เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 517 ผู้ชายคนไหนในโลกจะทิ้งยาพรรค์นี้

บทที่ 517 ผู้ชายคนไหนในโลกจะทิ้งยาพรรค์นี้?

จี้เสี่ยวซีน่าจะระวังตัวเองมากพอ และนางไม่น่าจะชิมมันเข้าไปเพิ่มอีกมากนักหลังจากที่แยกกับเขาไป แถมนางยังมีความต้านทานต่อพิษเหนือคนปกติเช่นกัน ว่าแต่ทำไมสภาพของนางตอนนี้ถึงดูร้ายแรงนัก?

หรือว่านางกำลังแสร้งทำอย่างนี้เพื่อทดสอบข้า?

เสียงของจี้เสี่ยวซีเต็มไปด้วยความอับอาย “ตอนแรกข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร ข้าก็เลยลองอีกสองสามอึก…”

นี่เป็นครั้งแรกที่ซูอันไว้วางใจขอความช่วยเหลือจากนาง และมันเป็นสิ่งที่เด็กสาวเชี่ยวชาญอีกต่างหาก นางคงจะอับอายมากถ้าไม่รู้ว่ายาในขวดนั่นเป็นยาชนิดใด นี่เป็นเหตุผลที่นางทุ่มเทหาคำตอบจนทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด

นอกจากนี้ นางก็มั่นใจว่าไม่มีพิษใดทำอันตรายนางได้ ใครจะคาดคิดกันว่าซูอันจะมอบยาปลุกกำหนัดให้นาง?

สีหน้าของนางดูแปลกไปเล็กน้อย “พี่ใหญ่อาซู ท่านให้ยาแบบนี้กับข้าโดยตั้งใจ…”

ซูอันเจ็บปวดขึ้นมาทันที “เจ้าคิดว่าพี่ใหญ่ของเจ้าเป็นคนที่น่าละอายและน่ารังเกียจขนาดนั้นจริง ๆ หรือไง?”

จี้เสี่ยวซียอมรับคำพูดของเขา “ข้าก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”

ถ้าเด็กสาวคิดว่าซูอันเป็นคนชั่วร้ายแบบนั้น นางคงไม่มีทางไปหาเขาที่ห้องเรียนเพื่อขอให้เขาช่วยแบบนี้

“แล้วยังไงต่อดี? เจ้าล้างผลของพิษได้หรือไม่?” ซูอันรีบถาม

จี้เสี่ยวซีหลับตาและตรวจดูสภาพของตัวเองอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะส่ายหัวอย่างหดหู่ “ อุณหภูมิของน้ำไม่ต่ำพอ คงจะดีไม่น้อยถ้าตอนนี้ภรรยาของท่านอยู่ที่นี่ นางสามารถช่วยข้าเปลี่ยนน้ำให้เป็นน้ำแข็งได้”

“อันที่จริงข้าสามารถทำแบบนั้นได้เช่นกัน” ซูอันกล่าว

เมื่อได้ยินซูอันเอ่ยว่าสามารถเปลี่ยนน้ำให้เป็นน้ำแข็งได้เช่นกัน จี้เสี่ยวซี ลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า “ถ..ถ้างั้นโปรดเปลี่ยนน้ำในอ่างนี้เป็นน้ำแข็งให้ข้าทีพี่อาซู”

จี้เสี่ยวซีรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสม แต่นางจำเป็นต้องระงับผลจากยาจริง ๆ โดยเร่งด่วน ไม่เช่นนั้นหากปล่อยให้ยาซึมเข้าสู่ร่างกาย ผลที่ตามมาอาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า

ซูอันพยักหน้า “ข้าจะหลับตาก็แล้วกัน” เขาเดินไปที่อ่างแล้วเอื้อมมือลงไปในน้ำทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่

ขณะนี้เคล็ดวิชากระบี่เกล็ดหิมะที่ฝึกยังไม่บรรลุถึงระดับที่สามารถสร้างน้ำแข็งจากระยะไกลได้ ดังนั้นชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องจุ่มมือลงไปในน้ำด้วย

แต่โดยไม่คาดคิด ในขณะที่ซูอันมั่นใจว่าตัวเองสามารถจุ่มมือลงไปในอ่างโดยที่ไม่โดนเนื้อตัวจี้เสี่ยวซีแน่นอน แต่ในความเป็นจริงเขากลับเล็งพลาด ฝ่ามือของชายหนุ่มจึงไปแตะสิ่งที่นุ่มนิ่มแทนโดยบังเอิญ!

“พี่ใหญ่อาซู ได้โปรด…โปรดขยับมือของท่านไปข้าง ๆ หน่อย” เสียงของ จี้เสี่ยวซีแหบแห้งมาก

“ขอโทษ ๆ มันเป็นอุบัติเหตุ!” ซูอันรู้สึกอับอาย ตัวเองไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ! ถ้าเขาต้องการเอาเปรียบใครซักคนจริง ๆ เขาจะต้องทำอย่างเปิดเผย

ชายหนุ่มจะไม่ใช้อุบายเช่นนี้แน่นอน…!

จี้เสี่ยวซีแสดงอาการรับรู้ แต่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

ซูอันตั้งสมาธิและเริ่มโคจรพลังชี่ของตัวเองทำให้น้ำในอ่างเริ่มเย็นลง

ในตอนนี้เอง ฉู่ฮวนเจาก็วิ่งมาถึงบ้านพักของซูอัน ในมือของนางมีกุญแจที่นางได้รับมาจากซูอันก่อนหน้านี้

พี่เขยหน้าเหม็น เป็นความผิดของท่านที่ทำให้เมื่อคืนนี้ข้านอนไม่หลับ! ทีนี้แหละ ข้าจะนอนหลับชดเชยในบ้านของท่านอย่างสบายใจ!

คาบเรียนนี้ของนางน่าเบื่อมาก ดังนั้นฉู่ฮวนเจาจึงตัดสินใจโดดเรียน ตามที่นางเข้าใจ ขณะนี้ซูอันควรจะอยู่ในชั้นเรียน ดังนั้นคงไม่มีใครรู้ว่านางจะมาแอบงีบอยู่ที่นี่

ซูอันจดจ่ออยู่กับการส่งพลังชี่เข้าไปในอ่างจนไม่รับรู้เลยถึงสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา

ใบหน้าเล็ก ๆ ของจี้เสี่ยวซีนั้นแดงเหมือนแอปเปิ้ล นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะผลของยาหรือความลำบากใจของตัวเอง

แม้ซูอันจะหลับตา แต่นางก็ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมาก่อนขนาดนี้

นางรู้สึกราวกับว่าถึงแม้มือของชายหนุ่มจะอยู่ห่างออกไป แต่นางกลับรู้สึกเหมือนว่ามันอยู่ใกล้ระยะปลายขน

จี้เสี่ยวซียกเรื่องอื่นขึ้นมาพูดเพื่อซ่อนความอับอายของนาง “พี่ใหญ่อาซู นี่เป็นเคล็ดกระบี่เกล็ดหิมะของคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่หรือเปล่า?”

ซูอันตอบ “ใช่”

“โอ้ คุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่ได้สอนทักษะที่นางใช้เพื่อปกป้องตระกูลของนางเองให้แก่ท่าน ดูเหมือนว่าพวกท่านสองคนจะสนิทกันมากทีเดียว” จี้เสี่ยวซีกล่าว การแสดงออกของนางดูซับซ้อน

“อันที่จริงความสัมพันธ์ของข้ากับนางค่อนข้างดี” ซูอันหัวเราะเสียงดัง “แต่ข้าไม่ใช่ผู้เรียนที่ดีสักเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นข้าคงสามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งจากระยะไกล ๆ ได้ไปแล้ว”

จี้เสี่ยวซีไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้องไว้

เมื่อกลิ่นของหญิงสาวแพร่กระจายไปในอากาศ แม้แต่ซูอันก็รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัดเล็กน้อย “เจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างหรือเปล่า?” เขาถามอย่างรวดเร็ว

จี้เสี่ยวซีพยักหน้า “ข้าเกือบจะหายดีแล้ว ผลของพิษจะหายไปในไม่ช้าหากรักษาน้ำไว้ที่อุณหภูมินี้”

ซูอันกล่าวด้วยความชื่นชม “เสี่ยวซี เจ้ายอดเยี่ยมจริง ๆ ข้าคิดว่าวิธีเดียวที่จะกำจัดผลของพิษ…เอ่อ…คือการทำความดีสิบแปดครั้ง…แต่เจ้าสามารถแก้ผลของมันได้อย่างง่ายดาย”

ใบหน้าของจี้เสี่ยวซีกลายเป็นสีแดง “อันที่จริงมันไม่ง่ายอย่างที่ท่านคิดหรอก แต่บังเอิญว่าร่างกายของข้ามีความต้านทานต่อพิษประเภทต่าง ๆ ในระดับหนึ่ง และข้าก็ไม่ได้กินพิษมากเกินไป บวกกับข้ากินยาสงบดวงใจไปก่อนแล้ว และเมื่อรวมกับน้ำเย็นในอ่างที่ผสมกับสมุนไพรชนิดต่าง ๆ อีกจำนวนมากพิษก็เลยถูกลบล้างได้…ว่าแต่พี่ใหญ่อาซู ทำไมท่านถึงมียาพิษนี้ได้?”

ซูอันรู้สึกอายเล็กน้อย “มันเป็นสิ่งที่ข้าได้มาจากศัตรูที่พ่ายแพ้ให้กับข้า ถ้าข้ารู้ตั้งแต่แรกว่ามันคือยาพิษอะไร ข้าคงจะโยนมันทิ้งไปแต่แรกแล้ว”

แน่นอนว่าในความคิดของชายหนุ่มขัดกับคำที่ตัวเองพูดโดยสิ้นเชิง ผู้ชายคนไหนในโลกที่ไม่ต้องการยาประเภทนี้!

เป็นการดีที่จะมีติดตัวไว้สักขวดแม้ว่าจะไม่ได้ใช้มันก็ตาม…

ซูอันก็นึกถึงอะไรบางอย่าง “จริงสิ เจ้าทิ้งขวดนั้นไปหรือเปล่า?”

จี้เสี่ยวซีส่ายหัว “ไม่ได้ทิ้ง แม้ว่ามันจะเป็นพิษเลวทราม แต่ก็ยังเป็นของพี่ใหญ่อาซู ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถทิ้งมันได้…ข้าจะเอาคืนให้ท่าน”

นางลุกขึ้นพลางหน้าแดงไปทั้งหน้า และพูดว่า “พี่ใหญ่อาซู ท่านห้ามลืมตานะ”

“เข้าใจแล้ว” ซูอันพยักหน้า อย่างไรก็ตาม รูปร่างของนางที่เขาเคยเห็นเมื่อตอนเจอกันครั้งแรกที่แม่น้ำปรากฏขึ้นในใจของเขาอย่างช่วยไม่ได้

จี้เสี่ยวซีเหยียดมือออกจากอ่าง เอื้อมไปหยิบกองเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ แต่ด้วยความที่นางเป็นคนตัวเล็ก จึงทำให้เอื้อมไม่ถึงพวกมัน

นางยืนเขย่งปลายเท้าเพื่อจะได้เอนตัวออกไปได้ไกลขึ้น

ถ้านางก้าวออกจากอ่าง นางจะเอื้อมมือไปถึงเสื้อผ้าได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตาม นางเป็นเด็กสาวขี้อายเกินกว่าจะทำสิ่งนี้ต่อหน้าผู้ชาย แม้ว่าอีกฝ่ายจะหลับตาอยู่ก็ตาม

ทันใดนั้นนางก็ลื่นไถล สูญเสียจุดศูนย์ถ่วงและหลุดออกนอกอ่าง

“อ๊ะ!” จี้เสี่ยวซีร้องออกมาโดยสัญชาตญาณ

ซูอันกระโดดเหยงด้วยความตกใจ เขาเอื้อมมือไปจับนางโดยไม่รู้ตัว

มือของเขาแตะถูกบางสิ่งที่นุ่มนิ่มและอบอุ่น ซูอันรู้ว่าตัวเองกำลังสัมผัสส่วนต่าง ๆ ของนางที่ไม่ควรสัมผัส เขาสามารถจินตนาการถึงฉากที่จี้เติ้งถูไล่ฆ่าเขาอย่างเอาเป็นเอาตายได้เลยในหัว