เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 761 สัตว์ร้ายโบราณ

———-

บทที่ 761 สัตว์ร้ายโบราณ

ลิ้นนั้นใหญ่และยาวมาก…เป็นสิ่งมีชีวิตชนิดใดกันที่มีลิ้นแบบนั้น?

ซูอันจำได้อย่างชัดเจนว่าเลือดของงูเหล่านี้มีพิษและมีความกัดกร่อนสูง แต่สิ่งมีชีวิตที่อยู่หลังกำแพงนั้นกลับเคี้ยวและกลืนพวกมันเข้าไปแบบสบาย ๆ

ท้องมันจะไม่พรุนเอาเหรอ?

ความคิดจำนวนมากแล่นเข้ามาในหัวของซูอัน ฝูงงูที่โจมตีพวกเขาดูเหมือนว่าจะได้พบกับนักล่าตามธรรมชาติของพวกมันและพวกมันก็กระจัดกระจายหนีหายไปอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นตระหนก

ก้อนงูยักษ์ที่เพิ่งมีขนาดใหญ่เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนก็พังทลายลงทันที ฝูงงูเหล่านั้นดูเหมือนจะสูญเสียความตั้งใจที่จะคงอยู่และหนีไปทุกทิศทุกทาง

อย่างไรก็ตาม พวกมันรวมตัวกันเป็นจำนวนมากจนทำให้การหลบหนีนั้นทำได้ยาก และงูที่อยู่ตรงกลางก้อนนั้นก็โชคไม่ดี เมื่อความตื่นตระหนกครอบงำ พวกมันจึงไม่สามารถบิดตัวไปมาได้ทันเวลาและยิ่งพันกันยุ่งเหยิงไปหมด

ลิ้นขนาดใหญ่พุ่งออกมาอีกครั้ง และคราวนี้ซูอันมองเห็นมันได้ชัดกว่าเดิม

ลิ้นนี้ดูไม่อ่อนแออย่างที่คิด แต่ดูเหมือนหอกเหล็กมากกว่า มันแทงทะลวงก้อนงูจนทะลุออกไปถึงอีกฝั่งได้อย่างง่ายดาย เลือดงูผสมน้ำลายเหนียวหยดจากปลายลิ้น

ปลายลิ้นที่แหลมนั้นมีลักษณ์เป็นสามแฉก และขอบของลิ้นก็มีหนาม ทั้งสองแค่มองดูก็รู้สึกหนาวสั่นแล้ว

“อะไร…สัตว์ประหลาดนี้คืออะไร?” เสียงของเพ่ยเหมียนหมานนั้นเบามาก ราวกับนางกลัวที่ว่าสิ่งมีชีวิตหลังกำแพงจะได้ยิน

ซูอันส่ายหัวไม่สามารถตอบได้ เขาจ้องเข้าไปในจุดนั้นของกำแพงที่ลิ้นปริศนาพุ่งออกมา

พวกเขาหล่นมาจากทางไหนกันแน่?!

นั่นน่าจะเป็นทางที่พวกเขาใช้ออกได้ แต่ไม่น่าจะใช้ทางที่พวกเขาเข้ามา ถึงแม้ว่าเส้นทางนี้มันจะใช้ออกไปได้ แต่กลับมียามเฝ้าประตูที่น่าสะพรึกลัวขวางอยู่ บัดซบ!!

งูส่วนใหญ่ถูกกิน หรือไม่ก็หนีไปได้ทัน หลังจากที่ลิ้นแทงออกมาเป็นครั้งที่สอง ก้อนงูขนาดใหญ่ก็สลายไปเกือบหมดแล้ว ลิ้นที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งออกมาอีกสองสามครั้ง แต่มันก็ไม่ได้งูกลับไปมากนัก เห็นได้ชัดว่าสัตว์ประหลาดในกำแพงกำลังรำคาญกับสิ่งนี้ และมันก็ค่อย ๆ โผล่ออกมา เสียงฝีเท้าของมันดังก้องไปทั่วหลุม

สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของพวกเขาคือ ปากที่ใหญ่โตเต็มไปด้วยฟันอันน่าสะพรึงกลัวสองแถว ฟันทุกซี่ในปากนั้นดูยาวและคมราวกับใบมีด

น้ำลายของมันไหลจากปากลงสู่พื้นอย่างต่อเนื่อง มันหนืด หนา และน่าขยะแขยง

ซูอันกลืนน้ำลาย ทำไมเจ้าตัวนี้ดูเหมือนไทแรนโนซอรัสจากภาพยนตร์ในชีวิตก่อนหน้านี้เล็กน้อย?

แต่ซูอันก็เปลี่ยนใจอย่างรวดเร็ว แม้จะมีขากรรไกรที่มีความคล้ายคลึงกัน แต่แง่มุมอื่น ๆ ของสัตว์ประหลาดก็แตกต่างกัน สิ่งแรกคือสัตว์ประหลาดตัวนี้ดูเหมือนว่ามันจะสูงประมาณหนึ่งถึงสองจั้ง และแขนขาทั้งสี่ของมันมีสัดส่วนที่ดีกว่า แม้ว่าขาหลังของมันจะหนากว่าเล็กน้อย แต่แขนทั้งสองข้างด้านหน้าก็ไม่เล็ก และกรงเล็บแหลมคมของแขนหน้าก็ไม่ได้มีไว้สำหรับโชว์เท่านั้น

ปลายหางของมันยาวแหลมอย่างไม่น่าเชื่อ ตั้งแต่ปลายหางไล่มาจนถึงสันหลังมีหนามแหลมงอกเรียงเป็นแถวคล้ายกับเอเลี่ยนจากภาพยนตร์ในโลกก่อนหน้าของเขา

หัวของมันดูค่อนข้างแปลกเช่นกัน มันมีขนาดใหญ่และยาว เห็นได้ชัดว่าเป็นสัตว์กินเนื้อ แต่มีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวซึ่งทำให้ดูเหมือนเป็นสัตว์กินพืชคล้ายแพะ

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่สิ่งที่แปลกที่สุด แต่สิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดคือบนหัวของมันไม่มีตา!

ทว่านั่นยิ่งทำให้มันดูไร้ความปรานีและลึกลับมากกว่าเดิม

“มันดูคล้ายกับลวดลายของม่านพลังที่ผนึกเราจากด้านบนเลย!” เพ่ยเหมียนหมานกระซิบกับซูอัน

ซูอันพยักหน้า พวกมันเหมือนกันทุกประการ อันที่จริง ลวดลายเดียวกันนี้สามารถพบได้ในบรรดาสิ่งของที่ทำจากทองแดงสมัยราชวงศ์ซางและโจวซึ่งถูกค้นพบในโลกก่อนหน้าของเขา

สัตว์ร้ายโบราณนี้อ้าปากขนาดใหญ่และคำราม แต่บริเวณรอบ ๆ ไม่ได้สั่นสะเทือนอย่างที่พวกเขาคิด มันดูไม่แข็งแกร่งหรือดุร้าย แต่กลับฟังดูค่อนข้าง…น่าสมเพช มันฟังเหมือนเสียงคร่ำครวญของทารก

เหล่างูต่างเลื้อยหนีไปเหมือนหนูหนีแมว หลายตัวถึงกับลืมวิธีที่จะหนีและกลับกลายเป็นนิ่งแข็ง

ซูอันและเพ่ยเหมียนหมานตกตะลึง เสียงนี้ขัดกับความคาดหวังของพวกเขาโดยสิ้นเชิง และฟังดูไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมที่น่าขนลุกที่พวกเขาอยู่ตอนนี้

สัตว์ประหลาดกระโจนตรงไปยังบริเวณที่มีงูหนาแน่นที่สุด ลิ้นของมันพุ่งออกไปอีกครั้งเพื่อตวัดงูที่นิ่งแข็งด้วยความกลัวและลากกลับเข้าไปในปากของมัน

ในที่สุด งูที่เหลือก็ดูเหมือนจะได้สติ และเริ่มหนีอย่างเร็วที่สุด

ซูอันสังเกตเห็นดวงตาของสัตว์ประหลาด ดวงตาของมันไม่ได้อยู่ที่หัว แต่อยู่บนไหล่ของมัน!

ตำนานของสัตว์ร้ายโบราณบางอย่างผุดขึ้นในความคิดของเขา!

“ภูเขาโก้วอู้ส่วนยอดนั้นมากมายไปด้วยหยกอันวาววับ ส่วนตีนเขานั้นมีทองแดงอยู่รอบด้าน ทว่ามีสัตว์ร้ายชนิดหนึ่งที่อาศัยอยู่ ตัวของมันคล้ายแพะ แต่มีใบหน้าคล้ายกับมนุษย์ ดวงตาของมันอยู่ใต้รักแร้ มีเขี้ยวและกรงเล็บเหมือนเสือ เสียงร้องของมันเหมือนเสียงคร่ำครวญของทารก มันถูกเรียกว่า…เป่าเซียว สัตว์กินคน!”

นี่เป็นบันทึกจาก ‘ชุดข้อมูลเกี่ยวกับภูมิศาสตร์และสัตว์ในตำนาน’ ของประเทศจีนโบราณ คำอธิบายของมันคล้ายกับสัตว์ร้ายที่พวกเขาเห็นด้านล่างนี้อย่างมาก

เป่าเซียว มีชื่อที่ใช้กันทั่วไปคุ้นหูก็คือ เทาเที่ย!

วันนี้เกิดบ้าอะไรขึ้น? อย่างแรก ข้าเจองูประหลาด ๆ พวกนี้ ตอนนี้ข้ากลับต้องมาเจอกับสัตว์ร้ายโบราณนี้?! โชคของข้ามันแย่สุด ๆ ไปเลย!

เดี๋ยวนะ นี่ข้าถูกสถานการณ์บังคับให้สุ่มรางวัลใช่หรือไม่?

แน่นอนว่านี่เป็นแค่ความคิดเฉย ๆ เขาคงไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองฟุ้งซ่านในตอนนี้ด้วยการสุ่มรางวัล

แขนของเพ่ยเหมียนหมานรัดรอบคอของเขา นางหวาดกลัวเรื่องลึกลับและสยองขวัญมากที่สุด และสิ่งมีชีวิตที่อยู่ด้านล่างก็เป็นตัวแทนที่น่ากลัวของคำว่าสยองขวัญเป็นอย่างดี

“เจ้าคิดว่ามันสังเกตเห็นเราแล้วหรือยัง?” ในที่สุดเพ่ยเหมียนหมานก็เอ่ยถามซูอันผ่านกระแสพลังชี่ นางกังวลว่าสัตว์ประหลาดจะได้ยินหากนางเปล่งเสียงออกมาแม้เพียงเล็กน้อย

ซูอันไม่แน่ใจ “ข้าไม่คิดว่าเราจะโชคร้ายขนาดนั้น”

ทันทีที่ชายหนุ่มพูดแบบนี้ เขาก็นึกอยากจะตบปากตัวเอง ดูเหมือนว่าการอยู่ในโลกนี้เป็นเวลานานจะบ่อนทำลายความระมัดระวังของเขา ทำไมเขาถึงเปล่งเสียงพูดออกไปโดยไม่ระวัง?

โชคดีที่เทาเที่ยตัวนั้นไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง แต่กลับไล่ตามพวกงูต่อไป มันค้นหาพวกงูผ่านกะโหลกสีขาว

เมื่อใดก็ตามที่ลิ้นของมันพุ่งออกไป กระโหลกที่มันพุ่งเป้าจะแตกเป็นเสี่ยง และงูที่อยู่ข้างในก็จะถูกกลืนกิน

มีบางอย่างวาบผ่านเข้ามาในหัวของซูอัน ไม่น่าแปลกใจที่เขาเคยเห็นกระดูกหักมากมายก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าพวกมันไม่ได้ถูกทำลายโดยอาวุธ ดังนั้นเขาแค่สันนิษฐานว่าพวกมันสึกกร่อนไปตามกาลเวลา แต่แท้จริงแล้วความเสียหายนั้นเกิดจากสัตว์ประหลาดตัวนี้!

ในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มก็รู้สึกผิดหวังกับงูพวกนั้นเล็กน้อย ทำไมพวกมันไม่ต่อต้านเลย? แม้แต่ช้างก็ถูกกัดตายได้เมื่อมีมดมากพอ!

ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ได้พยายามไล่ล่าเราสองคนหรือไง? ทำไมตอนนี้พวกเจ้ากลายเป็นงูขี้ขลาดแบบนี้?

แต่นี่เป็นโอกาสเดียวของพวกเขา ซูอันหันไปหาเพ่ยเหมียนหมาน

“นี่เป็นโอกาสที่ดี เราจะแอบเข้าไปที่อุโมงค์นั้นในขณะที่มันกำลังยุ่งอยู่กับการกิน!”