เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 576 ถ้าเจ้ามีข้าอยากซื้อ!

บทที่ 576 ถ้าเจ้ามีข้าอยากซื้อ!

จี้เติ้งถูยิ้ม “ไม่ได้ ๆ เสี่ยวซีไม่รู้วิธีรักษาอะไรแบบนี้ ข้าต้องเป็นคนทำ”

ซูอันเย้ยหยันอยู่ในใจ

ไร้สาระ…ไอ้วิธีรักษาที่เจ้าคิดข้าเองก็ทำได้ ข้าคงไม่ต้องถ่อมาถึงที่นี่หรอก หากข้าไม่อยากหาวิธีอื่นรักษาแม่ยายของข้า!

ทั้งสองจ้องกันเขม็ง ไม่มีฝ่ายใดยอมถอย

จี้เสี่ยวซีไม่สามารถทนดูต่อไปได้ นางเดินมาแล้วพูดว่า “ข้าจะลองดู”

นางเป็นจิตใจดีงามโดยเนื้อแท้ เมื่อนางรู้ว่าฉินหว่านหรูได้รับความทุกข์ทรมานจากพิษยา นางจึงเกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจทันทีเนื่องจากนางเองก็เคยประสบกับสิ่งเดียวกัน

ในที่สุด ซูอันก็ผ่อนคลายเมื่อรู้ว่าจี้เสี่ยวซีจะเป็นคนทำการรักษา แต่ขณะที่เขากำลังจะส่งฉินหว่านหรูไปให้นาง เขาก็นึกขึ้นได้ว่าจี้เสี่ยวซีรูปร่างบอบบางนัก ดังนั้นจึงตัดสินใจอุ้มฉินหว่านหรูเข้าไปข้างในด้วยตัวเอง เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะไม่สามารถอุ้มไหว

ขณะที่ก้าวเดิน ซูอันก็กล่าวว่า “นางได้รับบาดเจ็บสาหัส และอาจเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ”

จี้เติ้งถูเดินไปพร้อมกับขมวดคิ้ว หลังจากสำรวจร่างกายคร่าว ๆ เขาก็เห็นบาดแผลที่หลังของนาง “หมัดบดหัวใจ หงจงทรยศงั้นเหรอ? นี่เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริง ๆ”

ซูอันประหลาดใจ ดูเหมือนว่าตาแก่คนนี้จะรู้จักตระกูลฉู่เป็นอย่างดี!

จี้เติ้งถูหยิบยาออกมาและป้อนให้ฉินหว่านหรู “ยานี้สามารถป้องกันหลอดเลือดแดงรอบ ๆ หัวใจได้ชั่วคราว เราจะล้างพิษออกก่อนแล้วจึงรักษาอาการบาดเจ็บของนาง การใช้ยาอื่นในตอนนี้จะทำให้อาการของนางยิ่งแย่ลง เราจำเป็นต้องรีบแล้ว”

ซูอันตกใจเมื่อเห็นว่าเขาจริงจังแค่ไหน “มันแย่ขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ?”

“มันแย่กว่าที่เจ้าคิดซะอีก!” ใบหน้าของจี้เติ้งถูขรึมขึ้น เขาพูดกับจี้เสี่ยวซีว่า “เสี่ยวซี พิษที่นางได้รับไม่ใช่ ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ แต่เป็น ‘ยาน้ำนมกระทิง’ ใช้การล้างพิษ วิธีที่พ่อเคยสอนเจ้า มียาสงบใจ กับ รากไผ่ราชวงศ์ น้ำค้างห้าวสันต์…”

“ได้เลย พวกท่านออกไปได้แล้ว!” จี้เสี่ยวซีผลักหลังไล่พวกเขาออกไปก่อนที่จะกระแทกประตูปิด

จี้เติ้งถูหันกลับมา และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ประตูก็ถูกปิดอย่างเร็วจนเกือบชนเข้ากับจมูกของเขา

จี้เติ้งถูอารมณ์เสียทันที “เจ้าทำแบบนี้กับพ่อได้ยังไง! ลูกสาวที่แสนดีต้องไม่ทำแบบนี้กับผู้เป็นพ่อสิ!”

ซูอันมองเขาแปลก ๆ ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักตัวเองจริง ๆ เหรอ?

อย่างไรก็ตาม เขาอดรู้สึกชื่นชมไม่ได้ เขาต้องการจะแอบบอกจี้เสี่ยวซีว่าแท้จริงแล้วฉินหว่านหรูไม่ได้ถูกพิษ ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ แต่จี้เติ้งถูกลับรู้ในชั่วครู่ที่ตรวจสอบร่างกายของฉินหว่านหรู สมกับฉายาหมอเทวะของเขาอย่างแท้จริง

“บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้นในตระกูลฉู่” จี้เติ้งถูดึงซูอันไปด้านข้างและนั่งลงบนขั้นบันได

ซูอันบอกเขาเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

“ฉู่จงเทียน ไอ้โง่เง่าเต่าถุย!” จีเติ้งถูพูดอย่างโกรธเคือง “ดูแลกิจการของตระกูลไม่ได้ไม่พอ มิหนำซ้ำยังไม่สามารถปกป้องภรรยาได้ หว่านหรูตาบอดจริง ๆ ที่เลือกเจ้า!”

“ตอนนั้นท่านมีความสัมพันธ์กับแม่ยายข้ายังไง?” ซูอันถาม

จี้เติ้งถูตอบว่า “เมื่อตอนนั้น ข้ากับหว่านหรูถูกจัดเป็นคู่ในอุดมคติ แต่ฉู่จงเทียนใช้สถานะอ๋องเข้าหาจนตระกูลฉินพึงพอใจ นั่นคือเหตุผลที่ข้าและหว่านหรูต้องถูกพรากออกจากกัน ข้าไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังมาก่อน!”

ซูอันจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า

ใครจะไปเชื่อเรื่องปัญญาอ่อนพรรค์นี้…เจ้ามันบ้าไปแล้ว!

แววตาของฉินหว่านหรูมักจะแฝงไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามทุกครั้งที่นางพูดถึงจี้เติ้งถู เขาไม่เคยได้สัมผัสถึงเยื่อใยที่ฉินหว่านหรูมีต่อจี้เติ้งถูแม้แต่นิดเดียว!

หมอเพี้ยนนี่น่าจะเป็นแค่คนที่ไม่พอใจที่เทพธิดาในฝันของตัวเองถูกฉู่จงเทียนคว้าไป

“พูดถึงเรื่องนี้ ฉู่เทียนเซิงที่ดูโง่และขี้ขลาดมาตลอด ข้าไม่คิดเลยว่าแท้จริงแล้วเขาจะมีความสามารถมากขนาดนี้” เสียงของจี้เติ้งถูฟังดูประทับใจ

ซูอันอยากรู้อยากเห็น “ความสามารถ? นี่ท่านกำลังพูดถึงเรื่องที่เขาสามารถยึดตระกูลฉู่ได้งั้นเหรอ?”

“เจ้าคิดว่าข้าเรียกอะไรแบบนั้นว่าความสามารถเหรอ?” จี้เติ้งถูมองเขาราวกับมองคนงี่เง่า “ข้ากำลังพูดถึงความจริงที่ว่าฉู่เทียนเซิงถึงกับมี ‘ยาน้ำนมกระทิง’ ในมือต่างหากเล่า! ตอนเป็นวัยรุ่น ข้าเคยครอบครองมันเช่นกัน แต่ข้าเอาแต่ใช้มันเพื่อการศึกษา เฮ้อ…ทำไมข้าถึงทำเรื่องโง่ ๆ แบบนั้น? …หลังจากนั้นเป็นต้นมา ข้าก็ไม่สามารถหามันได้อีกเลยไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ข้าไม่คิดเลยว่าน้องชายของไอ่โง่ฉู่จงเทียนจะสามารถหามันมาครองได้ ดูเหมือนว่านับจากนี้ไป ข้าจะต้องหาวิธีขโมยส่วนที่ยังเหลือจากเขาให้ได้!”

ซูอันพูดไม่ออก นี่คือหมอเทวะที่ผู้คนมากมายต่างนับถืองั้นเหรอ?

ไอ้เรื่องรสนิยมชอบหนังสือปลุกใจเสือป่ายังพอรับได้…แต่ไม่นึกเลยว่าแท้จริงแล้ว ไอ้หมอตัณหากลับผู้นี้มันจะโรคจิตถึงขั้นมีความคิดวางแผนไปขโมยยาปลุกกำหนัดมาใช้เองด้วย แม้แต่เขาก็ยังรู้สึกอับอายแทน!

“ไอ้เด็กเวร! ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง?” จี้เติ้งถูมองดูเขาอย่างคุกคามเมื่อสังเกตเห็นการแสดงออกของซูอัน

อย่างไรก็ตาม นักกวนประสาทผู้ชาญฉลาดเช่นซูอันย่อมรู้ว่าเวลาใดควรถอย เวลาใดควรแย้ง

เขากล่าวว่า “พอเห็นผู้อาวุโสทุ่มเทชีวิตให้กับการศึกษาด้านแพทย์เช่นนี้แล้ว ข้ายิ่งรู้สึกเคารพเทิดทูนผู้อาวุโสมากยิ่งขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อนราวกับสายน้ำหลาก ใจของผู้อาวุโสกว้างใหญ่ดั่งแม่น้ำจันทร์กระจ่าง ทอดยาวไม่มีทางสิ้นสุด…”

จี้เติ้งถูลูบคางด้วยความพอใจ “ไม่เลว ไม่เลว คำสรรเสริญของเจ้าช่างเหมาะกับข้าอย่างแท้จริง ฮะฮะ!”

ซูอันเยาะเย้ยอยู่ภายใน แต่เขายังคงถามต่อไปว่า “ว่าแต่ ในเมื่อท่านเป็นเพื่อนกับแม่ยายของข้า ท่านพอจะช่วยนางกำจัดคนทรยศหงจง และฉู่เทียนเซิงได้ไหม? ท่านยังจะได้ของแถมเป็น ‘ยาน้ำนมกระทิง’ ที่เหลือของฉู่เทียนเซิงด้วยนะ”

“ถุย!” จี้เติ้งถูถ่มน้ำลายอย่างเย้ยหยัน “เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือไง! ข้าหวังอย่างแรงกล้าให้ไอ้สองคนนั่นทำลายตระกูลฉู่ให้วินาศสันตะโร! ยิ่งถ้า ฉู่จงเทียนหายไปจากโลกนี้ด้วยยิ่งดี หว่านหรูจะได้เป็นของ…แค่ก ๆ มันจะได้ดูไม่ผิดศีลธรรมเมื่อข้าช่วยเหลือนาง”

ซูอันพูดไม่ออก

ข้าคงเถียงกับคนที่มีตรรกะเข้าข้างตัวเองมากขนาดนี้ไม่ได้…

จี้เติ้งถูตบหน้าผากของเขา “ว่าแต่เมื่อกี้ข้าพูดถึงไหนแล้วนะ? ใช่ ‘ยาน้ำนมกระทิง’! แม้มันจะหายากมาก ๆ แต่ยาที่หายากยิ่งกว่าคือ ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ ซึ่งตอนนี้ถูกจัดอยู่ในหมวดหมู่ยาพิษลึกลับที่สูตรสาบสูญ ‘ยาน้ำนมกระทิง’ ยังมีทางแก้พิษอยู่ แต่ถ้าใครได้รับพิษ ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ ไปล่ะก็…ไม่มีทางอื่นที่จะกำจัดพิษของมันได้ เว้นแต่ว่าชายและหญิงจะร่วมรักกันสิบแปดครั้ง!

“แต่ถ้าหากกินมันเข้าไปเพียงเล็กน้อยก็ยังพอมีหวังที่จะขจัดผลของมันไปได้บ้าง ข้าเคยสอนเสี่ยวซีว่าจะจัดการกับมันยังไง แต่ข้าหวังว่านางจะไม่มีวันพบเจอมัน” จี้เติ้งถูดูเป็นกังวล

ซูอันทำหน้าแปลก ๆ ไม่แปลกใจเลยที่จี้เสี่ยวซีสามารถล้างพิษ ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ ให้ตัวเองได้! ปรากฏว่าพ่อของนางได้สอนเอาไว้แล้ว!

จี้เติ้งถูเป็นคนที่น่าทึ่งจริง ๆ เขาถึงกับสามารถชำระล้างพิษลึกลับขนาดนั้นได้ อย่างไรก็ตาม ภาพลักษณ์ที่บิดเบี้ยวของเขายังคงอยู่ในใจของซูอัน ซึ่งเป็นตัวอย่างของผู้มีความสามารถสูงส่งแต่ไร้ซึ่งศีลธรรมในจิตใจอย่างชัดเจน…

“ว่าแต่เจ้าเคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับยานี้หรือเปล่า ถ้าเจ้ามีข้อมูลที่เป็นประโยชน์ ข้าก็เต็มใจที่จะจ่ายเพื่อซื้อข้อมูลจากเจ้า!”

จี้เติ้งถูเอ่ยขึ้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คาดหวังว่าซูอันจะมีเบาะแสเกี่ยวกับยาที่ชั่วร้ายพวกนี้ แต่มันก็ไม่เสียหายหากเขาจะลองเอ่ยปากดู ส่วนเรื่องที่ซูอันจะมีพวกมันครอบครองอยู่นั้น จี้เติ้งถูคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้แน่