เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 471 หัวใจที่ทรมานของฉินหว่านหรู

บทที่ 471 หัวใจที่ทรมานของฉินหว่านหรู

ฉู่ชูเหยียนยังไม่ได้สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับแม่ของนาง หญิงสาวยังคงพยายามละล่ำละลักอธิบาย “ท่านแม่…เขากำลังรักษาข้าจริง ๆ…วิธีนี้อาจดูบ้าไปหน่อยในสายตาของท่าน แต่จริง ๆ แล้วมันเป็นขั้นตอนการรักษาข้า…”

ลำคอของนางเริ่มแดงเมื่อนางพูด นางเป็นลูกสาวที่ยอดเยี่ยมตั้งแต่นางยังเล็ก และไม่เคยทำให้พ่อแม่ต้องกังวล

แต่ตอนนี้ การที่นางต้องมาอธิบายฉากที่น่าอับอายเช่นนี้ให้แม่ของตัวเองฟัง มันน่าละอายเกินไปจริง ๆ…

“มันเป็นเพราะผู้ชายคนนี้แท้ ๆ เลย!” นางอดไม่ได้ที่จะมองซูอันอย่างหงุดหงิด

ซูอันรู้สึกราวกับว่าเขาได้รับความอยุติธรรมอย่างมาก เจ้าโทษว่านี่เป็นความผิดของข้าได้ยังไง? ใครจะไปคิดว่าแม่ของเจ้าจะบุกเข้ามาแบบนี้!

ฉินหว่านหรูหันศีรษะไปทางด้านข้างอย่างแข็งกร้าว จากนั้นนางก็มองลูกสาวของนางด้วยท่าทางกังวลอย่างมาก “เหยียนเอ๋อร์ อาการของเจ้าดีขึ้นแล้วเหรอ?”

ฉู่ชูเหยียนกัดริมฝีปากและพูดเบา ๆ“ข้ายังไม่หายดี แต่รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมมากแล้ว”

“การทำแบบนี้สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเจ้าได้จริง ๆ เหรอ?” ฉินหว่านหรูเป็นคนที่ชอบหาความรู้ใส่ตัวเสมอและมักที่จะหาหนังสือมาอ่านบ่อย ๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางเคยได้ยินเรื่องแบบนี้

“เขาแตกต่างจากผู้ชายคนอื่น…” ฉู่ชูเหยียนอธิบายเบา ๆ ในฐานะที่เป็นอัจฉริยะด้านการบ่มเพาะ นางจึงสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าพลังชี่ของอีกฝ่ายสามารถซ่อมแซมเส้นลมปราณของนางได้ ราวกับว่ามันเป็นพลังชี่ของนางเองเลยด้วยซ้ำ

“มันเป็นเพราะเคล็ดการบ่มเพาะของข้าโดยเฉพาะ ผู้ชายคนอื่นไม่สามารถทำแบบเดียวกันได้” ซูอันพูดเสริมจากด้านข้างด้วยสีหน้าจริงจัง

ในเวลานี้ข้าไม่สามารถให้สองคนนี้เข้าใจผิดได้อีกต่อไป!

ฉินหว่านหรูต้องการถามว่าเขากำลังพูดถึงเคล็ดการบ่มเพาะประเภทใด แต่ใบหน้าของนางก็แข็งค้างขึ้นทันทีที่หันกลับไปมองซูอันอีกรอบ นางเบือนหน้าหนีทันที ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุดที่จะถามเรื่องนี้

“ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้!” ฉินหว่านหรูนั่งลง หันศีรษะของนางหันไปทางอื่น หน้าอกที่ใหญ่โตของนางพองขึ้นลง ไม่ชัดเจนว่าเป็นเพราะความโกรธของนางยังไม่คลายหรือด้วยเหตุผลอื่น

“และเมื่อเจ้าแต่งตัวเสร็จก็จงตามข้าออกไปอธิบายสถานการณ์ให้ท่านอ๋องฟัง!” ฉินหว่านหรูกล่าวเสริม เห็นได้ชัดว่านางไม่ต้องการปล่อยให้ซูอันทำอะไรลูกสาวของนางต่อไปได้

นี่เป็นสิ่งที่อุกอาจยิ่งนัก! พวกเจ้าควรเล่นบทเป็นสามีและภรรยาเฉพาะเวลายามวิกาล ไม่ใช่ตอนนี้ที่ทุกคนกำลังรออยู่ข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อ!

ปกติชูเหยียนเป็นเด็กดี ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของซูอันที่ทำให้ลูกสาวของนางหลงเดินไปในทางที่ผิด!

เมื่อคิดเช่นนี้ ความโกรธของนางก็ปะทุขึ้นมาอีกรอบทันที

—

ท่านยั่วยุฉินหว่านหรูสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 777!

—

ซูอันฝืนยิ้มส่ายหัวก่อนที่จะหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายมาปิดเป้าของตัวเอง “ข้าคงทำตามที่ท่านบอกตอนนี้ไม่ได้เพราะข้ายังรักษาชูเหยียนไม่เสร็จ! หากเราออกไปตอนนี้ ความพยายามทั้งหมดที่เราทุ่มเทไปจะพังทลาย…”

ฉู่ชูเหยียนพูดไม่ออก แต่ความตะลึงงันของนางเทียบไม่ได้เลยกับความปั่นป่วนที่เกิดขึ้นในหัวของฉินหว่านหรู

ผู้ชายคนนี้พยายามจะพูดอะไร? อย่าบอกนะว่าเขาอยากจะทำกับลูกของข้าต่อ?

ฉินหว่านหรูแทบจะเสียสติ “เจ้ากำลังพยายามฉวยโอกาสนี้เพื่อเอาเปรียบลูกสาวของข้างั้นเหรอ!?” นางพูดอย่างเย็นชา

ซูอันทำอะไรไม่ถูก เขาชี้ไปที่ฉู่ชูเหยียน “ถ้าไม่เชื่อก็ถามนางสิ”

ฉินหว่านหรูหันไปมอง ฉู่ชูเหยียน ลูกสาวของนางเป็นอัจฉริยะในการบ่มเพาะมาโดยตลอด ดังนั้นลูกสาวของนางจึงน่าจะต้องเข้าใจสภาพร่างกายของตัวเองดีกว่าใคร ๆ

“ท…ท่านแม่ มันเป็นเรื่องจริง…ในตอนนี้พลังความเย็นบางส่วนที่หลงเหลืออยู่ในร่างกายของข้าเริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้งแล้ว…”

ฉู่ชูเหยียนพูดด้วยความลังเลเล็กน้อย นิสัยสงวนตัวตามปกติของนางในฐานะหญิงสาวทำให้ไม่อยากจะเต็มใจยอมรับเรื่องนี้ แต่หลังจากหลายปีที่ผ่านมา ซึ่งนางต้องคอยดูแลจัดการเรื่องต่าง ๆ ของตระกูลฉู่ นางจึงได้ฝึกฝนตัวเองให้ยังคงใช้เหตุผลอยู่เหนืออารมณ์ตลอดเวลา

ถ้าซูอันถูกไล่ออกไปในตอนนี้ ทั้งหมดที่ทำมาคงจะเปล่าประโยชน์จริง ๆ

ก่อนหน้านี้นางแน่ใจว่านางปลงตกและยอมรับความตายแล้ว นางยังทิ้งคำสั่งเสียไว้มากมาย

แต่แล้วท้ายที่สุดตอนนี้ ฉู่ชูเหยียนก็รู้ตัวว่านางยังไม่สามารถละทิ้งตระกูลฉู่ไปได้ ดังนั้นในเมื่อตอนนี้ยังมีหนทางที่จะได้มีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว นางจะยอมแพ้ได้อย่างไร?

“และอีกอย่าง…ไม่ว่ายังไง อาซูและข้าต่างก็…ลงเอยกันไปแล้ว…ดังนั้นการทำเพิ่มอีกมันคงไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเดิมที่ผ่านมา”

แม้ว่าฉู่ชูเหยียนจะเลือกใช้คำพูดอย่างระมัดระวัง แต่ความหมายของมันก็โจ่งแจ้งมาก

ฉินหว่านหรูทำปากขมุบขมิบ

นางรู้ว่าลูกสาวของนางเป็นคนพูดจริงทำจริง

แม้ว่านางจะรู้สึกไม่ยุติธรรมอยู่บ้าง แต่ชีวิตของลูกสาวนางก็ยังเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลุกขึ้นยืน “ถ้างั้น…พวกเจ้าสองคนก็…พยายามรักษากันให้ดีที่สุดก็แล้วกัน! ข้าจะไปช่วยเฝ้าประตูให้!”

ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าคำพูดของข้ามันฟังดูแปลกแบบนี้!?

ทำไมข้าถึงเอาตัวเองมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วย!?

เมื่อแม่ของนางจากไป ฉู่ชูเหยียนก็เริ่มคร่ำครวญ ท่าทีที่เข้มแข็งหายไปจนหมดสิ้น “มันเป็นความผิดของเจ้า! เจ้าทำให้ข้าอับอาย!” นางสะอื้นไห้อยู่บนเตียง

ซูอันรีบเข้าไปปลอบนาง “โอ๋ ๆ ไม่เป็นไร ๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง ข้าควรจะรู้สึกตัวก่อนว่านางกำลังเข้ามา”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นแข็งค้างอย่างฉับพลันทันทีที่พูดจบ เพราะตอนนี้เขาเห็นผ้าห่มที่ปกคลุมร่างของฉู่ชูเหยียนไหลหลุดออกมาขณะที่นางเริ่มสะอื้นไห้ ซึ่งเผยให้เห็นร่างกายที่งดงามไร้ที่ติของนาง…

“เจ้าจะมองอะไรอีก? เจ้ายังไม่เห็นพออีกหรือไง?” ฉู่ชูเหยียนดึงผ้าห่มกลับขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก นางเอะอะเพื่อซ่อนความเขินอายของนาง

ซูอันพูดพร้อมกับถอนหายใจ “ภรรยาจ๋า…เจ้าสวยเกินไปจริง ๆ! ตลอดชีวิตนี้ข้าคงไม่มีวันเบื่อที่จะมองเจ้า”

ไม่ว่าในยามปกติ ฉู่ชูเหยียนจะเย่อหยิ่งและเย็นชาเพียงใด แต่นางก็ยังคงเป็นหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งเคยสัมผัสประสบการณ์ความรัก เมื่อได้ยินคำชมจากปากสามีของนางเช่นนี้ นางจึงบังเกิดความรู้สึกแสนหวานในหัวใจของนาง

ซูอันจะสามารถต้านทานภรรยาที่งดงามขนาดนี้และกำลังแสดงท่าทางขวยเขินได้อย่างไร? เขาดึงผ้าห่มออกทันทีและโผเข้ากอดนางไว้

“ทำไมเจ้าต้องรุนแรงอยู่เรื่อยเลย?” ฉู่ชูเหยียนบ่น ในขณะที่ซูอันกดน้ำหนักลงบนตัวนาง

ซูอันหัวเราะ “ ‘ภรรยาผู้น่ารัก : เซียนกระบี่ไร้เทียมทานกับภารกิจตามหารักแท้ใน 99 คืน’ เป็นหนังสือเล่มโปรดของเจ้าใช่ไหม?”

“อ๊ะ! คนบ้า! ที่แท้วันนั้นเจ้าก็เห็นมัน!” ฉู่ชูเหยียนรู้สึกอับอายมากจนแทบอยากจะขุดรูหนี

เขาก้มลงจูบริมฝีปากที่อวบอิ่มของนางอย่างไม่สามารทนได้อีกต่อไป…

…

ฉู่จงเทียนและคนอื่น ๆ รีบรุมล้อมฉินหว่านหรู ขณะที่นางออกจากห้องมา โดยเฉพาะเปาโหย่วหลูที่ดูอยากรู้อยากเห็นเป็นพิเศษ

“ชูเหยียนเป็นยังไงบ้าง?” ใบหน้าของฉู่จงเทียนเต็มไปด้วยความกังวล

ฉินหว่านหรูหน้าแดงก่ำเมื่อนึกถึงฉากที่นางเพิ่งเห็นเมื่อครู่ “อาซูกำลังรักษานางอยู่ ตอนนี้นางผ่านช่วงวิกฤตแล้ว”

ฉู่จงเทียนหัวเราะเสียงดัง “ดี ดี ข้าต้องตอบแทนลูกเขยคนนี้บ้างซะแล้ว ฮ่าฮ่า!”

ฉินหว่านหรูเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่ซ่อนอยู่ ท่านคงจะฆ่าไอ้เด็กเหลือขอนั่นทันทีต่างหาก ถ้าท่านได้เข้าไปเห็นสิ่งที่เขากำลังทำกับลูกสาวของท่านในตอนนี้!

เปาโหย่วหลูพรั่งพรูคำสรรเสริญ “ข้าไม่คิดเลยว่านายน้อยจะมีทักษะที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้! เขาสามารถรักษาคุณหนูได้จริง ๆ! รอเขาออกมาก่อนเถอะ ผู้เฒ่าผู้นี้จะต้องสนทนากับเขาให้ได้!”

เขาเป็นคนแรกที่วินิจฉัยอาการของฉู่ชูเหยียน และพบว่าการกำหนดวิธีการรักษานั้นเกินความสามารถของเขา แต่ใครจะไปคิดว่าซูอันจะสามารถช่วยนางได้? เขาจะไม่อยากรู้วิธีได้อย่างไร?

ฉินหว่านหรูแสดงสีหน้าอึดอัด “ข้าไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ท่านสามารถเรียนรู้ได้”