เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 680 หลุมดำ

บทที่ 680 หลุมดำ

อวิ๋นอวี้ชิงค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเขา ใบหน้างดงามของนางดูเย็นชาและไม่แยแส “เจ้าจำคำพูดของตัวเองไม่ได้หรือไง?”

ทันใดนั้น ซูอันก็จำคำขอไร้สาระของตัวเองเมื่อวานได้ “นี่เจ้าคุยเรื่องนั้นกับสามีเจ้าเหรอ?”

“อย่าพูดถึงเขา!” เสียงของอวิ๋นอวี้ชิงเย็นชา “แค่ตอบข้า เจ้าจะรักษาคำพูดหรือไม่!”

ขณะนี้พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ซูอันเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมอันน่าหลงใหลของนาง เขาจึงเริ่มรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย “ก็ใช่ แต่อย่าบอกนะว่าท่านจะ…”

คำพูดของเขาหยุดชะงักลงเมื่อนางตอบเขาด้วยการกระทำ

อวิ๋นอวี้ชิงค่อย ๆ ปลดสายคาดเอว กระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ของนางค่อย ๆ เลื่อนไหลลงมาตามร่างกายของนาง เผยผิวขาวนวลเนียน

ลมหายใจของซูอันถี่กระชั้นในทันทีขณะที่เขามองร่างของนาง ไม่มีใครสามารถสงบสติอารมณ์ได้ในสถานการณ์เช่นนี้ ซึ่งแน่นอนว่าเขาก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

“เจ้าช่วยท่องวิชาวัฏจักรหงส์อมตะตอนนี้ได้ไหม?” อวิ๋นอวี้ชิงรู้สึกขนลุก ตอนนี้ร่างกายของนางได้สัมผัสกับอากาศที่หนาวจัดในยามค่ำคืน แต่ว่าอากาศที่หนาวเย็นรอบกายกลับไม่รุนแรงเท่ากับความเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็งที่นางรู้สึกภายในใจ

ซูอันตอบด้วยความยากลำบาก “พระชายาอู๋ นี่ท่าน…”

อวิ๋นอวี้ชิงค่อย ๆ เดินเข้ามาหาก่อนจะย่อตัวลงนั่งบนตักของเขา

“คืนนี้ข้าเป็นของเจ้า อยากทำอะไรกับข้าก็เอาเลย!” นางหันหน้าไปด้านข้าง เปลือกตาของนางสั่นด้วยอารมณ์ที่ท่วมท้น

แม้ว่าจะมีร่างกายที่อ่อนนุ่มและอบอุ่นจะอยู่บนตักของเขา แต่ซูอันกลับพบว่าตัวเองอับจนปัญญา นางดูราวกับหญิงสาวที่กำลังขอความเมตตาจากวายร้าย ซึ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิด

“เอ่อ… ถึงแม้มันอาจจะฟังดูโง่ไปหน่อยที่จะพูดตอนนี้ แต่ข้าไม่ได้คิดอย่างนี้จริง ๆ…”

“อยากให้ข้าเป็นผู้นำเหรอ?” อวิ๋นอวี้ชิงเข้าใจความตั้งใจของเขาผิด นางถอนหายใจ เนื่องจากพวกนางมาถึงจุดนี้แล้ว จึงไม่มีความสำคัญมากนักว่าใครจะกลายเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ก็แค่รีบทำให้มันเสร็จ ๆ ไป!

ซูอันเอื้อมมือออกไปและกำลังจะยกตัวนางให้ลุกขึ้นจากตักของตัวเอง แต่อวิ๋นอวี้ชิงกลับขยับเข้ามาใกล้และจูบที่คอของเขาอย่างเร่าร้อน ในเวลาเดียวกัน มือที่เรียบเนียนราวกับหยกของนางก็ค่อย ๆ ปลดเสื้อผ้าของเขาออก

มือของซูอันค้างอยู่กลางอากาศ จากนั้นเขากำมือแน่นทันที เขาจะทนอยู่เฉย ๆ ได้อย่างไร?

น้ำตาเริ่มเอ่อล้นเมื่ออวิ๋นอวี้ชิงสัมผัสได้ถึงปฏิกิริยาทางร่างกายของเขา

นางไม่ได้ตำหนิซูอันเลย ทุกคนต่างก็มีความต้องการของตนเอง ไม่มีอะไรให้ต้องวิพากษ์วิจารณ์

เขาไม่ได้บังคับให้นางทำเช่นนี้ นางเป็นคนริเริ่มทั้งหมด

นางรู้สึกขุ่นเคืองต่อสามีของนางในขณะเดียวกันก็หัวเราะเยาะความขมขื่นของโชคชะตา

อย่างไรก็ตาม นางยังไม่ลืมว่าตัวเองมีเป้าหมายต้องทำให้สำเร็จ นางแอบเช็ดน้ำตาและตั้งใจที่จะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จโดยเร็วที่สุด

แต่ทันใดนั้น นางก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่แปลกประหลาด นางก้มหน้ามองก่อนจะตกใจจนขนหัวลุก “จ…เจ้าเป็นสัตว์เดรัจฉานหรือไงกัน!”

ซูอันตกตะลึง “เดรัจฉาน? บ้าเหรอ…ข้าไม่ใช่!”

“‘งั้นเจ้าเป็นเลือดผสมหรือเปล่า?” อวิ๋นอวี้ชิงถามอีกรอบ

“เจ้าสิเป็นเลือดผสม! ข้าเป็นมนุษย์เต็มสิบส่วน!” ซูอันเริ่มขุ่นเคือง “เจ้าถามข้าแบบนี้ทำไมกัน!”

“ป…เปล่าไม่มีอะไร” อวิ๋นอวี้ชิงหน้าแดง การแสดงออกของนางเคอะเขินต่างไปจากปกติ

นางเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง ได้ยินถึงเสียงที่มีชีวิตชีวาและสนุกสนานจากระยะไกล นางรู้ว่าการรั้งอ๋องเหลียงและหลิวเหย่าไม่ใช่เรื่องง่าย และนางสงสัยว่าสามีของนางจะรู้สึกแย่เหมือนที่นางรู้สึกขณะนี้บ้างหรือเปล่า?

นางถอนหายใจและกัดริมฝีปาก ขาของนางสั่นระริก และนางก็ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปในขุมลึก

ในชั่วพริบตา นางขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด เห็นได้ชัดว่านางไม่ชินกับความรู้สึกนี้…

…

ในขณะเดียวกัน ในห้องโถงจัดเลี้ยง หลิวเหย่าอดไม่ได้ที่จะล้อเลียน “เสี่ยวเหยียนคออ่อนจริง ๆ วันนี้ งานเพิ่งเริ่มไม่เท่าไหร่ ทำไมหน้าเจ้าถึงแดงขนาดนี้?”

“งั้นเหรอท่านลุง?” อ๋องอู๋เอามือถูแก้ม และแน่นอนว่าเขารู้สึกค่อนข้างร้อน เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่มีทางที่ข้าจะดื่มชนะท่านลุงได้”

หลิวเหย่าพูดพร้อมกับหัวเราะ “ดื่มอีกเยอะ ๆ! ภรรยาของเจ้าจะเตรียมซุปสำหรับแก้เมาให้เจ้าในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน เจ้าไม่เหมือนพวกเราคนเมาชราที่ไม่มีใครคอยดูแล”

เมื่อกล่าวถึงอวิ๋นอวี้ชิง มือของอ๋องอู๋ซึ่งถือจอกสุราสั่นเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องเป็นห่วง หากพวกท่านต้องตานางระบำหรือสาวใช้คนไหนก็เลือกได้เลย ข้าสัญญาว่าพวกนางจะให้บริการพวกท่านเป็นอย่างดี”

“ฮ่า ๆๆ แม้ว่าภายนอกเสี่ยวเหยียนจะดูบอบบาง แต่นิสัยกลับตรงไปตรงมา! เอาเลย ดื่ม!” อ๋องเหลียงอยู่ในอารมณ์ครึกครื้นเช่นกัน

อ๋องอู๋ยิ้มและดื่มอึกเดียวจนหมดจอก จิตใจของเขาล่องลอยไปที่อื่น ใครจะไปสนใจนางรำและสาวใช้? ตัวข้าในตอนนี้…

ข้าสงสัยว่าอวี้ชิงกำลังทำอะไรอยู่…

แม้ในใจของเขาจะรู้สึกเจ็บปวดมาก แต่เมื่อฉากต่าง ๆ ผุดขึ้นในหัวของเขา ภายในใจกลับรู้สึกพึงพอใจอย่างประหลาด หัวใจของเขาเต้นรัวเหมือนกลอง เขาทำได้เพียงดื่มเพื่อซ่อนอารมณ์แปลก ๆ เหล่านี้เอาไว้

…

ทางด้านของซูอันและอวิ๋นอวี้ชิงพัวพันกันอย่างรุนแรง เขาทำท่าจะจูบนาง แต่น่าเสียดายที่อวิ๋นอวี้ชิงหันศีรษะไปอีกด้านหนึ่งและปฏิเสธที่จะจูบเขา

ซูอันหัวเราะ และไม่นึกรังเกียจ

เขาต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้เป็นนางแมวที่ไม่มีใครเทียบได้ ร่างกายของนางได้รับพรจากสวรรค์อย่างแท้จริง ราวกับได้รวมเสน่ห์ของนางฟ้าและปีศาจเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ มีอะไรผิดปกติกับสมองของอ๋องอู๋หรือเปล่า? ทำไมถึงยอมให้ภรรยาที่สมบูรณ์แบบทำอะไรเช่นนี้กับชายอื่น?

หรือนี่เป็นการตัดสินใจของอวิ๋นอวี้ชิงเอง?

นางทำสิ่งนี้เพื่อเห็นแก่เผ่าพันธุ์ปีศาจหรือไม่?

ในไม่ช้าเขาก็หมดความตั้งใจที่จะคิดถึงเรื่องเหล่านี้ให้เสียเวลา

ขณะเดียวกัน ปมที่หว่างคิ้วของอวิ๋นอวี้ชิงก็เริ่มคลายลง แต่นางก็ยังเต็มไปด้วยความสับสน ทำไมข้าไม่รู้สึกถึงกระแสพลังชี่ในตัวซูอันเลย? เขายังถูกกระตุ้นไม่พอเหรอ?

นางกัดริมฝีปากตัวเอง นางเสียสละมากเกินไปแล้วและไม่มีทางเลือกให้หยุดครึ่งทาง ทุกอย่างจะเสียเปล่าทันทีถ้านางไม่ได้รับวิชาวัฏจักรหงส์อมตะในตอนนี้!

ดังนั้นนางจึงทนต่อความอัปยศอดสูก่อนจะร่อนสะโพกของตัวเองและปล่อยให้ตัวเองกระโจนเข้าสู่พายุที่โหมกระหน่ำอย่างเต็มตัว…

แต่ในขณะเดียวกันนั้น ที่ด้านหลังของนางจู่ ๆ ก็มีหมอกสีดำหมุนวนปรากฏขึ้นคล้ายกับหลุมดำ และทันใดนั้นมีร่างสีดำพุ่งออกมาจากหมอกปริศนา กระบี่ยาวสีดำสนิทแทงเข้าที่กลางหลังของนางอย่างฉับพลัน!