เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1603 การบุกโจมตี
ฮั่วเจี้ยนป๋อปล่อยมือออกจากปลายคางมนของคุณหนูหลิงหลิง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ข้าได้ยินมาว่าก่อนที่มารดาของเจ้าจะเสียชีวิต นางได้สั่งเสียให้เจ้าคอยดูแลลูกพี่ลูกน้องผู้นี้ให้ดีที่สุด… เจ้าจึงยึดถือหลิงหลิงไม่ต่างไปจากน้องสาวของตนเอง ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่รังแกนาง มันผู้นั้นก็จะต้องถึงแก่ความตาย แต่บัดนี้ นางตกอยู่ในกำมือของข้าแล้ว และเจ้าก็ไม่มีปัญญาทำอะไรได้เลย โชคชะตาช่างโหดร้ายต่อพวกเจ้าเสียจริง ๆ”
ข้างขมับของหลิงไท่ซือมีเส้นเลือดปูดโปน สองมือกำแน่นจนข้อนิ้วกลายเป็นสีขาวโพลน ดวงตาของเขายามจ้องมองไปที่ฮั่วเจี้ยนป๋อดุดันไม่ต่างไปจากคมกระบี่
ฮั่วเจี้ยนป๋อเพียงยิ้มออกมาเล็กน้อยและกล่าวว่า “อ้อ จริงด้วยสิ ข้าลืมแนะนำตัวไปเลย นี่คือผู้ช่วยคนสำคัญของข้าในการบุกปล้นเรือเหาะของเจ้าในครั้งนี้… นี่คือผู้อาวุโสฟ่าน เจ้าเองก็คงเคยได้ยินชื่อเสียงของเขามาบ้างกระมัง?”
จังหวะนั้น ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างกายฮั่วเจี้ยนป๋อก็เลียริมฝีปากและระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
สีหน้าของหลิงไท่ซือแปรเปลี่ยนไปทันที
นี่คือฟ่านหรู่เมิ่งไม่ใช่หรือ?
คนผู้นี้เป็นหนึ่งในชนชั้นผู้นำของสำนักอัสนีมืดแห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจ
ฟ่านหรู่เมิ่งมีระดับพลังแข็งแกร่งกว่าปีศาจทั่วไป เพราะการฝึกวิชายุทธ์ของมันนั้นแปลกประหลาดพิสดาร มันจะนำตัวเด็กสาวที่มีอายุเหมาะสมมาใช้เป็นวัตถุในการเสริมสร้างพลัง แม้แต่ในแวดวงของเผ่าพันธุ์ปีศาจด้วยกันเอง ฟ่านหรู่เมิ่งก็ถูกรังเกียจอยู่ไม่น้อย
ไม่ว่าเด็กสาวหรือสตรีผู้ใดที่ตกไปอยู่ในกำมือของฟ่านหรู่เมิ่ง ชะตากรรมของพวกนางก็จะเลวร้ายชนิดที่ตายเสียดีกว่าอยู่
“ฮั่วเจี้ยนป๋อ เจ้ายังเป็นมนุษย์อยู่อีกหรือไม่?”
หลิงไท่ซือแทบไม่สามารถสะกดกลั้นความโกรธแค้นของตนเองได้อีก แต่จนใจที่ตนเองไม่สามารถทำสิ่งใดได้เลย
“พี่ใหญ่ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ…”
หลิงหลิงน้ำตาไหลอาบแก้ม รู้ดีว่าตนเองก่อความผิดพลาดครั้งใหญ่ แต่ครั้งนี้ แม้แต่การฆ่าตัวตาย นางก็ไม่สามารถกระทำได้อีกแล้ว
ทันใดนั้น…
“นายท่านขอรับ มีเรือเหาะของข้าหลวงใหญ่กำลังแล่นใกล้เข้ามาขอรับ”
องครักษ์ส่วนตัวของฮั่วเจี้ยนป๋อผู้มีนามว่าฮั่วจูเซวี่ยเดินเข้ามารายงานด้วยเสียงกระซิบ
ว่าไงนะ?
เรือเหาะของข้าหลวงใหญ่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
พวกตระกูลหลิงมีกำลังเสริมอย่างนั้นหรือ?
ฮั่วเจี้ยนป๋อหัวใจกระตุกวูบ รีบหันหน้ากลับไปมอง
และเขาก็เห็นว่าห่างออกไปไม่ไกล เรือเหาะสีดำลำหนึ่งกำลังแล่นเข้ามาใกล้ แม้ว่าลักษณะของเรือเหาะลำนี้จะดูแปลกประหลาดไปสักหน่อย แต่มันก็ให้ความรู้สึกเสมือนสุนัขจิ้งจอกที่กำลังจะแอบมาขโมยไก่ในเล้าของชาวบ้าน
“เป็นเรือเหาะประจำตำแหน่งขุนนางขั้นข้าหลวงใหญ่จริง ๆ ด้วย…”
ฮั่วเจี้ยนป๋อพูด “ชูธงตระกูลหลิงล่อให้เข้ามา เมื่อเข้ามาอยู่ในระยะทำการ ให้ส่งคนออกไปฆ่าลูกเรือให้หมด อย่าให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว”
“แล้วเรือเหาะของพวกมัน พวกเราจะเก็บเอาไว้หรือว่า…”
ฮั่วจูเซวี่ยถาม
เนื่องจากเรือเหาะประจำตำแหน่งขุนนางเป็นสิ่งที่มีมูลค่าไม่น้อย
ฮั่วเจี้ยนป๋อตอบว่า “ทำลายทิ้งไปให้หมด ไม่ต้องเก็บเอาไว้ อย่าได้เห็นแก่เงินเพียงเล็กน้อยจนทำเสียเรื่องใหญ่”
“รับทราบขอรับ”
ฮั่วจูเซวี่ยรีบพาลูกสมุนออกไปปฏิบัติการทันที
หลิงไท่ซือและคนอื่น ๆ เมื่อเห็นเรือเหาะลอยลำเข้ามาใกล้ หัวใจของพวกเขาก็พองโตขึ้นมาอย่างมีความหวัง
กำลังเสริมอย่างนั้นหรือ?
หลิงไท่ซือขยิบตาบอกใบ้ให้ผู้ติดตามของตนเองส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ แต่ผู้ติดตามของเขาถูกองครักษ์ตระกูลฮั่วควบคุมตัวหมดสิ้น จึงไม่มีผู้ใดสามารถส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือได้เลย
“ยอมแพ้ซะเถอะ ก็แค่เรือเหาะลำเดียว ไม่มีประโยชน์อันใดหรอก”
ฮั่วเจี้ยนป๋อหันหน้ากลับมาจ้องมองที่หลิงไท่ซือซึ่งยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามและกล่าวต่อ “เป็นอย่างไรบ้าง? พี่หลิง เจ้าคิดดูแล้วหรือยัง? ตราบใดที่เจ้ายอมฆ่าตัวตายดี ๆ ข้าก็จะให้เจ้ากับน้องสาวได้ตายอย่างมีสภาพศพที่สมบูรณ์ วิญญาณของเจ้าจะได้กลับสู่บ้านเกิด มิเช่นนั้น ข้าจะขอให้ผู้อาวุโสฟ่านลงมือแล้ว…”
หลิงไท่ซือรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่างกาย
ยิ่งเห็นน้องสาวร่ำไห้ปานจะขาดใจ หลิงไท่ซือก็ยิ่งโกรธแค้นแทบบ้าคลั่ง แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย
“ใช้เวลาคิดนานมากเกินไปแล้ว”
ฮั่วเจี้ยนป๋อเอื้อมมือเข้าไปหาหลิงหลิง
แคว่ก!
คอเสื้อที่ปกคลุมบริเวณหัวไหล่ซ้ายของหลิงหลิงถูกกระชากขาดออก เปิดเผยให้เห็นถึงหัวไหล่ที่ขาวเนียนไร้ตำหนิ เด็กสาวตื่นตกใจใบหน้าซีดขาว ร่ำร้องออกมาเสียงดังว่า “พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วย ได้โปรดฆ่าข้าเถอะ…”
แม้นางจะเป็นคุณหนูที่ถูกดูแลราวกับไข่ในหิน แต่หลิงหลิงก็เคยได้ยินชื่อเสียงของฟ่านหรู่เมิ่งมาพอสมควร
หากต้องตกไปอยู่ในกำมือของปีศาจเฒ่าผู้นี้ สู้ตายเสียยังดีกว่า
หัวใจของหลิงไท่ซือเจ็บปวดราวกับถูกคมมีดกรีดแทง เขากัดฟันกรอด ยกมือขึ้นและระเบิดลำแสงรูปทรงเข็มแหลมออกไปสามเล่ม
กลุ่มองครักษ์ตระกูลหลิงก็ระเบิดพลังโจมตีออกมาเช่นกัน
พวกเขาต่างก็มีเป้าหมายเดียวกันคือสังหารคุณหนูหลิงหลิงเพื่อไม่ให้นางต้องพบเจอกับชะตากรรมที่แสนโหดร้าย
วูบ!
ทันใดนั้น ร่างของใครบางคนเคลื่อนไหว
ปีศาจฟ่านหรู่เมิ่งทิ้งตัวลงมาอยู่เบื้องหน้าหลิงหลิง มันหมุนวนฝ่ามือเพียงเล็กน้อย ก็สามารถปัดป้องการโจมตีได้ทั้งหมด หลังจากนั้น ปีศาจเฒ่าก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างน่าขนลุก
“เด็กน้อย เมื่อเจ้ามาอยู่ในมือของข้าแล้ว ข้าก็จะดูแลเจ้าไปตลอดชีวิต เจ้าต้องประพฤติตนเป็นเด็กดี มิเช่นนั้น…”
มือของฟ่านหรู่เมิ่งค่อย ๆ เอื้อมออกไปหมายสัมผัสหัวไหล่อันขาวเนียนของหลิงหลิง
ฝ่ามือของมันเปลี่ยนเป็นสีชมพู
แสงสว่างสีชมพูเป็นประกายเจิดจ้า
นี่คือฝ่ามือชมพูพิศวาสในตำนาน
เมื่อถูกฝ่ามือนี้สัมผัส ร่างกายก็จะได้รับพิษอย่างรุนแรง ตัวคนจะเปลี่ยนแปลงกลายเป็นผู้ที่กระหายในราคะ สติสัมปชัญญะตลอดเวลาจะคิดถึงเพียงเรื่องเดียวคือการเสพสวาท
“หยุดนะ… ข้ายอมแล้ว ข้ายอมทำตามคำขอร้องของเจ้าทุกประการ”
หลิงไท่ซือรีบตะโกนออกมาอย่างไม่มีทางเลือก
ฮั่วเจี้ยนป๋อยิ้มด้วยความพึงพอใจและกล่าวว่า “ผู้อาวุโสฟ่าน ช้าก่อน พวกเรา…”
เสียงพูดยังไม่ทันขาดหาย
ตู้ม!
เกิดแรงระเบิดจากระยะไกล
ทุกคนหันไปมองโดยไม่รู้ตัว
ปรากฏว่าหนึ่งในเรือเหาะโจรสลัดที่ส่งออกไปหาเรือเหาะขุนนางนั้นได้เกิดการระเบิดขึ้น การระเบิดครั้งนี้ทำให้เรือเหาะโจรสลัดสว่างไสวไปทั่วแผ่นฟ้าไม่ต่างจากดอกไม้ไฟอันทรงเสน่ห์
นี่คือลมหายใจแห่งความตาย
บรรดาลูกเรือที่อยู่บนเรือเหาะโจรสลัดลำนั้นเป็นผู้คนจากตระกูลฮั่วเสียส่วนใหญ่ พวกมันต่างก็สวมใส่หมวกครอบศีรษะและปีกโลหะกระโดดหลบหนีออกมาสู่ห้วงอวกาศที่ด้านนอก...
ฮั่วเจี้ยนป๋อหยุดชะงักด้วยความตกตะลึง
เกิดอะไรขึ้น?
แม้ว่าเรือเหาะโจรสลัดที่ถูกส่งออกไปนั้นจะเป็นเรือเหาะระดับพื้นฐาน แต่มันก็เป็นเรือเหาะที่ออกแบบมาเพื่อใช้สำหรับการสู้รบ ม่านพลังที่อยู่บนเรือเหาะนั้นสามารถต้านทานได้แม้แต่จอมเทพศักดิ์สิทธิ์ระดับ 5 แล้วเรือเหาะจะระเบิดได้อย่างไร?
หรือว่าเรือเหาะของท่านข้าหลวงใหญ่ลำนั้นมีอาวุธร้ายแรงซุกซ่อนอยู่?
“ส่งกำลังเสริมไปเพิ่ม อย่าปล่อยให้พวกมันเข้ามาใกล้…”
ฮั่วเจี้ยนป๋อตัดสินใจขั้นเด็ดขาด
แต่พูดยังไม่ทันขาดคำ การต่อสู้ที่เห็นจากระยะไกลก็เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นอีกครั้ง
เรือเหาะโจรสลัดที่แล่นเข้าไปหมายลอบโจมตีกลับเป็นฝ่ายถูกเล่นงาน เพียงพริบตาเดียว เรือเหาะโจรสลัดเหล่านั้นก็บ่ายหน้าแล่นหนีไปไม่เหลือแม้แต่ลำเดียว
ฮั่วเจี้ยนป๋อพูดอะไรไม่ออก
กลุ่มปีศาจพูดอะไรไม่ออก
เรือเหาะของท่านขุนนางใหญ่ลำนั้นมีอะไรซ่อนอยู่กันแน่?
เหตุไฉนเรือเหาะโจรสลัดถึงต้องหนีไป?
หรือพวกมันพบเจอกับสิ่งใดที่น่ากลัวมากเกินไป?
ความหวังเริ่มกลับมาเรืองรองอยู่ในหัวใจของหลิงไท่ซือและพรรคพวกอีกครั้ง