เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 275 อยากลองอีกรอบไหมล่ะ

บทที่ 275 อยากลองอีกรอบไหมล่ะ ?

อย่างไรก็ตาม ลูกน้องของซือคุนพร้อมที่จะจัดการกับซูอันแล้ว พวกเขาทั้ง 4 คนพุ่งออกมาข้างหน้าเพื่อหยุดชายหนุ่ม ในขณะที่คนอ่อนแอที่สุดก็รีบไปป้อนยาให้กับซือคุน

พวกเขารู้ซึ้งแล้วถึงทักษะการเคลื่อนไหวที่เข้าใจยากของซูอัน และการร่ายรำกระบี่ที่รวดเร็ว ดังนั้นจึงเพิ่มความระมัดระวังขึ้นมากกว่าเดิม และทำการฟาดฟันอาวุธไปทางด้านหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อสร้างแนวป้องกันโดยมีเป้าหมายคือการยับยั้งซูอันเอาไว้

ซูอันพยายามโจมตีหลายครั้ง แต่เขาถูกบังคับให้ต้องล่าถอยแทบทุกครั้ง ลูกน้องของซือคุนสี่คนนี้มีระดับการบ่มเพาะแข็งแกร่งกว่า ดังนั้นมันจึงยากที่จะฝ่าเข้าไปได้

เวลานี้ลูกน้องที่อ่อนแอที่สุดก็มาถึงซือคุนแล้วและกำลังป้อนยาให้แก่เขา ซือคุนกำลังหลั่งน้ำตาและน้ำมูกไปทั่วด้วยความเจ็บปวด ถ้ามีคนบอกเขาว่าการกินอุจจาระสามารถบรรเทาความเจ็บปวดของเขาได้ เขาก็คงจะกินเข้าไปโดยไม่ลังเลเลย

เขารีบกลืนยาเข้าไป และครู่ต่อมาความเจ็บปวดก็เริ่มบรรเทาลงอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่ามันจะไม่ได้หายไปทั้งหมด แต่มันก็ลดระดับลง

“ทำไมเจ้าถึงมียาแบบนี้ ? ?” ใบหน้าของซือคุนเปียกโชกไปด้วยเหงื่อจนผมของเขาลีบติดกับใบหน้า เขามองไปที่เฉียวเสวี่ยอิงด้วยความประหลาดใจปนชื่นชม

เฉียวเสวี่ยอิงเหลือบมองไปที่ซูอันด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อยก่อนที่นางจะตอบว่า “ตอนนั้นข้าก็ประสบกับสภาพแบบเดียวกันกับท่าน ดังนั้นข้าจึงเตรียมยานี้เอาไว้เผื่อมันจะเกิดขึ้นซ้ำสอง”

ความเจ็บปวดครั้งก่อนทำให้นางบอบช้ำมาก และการที่ไม่รู้สาเหตุก็ทำให้นางกลัวมากยิ่งขึ้น ดังนั้นนางจึงขอยาเพื่อระงับความเจ็บปวดจากหมอเทวะจี้ เผื่อในกรณีที่มันเกิดขึ้นกับนางอีกครั้ง ใครจะไปคิดว่าจะได้ใช้ประโยชน์อีกทีจริง ๆ ในตอนนี้

ซูอันตกตะลึง เขาไม่คิดว่าไพ่เด็ดของเขาจะถูกเขี่ยทิ้งได้ง่ายดายขนาดนี้ !

ทำไมวันนี้โชคของข้าไม่ดีเลย ? ให้ตายสิ !

ข้าเสียเงิน 100,000 ตำลึงเงินไปกับ ‘เป็นเพื่อนกับเศรษฐี’ โดยเปล่าประโยชน์ และ ‘น้ำยาศรัทธาพี่น้อง’ ก็ไม่มีประโยชน์เท่าที่ข้าคิด แถมตอนนี้ข้าก็ยังสูญเสียการใช้ ‘สายตา เจ็บ-จน-ทรุด’ ไปอีกหนึ่งครั้งด้วย !

บัดซบเอ๊ย ! นี่เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับเขาจริง ๆ !

พอเห็นว่าซือคุนหายดีแล้ว ซูอันจึงไม่กล้าผลุนผลันต่อไปอีก เขาถอยกลับไปด้านข้างของฉู่ชูเหยียนอย่างรวดเร็ว และการต่อสู้ระหว่างฉู่ชูเหยียนและเฉียวเสวี่ยอิงก็หยุดลงเช่นกัน…

“ทำได้ดีมาก !” ซือคุนเอ่ยขึ้น ใบหน้าของเขายังคงซีดและไม่สามารถหยุดจับท้องของตนได้ แต่ตอนนี้เขาอาการดีขึ้นมากทีเดียว

“น้องชิท ข้าขอแสดงความยินดีกับเจ้าด้วยที่ได้เป็นชายคนแรกในราชวงศ์โจวที่ได้ลิ้มรสการตั้งครรภ์และความเจ็บปวดจากการคลอดบุตร เจ้ารู้สึกซาบซึ้งมากขึ้นหรือไม่กับการเสียสละที่แม่ของเจ้าต้องทำเพื่อเจ้าเมื่อในอดีต ? เจ้าคิดว่าหลังจากนี้เจ้าจะเป็นลูกชายที่กตัญญูมากกว่าเดิมหรือเปล่า ?” ซูอันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าล้อเลียน

อย่างน้อย ๆ ต่อให้อีกฝ่ายจะทุเลาจากอาการเจ็บปวด เขาก็ขอรีดคะแนนความโกรธออกมาสักหน่อย !

“ไอ้เมื่อกี้เป็นฝีมือเจ้างั้นเหรอ ! !” ซือคุนคำรามอย่างโกรธจัด “เดี๋ยวนะ ? ตั้งครรภ์ ? นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร ! ?”

—

ท่านยั่วยุซือคุนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 233 !

—

“อ้าว นี่เจ้ายังไม่รู้อีกเหรอ ? ความเจ็บปวดที่เจ้าได้รับก่อนหน้านี้เป็นอาการเจ็บท้องก่อนการคลอดลูกอย่างไรล่ะ แต่ว่าจริง ๆ แล้วข้าก็ค่อนข้างสงสัยอยู่เหมือนกันว่าเจ้าเจ็บแบบนั้นได้อย่างไร เพราะไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็เป็นผู้ชาย เจ้าไม่ควรมีมดลูกเหมือนผู้หญิงจริงไหม ?” ซูอันถามกลับด้วยสีหน้าครุ่นคิด

ซือคุนถึงกับนิ่งงัน

ปรากฎว่าซูอันเป็นคนทำจริง ๆ แค่คิดถึงประสบการณ์เลวร้ายที่เพิ่งผ่านพ้นไปก็ทำให้เขาเต็มไปด้วยความโกรธ

—

ท่านยั่วยุซือคุนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 1024 !

—

เฉียวเสวี่ยอิงประหลาดใจเช่นกัน มันคือการตั้งครรภ์จริง ๆ ! เอ๊ะเดี๋ยวนะ ! ถ้างั้นนี่มันก็หมายความว่าข้าโดนไอ้สารเลวนี่มันทำให้ท้อง… ? บ้าเอ๊ยไม่ใช่สักหน่อย ! ใบหน้าของนางแดงก่ำทันที…

—

ท่านยั่วยุเฉียวเสวี่ยอิงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 1,024 !

—

“ข้าจะฆ่าเจ้า !” เส้นเลือดปูดออกมาบนขมับของซือคุน ขณะที่เขาโคจรพลังธาตุอีกรอบเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้ใบมีดลมอีกครั้ง

แทนที่จะถอยออกไป ซูอันก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “โอ้ ? เจ้าต้องการที่จะลิ้มรสชาติของการคลอดลูกอีกครั้งงั้นเหรอ ?”

คำพูดของซูอัน ทำให้ซือคุนย้อนนึกถึงความเจ็บปวดก่อนหน้านี้ในทันที และเขาก็เริ่มตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ลมที่พัดรอบ ๆ ตัวเขาสลายไปในทันทีขณะที่เขาพูดพึมพำด้วยความกลัว “จ…เจ้าจะทำอะไรอีก ? !”

ซูอันยิ้ม “อืม ข้าบอกให้เอาบุญก็แล้วกันทักษะนี้เรียกว่า ‘สายตา เจ็บ-จน-ทรุด’ เพียงแค่ข้าเหลือบมอง บุคคลนั้นจะสามารถเพลิดเพลินไปกับความสุขของการคลอดบุตรได้ มีใครอยากจะลองบ้างหรือไม่ ?”

หลังจากได้ยินประโยคนี้ ทุกคนที่กำลังถูกซูอันจ้องมองอยู่ คนเหล่านั้นต่างก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณทันที ไม่ว่าจะเป็นซือคุนหรือลูกน้องของเขา ไม่มีใครอยากที่จะทนทุกข์กับความเจ็บปวดจากการคลอดบุตร

แม้แต่เฉียวเสวี่ยอิงก็ตกใจเช่นกัน นางเป็นคนเดียวที่รู้ซึ้งถึงประสบการณ์ที่ซือคุนเพิ่งประสบ เพราะนางเองก็เคยผ่านความเจ็บปวดที่แทบจะทนไม่ได้นี้มาแล้ว

“ไร้สาระ ! บนโลกนี้มันจะมี… ทักษะที่แปลกประหลาดแบบนั้นได้อย่างไร !” ซือคุนไม่สามารถหยุดเสียงที่สั่นเครือได้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความเจ็บปวดจากการคลอดบุตรเมื่อครู่จะส่งผลให้เขามีแผลใจไปตลอดชีวิต

“เจ้าไม่ได้ลองด้วยตัวเองแล้วหรอกเหรอ ? เจ้าอยากจะลองอีกครั้งไหม ? จะได้รู้ว่าข้าโกหกรึเปล่า หึหึ” ซูอันก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวพร้อมกับยิ้มอย่างชั่วร้าย

อีกครั้งที่ซือคุนและลูกน้องของเขาถอยหลังไปอีกหนึ่งก้าวพร้อมกับโบกมืออย่างพัลวัน

“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว …พวกข้าไปล่ะ !” ซูอันจับมือฉู่ชูเหยียน “ที่รัก พวกเราไปกันเถอะ”

ฉู่ชูเหยียนยังคงมึนงงจนถึงตอนนี้ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้อยู่เหนือสามัญสำนึกของนางโดยสิ้นเชิง

เป็นไปได้จริง ๆ ไหมที่จะมีทักษะในโลกที่ทำให้คนตั้งครรภ์เพียงแค่มองดูพวกเขา ? ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำให้ข้าท้องได้ทุกเมื่อที่เขาต้องการเลยงั้นเหรอ ?

ความคิดเหล่านี้ทำให้ใบหน้าของฉู่ชูเหยียนร้อนขึ้น…

แต่แล้วในขณะที่นางกำลังว้าวุ่นใจ จู่ ๆ นางก็สัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาและนั่นทำให้นางยกมือขึ้นสร้างกำแพงน้ำแข็งป้องกันด้านหลังพวกเขาทั้งสองคน

แค่เพียงชั่วพริบตาหลังจากกำแพงน้ำแข็งถูกสร้างขึ้นใบมีดลมจำนวนนับไม่ถ้วนได้กระแทกเข้ากับกำแพงน้ำแข็งอย่างรุนแรง !

ซูอันหันกลับมาอย่างรวดเร็ว และเห็นว่าซือคุนและพรรคพวกกำลังไล่ตามพวกเขามา

“ฮ่าฮ่า ข้าเกือบจะกลัวเจ้าแล้วเชียว !” ซือคุนเย้ยหยันด้วยสีหน้ารังเกียจ

ใบหน้าของซูอันมืดมนลง “ดูเหมือนว่าเจ้าต้องการลิ้มรสชาติของการตั้งครรภ์อีกรอบจริง ๆ ใช่ไหม ? เจ้าควรสวดอ้อนวอนว่าจะมียาเพียงพอสำหรับพวกเจ้าทุกคน !”

คำพูดนี้ทำให้ลูกน้องของซือคุนหดหัวด้วยความกลัว หากพวกเขาทั้งหมดตกอยู่ภายใต้ทักษะ ‘สายตา เจ็บ-จน-ทรุด’ ผู้ที่จะได้รับยาก่อนจะต้องเป็นซือคุนและเฉียวเสวี่ยอิงอย่างแน่นอน ส่วนพวกเขาที่เหลือ… มีแนวโน้มว่าจะต้องทนทุกข์ทรมานด้วยกันทั้งหมด !

ซือคุนตอบกลับอย่างเย็นชา “อย่าไปกลัว ! มันไม่มีหรอกไอ้ทักษะที่สามารถทำให้คนรู้สึกเหมือนกำลังคลอดลูก ! หรือต่อให้มันจะมีจริง

ๆ ไอ้ซูอันมันจะต้องสูญเสียอะไรบางอย่างเพื่อใช้ทักษะแบบนั้น ไม่เช่นนั้นด้วยสันดานที่พยาบาทของมัน ป่านนี้มันคงใช้ใส่พวกเราทุกคนตั้งแต่เจอหน้ากันไปแล้ว ไม่มีทางสู้กับเราแบบตรง ๆ อยู่นานสองนานแบบนี้แน่นอน !”

ซูอันตกตะลึง เขาตระหนักว่าได้ประเมินซือคุนต่ำไปมาตลอด ชายหนุ่มควรจะรู้ว่าคนอย่างซือคุนที่เจ้าเล่ห์เพทุบายต้องไม่ใช่คนโง่…

เขาสามารถใช้ ‘สายตา เจ็บ-จน-ทรุด’ ได้อีกครั้ง แต่มีคนมากเกินไปที่นี่ และพวกเขายังมียาแก้ปวดด้วย จึงเป็นไปได้ว่าทักษะของเขาจะสูญเปล่าอีกครั้ง เขาน่าจะเก็บทักษะนี้ไว้ใช้กับคนอื่นในอนาคต

ฉู่ชูเหยียนดึงซูอันไว้ข้างหลังนางและจ้องไปที่ซือคุนอย่างเย็นชา “ก่อนหน้านี้เรายังสู้กันไม่เสร็จ มาต่อกันเถอะ !”

“หืม ? ทำไมกลิ่นอายพลังของเจ้า… ทำไมเจ้าถึงดูปกติแล้วล่ะ !” ดวงตาของซือคุนเบิกกว้างด้วยความตกใจ

การปะทะกันก่อนหน้านี้ได้พิสูจน์ว่าเขาไม่อาจสู้ฉู่ชูเหยียนได้หากเผชิญหน้ากันโดยตรง ไม่ต้องพูดถึงว่าแขนขาของเขายังอ่อนแอจากความเจ็บปวดสุดขีดที่เพิ่งได้รับจาก ‘สายตา เจ็บ-จน-ทรุด’ ดังนั้นหากสู้กับนางในสภาพที่นางสมบูรณ์ ซือคุนคงไม่มีโอกาสเอาชนะนางอย่างแน่นอน

มีคนอธิบายอย่างรวดเร็วกับซือคุนว่า เมื่อครู่ซูอันมอบขวดยาให้นาง ซึ่งสิ่งนี้ทำให้ซือคุนจ้องมองซูอันอย่างเคร่งเครียด “ข้าต้องยอมรับว่าข้าทำผิดอย่างมหันต์โดยคิดว่าเจ้าไม่มีอะไรดี จากการกระทำทั้งหมดของเจ้าในวันนี้ ข้าคิดว่าข้าควรต้องกำจัดเจ้าให้สิ้นซากโดยเร็วที่สุด !”

ยิ่งซูอันโดดเด่นมากเท่าไหร่ โอกาสที่เขาจะชนะใจของฉู่ชูเหยียนได้ก็ยิ่งน้อยลง นอกจากนี้แม้ว่าจะไม่คิดถึงเรื่องเกี่ยวกับฉู่ชูเหยียน ซูอันก็ยังคงเป็นภัยคุกคามสำหรับเขาอยู่ดีหลังจากที่เป็นศัตรูกันมาจนถึงจุดนี้แล้ว การกระทำที่ฉลาดที่สุดคือการจัดการซูอันในขณะที่ยังมีระดับการบ่มเพาะต่ำอยู่ มิฉะนั้นในอนาคต ซูอันจะกลายเป็นต้นตอของปัญหาที่ร้ายแรง !