เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 284 ข้าดีใจที่ภรรยาของข้าไม่ได้เป็นหมู!

บทที่ 284 ข้าดีใจที่ภรรยาของข้าไม่ได้เป็นหมู!

ซือคุนตะโกนใส่ซูอันอย่างโกรธเกรี้ยว

แต่แน่นอนว่าไม่มีทางที่ซูอันจะฟังคำสั่งของซือคุน เขาวิ่งไปทางที่อีกฝ่ายอยู่ โดยมีฉู่ชูเหยียนอยู่ในอ้อมแขน

เมื่อมองไปที่พลหอกผีดิบที่ยกขบวนตามหลังซูอันมา ซือคุนก็รู้สึกโกรธจนอกแทบระเบิด เขาไม่เคยเกลียดใครมากเท่าซูอันมาก่อนในชีวิต

สถานการณ์คับขันนี้ทำให้ซือคุนไม่สามารถหมกมุ่นอยู่กับอารมณ์ได้นาน เขาพยายามทำทุกวิถีทางที่ทำได้เพื่อป้องกันพวกพลหอกผีดิบและหาวิธีหลบหนี ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มีทางได้รอดออกไป

“นายน้อย ระวัง!”

เฉียวเสวี่ยอิงส่งเถาวัลย์ของนางไปสกัดกั้นพวกพลหอกผีดิบที่พุ่งเข้าหา ซือคุน ซึ่งดูเหมือนว่าความสามารถธาตุไม้ของนางจะได้ผลเป็นอย่างมากเมื่อใช้โจมตีพวกผีดิบ อาจเป็นไปได้ว่าเพราะคุณสมบัติของธาตุไม้คือพลังชีวิตซึ่งตรงข้ามกับพลังความตายของพวกผีดิบ

แม้ว่าใบมีดลมของซือคุนจะทรงพลัง แต่พวกพลหอกผีดิบไม่มีเลือดเนื้อ ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกมันถือโล่ ดังนั้นเมื่อพวกมันมีจำนวนเยอะขึ้นเขาจึงเริ่มทำอะไรไม่ถูก…

ขนาดข้ายังแทบเอาตัวเองไม่รอด ดังนั้นซูอันที่อ่อนแอก็น่าจะตายเพราะพวกมันไปแล้วแน่นอนจริงไหม?

เมื่อถึงจุดนี้ เขาก็ไม่สนใจว่าซูอันจะยังอยู่หรือว่าตายไปแล้ว ความสนใจของเขาไปอยู่ที่ฉู่ชูเหยียน เขากวาดสายตาไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเบิกตากว้างในชั่วพริบตา เขาเห็นภาพเบลอของซูอันอยู่รอบ ๆ พลหอกผีดิบ รอโอกาสที่จะโจมตี น่าแปลกที่การโจมตีทุกครั้งของซูอัน กลับสามารถทำให้พวกพลหอกผีดิบสิ้นฤทธิ์ลงได้

“นั่นไม่สมเหตุสมผลเลย! ไอ้เวรนั่น ไม่น่าจะต้านทานความแข็งแกร่งและความเร็วของพวกผีดิบได้!” ซือคุนรู้สึกสับสน เขาได้ลิ้มรสความแข็งแกร่งของพวกพลหอกผีดิบมาเต็ม ๆ แล้ว และพวกมันไม่ใช่ผีดิบประเภทที่ใคร ๆ สามารถฆ่าได้ด้วยการแทงหอกเพียงครั้งเดียว

เดี๋ยวนะ…หอก?

ซือคุนสังเกตเห็นว่าตอนนี้ซูอันกำลังถือหอกที่เหมือนกับหอกที่อยู่ในมือของพลหอกผีดิบเป๊ะ ๆ! ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายน่าจะเพิ่งหยิบมันขึ้นมาจากพื้น? ความคิดผุดขึ้นในใจของเขา และเขาก็ตะโกนบอกลูกน้องอีกสองคนของเขาทันทีว่า “ใช้อาวุธของพวกผีดิบ! มันได้ผลกว่าอาวุธของเราเอง!”

ทันทีที่พูดจบ เขาเองก็หยิบหอกอันหนึ่งที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาทันทีและเริ่มกวัดแกว่งมัน แม้ว่าเขาจะขาดความชำนาญในการใช้หอก แต่เขาพบว่าความเร็วในการเคลื่อนที่ของผีดิบจะช้าลงอย่างน้อยครึ่งหนึ่งหากเขาโจมตีโดนพวกมันแม้แค่ถาก ๆ ซึ่งช่วยลดแรงกดดันต่อเขาได้มาก

ใครจะคิดว่าหอกของพวกมันจะมีพลังมหาศาลเช่นนี้!

ซือคุนคิดจะนำหอกพวกนี้ไปใช้ด้านนอกด้วย มันอาจจะเป็นอาวุธที่ทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ!

เฉียวเสวี่ยอิงและผู้บ่มเพาะระดับสี่คนอื่น ๆ ตามมาอย่างรวดเร็ว พวกเขาคว้าหอกและเริ่มต่อสู้กลับ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตั้งหลักได้แล้วในขณะนี้

ถึงแม้ว่าซูอันจะล่อพวกพลหอกผีดิบส่วนใหญ่ไปยังฝั่งของซือคุน แต่มันก็ยังมีพลหอกผีดิบอีกห้าตัวที่ยังคอยไล่ตามเขา

“ปล่อยข้าลงเถอะ” ฉู่ชูเหยียนพูดอย่างอ่อนแรง

ซูอันส่ายหัวไม่ยอมปล่อยนางลง

ฉู่ชูเหยียนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และอธิบายว่า “มันไม่ง่ายที่เจ้าจะจัดการกับผีดิบจำนวนมากแล้วอุ้มข้าไปด้วยแบบนี้ เจ้าวางข้าลงที่มุมถ้ำก่อนแล้วค่อยสู้กับพวกมัน เมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้ว เจ้าแค่…แค่มารับข้าแล้วออกไป”

“อืม ข้าเข้าใจคำพูดของเจ้าผิดไป” ซูอันหัวเราะเบา ๆ เขาวางนางที่มุมถ้ำแล้วจากนั้นก็หันหลังกลับและพุ่งเข้าหาพลหอกผีดิบทั้งห้าตัวที่ยังคงคอยตามไม่เลิก

ซูอันใช้วิชาร่างก้าวทานตะวันจนถึงขีดสุด และแทงหอกในมือเข้าหาพวกมัน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากขาดความชำนาญในการใช้หอก เขาจึงพบว่าเป็นการยากที่จะฝ่าโล่ของพลหอกผีดิบเพื่อโจมตีร่างกายของพวกมัน

“เจ้าควรรอจังหวะที่พวกมันโจมตีใส่เจ้าแล้วจากนั้นเจ้าค่อยแทงสวนผ่านโล่เข้าไป” ฉู่ชูเหยียนเอ่ยขึ้นชี้แนะ

ถึงแม้ว่านางจะยอมจำนนต่อโชคชะตาแล้ว แต่นางก็ไม่อยากเห็นซูอัน ตายเพื่อนางที่นี่ ในฐานะที่เป็นอัจฉริยะคนหนึ่งของเมืองจันทร์กระจ่าง ความรู้และประสบการณ์ในการต่อสู้ของนางนั้นเหนือกว่าชายหนุ่มในตอนนี้อย่างมาก

ซูอันพยักหน้า จากนั้นเขาก็กระโดดถอยออกมารอรับการโจมตีของพลหอกผีดิบแล้วรอจนกระทั่งหนึ่งในนั้นลดโล่ลงเล็กน้อยเพื่อแทงหอกออกมา ซึ่งเขาใช้จังหวะนั้นแทงหอกของตัวเองสวนกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว

หอกของซูอันแทงลึกเข้าไปที่อกของหนึ่งในพลหอกผีดิบอย่างจัง!

ด้วยกลอุบายเดียวกันนี้ ไม่นานนักเขาก็ได้แทงพลหอกผีดิบอีกตัวหนึ่งเข้าที่กลางหน้าอกแล้วฆ่ามันทันที แต่อย่างไรก็ตาม ขณะที่หอกของเขายังคงติดอยู่ในร่างของมัน จู่ ๆ พลหอกผีดิบตัวหนึ่งก็พุ่งมาข้างหน้าเพื่อคว้าปลายหอกของเขา พยายามดึงมันออกจากมือ

“ปล่อยสิเว้ย!” ซูอันตะโกนขณะที่เขาพยายามกระชากหอกกลับอย่างแรง

พลหอกผีดิบถูกลากมาข้างหน้าจากการถูกซูอันกระชากหอกกลับอย่างรุนแรง ทว่ามันก็ยังดื้อแพ่งไม่ยอมปล่อยปลายหอกของซูอัน และจากนั้นก็กลายเป็นภาพของมนุษย์และผีดิบที่เริ่มการแข่งขันชักเย่อที่น่าหัวเราะท่ามกลางสมรภูมิรบ

ตอนนั้นเองที่พลหอกผีดิบอีกสองตัวก็ขนาบข้างเขาจากด้านข้างและพยายามจะฆ่าเขาลงในขณะที่มือของเขายุ่งอยู่

ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะตกอยู่ภายใต้การประสานงานของพวกมัน ทันใดนั้นเขาก็ยกแขนขึ้นและยิงลูกธนูเข้าที่หัวของผีดิบที่ชักเย่อกับเขา

“…” พลหอกผีดิบ

น้ำใจนักกีฬาน่ะมีไหม! มันควรจะเป็นการต่อสู้อย่างยุติธรรมเซ่! นี่เจ้ากลับหันไปใช้อาวุธลับแบบนี้ได้ยังไง?

—

ท่านยั่วยุพลหอกผีดิบสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +6 +6 +6…

—

ซูอันรู้สึกขบขัน เขาไม่คิดว่าทหารผีดิบเหล่านี้จะมีสติสัมปชัญญะ น่าเสียดายที่พวกมันดูไม่ฉลาด มิฉะนั้นจำนวนคะแนนความโกรธที่เขาได้รับน่าจะมากกว่านี้…

แต่ถ้าพวกมันฉลาดจริง ๆ คงจะจัดการได้ยากขึ้นไปอีก

ในขณะที่จิตใจของชายหนุ่มเหม่อลอยไปเล็กน้อย แต่ร่างกายของเขาไม่ได้หยุดเคลื่อนไหวเลย หลังจากยิงพลหอกผีดิบที่ชักเย่อกับเขาไปเรียบร้อย ซูอันก็ดึงหอกกลับมาอย่างรวดเร็วและแทงพลหอกผีดิบที่เหลืออีกสองตัวที่อยู่ข้าง ๆ เขา

หลังจากกำจัดพลหอกผีดิบทั้งห้าแล้ว ซูอันก็หันไปมองฉู่ชูเหยียนเพื่อขอคำชมเชย

แต่เขากลับพบว่าพลขวานผีดิบสามตัวได้เดินเข้าไปใกล้นางแล้ว และพวกมันก็กำลังเงื้อขวานใส่นาง ทว่าฉู่ชูเหยียนกลับเพียงมองพวกมันด้วยใบหน้าสงบโดยไม่ส่งเสียงแม้แต่น้อย

ซูอันเขวี้ยงหอกในมือของเขาและฆ่าหนึ่งในพลขวานผีดิบภายในพริบตา จากนั้นเขาก็ยกหน้าไม้ขึ้นยิงใส่อีกตัว

สำหรับพลขวานผีดิบตัวสุดท้าย ชายหนุ่มได้ใช้วิชาร่างก้าวทานตะวัน สกัดขวานได้ในวินาทีสุดท้าย จากนั้นเขาก็หยิบหอกที่อยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และจบชีวิตของพลขวานผีดิบตัวสุดท้าย

หลังจากเสร็จสิ้น เขาก็รีบเข้าไปดูฉู่ชูเหยียนอย่างระมัดระวังพลางถามว่า “เจ้าได้รับบาดเจ็บรึเปล่า? ทำไมเมื่อกี้เจ้าถึงไม่ร้องให้ข้าช่วย!?”

“เมื่อครู่นี้เจ้าก็อยู่ในอันตรายเช่นกัน ข้าไม่อยากกวนสมาธิเจ้า นอกจากนี้ข้าเป็นคนพิการไปแล้ว มันไม่ต่างกันเลยไม่ว่าข้าจะตายตอนนี้หรือในภายหลัง” ใบหน้าของฉู่ชูเหยียนค่อย ๆ แดงขึ้นขณะที่นางกล่าวเสริมอย่างรวดเร็ว “นอกจากนี้ เจ้าช่วยหยุดสัมผัสข้าได้ไหม?”

ซูอันเกาศีรษะอย่างเขินอายในขณะที่เขารีบชักมือของตัวเองกลับ “ข้าแค่ตรวจดูว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่เฉย ๆ ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาเปรียบเจ้า…”

ฉู่ชูเหยียนตอบกลับด้วยการพยักหน้าก่อนจะเงียบไป

แต่แล้วในขณะเดียวกัน เมื่อพลหอกผีดิบตัวอื่นประมาณสามสิบถึงสี่สิบตัวได้เห็นชะตากรรมอันน่าเศร้าของสหายพวกมันจากน้ำมือของซูอัน พวกมันจึงพุ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว

ฉู่ชูเหยียนขมวดคิ้วในทันที “เร็วเข้า ปล่อยข้าลง!”

“ไม่มีทาง ข้าไม่สามารถจัดการพวกมันทั้งหมดได้พร้อมกัน ถ้าข้าทิ้งเจ้าไว้ที่นี่ เจ้าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!” ซูอันส่ายหัว หลังจากที่ฉู่ชูเหยียนปฏิเสธที่จะเรียกเขาแม้จะตกอยู่ในอันตราย ทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าไม่สามารถทิ้งนางไว้ตามลำพังอีกต่อไป

ชายหนุ่มรีบอุ้มนางขึ้นมาก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่พวกพลหอกผีดิบ เขาต้องฝ่าวงล้อมออกไปในทันทีก่อนที่พวกผีดิบจะล้อมวงรอบตัวพวกเขาไว้ ความเชี่ยวชาญในการใช้หอกร่วมกับวิชาก้าวร่างทานตะวันทำให้พลหอกผีดิบจำนวนไม่น้อยถูกเขาฆ่าตาย ก่อนที่พวกมันจะได้ทันโต้ตอบ

“เจ้าใช้มือข้างเดียวจับตัวข้าได้ก็จริง แต่มันก็ส่งผลต่อความเร็วของเจ้าด้วย เจ้าไม่สามารถใช้หอกได้สะดวกด้วยมือเดียว และยังสิ้นเปลืองพลังชี่ของเจ้าด้วย ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เจ้าได้ตายจริง ๆ แน่นอน!” ฉู่ชูเหยียนกล่าวอย่างกังวลใจ

“อย่ากังวลไป ไม่ใช่ว่าเจ้าเคยบอกกับข้าหรอกเหรอว่าพวกวายร้ายมักมีชีวิตอยู่นานหลายศตวรรษ? ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก!” ซูอันเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มแฉ่ง “อันที่จริงข้ารู้สึกดีใจที่ภรรยาของข้าไม่ใช่หมู มิฉะนั้นมันจะไม่ง่ายเลยที่จะต่อสู้โดยมีเจ้าอยู่ในอ้อมแขน”

ฉู่ชูเหยียนตะคอกกลับอย่างเขินอาย “เจ้าน่ะสิที่เป็นหมู!”