เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 528 การหลบหนีที่เป็นไปไม่ได้

บทที่ 528 การหลบหนีที่เป็นไปไม่ได้

บทที่ 528 การหลบหนีที่เป็นไปไม่ได้

การแสดงออกของเพ่ยเหมียนหมานค่อนข้างผิดธรรมชาติ นางไอสองสามครั้งแล้วพูดว่า “ส่งยาจากในเสื้อผ้าให้ข้าที”

ซูอันหยิบขวดยาจากเสื้อผ้าของนางออกมาแล้วยื่นให้

อาจเป็นความคิดที่ดีสำหรับชายหนุ่ม ที่หลังจากนี้เขาจะเตรียมยารักษาติดตัวเอาไว้ตลอด เพราะน้ำยาศรัทธาพี่น้องนั้นสุ่มหาได้ยากเหลือเกิน

ทางเลือกเดียวของซูอันก็คือต้องไปซื้อจากจี้เติ้งถู แต่สิ่งที่เขาทำกับจี้เสี่ยวซียังคงเหมือนแผลสดอยู่ในใจของเขา ไม่มีทางที่เขาจะได้ยาจากพ่อของนาง

ถ้าอีกฝ่ายรู้เรื่องนี้ จริง ๆ แล้วเขาอาจถูกถลกหนังทั้งเป็นมากกว่า…

เพ่ยเหมียนหมานเอื้อมมือออกไปพยายามจะหยิบขวด แต่ก่อนที่นางจะทันได้หยิบ นางก็รีบดึงมือกลับไปใต้ผ้าห่มอย่างรวดเร็วเมื่อจำได้ว่าตอนนี้นางไม่ได้สวมใส่อะไรเลย

“ตัวข้าเองอยู่ใน…สถานการณ์ที่ไม่สะดวกเล็กน้อย จ…เจ้าช่วยเอาเม็ดยาออกมาแล้ว ป…ป้อนให้ข้าได้ไหม?” เพ่ยเหมียนหมานกล่าวด้วยความอับอาย

ซูอันตกตะลึงชั่วขณะ แต่ฟื้นคืนสติอย่างรวดเร็ว “ไม่มีปัญหา!”

เขาหยิบยาออกมา แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่านี่คือยาประเภทใด แต่กลิ่นของมันทำให้เขารู้ว่า นี่คือยาฟื้นฟูระดับสูง

เขาประคองเพ่ยเหมียนหมานด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่ป้อนยานางด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

เพ่ยเหมียนหมานก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วกลืนยาเข้าไป

เมื่อริมฝีปากของนางสัมผัสมือของเขา เขาจึงรู้สึกถึงความอบอุ่นจากลิ้นของนาง หัวใจของซูอันก็เต้นผิดไปสองสามจังหวะ

ดวงตาของเขาอดไม่ได้ที่จะมองลึกลงไปอีก การเคลื่อนไหวของเพ่ยเหมียนหมานเผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียนโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เจ้าอยากให้ข้าดึงผ้าห่มลงอีกหน่อยไหม เจ้าจะได้มองสะดวกขึ้น?”

ซูอันตอบทันทีว่า “ข้าไม่ปฏิเสธข้อเสนอนี้ ถ้าเจ้าเต็มใจ!”

“ดึงลงไปที่ก้นของเจ้าสิ!” เพ่ยเหมียนหมานไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นคนหน้าด้านขนาดนี้ นางดึงผ้าห่มขึ้นทันทีและเตะเขาออกไป “ออกไป ตากผ้าให้แห้ง! ถ้าเสื้อผ้าของข้าไม่แห้ง ข้าจะใส่เสื้อผ้าของเจ้าแทน! ฮึ่ม!”

“ได้ ๆ ฮ่า ๆ” ซูอันหัวเราะ เขานั่งลงที่มุมห้องเพื่อจัดเสื้อผ้าที่เปียกของนาง และเหลือบมองไปทางนางเป็นครั้งคราว

แม้จะเห็นเพียงศีรษะของนาง แต่เขาก็ยังต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้สวยมากจริง ๆ

เขามักจะเห็นด้านเจ้าชู้และมั่นใจของนางเสมอ ด้านที่เป็นธรรมชาติที่นางแสดงในวันนี้แตกต่างไปจากปกติอย่างสิ้นเชิง

ราวกับว่านางสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของเขา แก้มของนางก็แดงขึ้นกว่าเดิม แต่ไม่ได้พูดอะไร

ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป เพ่ยเหมียนหมานก็ถอนหายใจและค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ซูอันถามว่า “อาการบาดเจ็บของเจ้าหายแล้วหรือยัง?”

เพ่ยเหมียนหมานกลอกตา “ข้าก็อยากจะให้มันเร็วขนาดนั้น แต่ตอนนี้อย่างมากที่สุดข้าคงสามารถรักษาสภาพของข้าได้ชั่วคราวและฟื้นฟูการเคลื่อนไหวบางส่วนเท่านั้น ว่าแต่เสื้อผ้าของข้าเป็นยังไงบ้าง?”

“พวกมันแห้งแล้ว” ซูอันนำชุดเสื้อผ้าที่พับเรียบร้อยมาให้นาง

“หะ? ข้าเห็นเจ้าปกคลุมพวกมันด้วยน้ำแข็ง ทำไมพวกมันถึงแห้งได้เร็วขนาดนี้?” เพ่ยเหมียนหมานรู้สึกสับสนอย่างมาก

“นี่เรียกว่าการระเหิด! แต่เจ้าไม่เข้าใจหลักฟิสิกส์ ดังนั้นข้าจึงอธิบายให้เจ้าฟังไม่ได้เหมือนกัน เอาเป็นว่าตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพาเจ้าออกไปจากที่นี่” ซูอันกล่าว

มันจะยากขึ้นสำหรับนางที่จะหนีไปเมื่อฟ้าแจ้งแล้ว

น่าเสียดายที่เขาไม่ได้มาที่นี่โดยรถม้า ไม่อย่างนั้นเขาก็สามารถพานางออกไปกับเขาได้ง่ายขึ้น

“เจ้าควรใส่เสื้อผ้าก่อน” ซูอันพูดขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาสังเกตเห็นแสงจากคบเพลิงที่ส่องสว่างอยู่ทั่วบริเวณคฤหาสน์ เห็นได้ชัดว่าพวกคนตระกูลเว่ยยังคงตามหาผู้บุกรุกกันอย่างจริงจัง การรักษาความปลอดภัยจึงแน่นหนามาก

“หนีไปตอนนี้ค่อนข้างยากอยู่” เสียงของเพ่ยเหมียนหมานดังอยู่ข้างหูของเขา

ซูอันกระโดดด้วยความตกใจ “เจ้าแต่งตัวเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”

รอยยิ้มของเพ่ยเหมียนหมานเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ “ข้าถอดมันออกได้เร็วกว่านี้อีกนะ เจ้าอยากเห็นไหม?”

ซูอันพูดไม่ออกชั่วขณะ “ข้าจะกลับบ้านไปบอกภรรยาว่าเจ้าพยายามยั่วยวนข้าอยู่ตลอด!”

เพ่ยเหมียนหมานวางข้อศอกบนไหล่ของเขาพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นก็ไปเลย มาดูกันว่าใครที่ชูเหยียนจะเชื่อข้าหรือเจ้า?”

ซูอันรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย…

เขายังคงให้ชื่อเสียงของตัวเองอยู่ในระดับเกรด B แน่นอนว่าทุกคนคงเลือกที่จะเชื่อเพ่ยเหมียนหมานอย่างแน่นอน

“ถ้าอยากจะถอดก็เชิญเลย” ซูอันปฏิเสธที่จะแสดงจุดอ่อนใด ๆ

เพ่ยเหมียนหมานทำหน้าเย้ยหยันและขยับแขนออกไป “ข้าแค่อยากจะทดสอบเจ้าเพราะเห็นแก่ชูเหยียนเท่านั้นแหละ!”

ซูอันมองไปที่รูปลักษณ์ที่สวยงามและอ่อนหวานของนาง ซึ่งขัดแย้งกับวาจาอย่างสิ้นเชิง ผู้หญิงคนนี้เป็นนางปีศาจตัวน้อยที่มีปัญหาจริง ๆ… ไม่สิ ๆ ปีศาจสาว ‘ใหญ่’ ต่างหาก!

ทั้งสองพูดเล่นกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาสนใจประเด็นหลัก

เพ่ยเหมียนหมานมีสีหน้ากังวลใจ เมื่อนางรู้สึกถึงผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนที่เคลื่อนไหวอยู่ภายนอก “ข้าอาจจะออกไปได้ถ้าข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ตอนนี้…”

แม้ว่านางจะพูดไม่จบประโยค แต่ความหมายของนางก็ชัดเจนเพียงพอ โอกาสในการรอดของนางนั้นน้อยมากจนไม่มีเลย และยิ่งถ้าหากพวกเขาดึงดูดความสนใจจากผู้บ่มเพาะลึกลับผู้นั้น นั่นคงเป็นจุดจบสำหรับนาง

ซูอันไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า “ข้ามีวิธีที่จะช่วยดึงความสนใจของทุกคน เจ้าต้องถือโอกาสนี้หนีไป”

เพ่ยเหมียนหมานตื่นตระหนกกับคำพูดของเขา นางรีบส่ายหัว “ไม่! ชูเหยียนจะไม่มีวันยกโทษให้ข้าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า!”

ซูอันกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องกังวล ข้ามีวิธีของข้าเอง ข้าจะไม่เป็นอันตรายหรอก”

น้ำเสียงที่มั่นใจของเขาขจัดความสงสัยของเพ่ยเหมียนหมาน ผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยกลอุบายแปลก ๆ มากมาย เขาคงเอาตัวรอดได้ “ถ้าอย่างนั้นก็ระวังตัวด้วย” นางพูด

ซูอันพยักหน้า เขาออกไปอย่างเงียบ ๆ ผ่านทางหน้าต่างและมุ่งหน้าไปยังสระน้ำที่เขาจำได้ว่าเคยผ่านมาก่อนหน้านี้

เมื่อเขาอยู่ใกล้พอ เขาเรียกทักษะนกเป็ดน้ำสีคราม น้ำพุ่งขึ้นอย่างแรงจึงทำให้เกิดคลื่นสูงหลายสิบเมตร

ความวุ่นวายครั้งใหญ่นี้ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนในคฤหาสน์ตระกูลเว่ยทันที ผู้คุ้มกันทุกคนที่ทำการค้นหาในบริเวณใกล้เคียงต่างมุ่งหน้าตรงมายังทิศทางของซูอัน

เมื่อได้ผลเป็นที่หน้าพอใจ ซูอันตั้งท่าจะจากไป อย่างไรก็ตาม เขาไม่ทันได้เดินแม้แต่ครึ่งก้าวก่อนที่ร่างกายจะแข็งค้าง ชายชราที่มีผิวเหี่ยวย่นไปทั้งร่างบินตรงมาหาเขาอย่างดุดัน

คลื่นพลังชี่อันน่าสะพรึงกลัวที่หลั่งไหลออกมาจากตัวชายชราระบุว่าเขาเป็นคนที่ทำร้ายเพ่ยเหมียนหมาน

แม่งเอ๊ย! ข้าจะโชคร้ายได้อะไรขนาดนี้

เมื่ออีกฝ่ายสังเกตเห็นเขา ซูอันก็อ้าปากแต่ไม่มีคำพูดใดออกมา

ชายชราขมวดคิ้วแต่ในขณะที่เขากำลังจะโจมตี เว่ยต๋าเป่าก็รีบตามมาและพูดกับชายชราอย่างรวดเร็วว่า “ท่านพ่อ นี่คือแขกของเรา! เขาเป็นนายน้อยของตระกูลฉู่ชื่อ ซูอัน…”

เมื่อได้ยินคำนี้ ดวงตาของชายชราก็สว่างขึ้น “เจ้าคือซูอัน?”

“ซูอัน เคารพผู้อาวุโส!” หัวใจของซูอันเต้นแรง อีกฝ่ายดูเหมือนจะเคยได้ยินชื่อของเขามาก่อน

นี่อาจไม่ใช่ข่าวดี การเป็นคนที่อยู่ในความสนใจของผู้บ่มเพาะที่น่าสะพรึงกลัวมันย่อมเป็นเรื่องร้ายมากกว่าดี

“ไม่เลว ไม่เลว” ผู้เฒ่าผู้นั้นไม่ได้พูดอะไรอีก

“นายน้อยซู มาที่นี่ทำไม?” เว่ยต๋าเป่าถามซูอัน

ซูอันตอบสนองอย่างรวดเร็วโดยทันทีพร้อมข้อแก้ตัว “ข้านอนไม่หลับ เลยออกมาเดินเล่น ใครจะรู้ว่าจะเกิดความวุ่นวายที่นี่? ข้ามาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งมาจากสระน้ำ แต่คำพูดของเขาบ่งบอกว่ากำลังมุ่งหน้าไปที่สระน้ำ อย่างไรก็ตาม ด้วยทักษะการแสดงของเขา ไม่มีใครเห็นความแตกต่างเล็กน้อยนี้

เว่ยต๋าเป่ายิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “คฤหาสน์วุ่นวายเล็กน้อยในวันนี้ ขออภัยหากเรารบกวนการพักผ่อนของเจ้า”

“ท่านลุงสุภาพเกินไปแล้ว ว่าแต่เมื่อครู่มันเกิดอะไรขึ้นในคฤหาสน์กันแน่?” ซูอันถามด้วยความสงสัย

“มีหนูตัวเล็ก ๆ เข้ามา ไม่มีอะไรสำคัญ” เว่ยต๋าเป่ากล่าว “นายน้อยซูโปรดกลับไปพักผ่อนที่ห้องของเจ้าเถอะ”

“งั้นข้าขอตัว” ซูอันโค้งคำนับด้วยความเคารพและมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องของตัวเอง