองสองแม่ลูกจากแรงลม

“ช้าก่อน อย่าเพิ่งขยับ รอให้ข้าเสร็จงานก่อน แล้วข้าจะพาพวกเจ้าหลบหนีไป”

บุรุษลึกลับออกคำสั่งด้วยเสียงเข้มขรึม

ฉู่จิวอี้และเด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้ารับ

สองแม่ลูกมีดวงตาเป็นประกายแห่งความหวัง ขณะนี้ เจิ้งเซวียนเซวียนผู้มีอายุสี่ขวบให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี นางกอดมารดาแน่น ปิดปากเงียบไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมา

ห่างออกไปไม่กี่สิบวา

หุ่นเหล็กมฤตยูที่กำลังทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าพลันหันหน้ากลับมามองบุรุษลึกลับ ก่อนจะเริ่มก้าวเท้าตรงมาหาเขา

รังสีอำมหิตแผ่กดดันในอากาศเป็นระลอกคลื่น

บุรุษลึกลับลอยตัวอยู่ในอากาศ ไม่มีลักษณะถอยหนี

เขารอคอยการเผชิญหน้ากับหุ่นเหล็กมฤตยูด้วยความเยือกเย็นสุขุม

“ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง!”

เขากดปุ่มโลหะเล็ก ๆ ที่ถืออยู่ในมือทันที

คลื่นพลังแปลกประหลาดถูกส่งผ่านออกไปในความเงียบ

ตู้ม!

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

ลำแสงสามสิบหกสายพลันถูกยิงขึ้นมาในอากาศรอบกายอย่างไม่มีสัญญาณเตือน

ทันใดนั้น หุ่นเหล็กมฤตยูก็ถูกขังอยู่กลางวงล้อมของลำแสงทั้งสามสิบหกสายนั้น

ครืน!

คลื่นพลังแปลกประหลาดถูกส่งผ่านระหว่างลำแสงทั้งสามสิบหกสาย ส่งผลให้มวลอากาศปั่นป่วน ไม่ต่างจากผิวน้ำที่พลิ้วไหวเป็นระลอกคลื่น

หุ่นเหล็กมฤตยูที่มีร่างกายขนาดใหญ่ยักษ์และสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วนั้นกลับกลายเป็นเหมือนเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ลัดวงจร ต้องหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ตรงนั้นเอง

ดวงตาสีแดงของมันเกิดการสั่นไหวคล้ายกับเปลวเทียนเผชิญแรงลมใกล้ดับเต็มทน

ทันใดนั้น ชิ้นส่วนต่าง ๆ ของหุ่นเหล็กก็เกิดการสั่นสะเทือนอย่างควบคุมไม่ได้

ก่อนที่แขนขาของมันจะหลุดออกมา

หรือหากจะอธิบายโดยละเอียดก็คือ โครงสร้างขนาดใหญ่ยักษ์ของหุ่นเหล็กมฤตยูเริ่มหลุดออกมาทีละส่วนทีละส่วน จนกระทั่งมีสภาพกลายเป็นกองเศษเหล็กเท่านั้น

หุ่นเหล็กมฤตยูตัวนี้ ‘ตายแล้ว’

ฉู่จิวอี้เบิกตาโต

หุ่นปีศาจตัวนี้พ่ายแพ้แล้ว

นางจ้องมองบุรุษลึกลับด้วยความเหลือเชื่อ

เขาเป็นใครกัน? เขาสามารถเอาชนะหุ่นเหล็กมฤตยูได้อย่างไร?

หากเขาสามารถเอาชนะหุ่นเหล็กอีกสามตัวได้สำเร็จ เขาก็คงช่วยเหลือผู้คนได้นับไม่ถ้วนแล้วกระมัง?

“ท่านลุงเก่งจังเลย”

เจิ้งเซวียนเซวียนร้องอุทานออกมาด้วยความดีใจ

ฉู่จิวอี้รีบยกมือปิดปากบุตรสาว เพราะไม่อยากรบกวนสมาธิของบุรุษลึกลับ

โชคดีที่บุรุษลึกลับไม่ได้สนใจ

เขาทิ้งตัวลงไปยืนอยู่ใจกลางลำแสงทั้งสามสิบหกสาย ก่อนจะจัดการเก็บชิ้นส่วนของหุ่นเหล็กเทพอสูรเข้าสู่วัตถุเก็บของวิเศษขนาดใหญ่

ด้วยความรวดเร็วยิ่ง

เพียงไม่กี่ลมหายใจก็เสร็จเรียบร้อย

“ไปกันเถอะ”

บุรุษปริศนาพุ่งตัวเป็นลำแสงขึ้นมายืนอยู่ข้างกายสองแม่ลูกบนหอคอย เขายกมือขึ้น กำลังจะนำพาพวกนางหลบหนีออกไป

แต่ทันใดนั้น…

“เจ้าเป็นใคร?”

เสียงเย็นชาดังขึ้นในหู

บุรุษลึกลับหันศีรษะไปมองด้านหลังโดยทันที

ไม่ทราบเลยว่ามีเด็กสาวในชุดเครื่องแบบมือกระบี่ผู้หนึ่งมายืนอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้ารูปไข่ของนางมีแก้มป่องเล็กน้อย ดวงตากลมโต ขนตายาว คิ้วเข้มโค้งงอ ผมสีแดงยาวสลวย ลักษณะเย็นชา นางกำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น

บุรุษลึกลับสัมผัสได้ถึงรังสีอันตรายจากร่างกายของเด็กสาวผู้นี้

โดยไม่ลังเล เขายกมือขึ้นและยิงลำแสงออกไปจากฝ่ามือ

วูบ! วูบ! วูบ!

ลำแสงสามสายพุ่งทะลวงออกไปหาเด็กสาวผู้นั้นราวกับเป็นสิ่งมีชีวิต มันหมุนวนรอบร่างกายของเด็กสาว ก่อนจะถักทอเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ กักตัวของนางอยู่ตรงกลางค่ายอาคม…

บุรุษลึกลับสามารถลงมือสำเร็จในกระบวนท่าเดียว

แต่เขากลับไม่คิดสังหารเด็กสาวผู้นี้

เพราะสิ่งที่บุรุษลึกลับทำก็คือหันกลับมานำพาสองแม่ลูกหลบหนีไป

เขาจะต่อสู้ก็ได้

แต่มันไม่จำเป็น

เพราะภารกิจของเขาสำเร็จแล้ว

รีบหนีก่อนดีกว่า

และสิ่งที่ทำให้บุรุษลึกลับโล่งใจก็คือ เด็กสาวผมแดงผู้นั้นไม่ได้ไล่ตามมา

เงาดำเคลื่อนไหววูบ

พริบตาต่อมา บุรุษลึกลับก็นำตัวฉู่จิวอี้พร้อมด้วยบุตรสาวออกมาอยู่ในพื้นที่ห่างออกไปสี่ลี้

หากไม่มีสองแม่ลูกมาด้วย ประตูมิติของบุรุษลึกลับจะสามารถพาเขาเดินทางได้ครั้งละแปดลี้

แต่นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่

เมื่อออกมาพ้นพื้นที่อันตรายแล้ว บุรุษลึกลับจึงวางใจลง เตรียมพร้อมที่จะเคลื่อนกายเปิดประตูมิติอีกครั้ง

แต่ทว่า…

“เจ้าสามารถใช้ค่ายอาคมระดับสูงได้เช่นนี้ แสดงว่ามาจากดินแดนทวยเทพสินะ?”

เสียงที่เย็นชาหัวเราะขึ้นด้วยความเหยียดหยาม

บุรุษลึกลับยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกตะลึง

เป็นเด็กสาวผมแดงมายืนอยู่ด้านหลังเขาอีกแล้ว

ใบหน้าของนางเย็นชา แววตาของนางดุดัน

เห็นได้ชัดว่านางสามารถสลายค่ายอาคมของเขาได้สำเร็จ

รวดเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

บุรุษลึกลับตระหนักถึงความน่ากลัวของอีกฝ่าย จึงระเบิดเสียงคำรามออกมาและยกมือขึ้น

ยิงลำแสงสีน้ำเงินออกมาอีกหลายสาย

ลำแสงเหล่านั้นถักทอรวมตัวกันเป็นรังไหมครอบคลุมเด็กสาวผมแดงราวกับเป็นดักแด้

“ไร้ประโยชน์”

ลำแสงกระบี่ฟันทะลุรังไหมสีน้ำเงินออกมาอย่างง่ายดาย

เด็กสาวผมแดงพุ่งตัวออกมา

ลำแสงกระบี่พุ่งตรงเข้าหาบุรุษลึกลับที่ลอยตัวอยู่ในอากาศ

บุรุษลึกลับส่งเสียงคำรามแหบต่ำในลำคอ ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาข้างหน้า

พลัน โล่สีน้ำเงินเข้มขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา

เคร้ง!

ลำแสงกระบี่ปะทะเข้ากับโล่ หลังจากหยุดชะงักเล็กน้อย ประกายไฟก็สาดกระจาย

โล่ขนาดใหญ่ของบุรุษลึกลับเกิดรอยแตกร้าวเป็นใยแมงมุม ก่อนจะได้ยินเสียงดังเปรี๊ยะ แล้วโล่ของเขาก็แตกสลายไปต่อหน้าต่อตา

“อึก!”

บุรุษลึกลับกระอักเลือดออกมาจากปาก

มือของเขาเปียกชุ่มไปด้วยโลหิต กระดูกแทงทะลุออกมา

บาดแผลน่าหวาดกลัว

กองทัพเทพอสูรมีผู้ที่พลังแข็งแกร่งระดับนี้ด้วยหรือ?

บุรุษลึกลับลอบตกตะลึง ล่าถอยไปข้างหลัง วงแหวนสีน้ำเงินปรากฏขึ้นหมุนวนบนศีรษะ

วงแหวนมีเส้นรอบวงเท่ากับกระบี่เล่มหนึ่ง มันแกะสลักขึ้นมาจากแร่หินหายาก ผ่านการลงค่ายอาคมมาอย่างหนาแน่น บนวงแหวนเต็มไปด้วยอักขระโบราณ ดูแปลกประหลาดและลึกลับในเวลาเดียวกัน

นี่คือวงแหวนโชคชะตา

วงแหวนนั้นเคลื่อนตัวออกจากเหนือศีรษะของบุรุษปริศนาไปลอยอยู่เหนือศีรษะของสองแม่ลูกฉู่จิวอี้กับเจิ้งเซวียนเซวียน

ลำแสงสีน้ำเงินสาดประกายวูบ

แล้วพวกเขาทั้งสามคนก็ถูกส่งออกมาอยู่ในพื้นที่ห่างไกลจากบริเวณเดิมหลายลี้

แต่ต่อให้หลบหนีได้รวดเร็วเท่าไหร่ เด็กสาวผมแดงก็ยังไล่ตามมาทันเสมอ

จนกระทั่งครั้งสุดท้าย ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เดินทางผ่านวงแหวนโชคชะตา เด็กสาวผมแดงก็มายืนดักอยู่ด้านหน้าแล้ว

“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมบอก งั้นก็ตายซะเถอะ”

เด็กสาวผมแดงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

นางยกมือขึ้น กำลังจะปลดปล่อยลำแสงกระบี่ใส่หน้าผากของบุรุษลึกลับ

แม้รู้ดีว่าลำแสงกระบี่กำลังจะถูกยิงเข้าใส่ศีรษะของตนเอง แต่บุรุษลึกลับกลับไม่สามารถขยับร่างกายขัดขืนได้เลย

“ไม่นะ…”

ฉู่จิวอี้ร้องตะโกน ยกมือขึ้นพยายามจะกำบังลำแสงกระบี่นั้นให้แก่บุรุษลึกลับตามสัญชาตญาณ

แต่เมื่อฝ่ามือของนางกระทบเข้ากับลำแสงกระบี่ ม่านหมอกเลือดก็สาดกระจาย มือข้างนั้นของฉู่จิวอี้ได้ขาดเสมอข้อไปเรียบร้อยแล้ว

จังหวะที่ลำแสงกระบี่กำลังจะพุ่งทะลวงหน้าผากของบุรุษลึกลับนั้นเอง

“เสี่ยวไป๋ พวกเราได้เจอกันอีกแล้วนะ”

เสียงของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งดังขึ้น

แล้วลำแสงกระบี่สายนั้นก็ถูกสลายพลังลงไป

บุรุษลึกลับและฉู่จิวอี้รู้สึกดวงตาพร่าเลือน ก่อนที่ลมหายใจต่อมา พวกเขาจะเห็นแผ่นหลังของคนผู้หนึ่งที่ใส่ชุดขาวปรากฏขึ้นเบื้องหน้า คอยกำบังลำแสงกระบี่ให้พวกเขาราวกับเป็นภูตผีตนหนึ่ง

และเด็กสาวผมแดงผู้นั้นก็รีบล่าถอยออกไปเพื่อรักษาระยะห่าง ใบหน้ารูปไข่อันงดงามนั้นปรากฏความประหลาดใจอย่างชัดเจน