เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1629 ขายโล๊ะหมดทั้งร้าน
ตอนที่ 1,629 ขายโล๊ะหมดทั้งร้าน
วันต่อมา
รุ่งอรุณ
หลินเป่ยเฉินเดินมาหยุดยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างบานใหญ่ของห้องพักบนชั้นสามสิบสาม เมื่อทอดสายตามองจากตรงนี้ลงไป เขาก็จะเห็นบรรดาอาคารบ้านเรือนของผู้คนที่ปลูกเรียงรายอยู่ไกลสุดลูกหูลูกตาไปจรดเส้นขอบฟ้าที่เป็นสีแดงเรืองรอง
ดวงตะวันยังไม่ทันขึ้นดี
เมืองหลันจี๋ซิงมีสภาพไม่ต่างจากสัตว์ร้ายที่กำลังจะฟื้นตื่นหลังผ่านราตรีอันยาวนาน ดวงตาของมันเริ่มเปล่งแสงสว่างขึ้นมาอย่างช้า ๆ
สีหน้าของหลินเป่ยเฉินไม่สู้ดีนัก ใต้ขอบตาของเขาเป็นรอยดำคล้ำ
ค่ำคืนที่ผ่านมา เขาใช้เวลาทั้งหมดไปกับการอัปเดตและดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน ซึ่งทำให้สูญเสียพลังในร่างกายไปไม่น้อย
ดังนั้น เช้าวันนี้หลินเป่ยเฉินจึงยอมเสี่ยงถูกสุนัขกัดบุกเข้าไปขโมยผลิตผลในสวนผักตระกูลฮั่ว และได้ผลไม้วิเศษมาหลายสิบลูก ซึ่งเมื่อรับประทานแล้วก็ช่วยฟื้นฟูพลังได้เป็นอย่างดี
ต่อมา เด็กหนุ่มลองเปิดเข้าไปในแอป UU
เป็นหน้าต่างการใช้งานที่คุ้นเคย
มีตัวเลือกให้หลินเป่ยเฉินกดอยู่สี่ปุ่มคือ ‘ส่งของ’ ‘ซื้อของ’ ‘รับของ’ และ ‘ทำงานอเนกประสงค์’
แต่ละปุ่มล้วนบอกชัดเจนว่าเป็นคำสั่งเพื่อทำสิ่งใด
ปุ่ม ‘ทำงานเอนกประสงค์’ ดูจะน่าสนใจมากที่สุด
หลินเป่ยเฉินกดเข้าไปดูเพราะอยากรู้ว่าเขาสามารถใช้งานสิ่งใดได้บ้าง
และเด็กหนุ่มก็พบกับฟังก์ชันที่น่าสนใจหลายประการ อย่างเช่น ‘รับส่งสัมภาระ’ ‘รับส่งผู้คนในชั่วโมงเร่งด่วน’ ‘ดูแลสัตว์เลี้ยง’ ‘แจกใบปลิว’ ‘ค้นหาลูกจ้าง’ ‘พนักงานเลี้ยงเด็ก’ ‘แม่ครัว’ และอื่น ๆ อีกมากมาย
นอกจากนี้ เขายังเลือกระดับของ ‘ผู้รับงาน’ ได้อีกด้วย
ระดับของผู้รับงานนั้นจะแบ่งแยกออกเป็นระดับหนึ่งถึงระดับที่สี่สิบ โดยไล่จากคนธรรมดาไปจนถึงชนชั้นมืออาชีพ
หลินเป่ยเฉินเห็นดังนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นยิ่ง
ดูเหมือนจะเป็นแอปที่น่าสนใจไม่ใช่น้อย
ว่าแต่มันจะมีประโยชน์อะไรกับเขาบ้างนะ?
แต่ยังไม่ทันจะได้ลองกดใช้งาน หลินเป่ยเฉินก็พบว่าการว่าจ้างมีราคาแพงเกินรับไหว จึงรีบกดออกมาจากแอป UU ทันที
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าราคาการจ้างงานจะแพงถึงเพียงนั้น
เอาเพียงแค่ผู้รับงานในระดับสิบถึงยี่สิบราคาก็จะต่างกันไปตั้งแต่ร้อยตำลึงเงินไปจนถึงหมื่นตำลึงเงินตามความยากง่ายของเนื้องาน และหากเป็นผู้รับงานที่อยู่ในระดับยี่สิบเอ็ดถึงสามสิบ ราคาค่าจ้างก็จะยิ่งแพงมากไปกว่านั้นหลายร้อยเท่า…
โดยเฉพาะผู้รับงานที่อยู่ในชนชั้น ‘จอมเทพจักรา’ ซึ่งอยู่เหนือชนชั้นจอมเทพจักรพรรดิ ราคาค่าจ้างก็จะคิดเป็นหน่วยเงินตำลึงทอง ซึ่งราคาเริ่มต้นนั้นก็จะอยู่ที่งานละพันตำลึงทอง โดยที่อัตราการแลกเปลี่ยนค่าเงินในปัจจุบันก็คือร้อยตำลึงเงิน จะมีค่าเท่ากับหนึ่งตำลึงทอง
หลินเป่ยเฉินพบว่าตนเองเป็นคนที่ยากจนอย่างไม่น่าเชื่อ
จ่ายไม่ไหว
เขาจ่ายไม่ไหวจริง ๆ
ดูเหมือนคงต้องพยายามหาเงินให้ได้มากกว่านี้ซะแล้วสิ
ก่อนหน้านี้ หลินเป่ยเฉินรู้สึกว่าตนเองเป็นบุคคลที่ร่ำรวยมหาศาลยามได้ครอบครองเงินเกือบหมื่นตำลึง แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าสำหรับโทรศัพท์เครื่องนี้ ตนเองก็ยังเปรียบเสมือนยาจกอยู่ดี
ความร่ำรวยทำให้ผู้คนแข็งแกร่งขึ้น
แต่น่าเสียดายที่เขายังไม่รวยนี่สิ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“กราบเรียนคุณชาย ตระกูลฮั่วส่งคนมาขอโทษและจ่ายค่าทำขวัญแล้วเจ้าค่ะ”
เสียงของเจ้าหน้าที่สาวอี้ซูหนานดังขึ้นผ่านแผ่นหยกสำหรับการสื่อสารในห้องพัก
น้ำเสียงของนางบอกถึงความเคารพเป็นอย่างยิ่ง
“หืม?”
หลินเป่ยเฉินหยุดชะงักเล็กน้อย
เขาเห็นสีหน้าของฮั่วหยงเหนียนก่อนที่จะกลับไปเมื่อคืนนี้
ตาเฒ่านั่นเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์
คงไม่ได้มีเจตนาดีกระมัง?
ตระกูลฮั่วจะต้องแก้แค้นเขาอย่างแน่นอน
หลินเป่ยเฉินใช้ความคิดเล็กน้อยก็ออกคำสั่งตอบกลับไปว่า “บอกให้พวกเขาทิ้งเงินไว้แล้วกลับไปซะ”
“รับทราบเจ้าค่ะ คุณชาย”
อี้ซูหนานส่งเสียงรับคำ
หลังจากนั้น
แท่งเงินจำนวนหมื่นตำลึงเงินก็ถูกส่งมาถึงมือหลินเป่ยเฉิน
“รู้งี้เรียกไปให้มากกว่าหมื่นตำลึงก็ดีหรอก”
หลินเป่ยเฉินรู้สึกเศร้าเสียใจขึ้นมาเล็กน้อย
เขาไม่ควรประเมินความร่ำรวยของผู้คนในเมืองหลันจี๋ซิงต่ำเกินไปเลย สำหรับตระกูลฮั่ว เงินหมื่นตำลึงแทบไม่ต่างไปจากน้ำหนึ่งหยดในถังใบใหญ่
ครั้งต่อไป คงต้องเรียกค่าเสียหายให้มากกว่านี้ซะแล้วสิ
สำหรับเงินหมื่นตำลึงที่วางกองอยู่ตรงหน้าในขณะนี้…
หลินเป่ยเฉินนั่งใช้ความคิดอยู่พักใหญ่ ก็กดเข้าไปในแอปเถาเป่าที่เพิ่งได้รับการอัปเดต หลังจากเสียเวลาค้นหาอยู่นานสองนาน สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจซื้อมอเตอร์ไซค์ยี่ห้อ Zongshen รุ่น 250 เรโทรมาหนึ่งคัน
เพราะมันไม่ใช่มอเตอร์ไซค์ธรรมดา
แต่เป็นมอเตอร์ไซค์ที่มีตัวถังหนาและมีน้ำหนักไม่น้อยมากเกินไป
ประเด็นสำคัญคือราคาไม่แพง หลินเป่ยเฉินต้องจ่ายเพียงสามพันตำลึงเงินเท่านั้น
รถมอเตอร์ไซค์ย่อมมีความเร็วมากกว่าจักรยาน
ในสถานการณ์ที่ต้องใช้งานสำหรับการหลบหนี นอกจากเขาจะสามารถขี่มอเตอร์ไซค์หลบหนีได้แล้ว หลินเป่ยเฉินยังสามารถให้นักพรตหญิงชินนั่งซ้อนท้ายหรือจะให้อากวงกับหวังจงขึ้นมาด้วยก็ยังไหว
ไม่ใช่ว่าหลินเป่ยเฉินไม่เคยคิดถึงการซื้อรถยนต์
แต่รถยนต์สี่ล้อมีราคาแพงมากเกินไป ต่อให้เป็นรถยนต์ครอบครัวราคาประหยัดก็ยังมีราคาไม่ต่ำกว่าสี่หมื่นตำลึงเงิน ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่หลินเป่ยเฉินยังจ่ายไม่ไหวในขณะนี้
นอกจากมอเตอร์ไซค์หนึ่งคันแล้ว หลินเป่ยเฉินยังเลือกซื้ออุปกรณ์สำหรับการผจญภัยกลางแจ้งมาอีกหลายชนิด ไม่ว่าจะเป็นแท่งไฟเรืองแสง ไฟฉายสำหรับคนงานเหมือง พลั่วสำหรับขุดดิน มีดพับสวิส…
แต่เขาจะซื้อพวกมันมาทำไมน่ะหรือ?
หลินเป่ยเฉินเกิดลางสังหรณ์ว่าอีกไม่นานเขาคงต้องได้ใช้งานพวกมันแน่ ๆ
ด้วยเหตุนี้ เพียงได้เงินค่าทำขวัญมาไม่นาน หลินเป่ยเฉินก็แทบจะหมดตัวอีกแล้ว
หลินเป่ยเฉินสาบานกับตนเองในใจว่าเขาจะต้องรีบหาทางทำเงินให้ได้โดยเร็ว มิเช่นนั้น เขาก็คงไม่มีทางได้ครอบครองเครื่องมือที่น่าสนใจอีกหลายชนิดในแอปเถาเป่าอย่างแน่นอน
เมื่อกดออกมาจากแอปเถาเป่า เด็กหนุ่มก็ทำได้เพียงรอคอยการขนส่งสินค้าเท่านั้น
หลินเป่ยเฉินลองเปิดเข้าไปดูในแอปจิงตงมอลล์
นั่นทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่าตนเองไม่เคยซื้อหาสิ่งของจากแอปจิงตงมอลล์มานานแล้ว เรื่องของเรื่องก็คือในแอปนี้มีร้านค้าให้เลือกซื้อหาเพียงสองร้านเท่านั้น หนึ่งนั้นคือร้านของเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิง ส่วนอีกร้านก็คือร้านเพื่อนพ้องพี่น้องโจร ซึ่งทั้งสองร้านก็ไม่ค่อยมีสินค้าที่น่าสนใจสักเท่าไหร่
หลินเป่ยเฉินลองกดเข้าไปสำรวจดูร้านค้าทั้งสองโดยไม่ได้ตั้งความหวังใด ๆ
ไม่น่าประหลาดใจที่ร้านของเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงยังคงเงียบกริบ ประวัติการซื้อขายครั้งล่าสุดก็คือประวัติการค้าขายกับหลินเป่ยเฉิน ซึ่งนั่นก็ผ่านมาได้หลายเดือนมากแล้ว สถานะร้านค้าในขณะนี้จึงแทบไม่ต่างจากการปิดกิจการโดยสมบูรณ์
ส่วนร้านเพื่อนพ้องพี่น้องโจร…
เฮ้ย?
“ขายโล๊ะทั้งร้าน?”
หลินเป่ยเฉินกดเข้าไปดูก็พบกับแผ่นป้ายข้อความที่แจ้งเตือนว่าร้านเพื่อนพ้องพี่น้องโจรกำลังขายสินค้าโล๊ะหมดทั้งร้าน เรื่องราคาสามารถเจรจาต่อรองกันได้
เกิดอะไรขึ้น?
เท่าที่เขาจำได้ ร้านเพื่อนพ้องพี่น้องโจรน่าจะมีกิจการรุ่งเรืองดีนี่นา แล้วอยู่ดี ๆ ทำไมถึงมาขายของโล๊ะทิ้งทั้งร้านแบบนี้ล่ะ?
หลินเป่ยเฉินส่งข้อความไปสอบถามผู้ดูแลร้านค้าด้วยความสงสัย
เขารอคอยคำตอบด้วยความตื่นเต้น
แต่ผู้ดูแลร้านค้าที่มักจะออนไลน์อยู่เสมอกลับไม่ตอบข้อความของเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
สุดท้าย หลินเป่ยเฉินก็ต้องกดออกมาจากแอปจิงตง มอลล์
ชีวิตของวีรบุรุษมันน่าเบื่อเช่นนี้เองสินะ!