เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 445 ได้รับอนุมัติให้ไปหอนางโลมอีกครั้ง!

บทที่ 445 ได้รับอนุมัติให้ไปหอนางโลมอีกครั้ง!

ช่างมัน! ถ้านางอยู่ที่นี่ มันจะเป็นช่วงเวลาเหมาะสมที่นางจะได้เห็นทักษะอันเลิศล้ำของข้า ในอนาคตถ้านางมีอาการปวดประจำเดือนหรืออะไรก็ตาม นางก็สามารถเรียกหาข้าได้!

ซูอันสูดลมหายใจและเดินตรงเข้าไป

ด้วยวิชาบดบังเร้นซ่อน ทำให้การเร้นลอบเข้าไปง่ายขึ้นเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มจึงไม่จำเป็นต้องใช้จ้าววายุในครั้งนี้ด้วยซ้ำ…

แน่นอนว่า ส่วนหนึ่งเป็นเพราะทหารยามส่วนใหญ่ประจำการอยู่รอบนอกพื้นที่ของคฤหาสน์ตระกูลฉู่เป็นหลัก พวกเขามัวแต่กังวลเกี่ยวกับการป้องกันผู้บุกรุกจากภายนอก จึงไม่มีใครคิดว่าจะมีคนในตระกูลแอบย่องไปมาหากันแบบนี้ซะเอง

เมื่อไปถึงหน้าต่างห้องของฉู่ชูเหยียน ซูอันก็ค่อย ๆ เปิดมันออก เขายิ้ม ดูเหมือนว่าภรรยาของเขาจะไม่ลืมที่จะเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ในวันนี้

ชายหนุ่มย่องไปที่ข้างเตียงอย่างเงียบ ๆ เขาจึงเห็นร่างอันเย้ายวนของนางที่กำลังนอนอยู่บนเตียง แต่ห้องมืดเกินไปที่จะมองเห็นใบหน้าของนางได้ชัดเจน

คราวนี้เขาไม่กล้ากระโจนเข้าหานางอีก เขาสามารถอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งล่าสุดว่าเป็นอุบัติเหตุได้ แต่ถ้าเขาแตะต้องฉินหว่านหรูอีกครั้ง แม้แต่ฉู่ชูเหยียนก็อาจตัดสินใจตัดมือของเขาทิ้ง

“ที่รัก นี่เจ้าใช่ไหม?” ซูอันตรวจสอบ

เสียงตอบกลับอย่างเกียจคร้านดังขึ้น “เจ้าคาดหวังให้ข้าเป็นใครกันล่ะ?”

ซูอันถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารีบนั่งลงที่ข้างเตียง “แล้วแม่เจ้าล่ะ?”

ฉู่ชูเหยียนเขยิบถอยห่างจากเขาทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเอาเปรียบ “ท่านแม่รู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องมารักษาข้าตอนกลางคืน ดังนั้นนางจะกล้าอยู่ให้ตัวเองอับอายได้ยังไง?”

ซูอันหัวเราะคิกคัก “ท่านแม่ยายที่เคารพมีน้ำใจจริง ๆ”

“โอ้? ตอนนี้เจ้าเรียกแม่ของข้าว่า ‘ท่านแม่ยายที่เคารพ’ ได้แล้วงั้นเหรอ? ก่อนหน้านี้เจ้ายังแยกเขี้ยวใส่แม่ของข้าอยู่เลย!” ฉู่ชูเหยียนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อเย็นนี้นางไม่ได้ตำหนิเขา เพราะคำนึงถึงอารมณ์ของเขาในตอนนั้น แต่ไม่มีทางที่นางจะพอใจที่ซูอันทะเลาะกับแม่ของนาง

“แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหมล่ะ?” ซูอันยิ้มอย่างอบอุ่น “ก็ได้ ๆ นับจากนี้อย่างเลวร้ายที่สุด ข้าจะทำเป็นไม่สนใจนางและไม่ตอบโต้แม้ว่านางจะตีข้าก็แล้วกัน แบบนี้เจ้าพอใจแล้วหรือยัง?”

“จริงเหรอ? เจ้าทำแบบนั้นได้จริง ๆ งั้นเหรอ?” ดวงตาของฉู่ชูเหยียนเป็นประกายราวกับอัญมณีและเต็มไปด้วยความสงสัยขณะที่มองเขา

“แน่นอน! แต่ถ้านางดุข้าสักครั้ง ข้าจะจูบลูกสาวของนางครั้งหนึ่ง ถ้านางตบข้าสักครั้ง ข้าจะ…” สายตาของซูอันมองดูรูปร่างที่มีเสน่ห์ของภรรยาในขณะที่เขาพูด

“เจ้าจะทำอะไร?” หัวใจของฉู่ชูเหยียนเต้นผิดจังหวะ และนางก็จับเสื้อผ้าแน่นโดยไม่รู้ตัว ระดับการบ่มเพาะของนางสูงกว่าอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางก็ยังคงกลัวเขาโดยไม่รู้ตัว

“ข้าจะตีเจ้าคืนไง! เจ้าคิดว่าเป็นอะไรงั้นเหรอ? หึหึ” ซูอันยิ้มปากฉีกถึงใบหูเมื่อเห็นท่าทางที่กระสับกระส่ายของนาง

ฉู่ชูเหยียนพูดไม่ออก

นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายคนนี้คิดอย่างแน่นอน!

แต่ฉู่ชูเหยียนไม่สามารถโพล่งออกมาดัง ๆ ได้ นางจึงได้แต่มองเขาอย่างโกรธ ๆ

—

ท่านยั่วยุฉู่ชูเหยียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +5…5…5…

—

หัวใจของซูอันสั่นเมื่อสังเกตเห็นว่าแก้มของนางป่องออกมาเล็กน้อย ซึ่งน่ารักกว่าท่าทางเย็นชาตามปกติของนางมาก! เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ฉู่ชูเหยียนหันศีรษะไปด้านข้างอย่างเขินอาย มือเล็ก ๆ ของนางจับผ้าปูที่นอนไว้ นางกำลังดิ้นรนอยู่ภายใน ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อ

เมื่อเห็นว่านางไม่ได้ต่อต้านเขาอย่างที่เคยเป็นมา ซูอันก็ดีใจมาก ดูเหมือนว่าความพยายามทั้งหมดที่รักษานางในทุกวันนี้ก็ไม่ได้ไร้ค่า! เป้าหมายแรกสำเร็จ! ตอนนี้เราใกล้ชิดกันมากขึ้นแล้ว!

เขากำลังจะหอมแก้มนาง แต่ฉู่ชูเหยียนหยุดนิ่งในทันใด นางเอื้อมมือมาห้ามเขา ในชั่วพริบตา การแสดงออกที่เขินอายของนางก็แปรเปลี่ยนไปเป็นเย็นเยือกตามปกติ “เจ้ามีกลิ่นของผู้หญิงคนอื่นติดตัวมา!”

ซูอันเกือบจะตบปากตัวเอง เขาทำผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า และมันก็กลายเป็นความหายนะแบบเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

“วันนี้เจ้าไปหาชิวฮัวเล่ยอีกแล้วใช่ไหม?” ฉู่ชูเหยียนถามอย่างไร้อารมณ์

ซูอันทำปากขมุบขมิบ

ฉู่ชูเหยียนพ่นลมหายใจก่อนที่เขาจะพูดอะไร “อย่าแม้แต่จะพยายามปฏิเสธ คราวนี้กลิ่นก็เหมือนเดิมเป๊ะ! ฮึ่ม! เจ้าเพิ่งทะเลาะกับแม่ของข้าเรื่องนาง จากนั้นเจ้าก็ไปหานางทันที เจ้าเป็นอะไรของเจ้า!?”

—

ท่านยั่วยุฉู่ชูเหยียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 213!

—

ซูอันตื่นตระหนกเมื่อเห็นความโกรธของนางเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ข้าเสร็จแน่ ๆ ถ้าปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไป…

เขาพูดอย่างเร่งรีบ “ข้าไม่ผิด! เหตุผลที่ข้าไปหานาง ไม่ใช่เพราะสิ่งที่เจ้าคิด! ก็แค่ที่นี่ไม่มีอะไรจะกิน ข้าก็เลยตัดสินใจไปหาอะไรกินที่นั่น…”

น้ำเสียงของเขาค่อย ๆ หายไปในความเงียบ

“ถ้าเจ้าสั่งให้คนใช้นำของกินมาให้เจ้า พวกเขาก็คงจะทำอย่างนั้นโดยไม่อิดออด! ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าควรไปขออาหารจากผู้หญิงคนอื่นกิน แม้ว่าจะไม่มีอาหารที่นี่งั้นเหรอ!”

มันอาจจะดีกว่าถ้าเขาไม่พยายามอธิบายตัวเอง ฉู่ชูเหยียนยิ่งขุ่นเคืองมากขึ้นกับข้อแก้ตัวที่ไร้สาระของเขา

—

ท่านยั่วยุฉู่ชูเหยียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 476!

—

โชคดีที่สมองของซูอันแล่นปรู๊ดปร๊าดอย่างรวดเร็ว ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ “แน่นอน ข้าไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อไปกินข้าวแค่เพียงอย่างเดียว! ก่อนหน้านี้เจ้าบอกข้าเองว่าการค้าเกลือผิดกฎหมายทำให้เจ้าปวดหัวอย่างมาก ข้าจึงไปที่หอสุขนิรันดร์เพราะเป็นห่วงเจ้า!”

“การค้าเกลือผิดกฎหมายเกี่ยวอะไรกับการไปหอสุขนิรันดร์ของเจ้า?” ฉู่ชูเหยียนพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

ซูอันกลืนน้ำลายก่อนที่จะรีบอธิบาย “ตระกูลฉู่ ของเจ้าเป็นตัวแทนของราชสำนัก ดังนั้นจึงมีช่องทางหาข่าวที่จำกัด แต่หอสุขนิรันดร์นั้นแตกต่างออกไป! ผู้คนทุกประเภทไปที่นั่นบ่อย ๆ ดังนั้นที่นั่นจึงไม่ต่างอะไรกับคลังเก็บข้อมูลความเป็นไปในทุกเรื่องของเมืองจันทร์กระจ่าง ชิวฮัวเล่ยเป็นคณิกาอันดับหนึ่งของที่นั่น ดังนั้นข้าคิดว่านางอาจมีข้อมูลที่เป็นประโยชน์สำหรับเรา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ท่าทีของ ฉู่ชูเหยียนก็อ่อนลง “ถ้างั้นข้อมูลประเภทใดที่เจ้าสามารถดึงมาได้?”

“ข้าพบว่าผู้ค้าเกลือผิดกฎหมายรายใหญ่ที่สุดในเมืองจันทร์กระจ่างคือกลุ่มวาฬ หัวหน้ากลุ่มเป็นคนลึกลับ และดูเหมือนไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขามาก่อนเลย…”

ซูอันเล่าถึงทุกสิ่งที่เขาได้ยินจากชิวฮัวเล่ยอย่างละเอียด

ฉู่ชูเหยียนดูเหมือนจะไม่ประทับใจกับรายงานของเขา “นอกจากความแตกต่างในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้ว เรื่องนี้ส่วนใหญ่พวกเราก็รู้อยู่แล้ว นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่เจ้าได้รับจากการไปเยี่ยมชมหอสุขนิรันดร์แค่นั้นเหรอ?”

ไม่มีทาง ข้ายังได้ ‘วิชาบดบังเร้นซ่อน’ มาด้วย!

แน่นอนว่าชายหนุ่มไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับนาง เพราะมันคงจะยิ่งทำให้นางโกรธมากขึ้นเท่านั้น

“สาเหตุที่วันนี้ข้าได้ข้อมูลมาเพียงแค่เล็กน้อย เป็นเพราะชิวฮัวเล่ยไม่เคยสนใจกับข้อมูลเรื่องค้าเกลือผิดกฎหมายมาก่อน แต่หลังจากที่ข้าคุยกับนางไปได้สักพัก นางก็ยินยอมตกลงที่จะช่วยข้าตรวจสอบเรื่องนี้ ดังนั้นข้าเชื่อว่าหลังจากนี้เราจะได้รับข้อมูลเพิ่มเติมในไม่ช้า”

“หมายความว่าเจ้าจะไปหานางอีกบ่อย ๆ ใช่ไหม?” ฉู่ชูเหยียนไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“ทั้งหมดนี้ก็เพื่อประโยชน์ทางธุรกิจของตระกูลฉู่! แต่ถ้าที่รักของข้าไม่ชอบ ข้าก็จะไม่ไปเหยียบที่นั่นอีก แม้ว่าชิวฮัวเล่ยจะเรียกหาข้า! นับจากนี้ข้าจะปฏิเสธนางไป!” ซูอันสัญญาอย่างจริงจัง

ฉู่ชูเหยียนลังเล เห็นได้ชัดว่านางไม่ต้องการให้เขาไปที่นั่น แต่ด้วยสถานการณ์ที่ยากลำบากที่ตระกูลฉู่เผชิญอยู่ในขณะนี้ ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ใด ๆ ที่สามารถรวบรวมได้จากชิวฮัวเล่ยก็ย่อมคุ้มค่า

“ทำไมชิวฮัวเล่ยถึงดีกับเจ้านัก?” นางถามกลับแทน

เมื่อเห็นว่านางไม่ได้ปฏิเสธเขาในทันที ซูอันก็หัวเราะอยู่ในใจ ผู้หญิงคนนี้ให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ของตระกูลฉู่ก่อนเรื่องอื่นเสมอ

“แน่นอนว่าเป็นเพราะข้าหล่อเกินไป!” ซูอันยืดอก “แม้แต่เจ้าที่เป็นลูกสาวท่านอ๋องฉู่ผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังเลือกข้าให้แต่งงานด้วย! ดังนั้นคณิกาธรรมดา ๆ อย่างนางจะไม่ตกหลุมรักข้าได้ยังไง? สิ่งนี้มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเจ้าก็มีรสนิยมที่ดีเหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ยังไงล่ะ!”

ฉู่ชูเหยียนไม่มีคำพูดใดจะพูด

ผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายเกินไปจริง ๆ!

นางสูญเสียความตั้งใจที่จะโต้แย้งต่อไป “ช่างมันเถอะ ต่อไปข้าจะไม่ห้ามเจ้าไม่ให้ไปที่นั่นอีก แต่ว่าคราวหน้าที่เจ้าไป ข้าอยากให้เจ้าจัดแจงที่นั่งเพิ่มสำหรับอีกหนึ่งคนด้วย!”