เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 172 เย้ายวนสุดตัว

บทที่ 172 เย้ายวนสุดตัว

หลังจากสนทนากันไปได้พักใหญ่ การสนทนาก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นมากขึ้นเรื่อย ๆ ความอึดอัดที่เคยมีอยู่ค่อย ๆ จางหายไปเมื่อทั้งสองเริ่มมีประเด็นที่ทั้งคู่สนใจร่วมกันมากขึ้น แต่แล้วในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสนทนากันอย่างออกรส ในขณะที่เจิ้งตานยืนขึ้นเพื่อเติมสุราในจอกของ ซูอัน เอวของนางกลับบังเอิญไปชนตะเกียบจนหล่นลงบนพื้น

“ว๊าย!” เจิ้งตานอุทาน

นางก้มลงหยิบตะเกียบอย่างรวดเร็ว

ซูอัน ซึ่งในจังหวะนั้นเขาก็ก้มตัวลงไปเก็บตะเกียบเช่นกัน กลับกลายเป็นว่าจังหวะที่เขา ก้มตัวลงไปหยิบสายตาของเขาบังเอิญไปเจอกับ คอเสื้อที่เว้าลึกของ เจิ้งตาน ซึ่งเผยให้เห็นเนิน เขาหิมะที่น่าดึงดูดใจคู่หนึ่ง

‘ผู้หญิงคนนี้จงใจจงใจ!’ ซูอัน อุทานขึ้นในใจพร้อมกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่

เจ้าต้องการล่อลวงข้าด้วยวิธีการแบบนี้งั้นหรือ? ฮ่า! เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าข้าไม่หวั่นไหวไปกับลูกเล่นแบบนี้ง่าย ๆ หรอก!

แก้มของ เจิ้งตานเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย กลอุบายที่ชาญฉลาดเช่นนี้นางเพิ่งคิดมันขึ้นมาได้เมื่อครู่ นี่เป็นครั้งแรกที่นางใช้มันกับบุรุษ ดังนั้นมันจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่นางจะรู้สึกอับอายเกี่ยวกับการกระทำนี้ของตัวเอง

หลังจากเหตุการณ์สั้น ๆ นี้ ทั้งสองยังคงคุยกันต่อไปอีกพักหนึ่งก่อนที่ เจิ้งตานจะลุกขึ้นเตรียมจากไป

ซูอัน จึงลุกขึ้นพร้อมกับพูดว่า “ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”

“ขอบคุณท่านอาจารย์ซู” เจิ้งตาน พยักหน้าพร้อมกับแอบสะบัดข้อเท้า ส่งชายกระโปรงที่ยาวลากพื้นให้เข้าไปอยู่ใต้ฝ่าเท้าของซูอันซึ่งกำลังจะก้าวเดิน

แคว่ก~

เสียงผ้าฉีกขาดดังอย่างชัดเจนพร้อมกับร่างของเจิ้งตานล้มลงกับพื้น กระโปรง ของนางขาดเป็นรอยยาวไปถึงหัวเข่าเผยให้เห็นเรียวขาเรียวยาวที่เรียบเนียนของนาง

หญิงสาวแสดงสีหน้าตื่นตระหนกและพยายามใช้มือปกปิดเรียวขาของตัวเอง อย่างเต็มที่ แต่มือคู่หนึ่งจะไปสามารถปกปิดขางามคู่นั้นได้อย่างไร?

ปฏิกิริยาเขินอายเช่นนั้นทำให้นางดูเย้ายวนยิ่งขึ้น ไม่ว่าผู้ชายคนไหนหากได้มาเห็นนางในตอนนี้ พวกเขาทุกคนคงจะต้องรู้สึกอยากกระโดดเข้าไปปกป้องนางอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ซูอัน ทำเพียงแค่กะพริบตาปริบ ๆ ยืนมองอย่างเงียบ ๆ ดูขาคู่สวย ที่อยู่ตรงหน้าเขา

ผู้หญิงคนนี้คิดจริง ๆ เหรอว่าข้าไม่เห็นนางสะบัดกระโปรงของนางมาใส่ข้าเอง? ข้าไม่รู้ว่านางกำลังทำอะไรอยู่ แต่นางทุ่มสุดตัวจริง ๆ

“ขออภัยด้วยจริง ๆ คุณหนูเจิ้ง ข้าไม่ได้ตั้งใจ” หลังจากที่ยืนดูอยู่สักพัก ซูอัน ก็แสร้งแสดงสีหน้าตื่นตระหนกและรีบเดินไปคุกเข่าลงที่ข้าง ๆ เพื่อช่วยนาง เขาตัดสินใจที่จะเล่นตามน้ำต่อไปเพื่อดูว่านางต้องการอะไรกันแน่

ก็ได้…ในเมื่อเจ้าต้องการเล่นละคร ถ้าข้าจะไม่เล่นกับเจ้าเลย มันคงเป็นการ เสียมารยาทเกินไปจริงไหม?

เจิ้งตาน เม้มฝีปากข่มความหงุดหงิดในใจก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “อาจารย์ซู ท่านใจร้ายจริง ๆ ท่านทำกระโปรงของข้าขาดหมดเลย!”

น้ำเสียงที่ออดอ้อนของ เจิ้นตาน ทำให้ ซูอัน แทบคลั่ง แม้จะรู้ว่านางกำลังเล่นละครอยู่ แต่หัวใจของ ซูอัน ก็ยังเต้นโครมครามแทบจะทนไม่ไหว อยากจับนางมาฉีกกระโปรงให้มากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ ในที่สุดตอนนี้เขาก็เข้าใจว่าแล้วผู้ที่น่าเกรงขามที่สุดในหนังเรื่องไซอิ๋ว ไม่ใช่ซุนหงอคง แต่เป็นพระถังซัมจั๋งต่างหากที่สามารถยึดมั่นในหลักศาสนาได้จนจบเรื่องแม้จะถูกเย้ายวนจากอบายมุขนับไม่ถ้วน เขาช่างเป็นคนที่น่าเกรงขามจริง ๆ

“ข้าขออภัยด้วยจริง ๆ ข้าเลินเล่อไปหน่อย มา ให้ข้าช่วยเจ้าลุกขึ้นก็แล้วกัน” ซูอัน ลุกขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือออกไปช่วยพยุงนาง

“อุ๊ย!” เจิ้งตาน อุทานพร้อมกับแสดงสีหน้าเจ็บปวด แถมที่ดวงตาของเธอยังมีหยดน้ำตา เอ่อล้นออกมาเล็กน้อย “ข…ข้าคิดว่าข้าข้อเท้าแพลง”

ซูอัน รู้สึกประทับใจกับการแสดงของ เจิ้งตาน จนแทบอยากจะหลั่งน้ำตาให้กับเธอ น่าเสียดายที่โลกนี้ไม่มีธุรกิจภาพยนตร์ ไม่งั้นถ้านางเป็นดาราป่านนี้นางจะต้องได้รับรางวัลออสการ์อย่างแน่นอน!

“อาจารย์ซู ท่านช่วยดูข้อเท้าของข้าให้หน่อยจะได้ไหม?” เจิ้งตาน ขอร้อง ซูอัน ด้วยแววตาอ้อนวอน ด้วยแววตาเช่นนี้ไม่ว่าชายใดก็ไม่มีทางที่จะปฏิเสธนางได้

ดังนั้น ชายหนุ่มจึงนั่งลงข้างนางและจับข้อเท้าของนางเบา ๆ ซึ่งเขารู้สึกได้ถึงความเนียนนุ่มของผิวของนาง “ตรงนี้หรือ?”

“ไม่ มันสูงกว่านั้นอีกหน่อย” เจิ้งตาน เอ่ยขึ้นพร้อมกับเม้มริมฝีปากของนางแน่น และด้วยแก้มอมชมพูดของนางมันจึงทำให้นางดูเย้ายวนมากกว่าเดิม

“งั้นก็ตรงนี้?” ซูอัน ค่อย ๆ เลื่อนมือขึ้นไปเรื่อย ๆ ในระหว่างที่ถาม

“ไม่ ไม่ใช่… สูงขึ้นอีกนิด สูงขึ้นอีกนิด” ใบหน้าของ เจิ้งตาน แดงขึ้นมากกว่าเดิม จนแทบจะเหมือนผลแอปเปิล ตอนนี้นางรู้สึกว่านางเริ่มจะเสียใจกับการตัดสินใจของตน นางเริ่มสงสัยตัวเองแล้วว่ายอมให้ผู้ชายคนนี้หาประโยชน์จากนางมากขนาดนี้ได้ยังไง?

ช่างเถอะ ๆ เอาไว้ข้าได้ตั๋วหนี้เมื่อไหร่ข้าค่อยเอาคืนเขาทีหลังก็แล้วกัน!

ในทางกลับกัน ซูอัน รู้สึกขบขันอยู่ในใจ ในเมื่อเจ้าใช้กับดักน้ำผึ้งข้า ถ้างั้นมันคงดูหยาบคายเกินไปหากข้าจะปฏิเสธเจ้าถูกต้องไหม?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ มือของ ซูอัน ก็ยิ่งคืบคลานขึ้นไปเรื่อย ๆ ตามขาที่เรียบเนียน ของนาง

ฝ่ามือที่ร้อนระอุของ ซูอัน ทำให้หัวใจของ เจิ้งตาน เต้นอย่างบ้าคลั่ง มันเป็นความรู้สึกที่นางไม่เคยสัมผัสมาก่อน และมันทำให้นางรู้แล้วว่าตนกำลังเล่นกับไฟเข้าแล้วในตอนนี้ ดังนั้นนางจึงรีบคว้ามือของเขาเพื่อหยุดไม่ให้เคลื่อนไปสูงกว่านี้ จากนั้นนางก็เข้าไปกอดเขาโดยพูดว่า “อาจารย์ซู จู่ ๆ ทำไมข้าถึงรู้สึกหนาวก็ไม่รู้!”

ซูอัน กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ก่อนที่จะตอบกลับว่า “แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกร้อน?”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนริมฝีปากของ เจิ้งตาน

ต่อให้เจ้าจะมีภรรยาที่งดงามอย่าง ฉู่ชูเหยียน แต่เจ้าก็ต้านทานเสน่ห์ของข้า ไม่ได้หรอก!

“พี่ซู เจ้ากอดข้าให้แน่นกว่านี้ได้ไหม? ข้ารู้สึกหนาวมากจริง ๆ” เจิ้งตานเอ่ยขึ้นต่อด้วยน้ำเสียงออดอ้อนในขณะที่มือของนางคลำไปตามเสื้อคลุมของเขาอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวระมัดระวังการกระทำของตนเป็นอย่างมาก นางพยายามทำให้ดูเหมือนว่ากำลังลูบไล้ไปตามร่างกายฝั่งตรงข้ามแบบยั่วยวน ทำให้ยากที่จะบอกได้ว่านางกำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่

“หืม? ทำไมไม่อยู่ที่นี่?”

หลังจากลูบคลำไปทั่วร่าง ซูอัน จนครบอย่างรวดเร็ว นางก็ยังไม่พบตั๋วหนี้อยู่ดี

ผู้ชายคนนี้ซ่อนตั๋วหนี้ไว้ที่ไหนในโลก?

เจิ้งตาน อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หว่างขาของ ซูอัน หรือว่าเขาจะซ่อนมันไว้ตรงนั้น?

ในทางกลับกัน ซูอัน ตอนนี้รู้สึกว่าคอของเขาแห้งผาก ความสามารถในการล่อลวงของผู้หญิงคนนี้ช่างร้ายกาจเหลือเชื่อ แต่ถึงอย่างนั้น ในขณะที่ความปรารถนาของเขากำลังพุ่งไปจนถึงขีดสุด เขาก็นึกถึงความเป็นจริงที่น่าสมเพชของ ‘ซูอันน้อย’ และนั่นก็ทำให้เขาได้สติ!

ไม่ได้! หากเขาปล่อยให้นางแตะต้องเขาต่อไป นางจะต้องสังเกตเห็นแน่ ๆ ว่าซูอันน้อย ของเขาไม่มี ‘ปฏิกิริยา’ และนั่นจะทำให้ความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาถูกเปิดเผยทันที!

ชายไม่กล้าจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าทุกคนในเมืองรู้เรื่องนี้ทุกคน ถึงเวลานั้นเขาคง ไม่กล้าออกจากห้องนอนเป็นแน่!

ในฐานะลูกผู้ชาย เขาไม่ยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น!

เมื่อได้สติ ซูอัน จึงผลัก เจิ้งตาน ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาออกอย่างรวดเร็วและรีบถอยออกมา “เอ่อ… คุณหนูเจิ้ง เจ้าควรพักที่นี่สักพัก ข้าจะไปตามหมอมาตรวจเจ้าก็แล้วกัน!”

เมื่อเห็น ซูอัน ผละหนีไปด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เจิ้งตาน ก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนที่นางจะหัวเราะออกมา แต่แล้วเมื่อนางย้อนกลับมาคิดอีกที นางก็เริ่มรู้สึกขัดแย้งกับข่าวลือที่คนอื่น ๆ เคยพูดกัน ทุกคนบอกว่า ซูอัน เป็นจอมกะล่อนและเป็นเสือผู้หญิงตัวพ่อ แต่ใครจะคิดว่าแท้จริงแล้วเขากลับเป็นสุภาพบุรุษได้ขนาดนี้? ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีความสามารถถึงขนาดชนะบ่อนจนได้เงินมา 7,500,000 ตำลึงเงินแถมยังเอาชนะอาจารย์ของสถาบันได้จากการประลองวิชาคณิตศาสตร์อีกต่างหาก