เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 67 แทรกซึม(ต้น)

บทที่ 67 แทรกซึม(ต้น)

เสียงขุ่นเคืองดังลั่นเข้ามาในห้องก่อนที่ตัวคนพูดจะปรากฏตัวซะอีก แน่นอนว่าคนพูดไม่ใช่ใครอื่น นางคือนายหญิงแห่งตระกูลฉู่ ฉินว่านหรู! ทันทีที่นางก้าวเข้ามาในห้อง นางชี้นิ้วไปที่ซูอัน ด้วยสายที่ตาลุกโชนไปด้วยความเดือดดาล

ท่านยั่วยุ ฉินว่านหรู สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +478!

หัวใจของ ซูอัน แทบจะกระดอนออกจากอกของเขาด้วยความตกใจ

นี่นางรู้ว่าข้าโดดเรียนเร็วขนาดนี้ได้ยังไง? แต่แล้วเมื่อเขาสังเกตเห็นเฉิงโซวผิงยืนแอบอยู่ข้างหลัง ฉินว่านหรู เขาก็เข้าใจทุกอย่างได้ในทันทีซึ่งมันทำให้เขาโกรธจนอยากจะพุ่งเข้าไปกระชากไอ้ซาลาเปาสองลูกโง่ ๆ นั่น

ให้หลุดออกมาทั้งยวง!

ไอ้เด็กเวร! เอ็งบอกให้คนทั้งคฤหาสน์รู้แล้วใช่ไหม!!

“ข้าไม่ต้องการที่จะเรียน” เมื่อต้องเผชิญกับสายตากินเลือดกินเนื้อ

ของฉินว่านหรู ซูอัน ทำได้เพียงรวบรวมความกล้าและพูดความรู้สึกต้องการ

ของตัวเอง

“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า!” ฉินว่านหรู ตวาดกลับ

ด้วยสีหน้าเดือดดาล “ไม่ว่าจะยังไงพรุ่งนี้เจ้าต้องไปเรียน ข้าจะส่งคนไปเฝ้าเจ้า

ถึงข้างโต๊ะเรียนของเจ้าและถ้าเจ้ากล้าดื้อดึงอีกก็อย่าหาว่าข้าโหดร้ายก็แล้วกัน!”

ฉินว่านหรู หันหลังกลับและกระทืบเท้าออกจากห้องด้วยสีหน้าเดือดดาล แต่ก่อนที่นางจะก้าวพ้นประตูห้องนางหันกลับมาอีกรอบเพราะยังรู้สึกว่ามันยังไม่สาแก่ใจ นางตวาดขึ้นอีกรอบว่า “หลังจากนี้เจ้าไปที่ห้องสำนึกตนเพื่อคัดลอกกฎข้อบังคับของตระกูลฉู่100จบ ทำให้เสร็จภายในคืนนี้

และอย่าคิดมีลูกเล่นเด็ดขาดเพราะข้าจะตรวจสอบมันมันทุกคำ

ไม่อย่างนั้นเจ้าได้เจอบทลงโทษที่หนักกว่านี้แน่!!!”

“กฎตระกูล?” ใบหน้าของ ซูอัน มืดลงทันที เขาไม่เคยคิดว่าฉากปกติที่เขาเห็นในละครประวัติศาสตร์ในชีวิตก่อนหน้านี้จะเกิดขึ้นกับเขาด้วย!

ในขณะเดียวกัน เฉิงโซวผิง หัวเราะคิกคักที่ด้านหลัง ชื่นชมยินดี

กับความโชคร้ายของ ซูอัน อย่างไรก็ตาม ฉินว่านหรู ที่มองเห็นการกระทำของเขาและเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “เจ้าล้มเหลวในหน้าที่ของเจ้าโดยปล่อยให้เจ้านายของเจ้าเหลวไหลอย่างไร้เหตุผล ซึ่งดูเหมือนว่าเจ้าเองก็ไม่ได้สำนึกอะไรเลยดังนั้นเจ้าเองก็ต้องไปช่วยเขาคัดลอกกฎของตระกูลเช่นกัน!”

เฉิงโซวผิง “???”

เมื่อได้ยินคำสั่งนี้สีหน้าของเฉิงโซวผิงมืดหม่นไม่ต่างอะไรกับซูอันทันที เขาไม่นึกว่าเขาเองจะโดนลงโทษไปด้วยแทนที่จะได้ดูเรื่องสนุก ๆ แค่เพียงอย่างเดียว!

ฉู่ฮวนเจา แลบลิ้นใส่ ซูอัน ก่อนที่จะวิ่งไปหาแม่ของนาง นางดึงแขนแม่ของนางแล้วพูดว่า “ท่านแม่ ข้าคิดว่าพี่เขยของข้ากำลังมีปัญหาในการปรับตัวให้เข้ากับสถานศึกษา ให้เวลาเขาสักสองสามวันก็แล้วกันข้ามั่นใจว่าน่าจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีก”

“เจ้าเรียกเขาว่าอะไรนะ!?” ฉินว่านหรู ขมวดคิ้วแน่นทันที

“เอ่อ…ข้า…เรียกว่าเขาว่าพี่เขย…” ฉู่ฮวนเจา หน้าแดงเพราะนางจำเป็นต้องเรียกแบบนี้เนื่องจากนางแพ้เดิมพันกับ ซูอัน

“คนไร้ประโยชน์คนนี้จะคู่ควรกับการเป็นพี่เขยของเจ้าได้อย่างไร? นับจากนี้เจ้าห้ามเรียกเขาแบบนั้นอีกเจ้าเข้าใจไหม!” ฉินว่านหรู จ้องไปที่ลูกสาวของนาง แค่เรื่องที่ซูอันหนีออกมาจากสถานศึกษาก็ทำให้นางหงุดหงิดมากแล้ว แล้วตอนนี้ลูกสาวของนางกลับมาเรียกไอ้ผู้ชายเฮงซวยแบบนี้ว่าพี่เขยอีก! นี่มันยิ่งทำให้นางโกรธมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว!

“อ้อ~” ฉู่ฮวนเจา หันกลับไปมอง ซูอัน ราวกับจะบอกว่า

นี่ไม่ใช่ความต้องการของนาง แต่มันเป็นคำสั่งแม่ของนางที่นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องผิดสัญญาการเดิมพันนั้น

ฉินว่านหรู ดึงลูกสาวออกจากห้องพร้อมกับนาง “มากับข้าและอย่ามาข้องแวะกับคนแบบนี้อีกในอนาคต คนแบบนี้มีแต่จะทำให้เจ้าแปดเปื้อน!”

เมื่อเห็นว่า ฉินว่านหรู จากไปแล้ว ซูอันก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เสือ

ตัวนี้ถึงยอมให้ฉู่ชูเหยียนพาเขาเข้ามาในตระกูลฉู่ นางดูไม่ชอบเขาเอาเสียเลย

ในเวลาเดียวกัน เขาสงสัยว่า จี๋เติ้งถูนั้น เป็นพวกมาโซคิสม์รึเปล่า

เขาถึงได้สนใจผู้หญิงดุร้ายแบบนี้?

ตอนนั้นเองที่เสียงของ ผู้เฒ่ามี่ทำให้ซูอันหลุดจากความห้วงคิด

“ถ้าพรุ่งนี้เจ้าไม่ไปเรียนข้าจะหักขาเจ้า!”

หลังจากพูดจบ ผู้เฒ่ามี่ ก็จากไปเช่นกัน

น้ำเสียงของผู้เฒ่ามี่ทำให้ ซูอัน รู้หวาดกลัวจริง ๆ น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความจริงจังและความเย็นชาอย่างแท้จริง จนเขามั่นใจว่าหากเขาโดดเรียน

อีกรอบ ขาของเขามีหวีงถูกหักจริง ๆ แน่นอน

เมื่อทุกคนจากไป เฉิงโซวผิง ก็เริ่มตะโกนทันทีว่า “ไอ้คนสวนผู้นั้นกล้าดียังไงถึงได้มาขู่นายน้อยแบบนี้!? นายน้อยไม่ต้องกังวลไป ข้าจะรายงาน

เรื่องนี้กับนายหญิงทันทีเพื่อให้นางสั่งสอนบทเรียนให้กับไอ้คนสวน

ให้มันรู้จักหัวนอนปลายเท้า!”

แต่แล้วก่อนที่ เฉิงโซวผิง จะทันได้วิ่งออกไป ซูอัน ก็พุ่งไปคว้าคอเขาและลากเขากลับเข้าไปในห้อง “ดูเหมือนเจ้าจะคุ้นเคยกับการรายงาน

เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ กับแม่ยายของข้ามากเลยใช่ไหม?”

เฉิงโซวผิง คุกเข่าลงทันทีและกอดต้นขาของ ซูอัน “นายน้อย ข้าผิดไปแล้ว! แต่ที่ข้าบอกนายหญิงเพราะว่าข้าหวังดีนะนายน้อย! ข้าเห็นท่านไม่ออกมาจากสถาบันสักทีทั้ง ๆ ที่คนอื่นออกมาแล้วข้าก็เลยนึกว่าท่านอาจจะกำลังตก

อยู่ในอันตราย ดังนั้นข้าจึงวิ่งกลับมาที่ตระกูลเพื่อแจ้งนายหญิงเพื่อให้นางช่วยออกตามหาท่านอีกแรง ความภักดีของข้าที่มีต่อท่านเปรียบดั่งแม่น้ำที่ไหล

ไม่หยุดหย่อน ดวงดาวและดวงจันทร์เบื้องบนสามารถรับรองได้!”

ซูอัน โมโหจนหัวเราะออกมาอย่างเสียสติ “งั้นข้าควรจะขอบคุณเจ้าสำหรับเรื่องนี้ใช่ไหม?”

เฉิงโซวผิงยิ้มอย่างประจบสอพลอทันทีและกล่าวว่า “ผู้น้อยที่ต่ำต้อยผู้นี้จะคู่ควรกับคำขอบคุณของนายน้อยได้อย่างไร? ขอแค่นายน้อยไม่ถือโทษโกรธข้าเท่านี้ เฉิงโซวผิง ก็รู้ซาบซึ้งมากแล้ว!”

“ด้วยทักษะการประจบสอพลอของเจ้า เจ้าไม่ควรจะต้องมาถูกลงโทษ

กับข้าด้วยเลยนี่นาไหนเจ้าลองบอกข้ามาสิว่ามีเรื่องอื่นอีกใช่ไหมที่เจ้าทำให้แม่ยายของข้าขุ่นเคือง?” ซูอัน ได้ยินว่า ฉินว่านหรู สั่งให้ เฉิงโซวผิง คัดลอกกฎของตระกูลเหมือนกันซึ่งมันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่ามีบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้น

“ไม่มีหรอกนายน้อย ไม่มี ๆ ! ผู้น้อยจะกล้าสร้างความขุ่นใจให้กับนายหญิงได้อย่างไรข้ามีแต่สร้างผลงานให้กับนายหญิงกับนายท่านก็เท่านั้น”

เฉิงโซวผิง ส่ายหัวอย่างแรง “ก่อนหน้านี้ ข้าเคยได้ยินนายหญิงพูดกับนายท่านว่านางจะหาสนมมาให้กับนายท่านสักคนสองคน ซึ่งช่วงนี้ข้าว่าง ๆ

ก็เลยออกไปหาหญิงงามที่ดูเหมาะสมกับนายท่านกลับมาให้นายหญิงเลือกดู

ให้เป็นสนมของนายท่านก็แค่นั้น ด้วยความภักดีที่ข้ามีขนาดนี้

ข้าจะทำให้นายหญิงขุ่นเคืองได้อย่างไร”

ในที่สุด ซูอัน ก็ตระหนักแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ฉินว่านหรู แค่พูด

เพื่อลองใจสามีของนางเท่านั้น แต่ไอ้เด็กนี่มันกลับบื้อคิดเป็นจริงเป็นจังแล้วพาผู้หญิงกลับมาให้นางเลือก!

ไอ้เด็กโง่เอ๊ยเจ้าควรจะขอบคุณสวรรค์ให้มาก ๆ นะรู้ไหมที่ดลบันดาลให้โชคยังเข้าข้างเอ็งอยู่ไม่ทำให้นายหญิงของเจ้าสับเจ้าเป็นชิ้นๆ!

“นายน้อยรีบไปที่ห้องสำนึกตนเพื่อคัดลอกกฎของตระกูลเร็วๆเถอะ ไม่เช่นนั้นนายหญิงจะลงโทษเราที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของนางอีกรอบแน่ ๆ ”

เฉิงโช่วผิงกล่าวอย่างขมขื่น

“เจ้าจะรีบร้อนไปเพื่ออะไร? มันก็แค่คัดลอกกฎของตระกูลไม่ใช่รึไง

มันจะใช้เวลาสักแค่ไหนกันเชียว?” ซูอัน จำวัยเด็กของเขาได้ ซึ่งครูของเขาลงโทษเขาโดยให้เขาคัดลอกกฎของห้องเรียน การคัดลอกกฎสองสามข้อ

จะไปยากแค่ไหนกัน? ด้วยความเร็วมือของเขา บทลงโทษแบบนี้

มันของกล้วยๆ!

ถ้าข้ามีคอมพิวเตอร์อยู่กับตัว ข้าสามารถคัดลอกมันได้พันจบในเวลา

ไม่เกิน10วิ โดยการใช้ Ctrl-C Ctrl-V!

ว่าแต่ที่แป้นพิมพ์ของเรามันจะมีฟังก์ชันนี้ด้วยรึเปล่าหว่า?

ถึงแม้ว่า ซูอัน ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับบทลงโทษแต่ในที่สุดเขาก็ยอมทำตามคำวิงวอนอย่างไม่หยุดหย่อนของ เฉิงโซวผิง เขาถอนหายใจยาวและเริ่มเดินไปที่ห้องสำนึกตน