เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 684 มีบางสิ่งที่ข้าทำให้เจ้าได้

บทที่ 684 มีบางสิ่งที่ข้าทำให้เจ้าได้

ซูอันดูเหมือนจะไม่สนใจกับท่าทีคุกคามเลยสักนิด

“พระชายา ถ้าท่านเป็นคนที่ใช้ความงามเพื่อล่อลวงผู้ชายเป็นปกตินิสัย ข้าจะไม่มอบเคล็ดวิชานี้กับท่านเลย อย่างไรก็ตาม การแสดงของท่านแย่มาก ข้ารู้ว่าท่านไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน และอีกอย่าง ไม่ว่ายังไงข้าก็จะตายอยู่แล้ว การตายด้วยน้ำมือของสาวสวยเช่นท่านจึงไม่ใช่ชะตากรรมที่เลวร้าย อย่างไรก็ตาม พระชายาสัญญากับข้าข้อหนึ่งก่อนที่ท่านจะลงมือได้ไหม?”

“ให้ข้าสัญญาอะไร?” อวิ๋นอวี้ชิงอยากรู้อย่างมาก นางสงสัยว่าเขาจะขออะไรในเวลาเช่นนี้

ซูอันมองเข้าไปในดวงตาของนาง “สัญญากับข้าว่าในอนาคตท่านจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ ไม่ว่าใครจะพยายามบังคับท่าน ท่านไม่ควรยินยอม เทพธิดาอย่างท่านไม่ควรปล่อยให้ตัวเองเป็นมลทินในลักษณะนี้เพื่อประโยชน์ของหมูตัวไหน!”

อวิ๋นอวี้ชิงมองเขาด้วยความตกใจ ภารกิจนี้ทำให้นางเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความขุ่นเคือง และคิดอยากฆ่าตัวตายในภายหลัง

แต่ตอนนี้เมื่อนางได้ยินสิ่งที่เขาพูด ราวกับว่าแสงแดดส่องลงมาขับไล่ความมืดในใจของนาง มันทำให้นางตัดสินใจที่จะไม่ทิ้งตัวเองให้จมอยู่กับความสิ้นหวัง

ซูอันยิ้มเมื่อเห็นนางมองมาที่เขา “มองข้าเช่นนี้ทำไม? ขืนท่านมองข้าเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ท่านอาจจะตกหลุมรักข้าจนโงหัวไม่ขึ้นเชียวนะ”

“ไร้ยางอาย!” อวิ๋นอวี้ชิงใบหน้าของนางแดงก่ำ แม้จะพูดออกมาเช่นนี้ หัวใจของนางกลับเต้นแรง

ผ่านไปครู่หนึ่งแล้วนางก็พูดเบา ๆ

“ขอบคุณ…”

ซูอันถอนหายใจ ผู้หญิงในโลกนี้ช่างเรียบง่ายและตรงไปตรงมาจริง ๆ! เห็นได้ชัดว่าคนที่กำไรมากที่สุดคือข้า ทำไมนางถึงมาขอบคุณข้าแทน?

อวิ๋นอวี้ชิงลังเลแล้วนางก็พูดว่า “เจ้า…เจ้าต้องการให้ข้าพยายามช่วยเจ้าหลบหนีหรือไม่?”

ซูอันส่ายหัว “ไม่จำเป็น ข้าไม่อยากลากท่านกับคนของเผ่าท่านมาเดือดร้อนด้วย”

แผนของเขาคือเผชิญหน้ากับจักรพรรดิเพื่อจัดการเรื่องนี้ ถ้าเขาหนี เขาก็ยังต้องหลบเลี่ยงบรรดาผู้คนที่ต้องการวิชาวัฏจักรหงส์อมตะหรือแม้กระทั่งขั้วอำนาจอื่นที่อยากจะฆ่าเขาทิ้ง เพื่อปิดโอกาสการมีชีวิตนิรันดร์ของจักรพรรดิ ยกตัวอย่างนักฆ่าภูตดำ เขาไม่มีทางรอดไปได้ หากไม่มีทหารทั้งกองทัพคอยคุ้มกัน!

อวิ๋นอวี้ชิงเข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน นางจึงเงียบไป

ไม่นานริมฝีปากสีแดงสวยของนางก็เอื้อนเอ่ยอีกครั้ง “ข้ารู้ว่าไม่มีทางช่วยเจ้าให้รอดได้ แต่มีบางอย่างที่ข้าสามารถทำได้เพื่อเจ้า”

ซูอันนิ่งขึง “มันคืออะไร?”

ใบหน้าของอวิ๋นอวี้ชิงแดงซ่าน นางโอบแขนรอบคอของเขาและกระซิบข้างหูด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า “ข้ามีลูกให้เจ้าได้”

ซูอันพูดไม่ออก

เขาตกตะลึงอย่างยิ่ง เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจู่ ๆ นางจะพูดแบบนี้! นางเป็นพระชายาของอ๋องผู้สูงศักดิ์! ในแง่ของสถานะ พวกเขาอยู่คนละโลก!

การร่วมรักกับเขาเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่นางต้องการวิชาวัฏจักรหงส์อมตะ ทว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนี้กลับเต็มใจที่จะให้กำเนิดลูกของเขาซะอย่างนั้น?

นี่มันแตกต่างจากที่เขาคิดอย่างสิ้นเชิง! นางตกหลุมรักเขาแล้วงั้นเหรอ?

เป็นเรื่องยากมากที่จะจินตนาการว่าผู้หญิงจากเผ่าปีศาจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีสถานะสูงส่งในโลกมนุษย์ และมีประสบการณ์และความรู้มากมายเช่นนี้จะตกหลุมรักเขาอย่างรวดเร็ว

“น…นี่ข้าได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า?” ซูอันกล่าวด้วยความไม่เชื่อ

อวิ๋นอวี้ชิงไม่ได้พูดอะไรและกอดเขาอย่างอ่อนโยนแทนคำตอบ

“อ๋องอู๋จะไม่คลั่งไปเลยเหรอถ้ารู้เรื่องนี้?” ปากของซูอันแห้งผาก

“เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเขา” อวิ๋นอวี้ชิงเย้ยหยัน ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือตั้งแต่แรกนางถูกบังคับให้ยอมรับภารกิจนี้ นางคิดที่จะให้กำเนิดเด็กคนนี้เพื่อเห็นแก่อ๋องอู๋ที่ต้องการทายาท

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้นางไม่ได้ทำสิ่งนี้เพื่ออ๋องอู๋อีกแล้ว ขณะนี้นางเต็มใจทำสิ่งนี้เพื่อชายที่ยอมตายเพื่อนางและห่วงใยนางอย่างแท้จริง

…

ไม่นานนางก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มสั่นร้อน อวิ๋นอวี้ชิงมองเขาด้วยดวงตาที่อ่อนหวานและเต็มไปด้วยความอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ “เจ้าไม่ต้องทน…” นางกระซิบ

ด้วยเสียงคำราม ซูอันทลายกำแพงความยับยั้งชั่งใจชั้นสุดท้าย เขาดึงนางเข้ามากอดแน่น ราวกับต้องการจะหลอมรวมนางเข้าไปในร่างกายของเขาเองอย่างไรอย่างนั้น

…

หลังจากความสุขสมสิ้นลง ซูอันมองสาวงามที่ร่างกายแดงก่ำด้วยอารมณ์ตรงหน้าเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ข้าเป็นมนุษย์ ในขณะที่ท่านเป็นปีศาจ คิดว่าลูกของเราจะเป็นมนุษย์หรือปีศาจ?”

อวิ๋นอวี้ชิงบ่น “เจ้าช่วยเลือกคำถามที่ดีกว่านี้ได้ไหม? ปีศาจและมนุษย์ไม่ได้แตกต่างกันมากในแง่ของรูปลักษณ์ จำเป็นต้องแยกความแตกต่างระหว่างพวกเราด้วยหรือ?”

ซูอันหัวเราะ “ท่านพูดถูก ไม่สำคัญหรอกว่าเด็กคนนี้จะดูเหมือนข้าหรือเหมือนท่านมากกว่า เพราะเด็กคนนี้จะต้องเป็นเด็กที่รูปงามมากอย่างแน่นอน!”

อวิ๋นอวี้ชิงหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ ผู้ชายคนนี้มีความมั่นใจอยู่เสมอทุกสถานการณ์!

…

เวลาผ่านไปอีกครู่หนึ่ง สาวใช้ก็เคาะประตู “นายหญิง ใกล้จะรุ่งสางแล้ว”

นี่คือรหัสของพวกนาง หมายความว่าอ๋องเหลียงและคนอื่น ๆ กำลังจะกลับมา

อวิ๋นอวี้ชิงยันตัวเองขึ้นจากเตียงอย่างเกียจคร้าน และเผยให้เห็นส่วนเว้าโค้งที่สวยงาม นางสวมเสื้อผ้าแล้วมองเขาอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะถอนหายใจ “ไม่รู้ว่าเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกหรือไม่”

แม้ว่านี่คือสิ่งที่นางพูด แต่นางก็รู้ว่าไม่มีทางที่จักรพรรดิจะยอมให้ซูอันมีชีวิตอยู่หลังจากที่เขาไปถึงเมืองหลวง

แต่คำตอบของซูอันนั้นคาดไม่ถึงเลยทีเดียว “เมื่อรู้ว่าคนสวยอย่างอวี้ชิงเป็นห่วงข้า ข้าจะยอมตายได้ยังไง ไม่ต้องกลัว เราจะได้เจอกันอีกแน่นอน”

รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าที่เศร้าหมองของอวิ๋นอวี้ชิง “ข้าหวังว่ามันจะเป็นอย่างที่เจ้าพูด”

นางสวมเสื้อคลุมขนจิ้งจอกหิมะสีขาวอีกครั้ง จากนั้นเมื่อนางเดินออกจากห้องไป กิริยาและท่าทางของนางจึงกลับไปเป็นพระชายาผู้สูงศักดิ์และบริสุทธิ์อีกครั้ง

ไม่นานหลังจากที่นางออกไปกับสาวใช้ก็มีเสียงฝีเท้าหลายคู่ดังขึ้น เหล่าทหารราชองครักษ์กลับมาประจำการเป็นปกติ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากที่อ๋องอู๋ส่งอ๋องเหลียงและหลิวเหย่ากลับไป เขาก็รีบเดินไปที่ห้องส่วนตัวด้วยอารมณ์ที่ยากจะเข้าใจ ความเจ็บปวดและความตื่นเต้นผสมผสานกับความคาดหวังในวิชาวัฏจักรหงส์อมตะ

เมื่อเขากลับไปถึง เขาเห็นภรรยานั่งอยู่หน้าโต๊ะอย่างที่นางทำตามปกติ สวยงามและบริสุทธิ์ ใบหน้าของนางแดงกว่าปกติเล็กน้อย แต่นอกเหนือจากนั้น ไม่มีอะไรต่างไปจากเดิมเลย

เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แล้วถามอย่างระมัดระวัง “อวี้ชิง เจ้าทำสำเร็จไหม?”