เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 617 ข้ามีเงิน!
บทที่ 617 ข้ามีเงิน!
บทที่ 617 ข้ามีเงิน!
“เราจะปล่อยพวกมันไปอย่างนี้จริง ๆ เหรอ?” ซ่างเชียนพบว่ามันยากจริง ๆ ที่จะยอมรับผลดังกล่าว เมื่อเห็นว่าพ่อของเขาใกล้จะยอมแพ้ เขาจึงนึกถึงเหตุผลที่เป็นไปได้ “ท่านพ่อ อย่าลืมว่าท่านมาอยู่ที่นี่ตามคำสั่งของจักรพรรดิ! ถ้าทำภารกิจนี้ไม่สำเร็จจะต้องถูกลงโทษแน่!”
เมื่อเห็นว่าลูกชายเป็นอย่างไรบ้าง ซ่างหงก็เริ่มปวดหัว ลูกชายของเขาเก่งในทุกด้าน แต่ข้อเสียที่สุดคือเป็นคนหุนหันพลันแล่นเกินไป ถ้ามีความเฉลียวฉลาดได้สักครึ่งของน้องสาว ซ่างหงคงมีเหตุผลน้อยกว่านี้มากที่จะต้องกังวล
เขากังวลว่าความรู้สึกทุกข์ร้อนใจนี้จะส่งผลเสียต่ออาการบาดเจ็บของลูกชาย เขาจึงรีบพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ข้าเตรียมการบางอย่างไว้แล้ว เมื่อฉู่จงเทียนกลับไป จะมีละครฉากใหญ่รออยู่แน่ ๆ”
“ท่านหมายความว่ายังไง?” ซ่างเชียนเริ่มสงสัยเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ถูกบอกเป็นนัย
ซ่างหงยิ้ม “ข้าได้เตรียมการให้นักโทษ ‘บังเอิญ’ ซุบซิบข่าวลืออื้อฉาวระหว่างซูอันและฉินหว่านหรู ฉู่จงเทียนต้องโกรธแน่นอนเมื่อได้ยิน ไม่ว่าเขาจะใจกว้างแค่ไหน เขาจะมองซูอันเป็นศัตรู”
ดวงตาของซ่างเชียนเป็นประกาย เขายกนิ้วให้พ่อของเขา “ยอดเยี่ยม! ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ดจริง ๆ!”
ซ่างหงลูบเคราของเขา “นอกจากนั้น ข้ายังเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่สำหรับพวกเขา…”
ซ่างเชียนชื่นชมพ่อของเขาอย่างเต็มที่ เขามักจะคิดว่าพ่อระมัดระวังเกินไปจนดูเหมือนจะกลัวทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่เรื่องเล็ก ๆ แต่ตอนนี้ เขาเข้าใจดีแล้วว่าแผนของพ่อสมบูรณ์แบบเพียงใด และเลวทรามเพียงใด
ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้เขากังวล “ท่านพ่อ ท่านสาบานว่าจะไม่รบกวนตระกูลฉู่หรือซูอันอีกต่อไปแล้ว เช่นนั้นจะไม่ทำให้สวรรค์พิโรธเหรอ?”
การแสดงออกที่ซับซ้อนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซ่างหง “มีช่องว่างมากมายเมื่อพูดถึงคำสาบานเช่นนั้น”
ลูกชายของเขาตกตะลึง ซ่างหงถอนหายใจ ถ้าลูกสาวของเขาอยู่ที่นี่ นางคงจะเข้าใจในทันทีว่าเขาพูดถึงอะไร ส่วนลูกชายของเขายังตื้นเขินอยู่มาก
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นลูกชายคนเดียวของเขา ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาในการอธิบายอย่างอดทน “คำสาบานที่ข้าให้ไว้ระบุว่าข้าจะไม่รบกวนตระกูลฉู่อีกต่อไป อย่างไรก็ตาม ข้าทำสิ่งเหล่านั้นทั้งหมดก่อนที่จะให้คำมั่นจึงไม่ผิดคำสาบานแต่อย่างใด
“นอกจากนี้ ข้าเชื่อว่าตระกูลฉู่จะจบสิ้นแน่นอนในครั้งนี้ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรให้ข้าทำอีกต่อไปแล้ว”
ซ่างเชียนระเบิดเสียงหัวเราะ “ข้ายอมรับความพ่ายแพ้ ท่านพ่อยอดเยี่ยมจริง ๆ!”
ซ่างหงกล่าวว่า “ตอนแรกข้าคิดว่าการจัดการกับตระกูลฉู่นั้นเป็นเรื่องง่าย อย่างไรก็ตาม แผนของข้าหยุดชะงักไปมาก และทั้งหมดก็เชื่อมโยงกับซูอัน เด็กคนนั้นมีความสามารถมากเกินไป เมื่อวันหนึ่งตระกูลฉู่ตกต่ำ ข้าสนใจที่จะดึงเขาให้มาเข้าร่วมกับเรา ๆ ถ้าเชียนเอ๋อร์ยอมรับได้ ข้าจะให้เขาเป็นลูกเขยของข้าด้วยซ้ำ”
รอยยิ้มของซ่างเชียนแข็งค้าง เขาค้านทันที “ท่านจะทำเรื่องตลกแบบนั้นได้ยังไง? ไอ้หมาสกปรกข้างถนนนั่นจะคู่ควรกับการเป็นน้องเขยของข้าได้เหรอ? น้องสาวของข้างดงามขนาดนั้น จะเหมาะสมกับมันได้ยังไง?!”
ซ่างหงขมวดคิ้ว “เจ้าไม่ควรปล่อยให้ตัวเองเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เจ้าควรเรียนรู้ที่จะใช้ความแข็งแกร่งของศัตรูให้เป็นประโยชน์ด้วย”
ซ่างเชียนบ่นพึมพำ “ไม่รู้แหละท่านพ่อ! ข้าไม่สนใจ ข้าจะไม่ยอมรับน้องเขยแบบมัน น้องเล็กมีคนชื่นชมมากมายในเมืองหลวง ทำไมนางถึงจะต้องการคนแบบมัน? นอกจากนี้มันเป็นลูกเขยของตระกูลฉู่ไปแล้ว!”
ซ่างหงหัวเราะ “เจ้ามีเหตุผล เราจะพูดถึงเรื่องนี้ในภายหลัง ถ้าข้อสงสัยของข้าถูกต้อง ซูอันคงไม่ยินยอมเข้าร่วมกับเราเช่นกัน ต่อให้ข้าจะเอ่ยปากก็ตาม
“เอาล่ะ เรามาคุยเรื่องการแต่งงานของเจ้ากับแม่นางเจิ้งกันก่อนดีกว่า ในตอนแรกพ่อต้องการใช้งานนี้เป็นพิธีขับไล่ความโชคร้าย อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เจ้าดีขึ้นแล้ว เราจะทำให้งานแต่งงานนี้เป็นงานเฉลิมฉลองไปในตัว!” ในความคิดของซ่างหง เจิ้งตานเป็นดาวนำโชคของตระกูลซ่าง เขาคาดหวังแค่การแต่งงานนางเข้ามาให้ลูกชายจะเป็นเพียงความเชื่อโชคลางที่จะปัดเป่าความโชคร้าย แต่ตอนนี้ลูกชายของเขาฟื้นแล้ว!
เขาต้องการทำให้การแต่งงานครั้งนี้เสร็จสมบูรณ์โดยไวที่สุดเพื่อทำให้มั่นใจว่าดาวนำโชคดวงนี้จะคงอยู่กับตระกูลซ่างตลอดไป
ดวงตาของซ่างเชียนเป็นประกาย “แน่นอน!”
เจิ้งตานผู้สง่างามและไว้ตัวทำให้เขาหลงเสน่ห์อยู่เสมอ
ซ่างเชียนอยากจะกลืนกินนางมานานแล้ว แต่นางไม่เคยปล่อยให้เขาแตะต้องนางเลยแม้แต่น้อย
เขาจะทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการกับนางเมื่อเขาและนางแต่งงานกันแล้ว
เขารู้สึกตื่นเต้นเมื่อจินตนาการว่าตัวเองกำลังทับตัวบนร่างของผู้หญิงที่สง่างามและรักนวลสงวนตัวผู้นั้น
ซูอันกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลฉู่เพื่อรายงานผลการเจรจาของเขากับซ่างหง ฉินหว่านหรูพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ตามข่าวที่เราได้รับจากเยว่ซาน จงเทียนได้รับการปล่อยตัวแล้วจริง! เขาควรจะกลับบ้านในไม่กี่วันนี้”
“ข้าขอแสดงความยินดีกับท่านแม่ยายล่วงหน้า” ซูอันกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านแม่ยายไม่ได้นอนเท่าไหร่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ในที่สุดท่านก็พักผ่อนให้สบายได้แล้ว”
ฉินหว่านหรูมองเขาอย่างซับซ้อน “ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเจ้า ชูเหยียน ไม่ได้เลือกคนผิดเลย”
ในเวลาเดียวกัน นางค่อนข้างแปลกใจ ชูเหยียนดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจเด็กคนนี้แต่แรก แต่กลับกัน ฮวนเจาตัวน้อยมักจะโม้ว่าเขาเก่งอยู่เสมอ มันดูแปลกจริง ๆ
“ว่าแต่ เมื่อไหร่ชูเหยียนจะกลับมา?” ซูอันอดไม่ได้ที่จะถาม เขากับนางเพิ่งเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงของกันและกันได้ไม่นาน ดังนั้นจึงไม่ควรห่างกันนานมากนัก
“นางไปทำธุระของตัวเองด้วย” ฉินหว่านหรูตอบ “น่าจะกลับมาได้ภายในหนึ่งเดือนหรือประมาณนั้น”
“หนึ่งเดือน?” ซูอันใจแป้ว เขาต้องนอนคนเดียวอีกเป็นเดือน…
ซูอันตรงไปยังเรือนไร้เสียง ขณะนี้เขาย้ายข้าวของ ๆ ตัวเองมาไว้ที่นี่หมดแล้ว
ผู้เฒ่ามี่ตายแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องแสดงบทบาทอะไรอีกแล้ว เขาแค่อยากนอนบนเตียงหอม ๆ ของฉู่ชูเหยียน!
ไม่มีใครในคฤหาสน์ไม่รับรู้ว่าซูอันได้ทำสิ่งต่าง ๆ มากมายให้กับตระกูลฉู่ในครั้งนี้ เขาได้พิสูจน์ความแข็งแกร่งของตัวเองแล้ว ไม่มีใครสงสัยสถานะของเขาในฐานะนายน้อยอีกต่อไป
เขานอนอยู่บนเตียงของฉู่ชูเหยียน และชูกระจกบันทึกที่เขายืมมาจาก ฉินหว่านหรูและติดต่อหาฉู่ชูเหยียน
ไม่นานกระจกก็เชื่อมต่อกับคู่ของมัน ภาพของสาวงามที่เยือกเย็นปรากฏขึ้นบนกระจก จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากฉู่ชูเหยียน?
เมื่อฉู่ชูเหยียนเห็นว่าเป็นซูอัน นางจึงรีบถาม “อาซู มีอะไรเกิดขึ้น? แม่ของข้าอยู่ที่ไหน?”
“ไม่มีอะไรผิดปกติ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ข้ายืมกระจกบานนี้จากแม่ของเจ้า ข้าคิดถึงเจ้า ภรรยาของข้า” ซูอันยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระจกและจูบมัน
ฉู่ชูเหยียนหน้าแดง “อีกไม่นานข้าจะได้กลับไปแล้ว เจ้าคือคนที่ทุกคนในตระกูลต้องพึ่งพาในครั้งนี้! ขอบคุณเจ้าจริง ๆ!”
เห็นได้ชัดว่าฉินหว่านหรูได้บอกนางทุกอย่างแล้ว
“โอ้ เจ้าทำอย่างกับข้าเป็นเหมือนคนนอกเลย แต่…” ซูอันเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “ถ้าเจ้าอยากจะขอบคุณข้าจริง ๆ เรียกข้าว่าสามีที่ดี เรียกข้าว่าสามีที่รักของเจ้าเถอะ ให้ข้าชื่นใจหน่อย!”
“ไม่…” ฉู่ชูเหยียนขวยเขิน นางจะพูดแบบนั้นได้ยังไง? จากนั้นนางก็มองลึกเข้ามาในกระจก “หืม ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ไหน?”
“ย่อมเป็นห้องของเจ้า” ซูอันหันกระจกไปรอบ ๆ อย่างภาคภูมิใจ “ดูสิ ข้าย้ายของมาหมดแล้ว”
“อา!!” ฉู่ชูเหยียนหน้าแดงไปหมดแล้ว “ถ้าอย่างนั้น ทุกคนในตระกูลจะไม่รู้เกี่ยวกับเราเหรอ?”
“แน่นอน!” ซูอันพูดอย่างภูมิใจ “ข้าทำเพื่อตระกูลฉู่มามากแล้ว และถึงกับหลั่งเลือดให้ตระกูลฉู่ ทุกคนในคฤหาสน์ตระกูลฉู่ต่างยอมรับข้าแล้ว พวกเขาเห็นว่าเราเป็นคู่ที่เหมาะสมกันแล้ว!”
“หืม…เจ้ากำลังพูดอะไร เราเป็นคู่ที่เหมาะสมมาตลอดต่างหาก” ฉู่ชูเหยียนกล่าวด้วยความเขินอาย
ซูอันหัวเราะคิกคัก “ใครล่ะที่อายเกินกว่าจะให้คนอื่นรู้ก่อนหน้านี้?”
ใบหน้าของฉู่ชูเหยียนแดงราวกับผลแอปเปิ้ล “เอาล่ะ เอาล่ะ กระจกนี้ต้องใช้หินพลังชี่จำนวนมาก ข้าวางแล้ว”
“ข้าไม่วาง ข้ามีเงิน!”
ฉู่ชูเหยียนเอามือก่ายหน้าผาก
นิยายที่คุณอาจสนใจ
