เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 44 มีพิษอยู่ในอึของมัน (ปลาย)

บทที่ 44 มีพิษอยู่ในอึของมัน (ปลาย)

จ่าฝูงของหมาป่ากระซวกทวารรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการตำแหน่งของมัน รวมไปถึงมันสังเกตเห็นว่าระยะหลังนี้ลูกฝูงตัวอื่น ๆ มักจะแสดงท่าทีหวาดกลัวต่อไอ้หมาป่าตัวนี้อยู่บ่อย ๆ ซึ่งทำให้รู้ว่าจุดยืนและตำแหน่งของมันเริ่มจะสั่นคลอน ดังนั้นมันจึงตัดสินใจใช้สถานการณ์นี้พิสูจน์ตัวของมันเองอีกครั้งเพื่อรักษาตำแหน่งจ่าฝูงของมันให้มั่นคง

จ่าฝูงหมาป่ากระซวกทวาร ค่อย ๆ เดินออกไปด้อม ๆ มอง ๆ หาโอกาสไปรอบ ๆ ที่ด้านหลังของแรดคลั่งตาแดง จากนั้นเมื่อมันพบช่องว่างในที่สุดมันก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

จากประสบการณ์ที่สั่งสมมานานมันแน่ใจว่าการโจมตีครั้งนี้ของมันอย่างน้อย ๆ ก็น่าจะลากไส้ของเป้าหมายออกมาได้กองใหญ่ซึ่งถ้าฝั่งตรงข้ามไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บสาหัสแน่นอน!

ตอนนั้นเองในเวลาเดียวกับที่จ่าฝูงหมาป่ากระซวกทวารพุ่งเข้ามา แรดคลั่งตาแดงก็ทนไม่ไหวกับการที่รูก้นของมันถูกปิดอยู่นานจนเกินไปจนทำให้ก๊าซเน่าเสียที่สะสมอยู่ในท้องของมันเยอะเกินขีดจำกัด ดังนั้นเมื่อมันทนไม่ไหวแล้วมันจึงจำเป็นต้องปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างออกมาส่งผลให้เกิดเสียงดังกระหึ่มลั่นไปทั่วทั้งถ้ำ!

ปู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แรดคลั่งตาแดงผายลมอย่างรุนแรงจนแม้แต่อึที่สะสมอยู่ภายในทะลักออกมาพร้อม ๆ กันกับแท่งพิษ ที่ถูกเสียบคารูก้นเอาไว้ก็กระเด็นออกมาเหมือนกัน

แน่นอนว่าผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกับจ่าฝูงหมาป่ากระซวกทวารนั้นจบไม่สวยแน่นอน มันโดนแท่งพิษที่ลอยออกมาจากรูก้นของแรดคลั่งตรงหน้า จิ้มเข้าไปที่กลางหว่างคิ้วพอดิบพอดี ส่งผลให้ร่างของจ่าฝูงหมาป่ากระซวกทวารแข็งทื่อและร่วงลงไปตายกับพื้นอย่างน่าอนาถ

แท่งพิษนั้นไม่ได้คมมากพอที่จะฝากรอยแผลอะไรไว้ให้สังเกตได้ว่าเป็นสาเหตุของการตายของจ่าฝูงหมาป่ากระซวกทวาร ดังนั้นพวกหมาป่าทั้งหลายจึงต่างเข้าใจผิดกันไปเองว่าอึของแรดนั้นมันมีพิษร้ายแรงจริง ๆ พวกมันต่างตื่นตระหนกกันมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า!

———————————————————————————————

ท่านยั่วยุจ่า ฝูงหมาป่ากระซวกทวาร สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +10!

———————————————————————————————

“อึของมันเป็นพิษจริง ๆ!”

“จ่าฝูงของเราตายเพราะกินอึ!!!”

หมาป่ากระซวกทวารตัวอื่น ๆ ต่างหมดกำลังใจใจที่จะสู้ต่อพวกมันต่างแยกย้ายกันหนีไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน แรดคลั่งตาแดงก็ได้แต่ส่ายหัวด้วยความสับสน มันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อมันนึกถึงสถานการณ์เมื่อครู่ที่มันเพิ่งเกือบจะตายไปเพราะพวกฝูงหมาป่ากระซวกทวาร มันจึงรีบหนีออกจากที่เกิดเหตุไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีอารมณ์ที่จะหาตัวมนุษย์ต้นเรื่องอีกต่อไป

หลังจากนั้นความสงบก็กลับคืนมาสู่หุบเขาอีกครั้งและซูอันก็ค่อย ๆ สไลด์ตัวลงมาจากเนินสูงที่อยู่ไม่ไกลจากปากถ้ำของพวกหมาป่า จากนั้นเมื่อเขาลงมาอยู่ที่ตีนเนินเขาก็หันกลับไปทำท่าอ้าแขนกว้างและพูดว่า “เสี่ยวซี กระโดดลงมาได้เลยข้าจะรอรับเจ้าเอง!”

จี้เสี่ยวซี รีบส่ายหัวและตอบว่า “ไม่จำเป็นสำหรับเรื่องนั้น!”

เมื่อพูดจบ นางกระโดดตีลังกาลงมาด้วยท่าทางสง่างามและร่อนลงมาสู่พื้นดินได้อย่างแผ่วเบา มันเป็นการแสดงที่น่าตื่นตาตื่นใจมากกว่าที่ซูอันทำก่อนหน้านี้

ตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มก็เพิ่งนึกได้อีกรอบว่าระดับการบ่มเพาะของจี้เสี่ยวซีนั้นสูงกว่าเขานี่นา ชายหนุ่มเกาหัวอย่างเขินอายและรีบวิ่งเข้าไปในถ้ำและรีบเก็บแท่งพิษขึ้นมา

โชคดีที่แรดคลั่งผายลมทำให้มันหลุดออกมา ไม่อย่างนั้นเขาคงจำต้องใช้ขวดยาพิษทำให้แรดสลบเพื่อที่เขาจะได้เอามันกลับมาได้

“อื้อหือ กลิ่นนี้!!”

แม้ว่าแท่งพิษจะพันด้วยผ้าเช็ดหน้า แต่มันก็ยังมีกลิ่นเน่าเหม็นที่น่าสยดสยองออกมาจากมัน ซูอันหยิบขวดน้ำของเขาออกมาล้างซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนที่จะเก็บมันไว้

ตอนแรกจี้เสี่ยวซีตั้งใจอยากจะขอซูอันดูเหมือนกันว่าพิษน่ากลัวชนิดใดที่ซูอันใช้เคลือบมีดเล่มนี้เอาไว้ แต่เมื่อนางเห็นว่าซูอันรีบเก็บมันไปทันทีหลังจากล้างเสร็จ นางก็เข้าใจว่ามันคงไม่เหมาะเท่าไหร่ที่นางจะถามเรื่องแบบนั้นไป

ในมุมมองของนาง ทุกคนต่างก็มีความลับของตัวเองเพื่อสำหรับเอาตัวรอดในโลกนี้มันไม่ควรจริง ๆ กับการที่นางจะถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวแบบนั้น

ในทางกลับกันซูอันคิดว่าความลังเลใจของจี้เสี่ยวซีเป็นเพราะเหตุผลอื่น เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าบนพื้นแล้วส่งให้นาง “นี่ ข้าจะคืนให้ เจ้าสามารถลองเอาไปซักดูก่อนก็ได้หากเจ้าเสียดายมัน”

เมื่อมองดูคราบที่เปรอะเปื้อนผ้าเช็ดหน้าทั้งหมด รวมไปถึงกลิ่นที่น่ากลัวที่ส่งออกมาจี้เสี่ยวซีก็แสดงสีหน้าตกตะลึงในทันที

“…”

———————————————————————————————

ท่านยั่วยุจี้เสี่ยวซีสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +1!

———————————————————————————————

ซูอัน รู้สึกขบขันกับสีหน้าของนางและคะแนนที่เขาได้รับ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนจิตใจดีแน่นอน ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ได้ความโกรธของนางแค่เพียง 1 คะแนนแบบนี้ ดูเหมือนว่านางจะเป็นคนที่โกรธใครไม่เป็นด้วยซ้ำ

“ท่านทิ้งมันไปเถอะ ข้าไม่ต้องการมันแล้ว” จี้เสี่ยวซีฝืนยิ้มขณะที่นางพูด นางสังเกตเห็นอีกฝ่ายมองกลับมาด้วยสายตาที่สำนึกผิด ซึ่งทำให้นางรู้สึกผิดกับเรื่องนี้แทน

ซูอัน โยนผ้าเช็ดหน้าไปด้านข้างและพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้นาง “ไม่ต้องห่วงหลังจากนี้ข้าจะซื้อใหม่ให้เจ้า!”

เขาเองก็ไม่ต้องการเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ไว้เช่นกัน อันที่จริงแม้แต่ถือไว้เขายังรู้สึกสะอิดสะเอียนจนแทบจะอ้วกออกมาเสียด้วยซ้ำ แต่เพื่อความสง่างามจำต้องอดกลั้นเอาไว้

จี้เสี่ยวซีพยักหน้ารับด้วยท่าทีสบายใจ เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ นางมองดูซากศพของหมาป่ากระซวกทวารที่อยู่รอบ ๆ และกล่าวว่า “ข้าว่าตอนนี้พวกเรารีบตรวจดูศพหมาป่าพวกนี้ก็ให้เร็วที่สุดเพื่อหาโก๋วเป่ากันดีกว่า ถ้าพวกเราช้าเกินไปจนพวกหมาป่ากลับมาพวกเราจะลำบากเอา”

“อย่ากังวลไปเลย หมาป่ากระซวกทวารพวกนั้นสูญเสียความกล้าไปจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แล้ว ข้าคิดว่าพวกมันจะไม่กลับมาเร็ว ๆ นี้แน่” ซูอันเอ่ยขึ้น

ซูอันไม่รู้เลยสักนิดว่าการกระทำของเขาส่งผลร้ายแรงต่อพวกหมาป่ากระซวกทวารขนาดไหน เขาทำให้พวกหมาป่ากระซวกทวารสงสัยในประเพณีการล่าโดยการกระซวกก้นเหยื่อของพวกมัน ส่งผลให้ในอีกไม่กี่เดือนถัดมาพวกมันแทบจะอดตายกันทั้งฝูงเพราะไม่มั่นใจว่าพวกมันควรจะจัดการกับเป้าหมายของพวกมันยังไงกันแน่หากไม่จัดการที่กับที่ก้นก่อน!

จากนั้นซูอันบรรจงผ่าท้องศพหมาป่ากระซวกทวารออกทีละตัว และในท้ายที่สุดเขาก็รวบรวมโก๋วเป่า ได้ทั้งหมด 12 ชิ้น รวมถึงอันที่เขามีในตอนแรก

เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เขาไม่เจอของอย่างอื่นเหมือนในนิยายที่เขาเคยอ่านเลย เช่นพวกผลึกแกนอสูรหยกสรรพสัตว์อะไรพวกนั้น เขาเคยอ่านนิยายเกี่ยวกับการข้ามโลกมามากมายเมื่อชีวิตที่แล้ว ดังนั้นเขาจึงตั้งตารอที่จะได้รับรางวัลพิเศษบางอย่าง อย่างไรก็ตามท้ายที่สุดเขาก็ไม่พบสิ่งใดแม้หลังจากชำแหละซากศพของจ่าฝูงจนละเอียดอยู่หลายรอบ

“ท่านไม่ธรรมดาจริง ๆ ที่สามารถฆ่าหมาป่ากระซวกทวารได้มากมายขนาดนี้” จี้เสี่ยวซีกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าชื่นชม

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าชมข้าเกินไปหน่อยแล้ว” แม้ว่าคำพูดของเขาจะดูถ่อมตัวแต่สีหน้าท่าทางของซูอันกลับแสดงออกว่า ‘สรรเสริญข้ามากกว่านี้เร็วเข้า!’

เมื่อเห็นว่าซูอันเก็บโก๋วเป่าไปเรียบร้อยแล้ว จี้เสี่ยวซีลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “ข้ามีคำถามจะถามเจ้า ข้ารู้ว่ามันอาจจะไม่สมเหตุสมผล แต่ข้าก็ยังอยากจะลองถามดู”