เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 511 ความโกรธของฉู่ชูเหยียน
บทที่ 511 ความโกรธของฉู่ชูเหยียน
บทที่ 511 ความโกรธของฉู่ชูเหยียน
ซูอันสับสนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลดสายตาลง จากนั้นก็สังเกตเห็นว่าน้ำในอ่างเกือบทั้งหมดหายไปเพราะทักษะนกเป็ดน้ำสีคราม
แม้แต่ตัวอ่างเองก็แหลกกระจาย เขาถอดเสื้อผ้าออกตั้งแต่ลงมาในอ่างดังนั้นตอนนี้เขาจึงเปลือยเปล่าอย่างสมบูรณ์
ใบหน้าของซูอันถึงกับร้อนขึ้น เขารีบคว้าเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ด้านข้างเพื่อปกปิดร่างกาย
เจ้ากำลังตะโกนใส่ข้า แต่ทำไมช่องว่างระหว่างนิ้วที่กำลังปิดตาของเจ้าถึงกว้างแบบนั้น!?
เฟิงต้าหนิวและทหารคนอื่น ๆ ที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งเข้ามาในทันที “นายน้อย มีอะไรหรือเปล่า!?”
“ไม่เป็นไร พวกเจ้าทุกคนกลับไปที่เดิมของพวกเจ้าก่อน” ซูอันรีบเดินออกมาเพื่อบังฉู่ฮวนเจาและไล่พวกเขาออกไป
“เข้าใจแล้วนายน้อย!” เหล่าผู้คุ้มกันถอนตัวเมื่อได้รับคำสั่ง อย่างไรก็ตาม ในระหว่างที่พวกเขาเดินจากมา พวกเขาเริ่มกระซิบกระซาบกันเอง
“พวกเจ้าทุกคนเห็นเหมือนกันใช่ไหม? แม้แต่ประตูก็พัง! จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง?”
“แน่นอน! แม้แต่คุณหนูรองก็ยังกรีดร้อง”
“หยุดนินทาได้แล้ว ถ้านายน้อยบอกว่าไม่มีอะไร มันก็คือไม่มีอะไรสิ!”
“เจ้าไม่คิดว่านายน้อยกับคุณหนูรองสนิทกันเกินไปหน่อยเหรอ?”
“ทุกคนรู้ว่าคุณหนูรองและนายน้อยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน นายน้อยนี่เป็นยอดชายจริง ๆ! ต่อไปเขาอาจจะรับคุณหนูรองเป็นภรรยาด้วยก็ได้! ช่างเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับพวกเราทุกคน!”
“ชู่ว! ข้าไม่คิดว่าเราควรนินทาเรื่องครอบครัวของท่านอ๋องมากไปกว่านี้!”
หลังจากที่พวกผู้คุ้มกันออกหมดไปแล้ว ซูอันก็ตบบ่าฉู่ฮวนเจาและกล่าวว่า “เอาล่ะ หยุดร้องโวยวายได้แล้ว ข้าต่างหากที่เป็นคนเสียเปรียบเจ้า!”
เมื่อเห็นซูอันระยะใกล้ ฉู่ฮวนเจาก็ปิดตาของนางแน่นอีกครั้ง “ท่านใส่เสื้อผ้าแล้วหรือยัง!”
เจ้าก็เห็นด้วยตาแล้วนี่! แต่เมื่อเห็นความเขินอายของนาง เขาจึงตอบ “ข้าใส่เสื้อผ้าแล้ว”
ฉู่ฮวนเจาลดมือของนางลง หน้าของนางแดงไปหมด สายตาของนางเบนออกไปทางอื่น นางจะกล้ามองสิ่งที่นางเพิ่งเห็นได้อย่างไร
ซูอันเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ว่าแต่เจ้ามาที่นี่ทำไม?”
ในที่สุดฉู่ฮวนเจาก็ได้สติ “ข้าแค่อยากเรียกท่านไปกินอาหารเย็น วันนี้ข้าเป็นคนทำอาหารให้ท่านเอง! ท่านต้องกินให้เยอะ ๆ เลยนะ!” นางพูดอย่างตื่นเต้น
“ฟังดูดี” ซูอันลูบหัวของนาง เด็กคนนี้น่ารักและมีน้ำใจ
ฉู่ฮวนเจาจัดทรงผมของนาง เห็นได้ชัดว่ารำคาญ “อย่าลูบหัวข้าเหมือนข้าเป็นเฉิงโซวผิง… ฮัดชิ่ว…”
จู่ ๆ นางก็จามกลางประโยค
จากนั้นทั้งสองคนก็นึกขึ้นได้ว่านางเปียกโชกไปทั้งตัว
“อย่ายืนข้างนอก เดี๋ยวจะเป็นหวัด” ซูอันกล่าว
“อืม…” ฉู่ฮวนเจาเดินตามเขาเข้าไปข้างในโดยไม่รู้ตัว
หลังจากที่พวกเขาเข้าไปข้างในแล้ว ซูอันกำลังจะบอกอะไรบางอย่างกับนาง แต่แล้วดวงตาของตัวเองก็เบิกกว้าง ข้างนอกเริ่มมืดแล้ว ก่อนหน้านี้เขาจึงไม่สังเกตเห็น แต่ด้วยแสงจากตะเกียงในห้อง เขาสามารถเห็นได้ชัดเจนว่าเสื้อผ้าของฉู่ฮวนเจาเปียกจนแนบเนื้อไปทั้งตัว มองเห็นโครงร่างของร่างกายที่เล็กกระทัดรัดและน่าดึงดูดใจของนางได้เลือนราง
ฉู่ฮวนเจาสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง นางก้มศีรษะลงสำรวจตัวเอง แล้วนางก็กรีดร้องดังกว่าเดิม “พี่เขยหน้าเหม็น!!”
ฉู่ฮวนเจาจะทนจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร? นางหันหลังกลับแล้วรีบวิ่งออกไป
ซูอันตกใจมาก เขารีบไล่ตามนางและหยุดนางไว้
“ท่าน…จะทำอะไร…?” ฉู่ฮวนเจากระโดดด้วยความตกใจ และแม้แต่เสียงของนางก็ดังกว่าปกติ
ซูอันไม่เคยคิดว่าฉู่ฮวนเจาที่ดูเป็นคนสบาย ๆ จะมีด้านที่เขินอายเช่นนี้ เขารีบห่มเสื้อคลุมของตัวเองรอบตัวนาง “ห่มซะ จะได้ไม่มีใครเห็นเจ้าระหว่างทางกลับ!”
ฉู่ฮวนเจาทำหน้าแปลก ๆ ท่านไม่ต้องการให้คนอื่นเห็น แต่ท่านเห็นเองไม่เป็นไรงั้นเหรอ?
คอของนางแดงขึ้นกว่าเดิม “ทั้งหมดเป็นความผิดของท่าน!” นางเตะหน้าแข้งซูอันและวิ่งออกไปพร้อมกับเสื้อคลุมของเขา
ซูอันทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด เขามองเด็กสาวหายตัวไปในความมืดมิดของค่ำคืน นางเป็นตัวแสบแสนน่ารักจริง ๆ
ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงเย็นชาดังขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?” ฉู่ชูเหยียนยืนอยู่ไม่ไกล
“โอ้ ภรรยาจ๋า เจ้ามาแล้ว!” ซูอันรู้สึกค่อนข้างรู้สึกผิด
“ฮวนเจาไม่ได้มาเรียกเจ้ากินอาหารเย็นหรอกเหรอ? นางหายไปนาน ข้าเลยตัดสินใจเอาอาหารมาให้แทน” ฉู่ชูเหยียนสั่งให้คนรับใช้จัดอาหาร อย่างไรก็ตาม นางตกใจมากเมื่อสังเกตเห็นสภาพที่เละเทะในห้อง “เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
“ข้าบังเอิญทะลวงระดับได้ และพลั้งมือพังประตูโดยไม่ได้ตั้งใจ” ซูอันพูดด้วยความเขินอาย
ฉู่ชูเหยียนยิ้ม “ไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นคนขยันขนาดนี้”
ผู้หญิงคนไหนที่ไม่ต้องการให้สามีพัฒนาตัวเอง? การบ่มเพาะของนางไม่ได้เพิ่มขึ้นเพียงเพราะพรสวรรค์ที่โดดเด่นของนางเพียงอย่างเดียว แต่มันเป็นเพราะนางฝึกฝนอย่างหนักหน่วงในแต่ละวัน
นี่คือเหตุผลที่นางอารมณ์ดีขึ้นเมื่อนางคิดว่าสามีของนางกำลังคิดถึงการบ่มเพาะแม้ในขณะที่อยู่ในอ่างอาบน้ำ
ซูอันรู้สึกกระอักกระอ่วนกับคำชมของนาง สิ่งที่เขาทำไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับความขยันเลย
ฉู่ชูเหยียนมองไปรอบ ๆ ตัวนาง “แล้วฮวนเจาไปไหน?”
“น้ำสาดกระจายไปทั่วและนางเปียกโชกไปหมด ข้าเลยบอกให้นางกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไม่ให้เป็นหวัด” ซูอันกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
เดี๋ยวก่อนข้าเป็นคนเสียเปรียบชัด ๆ ทำไมข้าถึงรู้สึกผิดล่ะเนี่ย?
ฉู่ชูเหยียนตื่นตระหนกทันที “นางบาดเจ็บหรือเปล่า?”
“ไม่ นางสบายดี มีเพียงเสื้อผ้าของนางเท่านั้นที่เปียก” ซูอันตอบ
ในที่สุดฉู่ชูเหยียนก็สงบลง “มิน่าล่ะ ข้าเห็นใครบางคนวิ่งออกไป ข้าเรียกนางหลายครั้ง แต่นางไม่ตอบ”
“ไปกินข้าวกันก่อน ฮวนเจา…และข้าช่วยกันทำ…” ความคาดหวังส่องประกายในดวงตาของฉู่ชูเหยียน
“ยอดเยี่ยม!” หัวใจของซูอันเต็มไปด้วยความสุข สาวน้อยแสนแสบคนนั้นทำอาหารให้ข้าด้วยตัวนางเอง และแม้แต่ภรรยาของข้าก็ยังห่วงใยข้า ช่างเป็นชีวิตที่ดีอะไรเช่นนี้!
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเดินไปพบจานที่เต็มไปด้วยอาหารที่ไหม้เกรียมบนโต๊ะจนแทบจำไม่ได้ว่ามันคืออาหารประเภทไหน รอยยิ้มของเขาก็กลายเป็นแข็งค้างในทันที
“ทำไมเจ้ายังไม่กินอีก?” ฉู่ชูเหยียนรู้สึกสับสน
“ข…ข้าจะกินเดี๋ยวนี้ล่ะ!” ซูอันยกตะเกียบขึ้นพร้อมกับรวบรวมความกล้า
อาหารทุกจานที่อยู่ข้างหน้าเขาดูน่าสยดสยอง เขาลังเลมาก ๆ ไม่รู้ว่าจะลงเอยกับจานไหนก่อนดี ท้ายที่สุดชายหนุ่มก็เลือกจานที่ดูธรรมดาที่สุด จานนี้น่าจะเป็นไข่ผัดมะเขือเทศใช่ไหม? นี่เป็นอาหารที่ง่ายที่สุดไม่ว่าใคร ๆ ก็น่าจะทำได้ ดังนั้นไม่ว่าคู่พี่น้องจะทำอาหารห่วยแตกแค่ไหนก็คงกินได้แหละน่า?
แต่ทันทีที่เขาตักมันใส่ปากเข้าไป เขาก็แสดงสีหน้าพะอืดพะอมทันที!
“เป็นยังไงบ้าง? รสชาติไม่ดีหรือเปล่า?” ฉู่ชูเหยียนถามด้วยท่าทางประหม่าเมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าเขา
“เจ้าถามแค่ว่าไม่ดีงั้นเหรอ? รสชาติมันน่าขยะแขยงสิ้นดี!” ซูอันตะโกนลั่น “ฮวนเจา ใส่น้ำส้มสายชูลงไปในไข่ผัดได้ยังไง? ที่รักต่อไปนี้อย่าให้ ฮวนเจาเข้าไปในครัวอีก เสียดายวัตถุดิบ!”
ฉู่ชูเหยียนเริ่มท้อใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม นางยังคงฝืนยิ้มและชี้ไปที่จานอื่น “แล้วอันนี้ล่ะ?”
“ไอ้ก้อนสีดำที่เหมือนตอตะโกนี่เหรอ? เป็นปลาแม่น้ำเผาหรืออะไรทำนองนั้นใช่ไหม?” ซูอันถามด้วยความสงสัย
ฉู่ชูเหยียนมองเขาด้วยสีหน้าหดหู่
“มันคือผัดกะหล่ำปลี…”
ซูอันรู้สึกเหมือนสมองของเขาลัดวงจร
เขาไม่สามารถเชื่อมโยงผัดกระหล่ำปลีกับอาหารจานที่อยู่ตรงหน้าเขาได้
ซูอันถ่มอาหารออกมาทันทีหลังจากลองใส่เข้าไปในปากของเขา “ถุย! ถุย! ถุย! ข้าจะอ้วกแล้ว นี่คือผักอะไร? แม้แต่หมูก็ไม่ยอมกินถ้าเจ้าป้อนไอ้นี่ให้พวกมัน!”
“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องกิน!!!” ใบหน้าของฉู่ชูเหยียนกลายเป็นเดือดดาล อารมณ์ของนางรุนแรงราวกับพายุฤดูหนาว
—
ท่านยั่วยุฉู่ชูเหยียนสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 999!
—
นิยายที่คุณอาจสนใจ
