เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 287 ข้าลืม!
บทที่ 287 ข้าลืม!
แม้ว่าระดับการบ่มเพาะของซูอันจะต่ำกว่า แต่ความแข็งแกร่งของซูอัน ก็ทำให้ซือคุนหวาดกลัว ความสามารถของอีกฝ่ายที่แสดงให้เห็นนั้นไม่ด้อยไปกว่าผู้บ่มเพาะระดับห้าเลย จะแตกต่างกันแค่เพียงว่าซูอันไม่สามารถใช้พลังธาตุได้เท่านั้นเอง
และเมื่อคิดต่อไปอีกถึงการทะลวงระดับการบ่มเพาะระหว่างการต่อสู้อันน่าอัศจรรย์ คนที่ทำเช่นนี้ได้ย่อมเป็นอัจฉริยะเหนืออัจฉริยะ หากความจริงเรื่องนี้เป็นที่รับรู้กันอย่างกว้างขวาง มันจะต้องถูกบันทึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า…ต่อไปซูอันจะเป็นภัยคุกคามที่สำคัญต่อเขาในอนาคตซึ่งเห็นทีจะต้องชิงตัดไฟซะตั้งแต่ต้นลม!
แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็กังวลเกี่ยวกับทักษะแปลก ๆ ทั้งหมดที่ซูอันได้แสดงออกมา ดังนั้นจึงคิดที่จะยืมมือผีดิบเหล่านี้จัดการแทนตัวเองไปก่อน
หลังจากคิดได้เช่นนี้ ซือคุนจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงล้อเลียนว่า “ฮ่า ๆ พี่ซู เจ้ามีทักษะที่ทำให้คนอื่นตั้งครรภ์ได้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเจ้าไม่ลองใช้มันกับพวกผีดิบนี่ดูล่ะ?”
“ต้องโง่แค่ไหนถึงคิดว่าผีดิบสามารถตั้งท้องได้ หัวของเจ้าโดนอะไรหนีบมาหรือเปล่า?” ซูอันตอบกลับ
ประการแรก ผีดิบเหล่านี้ไม่มีความรู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ถึงแม้ว่ามันจะได้ผล เขาก็ยังเหลือจำนวนครั้งการใช้ ‘สายตา เจ็บ-จน-ทรุด’ อีกเพียงครั้งเดียว เมื่อนึกถึงจำนวนกำลังพลของกองทัพผีดิบที่เขาเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ การใช้ทักษะนี้กับผีดิบเพียงหนึ่งตัวย่อมไม่มีความหมาย
ซือคุนเกือบจะสำลักหลังจากได้ยินคำพูดของซูอัน ไอ้เวรนี่ ถ้าแม้แต่ผู้ชายก็ท้องได้ ทำไมผีดิบจะทำแบบเดียวกันไม่ได้ล่ะ?
อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ที่เขามีกับความเจ็บปวดในการคลอดบุตรก่อนหน้านี้เป็นเรื่องที่ฝังใจมากจนไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าเทพธิดาของเขาและลูกน้อง ดังนั้นเขาจึงได้แต่เก็บความโกรธเอาไว้ข้างในเท่านั้น
—
ท่านยั่วยุซือคุนสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +456!
—
ซูอันย่อมรู้ดีว่าซือคุนจะไม่ช่วยเหลือเขาแน่นอน ดังนั้นชายหนุ่มจึงพยายามรีดเค้นสมองอย่างหนักว่าพอจะมีวิธีใดที่จะสามารถแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าได้หรือเปล่า ทว่าโชคไม่ดีที่ไม่ว่าจะใช้สมองมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถหาทางออกได้
มันเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่ข้าจะรับมือผีดิบเหล่านี้ได้ด้วยตัวคนเดียว แต่ถ้าหากมีพวกเวทมนตร์ธาตุแสงที่ตัวเอกในนวนิยายมักมีกันล่ะก็…
หืม? เดี๋ยวนะ…แสง?
จู่ ๆ ซูอันก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเพิ่งได้รับไฟฉายวิเศษจากการสุ่มรางวัลก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังไม่รู้ว่ามันใช้ทำอะไรได้ มันแค่ถูกอธิบายเอาไว้ว่าสามารถเปล่งแสงออกมาในที่ที่มีแสงได้…
แสงสว่างของมันจะมีผลกับพวกผีดิบหรือเปล่าหว่า?
หากเป็นสถานการณ์ที่ไม่อันตรายอะไร มันคงจะเป็นการเสียเวลาเปล่าในการลองใช้ไฟฉายวิเศษเพียงเพื่อจะลองว่ามันใช้ได้จริงหรือไม่ แต่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเช่นนี้ เขาจำเป็นต้องลองใช้ทุกอย่างที่ตัวเองมี…
มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเก็บจำนวนครั้งการใช้ไฟฉายวิเศษสามครั้งไว้ถ้าข้าต้องตายอยู่ที่นี่
เมื่อตัดสินใจได้แล้วชายหนุ่มจึงแทงหอกลงบนพื้นและเรียกไฟฉายวิเศษออกมาทันที
นับว่าโชคดีที่ผนังกำแพงของสุสานนี้เปล่งแสงระยิบระยับออกมาจาง ๆ ดังนั้นมันจึงเข้าเงื่อนไขของการใช้ไฟฉายวิเศษพอดี
ซือคุนและเฉียวเสวี่ยอิงที่เฝ้าดูซูอันอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อพวกเขาเห็นซูอันปักหอกไว้บนพื้น ทั้งสองคนก็รู้สึกงงงวย
ซือคุนสงสัยว่าในที่สุดซูอันก็ยอมแพ้ต่อแรงกดดันและถอดใจไม่สู้อีกต่อไปหรือไม่?
ทางด้านเฉียวเสวี่ยอิง นางเป็นกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของฉู่ชูเหยียนเพียงอย่างเดียว ส่วนซูอัน…ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางคิดว่าเขาเป็นเหมือนแมลงสาบที่ดื้อรั้นตายยากตายเย็น ไม่ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายแค่ไหน ต่อให้พวกนางตายไป เขาก็น่าจะยังคงอยู่ตราบจนสิ้นโลก
ในไม่ช้า ทั้งสองคนก็เห็นซูอันหยิบวัตถุคล้ายกับท่อนไม้สีดำออกมาจากที่ไหนไม่รู้ไม่มีใครบอกได้ แต่สิ่งที่พวกเขาสงสัยไม่ใช่ประเด็นนั้น พวกเขารู้ว่าซูอันเป็นคนที่มีความลับมากมาย ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าท่อนไม้ท่อนนั้นคือไพ่ลับอีกอย่างหรือไม่?
ในขณะเดียวกัน ซูอันก็รู้สึกกระวนกระวายใจ พลกระบี่ผีดิบกำลังพุ่งเข้ามาหาเขาแล้วในขณะที่เขาไม่มีอาวุธอยู่ในมืออีกต่อไป หากไฟฉายวิเศษใช้งานไม่ได้อย่างที่คิด ทั้งเขาและฉู่ชูเหยียนคงจะสิ้นชื่อกันในวันนี้
จากนั้นเขาจึงเปิดใช้งานไฟฉายวิเศษ ด้วยหัวใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ
ทันใดนั้น แสงสว่างที่เจิดจ้าได้พุ่งออกมา ทำให้ซือคุนและเฉียวเสวี่ยอิงสายตาพร่ามัวไปชั่วขณะ
ในตอนแรกสุสานก็มีแสงเรืองรองอยู่แล้ว แต่หลังจาก ‘ท่อนไม้สั้น ๆ นี้’ ในมือของซูอันเปล่งแสงขึ้น ทั่วทั้งบริเวณก็สว่างเจิดจ้าจนแสบตา ราวกับว่าพวกเขากำลังจ้องไปที่ดวงอาทิตย์
อย่างไรก็ตามในทันทีที่ซูอันเปิดใช้งานไฟฉายวิเศษ บรรดาพลกระบี่ผีดิบต่างแสดงอาการตอบสนองทันที พวกมันส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าสังเวชขณะที่พยายามถอยหนี ผีดิบตัวที่อยู่ใกล้ซูอันที่สุดระเหยกลายเป็นไอภายในชั่วอึดใจ
ซูอันดีใจมากที่ไฟฉายวิเศษใช้ได้ผลกับพวกผีดิบ! ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่าพลธนูผีดิบที่อยู่ไกลออกไปกำลังเล็งธนูมาทางเขา ดังนั้นจึงหันไฟฉายไปทางพวกมันอย่างรวดเร็ว
ไม่ว่าลูกธนูจะเร็วแค่ไหน ไม่มีทางที่มันจะเร็วกว่าความเร็วแสงไปได้ ภายใต้แสงเจิดจ้าที่แผดเผาของไฟฉาย พวกพลธนูผีดิบกรีดร้องด้วยความสยดสยองขณะที่พวกมันโยนคันธนูทิ้ง ปิดตา และวิ่งหนีไป
ฉู่ชูเหยียนงงงันกับสิ่งที่นางเห็น ฉากตรงหน้านางอยู่เหนือสามัญสำนึกของตน ทำไมท่อนไม้สั้น ๆ นี้สามารถส่องแสงได้? แล้วอีกอย่างทำไมพวกผีดิบถึงกลัวแสงของมันขนาดนี้?
แม้ว่าแสงจะมีผลต่อพวกผีดิบอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้อยู่ในระดับที่สามารถทำให้มันตายหรือหวาดกลัวได้แน่นอน
ซูอันพอใจกับผลลัพธ์อันน่าทึ่งของไฟฉายวิเศษ และส่องแสงไฟไปที่ผีดิบทหารรอบ ๆ ตัวเขาอย่างมีความสุขพลางเยาะเย้ยพวกมันว่า “เฮ้ ทำไมพวกแกไม่เข้ามาแล้วล่ะ? ก่อนนี้พากันมาใหญ่เลยนี่? ขาเป็นง่อยกันไปแล้วเหรอ?”
ทุกที่ ๆ ซูอันส่องไฟฉายไป พวกผีดิบก็จะพากันแตกตื่นหนีไปจากจุดนั้น ๆ ทันที ซูอันรู้สึกเหมือนตนเป็นสุนัขที่กำลังต้อนแกะอย่างสนุกสนาน
เขาเล็งไฟฉายไปที่นั่นที่นี่ และในไม่ช้าพวกผีดิบทหารก็ถอยหนีไปจนจนมุม
—
ท่านยั่วยุพลขวานผีดิบสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +6 +6 +6…
—
—
ท่านยั่วยุพลหอกผีดิบสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +6 +6 +6…
—
—
ท่านยั่วยุพลกระบี่ผีดิบสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +6 +6 +6…
—
—
ท่านยั่วยุพลธนูผีดิบสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +6 +6 +6…
—
ซูอันรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ถึงแม้ว่าผีดิบทหารเหล่านี้จะให้คะแนนความโกรธแค้นน้อย แต่พวกมันก็มีเป็นกองทัพ ทำให้คะแนนความโกรธแค้นที่ได้รับรวมกันเป็นจำนวนที่น่าพอใจอย่างยิ่ง
ซือคุนตกตะลึง “นี่เจ้าถืออะไรอยู่ในมือ!?”
ซูอันถอนหายใจและพูดว่า “ในเมื่อสิ่งต่าง ๆ มาถึงจุดนี้แล้วข้าก็จะไม่ปิดบังอะไรอีกต่อไป อันที่จริงข้าเป็นผู้บ่มเพาะธาตุแสง เป็นผู้เชี่ยวชาญลึกลับที่เร้นกายอยู่ในโลกใบนี้!”
คนที่เหลือทั้งหมดได้แต่นิ่งงันพูดอะไรไม่ออก
ย่ามันเถอะ ธาตุแสง! มีธาตุแปลก ๆ แบบนั้นในโลกนี้ด้วยเหรอ?
นอกจากนี้ คนอย่างเจ้าน่ะเหรอเป็นผู้เชี่ยวชาญลึกลับ? นรกเอ๊ย! ผู้เชี่ยวชาญลึกลับบ้าอะไรวิ่งพล่านไปทั่วอย่างกับไก่หัวขาดเมื่อครู่นี้?
“พี่ซู เจ้าน่าจะเอาของชิ้นนั้นออกมาให้เร็วกว่านี้นะ!” ซือคุนสงสัยว่าเขาจะหาทางชิงท่อนไม้จากซูอันมาได้หรือไม่ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็เห็นได้ชัดว่ามันเป็นของวิเศษที่ทรงพลัง
ชายหนุ่มยักไหล่ “ก็…เมื่อครู่ข้าลืมไปว่ามีมันอยู่!”
เนื่องจากการยักไหล่ของเขา ไฟฉายวิเศษจึงส่องแสงไปที่ผีดิบทหารทางด้านขวาของห้องโถง ทำให้พวกมันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
—
ท่านยั่วยุผีดิบทหารสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +6 +6 +6…
—
นิยายที่คุณอาจสนใจ
