เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 809 ทั้งหมดนั้นข้าตั้งใจ!
บทที่ 809 ทั้งหมดนั้นข้าตั้งใจ!
บทที่ 809 ทั้งหมดนั้นข้าตั้งใจ!
“อะไรที่เจ้าว่าต่าง?” ซูอันวางนางลงบนเตียง แต่ไม่ได้ทำอะไรต่อ…
เสี่ยวถู่วหันหน้าหนีและเม้มริมฝีปากแน่นไม่ตอบ นางรู้ดีว่าตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีความหมาย
ซูอันยิ้ม “ข้าเป็นคนขี้ใจอ่อนที่ชอบปล่อยผ่านเรื่องราวที่เกิดไปให้มันผ่านเลยไปไม่เอามาฝังใจ ข้าจะไม่ถือสาอะไรกับเจ้าตราบใดที่เจ้าตกลงที่จะเป็นผู้หญิงของข้า”
“ฝันไปเถอะ!” แม้ว่าเสี่ยวถู่วจะกลัวจนตัวสั่น แต่นางก็ยังเรียกความกล้าที่จะปฏิเสธเขา “พี่ใหญ่เหลียนจะเป็นคนเดียวที่อยู่ในหัวใจของข้า ข้าไม่มีทางมอบตัวเองให้กับจักรพรรดิไร้ยางอายเช่นเจ้า!”
ซูอันหัวเราะ “ต่อให้ความรักที่เจ้ามีต่อเหลียนจะมั่นคง แต่ข้ากลัวว่านับจากนี้ไป เขาคงไม่เชื่อใจเจ้าอีกต่อไป”
เสี่ยวถู่วกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะโต้แย้ง “ข้าโตมากับพี่ใหญ่เหลียน เราเข้าใจซึ่งกันและกัน เจ้าไม่มีทางทำให้เราสองคนแตกแยกกันได้สำเร็จอย่างแน่นอน!”
“อย่านั้นเหรอ?” ซูอันเย้ยหยัน “ถ้าเจ้าสองคนเป็นคู่รักสมัยเด็กที่รักกันอย่างแท้จริงแล้ว ทำไมเขาถึงเต็มใจส่งเจ้าเข้าวังเพื่อปรนนิบัติผู้ชายอีกคนเช่นข้า?”
“ก็เห็น ๆ อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? เจ้าและพ่อของเจ้าขโมยบัลลังก์ไปจากเขา ข้ารักเขา ข้าจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยคนรักของข้า!” เสี่ยวถู่วตอบกลับอย่างรุนแรง
“เจ้าเต็มใจที่จะละทิ้งความบริสุทธิ์ของตัวเองเพื่อสิ่งนั้นเหรอ?”
“ข้าเต็มใจ” ถึงตอนนี้เสี่ยวถู่วก็สงบลงแล้ว นางพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าจะลงโทษข้าอย่างไรก็ตามใจ แต่ข้าไม่อยากได้ยินเรื่องไร้สาระนี้อีกแล้ว”
ซูอันรู้สึกประหลาดใจ “ช่างเป็นสตรีที่กล้าหาญจริง ๆ! น่าเสียดายที่เจ้าได้อุทิศตัวเองในเรื่องผิด ๆ”
เสี่ยวถู่วเบือนหน้าหนี นางไม่ต้องการโต้เถียงกับเขาในเรื่องนี้
ซูอันกล่าวว่า “ประโยคที่ข้าบอกว่าเหลียนอาจไม่เชื่อใจเจ้า ข้าไม่ได้พูดเพื่อทำร้ายจิตใจเจ้า เอาเป็นว่าเจ้าลองคิดดูด้วยตัวเองก็แล้วกัน ช่วงแรก ๆ ที่เจ้าเข้าวังมา เจ้าได้พบเจอและแลกเปลี่ยนข้อมูลกับเขาอย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า การพบเจอระหว่างเจ้าและเขาก็เริ่มทิ้งช่วงห่างมากขึ้นเรื่อย ๆ และท้ายที่สุดในตอนนี้มันก็เกือบจะกลายเป็นเรื่องอัศจรรย์เลยทีเดียวกับการที่เจ้าจะไปพบกับเขา เจ้าลองคิดดูเอาเองว่าทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้น”
“ข้า…” เสี่ยวถู่วสำลักน้ำลาย นางไม่มีคำอธิบายที่ดีสำหรับเรื่องนี้เช่นกัน
ซูอันหัวเราะ “นั่นเป็นเพราะยิ่งเจ้าและข้าอยู่ใกล้ชิดกันนานเท่าไร เจ้าก็ยิ่งผูกพันกับข้ามากขึ้นเท่านั้น เจ้ารู้สึกว่ากำลังทำผิดต่อข้าโดยไม่รู้ตัว การที่เจ้าและเขาเจอกันน้อยลง เป็นเพราะว่าเจ้ารู้สึกว่าการกระทำนี้เป็นสิ่งที่ผิด”
ถ้าไม่ใช่เพราะความเปลี่ยนแปลงระยะหลังที่เขาสังเกตเห็นในพฤติกรรมของนาง เขาจะไม่สนใจที่จะอธิบายเรื่องนี้ให้นางฟังด้วยซ้ำ เขาคงจะสั่งให้ทหารองครักษ์จับนางไปขังในคุกมืดจนแห้งเหี่ยวตายไปเอง
ใบหน้าของเสี่ยวถู่วซีดและนางก็โต้กลับทันที “ไร้สาระ! ข้าไม่มีทางมีความรู้สึกต่อเจ้าแน่นอน!”
“ทุกคนย่อมรู้สึกผูกพันกับบางสิ่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้หากใช้เวลาอยู่กับสิ่งนั้นนานมากพอ และยิ่งถ้าสิ่งนั้นคือมนุษย์ด้วยกัน ความรู้สึกผูกพันมันจะยิ่งรุนแรง เราอยู่ด้วยกัน เราใกล้ชิดกันโดยตลอด อีกทั้งเรายังร่วมรักกันมากยิ่งกว่าที่คู่สมรสทั่วไปทำกัน ทั้งหมดนี้ผู้หญิงไร้เดียงสาอย่างเจ้าจะไม่รู้สึกกับข้าเลยได้อย่างไร?” ซูอันถามกลับ
“ไม่…ไม่มีทาง…” เสี่ยวถู่วยังคงปฏิเสธ แต่น้ำเสียงของนางเริ่มไม่มั่นคงเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
นางเริ่มสงสัยในตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ มันจะเป็นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ หรือเปล่าว่านางได้พัฒนาความรู้สึกที่มีต่อเขา?
แต่หนึ่งในใจนางคือพี่ใหญ่เหลียน!
ทำไมนางถึงกลายเป็นผู้หญิงที่โลเลเช่นนี้?
เมื่อเห็นการแสดงออกที่ขัดแย้งของนาง ซูอันจึงกล่าวต่อว่า “ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเจ้ากับเหลียนจะดีแค่ไหน แต่ไม่มีผู้ชายคนไหนที่สามารถปล่อยวางเรื่องแบบนี้ไปได้ ต่อให้ท้ายที่สุดเขาจะชิงบัลลังก์ไปจากข้าได้สำเร็จเพราะความช่วยเหลือของเจ้า เขาก็ไม่มีทางที่จะสามารถยอมรับความจริงที่ว่าตัวเจ้าได้มีมลทินหลับนอนกับผู้ชายคนอื่นไปหลายครั้งแล้ว หรือจะให้ข้าพูดกับเจ้าอย่างตรง ๆ เลยก็คือ นับตั้งแต่ที่เจ้าตกลงทำตามแผนของเหลียน ชะตากรรมของเจ้าก็ได้ถูกกำหนดแล้วว่าจะจบลงอย่างโหดร้าย ไม่ว่าข้าหรือเหลียนจะเป็นผู้ชนะก็ตาม…”
ใบหน้าของเสี่ยวถู่วซีดเผือด นางเคยคิดเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่นางมักจะบอกตัวเองในใจเสมอว่าพี่ใหญ่เหลียนไม่ใช่คนแบบนั้น และไม่ยอมให้ตัวเองคิดอะไรมากไปกว่านั้น
ดังนั้นเมื่อซูอันได้ตอกย้ำประเด็นนี้อีกรอบด้วยเหตุผลที่ฟังขึ้น นางจึงตระหนักได้ว่านี่น่าจะเป็นความจริงมากที่สุด
ซูอันกล่าวต่อ “อันที่จริง ไม่แน่ว่าชะตากรรมตอนท้ายของเจ้าอาจจะไม่แย่นัก หากเหลียนรู้อยู่โดยตลอดว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ช่วงที่ผ่านมาเจ้าติดต่อเขาน้อยลง ใครจะโทษเขาได้ถ้าเขาบังเกิดความสงสัยว่าหลังจากนอนกับข้าทุกวัน เจ้าได้พัฒนาความรู้สึกบางอย่างให้ข้าแล้วหรือเปล่า ดูรวม ๆ แล้วไม่มีทางที่พวกเจ้าสองคนจะกลับไปเป็นอย่างที่เคยเป็นมาในอดีต”
เสี่ยวถู่วหายใจเข้าลึก “ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้ากำลังพูด แต่แล้วมันเป็นอย่างไรล่ะ? ข้าตกลงจะช่วยเขาแล้ว ตราบใดที่เขาคิดถึงข้าบ้างในบางครั้งแค่นั้นข้าก็พอใจแล้ว ข้าไม่เคยหวังที่จะได้ครองคู่กับเขาอย่างเปิดเผยเฉกเช่นคู่สามีภรรยาทั่วไปอยู่แล้ว”
“เจ้าคาดหวังให้เขาคิดดีกับเจ้าเหรอ?” ซูอันหัวเราะออกมาดัง ๆ “เจ้านี่มันช่างไร้เดียงสาจริง ๆ! แค่เขาไม่เกลียดเจ้าก็โชคดีแล้ว! เขาจะมีความคิดที่ดีได้อย่างไรในยามที่คิดถึงเจ้า?”
“ไร้สาระ! เขาจะเกลียดข้าได้อย่างไร!?” เสี่ยวถู่วเริ่มตื่นตระหนก นี่เป็นความหวังสุดท้ายที่นางยึดมั่นอย่างยิ่ง นางไม่อยากให้ใครพรากมันไปจากนาง
ซูอันเอื้อมมือไปเชยคางของนางเบา ๆ ชื่นชมใบหน้าที่สวยงามอย่างใกล้ชิด “ข้ารู้จุดประสงค์ของเจ้าตั้งแต่วันแรกที่ข้าเห็นหน้าเจ้า ดังนั้นเจ้าคิดว่าข้าจะไม่ระวังตัวเลยเหรอ?”
ความคิดฉับพลันแวบเข้ามาในสมองของเสี่ยวถู่วและใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ซูอันลากนิ้วไปตามใบหน้าของนาง สัมผัสถึงผิวที่อ่อนนุ่มและเรียบเนียน “ข้ามั่นใจว่าเจ้าได้ถ่ายทอดข้อมูลทั้งหมดที่เจ้าลอบดูจากข้าในช่วงเวลาที่ผ่านมา แม้ว่าเจ้าจะค่อนข้างระมัดระวังอยู่เสมอ แต่การที่ข้ารู้ถึงความตั้งใจของเจ้าตั้งแต่แรก มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะปล่อยให้เจ้าบรรลุเป้าหมายได้สำเร็จ”
“แต่ข้าส่งต่อข้อมูลลับออกไปแล้วมากมาย!” เสี่ยวถู่วแย้งกลับอย่างรวดเร็ว
ซูอันหัวเราะ “ฮ่า ๆๆ เจ้านี่มันสุดแสนจะไร้เดียงสาจริง ๆ ที่เจ้าสามารถส่งข้อมูลลับออกไปได้มากมาย เป็นเพราะข้าตั้งใจให้เจ้าส่งออกไปต่างหาก! ข้อมูลลับที่เจ้าส่งออกไปทั้งหมดมันเป็นข้อมูลเท็จ! เป็นข้อมูลเท็จที่ข้าตั้งใจให้เจ้าและเหลียนรับรู้!”
“ข้อมูลเท็จ?” เสี่ยวถู่วรู้สึกเหมือนวิญญาณกำลังจะออกจากร่าง นางไม่ได้สนใจมือของซูอันที่กำลังลูบไล้ใบหน้าของนางอยู่เลยสักนิด…แน่นอนว่าจากสิ่งที่นางเพิ่งได้รับรู้ การสัมผัสเล็ก ๆ น้อย ๆ แทบจะไม่เป็นเรื่องใหญ่เลย
ซูอันพยักหน้า “อันที่จริงข้ารู้สึกขอบคุณเจ้าด้วยซ้ำ การกำจัดเหล่าคนที่ต่อต้านข้าอย่างลับ ๆ นั้นค่อนข้างลำบาก แต่การที่เจ้าเอาข้อมูลเท็จไปให้กับเหลียนนั้นช่วยข้าได้อย่างยิ่งยวด ข้อมูลเท็จเหล่านั้นทำให้เหลียนเข้าใจผิดคิดว่าลูกน้องที่ซื่อสัตย์หลายคนของตนเองทรยศ และจากนั้นเหลียนก็จะสังหารคนเหล่านั้นแทนข้า โดยที่ข้าไม่จำเป็นต้องเปลืองตัวเลย ฮ่า ๆ! เขาคิดว่าคนที่ตัวเองกำจัดไปนั้นถูกข้าติดสินบน และตอนนี้เขากลับไว้วางใจยกตำแหน่งสำคัญ ๆ ให้แก่คนของข้าจริง ๆ แทน!”
“…เจ้าช่วยข้ามากจริง ๆ เจ้าทำให้เขาอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบ! บอกข้าทีว่าเรื่องทั้งหมดนี้ที่เกิดขึ้น เหลียนจะยังคิดถึงเจ้าหรือเขาจะเกลียดเจ้าล่ะ?”
เสี่ยวถู่วแทบจะสิ้นสติหลังจากฟังจบ “เจ้ามันปีศาจ!!!”
นางร้องไห้คร่ำครวญ
ซูอันจับมือนาง “ข้าขอพูดตรง ๆ อีกสักอย่าง” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ “พวกเจ้าเป็นคนที่วางแผนร้ายต่อข้าก่อน! แต่เวลานี้เจ้ากลับหาว่าข้าเป็นปีศาจอย่างนั้นหรือ!?”
ใบหน้าของเสี่ยวถู่วว่างเปล่า ร่างกายของนางไร้เรี่ยวแรง
ความหวังสุดท้ายของนางพังทลาย ในที่สุดนางก็ตระหนักได้ว่าทุกสิ่งที่นางลงทุนทำไปกลับกลายเป็นเรื่องตลก
นางละทิ้งความบริสุทธิ์และความสุขของนางโดยเปล่าประโยชน์ แถมยังทำให้ความฝันทั้งหมดของเหลียนพังทลายป่นปี้ ทั้งหมดนี้มากเกินไปที่นางจะรับได้!
———————–
นิยายที่คุณอาจสนใจ
