เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 171 เล่นตามน้ำ

บทที่ 171 เล่นตามน้ำ

“สุราทำให้เหตุผลของคนลดลง…” เจิ้งตานพูดไม่ออก

ทำไมไอ้กะล่อนผู้นี้ถึงได้ไม่เหมือนคนอื่นขนาดนี้? ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิง ที่งดงามอย่างเธอ พวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงความเป็นสุภาพบุรุษของตัวเองออกมาให้มากที่สุด แต่ผู้ชายคนนี้ทำราวกับว่าเขากลัวคนอื่นจะไม่รู้ว่าตัวเองวิปริตผิดมนุษย์มนา!

ดังที่กล่าวไว้ เจิ้งตานยังคงตอบสนองค่อนข้างเร็ว นางยังคงยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติและ ตอบว่า “อาจารย์ซู ข้ารู้ว่าท่านเป็นสุภาพบุรุษมากพอ ไม่เช่นนั้นท่านคงไม่ช่วยชีวิตข้าไว้แบบนั้น ดังนั้นไม่มีทางที่ท่านจะห้ามตัวเองไม่อยู่เพียงเพราะแค่ฤทธิ์สุราหรอก”

เจิ้งตาน รู้สักกระดากปากเป็นอย่างมากในระหว่างที่พูดประโยคเมื่อครู่ เพราะไม่ว่าจะมองจากมุมไหน มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเชื่อมโยงคำว่า ‘สุภาพบุรุษ’ กับคนอย่าง ซูอัน!

“โอ้? นี่ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าข้ามีด้านที่สูงส่งแบบที่เจ้าบอกด้วย” ซูอันยิ้มพร้อม กับลูบใบหน้าของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาพอใจกับคำพูดของ เจิ้งตานเพียงใด

“ข้าขอดื่มจอกนี้ให้กับท่านก็แล้วกัน เพื่อเป็นการขอบคุณที่ท่านช่วยชีวิตข้า” เจิ้งตาน เอ่ยขึ้นพร้อมกับยกจอกสุราขึ้นขณะที่นางมองเขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

ในทางกลับกัน เมื่อคุยกันถึงจุดนี้ ซูอัน เริ่มลังเลเพราะจากที่ ฉู่ฮวนเจา เคยเล่าให้เขาฟัง ก่อนหน้านี้ ตระกูลซ่างมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีเอาซะเลยกับตระกูลฉู่ และเมื่อพิจารณาว่า เจิ้งตาน กำลังจะกลายเป็นสะใภ้ของตระกูลซ่าง มันก็พูดได้ว่าพวกเขาอยู่ฝ่ายเดียวกัน

ถ้าเป็นเช่นนั้น จุดประสงค์ของ เจิ้งตานในการเข้าหาเขานั้นมันจะต้องเป็นอะไรที่ไม่ใช่เรื่องดี ถึงแม้ว่าเขาจะคิดว่าตัวหล่อและมีเสน่ห์ แต่เจิ้งตานก็ไม่ควรที่จะตกหลุมรักเขาง่ายขนาดนี้จริงไหม?

“เจ้าไม่ได้วางยาพิษในสุราใช่ไหม?” ซูอัน ถูกลอบสังหารมาหลายครั้งแล้วนับตั้งแต่มาถึงโลกนี้ ซึ่งมันทำให้เขาต้องระวังตัวในทุกฝีก้าว ดังนั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจถามออกไปตรง ๆ แบบนั้น เพื่อดูปฏิกิริยาของฝั่งตรงข้าม

เจิ้งตาน ยิ้มอ่อนก่อนที่จะตอบกลับว่า “อาจารย์ซู ท่านล้อเล่นกับข้า ท่านเป็นอาจารย์ของสถาบันแถมยังเป็นผู้มีพระคุณของข้า ข้าจะเนรคุณวางยายาพิษท่านได้อย่างไร? แต่ถ้าท่านยังกังวลอยู่ งั้นให้ข้าดื่มให้ท่านดูก่อนก็แล้วกัน”

เมื่อพูดจบ เจิ้งตาน คว้าจอกสุราในมือของ ซูอัน และจิบสุราในจอกเล็กน้อยก่อนจะส่งคืน ให้เขา

เมื่อมองไปที่รอยประทับริมฝีปากเล็ก ๆ บนจอกของตัวเอง ชายหนุ่ม ก็หรี่ตาลง

ผู้หญิงคนนี้รุกเข้าหาเขามากเกินไปจริง ๆ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นกับดักน้ำผึ้ง(แผนนารีพิฆาต) ว่าแต่นางมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ถึงได้ทำแบบนี้? ต้องการล้วงความลับของตระกูลฉู่ จากข้า? หรือนางเพียงต้องการแย่งข้าจาก ฉู่ชูเหยียน เพื่อให้รู้สึกเหนือกว่าของนางอย่างงั้นหรือ?

หลังจากไตร่ตรองคำถามนี้อยู่พักใหญ่ ท้ายที่สุดเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ซูอันจึงต้องเล่น ตามน้ำไปก่อน!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ซูอัน ยกจอกสุราของเขาขึ้นด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “คุณหนูเจิ้ง ข้าล้อเจ้าเล่นน่ะ ข้าจะสงสัยเจ้าได้ยังไงว่าเจ้าวางยาพิษในสุราของข้า มาเถอะพวกเรามาดื่มกันดีกว่า!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจิ้งตาน อดไม่ได้ที่จะกลอกตาด้วยความระอา เมื่อครู่เจ้าเพิ่งพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้ง แต่ตอนนี้เจ้ากลับบอกว่าล้อเล่นเนี่ยนะ? เจ้านี่มันช่างไร้ยางอายเกินกว่าใครทุกคน ที่ข้าเคยเจอมาเลย!

เพื่อความปลอดภัย ซูอัน เลือกที่จะกินอาหารที่ เจิ้งตานทานไปก่อนหน้า แต่ทันทีที่เขาได้ ลิ้มรสชาติของมัน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง “คุณหนูเจิ้ง ทักษะการทำอาหารของเจ้าช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ ! ข้าไม่เคยกินของอร่อยเท่านี้มาก่อนเลย!”

นี่เป็นความจริงที่เขาพูดออกมาจากใจ เขาไม่เคยกินอาหารที่ดีเลิศรสแบบนี้มาก่อนเลยแม้จะเป็นเมื่อชีวิตที่แล้วของเขา ถึงแม้ว่าโลกก่อนหน้านี้ของเขาจะเต็มไปด้วยอาหารรสชาติอร่อย ๆ มากมาย แต่เขาก็ไม่ใช่คนร่ำรวยพอที่จะมีปัญญากินของดี ๆ พวกนั้น

“อาจารย์ซู ท่านชมข้าเกินไปแล้ว ทักษะการทำอาหารของข้าจะเทียบได้กับ คุณหนูใหญ่ฉู่ ได้อย่างไร” เจิ้งตาน ยิ้มย่างเขินอายในขณะที่ตอบเขา

ซูอัน รู้ได้ทันทีว่า เจิ้งตาน พยายามสร้างจุดด้อยให้กับ ฉู่ชูเหยียน นางตั้งใจแบบนั้น แต่เขา ก็ยังคงเต็มใจเล่นตามน้ำไปเหมือนเดิม “ภรรยาของข้า? ฮะ ๆ นางไม่รู้วิธีทำอาหารหรอก!”

หลังจากพูดจบ เขาก็คว้าจอกสุราและดื่มมันจนหมดจอก

ริมฝีปากของ เจิ้งตานหยักขึ้นด้วยความยินดี นางเข้าใจว่าแผนของตนเริ่มจะได้ผลแล้ว

หึ ฉู่ชูเหยียน หากเจ้าไม่ใช่ลูกสาวของอ๋องฉู่ที่มีตำแหน่งเหนือกว่าตระกูลของข้า ป่านนี้ เจ้าไม่มีทางเทียบข้าได้แน่!

“ด้วยทักษะการทำอาหารที่เลิศเลอเช่นนี้ของเจ้า ใครก็ตามที่ได้เจ้าไปเป็นภรรยา คงเหมือนกับได้รับพรไปตลอดชีวิต” ซูอัน เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเยินยอ

เจิ้งตานยิ้มอย่างพอใจแล้วบอกกับเขาด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าอาจารย์ซู ชอบอาหารที่ข้าทำ ข้ายินดีที่จะทำมาให้ท่านทานทุกวัน”

ชายหนุ่มรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดนั้น นี่เจ้าไม่พูดเกินจริงไปหน่อยหรือ? อย่าลืมสิว่าเจ้ามีคู่หมั้นแล้วเจ้าจะมาทำอาหารให้ข้ากินทุกวันได้ยังไง ถ้าจะโกหกก็โกหกให้มันแนบเนียน สักหน่อยเถอะ!

“เจ้าไม่สามารถทำได้ตลอดชีวิตหรอก ไม่เช่นนั้นผู้บัญชาการซ่างคงได้มาฉีกอกข้าแน่นอน” ซูอัน หัวเราะ

เจิ้งตานยิ้มอ่อนก่อนจะพยักหน้า “มันคงไม่สะดวกจริง ๆ หากข้าจะทำอาหารให้ท่านหลังจากแต่งงานไป แต่ถ้าท่านอยากจะทานอาหารของข้าจริง ๆ หลังจากนั้นท่านสามารถแวะมาที่คฤหาสน์ของเราได้ทุกเมื่อที่ต้องการ ด้วยความสามารถของท่าน ข้าแน่ใจว่าท่านจะสามารถเป็นสหายที่ดีกับ ซ่างเชียน ได้”

ซูอัน รู้สึกประทับใจกับวาทะศิลป์ของผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามยั่วยวนเขา แต่เมื่อทุกอย่างกำลังจะเลยเถิดไปไกล เธอก็สามารถหยิบยกเหตุผลขึ้นมาทำให้เธอ ไม่เสียหายได้โดยที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะยังคงอยู่

ทางด้านของ เจิ้งตาน เข้าใจดีว่ากุญแจสู่ความสำเร็จของการเย้ายวนผู้ชายมันไม่ใช่แค่การเข้าหาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า มันเป็นเรื่องของการรักษาระยะห่างที่เหมาะสมและค่อย ๆ ดึงอีกฝ่ายเข้ามา ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะเปลี่ยนหัวข้อในการสนทนา “อาจารย์ซู ข้ามีข้อสงสัยเกี่ยวกับคำถามโจทย์คณิตข้อหนึ่งที่ท่านคิดขึ้นระหว่างการแข่งขันกับอาจารย์หยาง ท่านช่วยอธิบายมันให้ข้าฟังอีกครั้ง ได้ไหม”

“อยากให้ข้าอธิบายให้ฟังเหรอ?” ซูอัน ถามกลับด้วยสีหน้าประหลาดใจ นักเรียนหญิง คนหนึ่งมาเรียนพิเศษแบบตัวต่อตัวที่บ้านอาจารย์ของนาง… ทำไมข้ารู้สึกเหมือนเคยเห็นโครงเรื่องนี้ในภาพยนตร์สำหรับผู้ใหญ่มาก่อน…

“ข้ารู้ว่าคำขอนี้มันดูแปลกประหลาดเกินไปสักหน่อยสำหรับตอนนี้ แต่ข้าเองก็ค่อนข้างสนใจวิชาคณิตศาสตร์เหมือนกัน เมื่อใดก็ตามที่มีคำถามที่ข้าไม่สามารถเข้าใจได้ มันจะค้างอยู่ในใจ ของข้าเป็นเวลาหลายวัน ดังนั้นข้าจึงทำได้แต่ขอให้ท่านช่วยคลายความข้องใจเรื่องนี้ให้ข้าที” เจิ้งตาน กะพริบตาปริบ ๆ เพื่อให้ดูไร้เดียงสาที่สุดเท่าที่จะทำได้

สนใจคณิตศาสตร์งั้นหรือ? เหอะ ๆ ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องไร้สาระมากขนาดนี้มาก่อนเลย! แต่ก็เอาเถอะในเมื่อเจ้ากล้าเล่นมุกนี้ งั้นข้าก็จะเล่นตามน้ำต่อไปก็แล้วกัน

แม้ว่า ซูอัน จะรู้สึกขัดใจเล็กน้อยแต่เขาก็ยังคงแสดงสีหน้าเป็นมิตรพร้อมกับพูดว่า “เจ้ามีปัญหากับโจทย์ข้อไหน?”

“มันเป็นคำถามที่เกี่ยวกับนักโทษที่มีดวงตาสีแดงและดวงตาสีฟ้า ทำไมนักโทษทั้งห้าคนที่มีดวงตาสีแดงถึงฆ่าตัวตายจนหมดภายในวันที่ห้า?” เจิ้งตานถามขึ้น

ซูอัน พยักหน้าจากนั้นเขาเริ่มอธิบาย “คำถามนี้สามารถแก้ไขได้โดยใช้เหตุผลเชิงอุปนัย สมมติว่ามีนักโทษตาแดงเพียงคนเดียว เขาจะเห็นว่าคนอื่น ๆ รอบตัวเขามีตาสีฟ้า และด้วยเหตุนี้ เขาจะสามารถยืนยันได้ว่าคนที่มีตาแดงคือเขา เป็นผลให้เขาจะฆ่าตัวตายในคืนแรก

“ต่อไปสมมติว่ามีนักโทษตาแดง 2 คน…

“ในที่สุดข้าก็เข้าใจสักที!” เจิ้งตาน ปรบมือหลังจากฟังซูอันอธิบายมาพักใหญ่ “ในตอนแรกข้าคิดว่าคำถามนี้ยากจริง ๆ แต่ตอนนี้พอได้ฟังท่านอธิบายมันกลับกลายเป็นว่ามันไม่ได้ยาก อะไรเลย! อาจารย์ซู ท่านนี่น่าทึ่งจริง ๆ !”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าก็ชมข้าเกินไป~” ซูอัน โบกมือไปมาพร้อมกับหัวเราะร่า ถึงแม้ว่าคำชมของเจ้าจะดูค่อนข้างปลอม แต่ข้าจะรับไว้ก็แล้วกัน!

Honey trap ( กับดักน้ำผึ้ง) เป็นวิธีที่ล่อลวงได้ทั้งชายและหญิง โดยเป้ามักจะเป็น ผู้ที่มีตำแหน่งหน้าที่ที่มีอำนาจหรือสามารถเข้าถึงข้อมูลที่ละเอียดอ่อน ส่วนผู้วางกับดักมักจะเป็น คนที่สามารถทำให้เป้ายอมจำนนได้