เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 891 ทดสอบความคงกระพัน

บทที่ 891 ทดสอบความคงกระพัน

บทที่ 891 ทดสอบความคงกระพัน

รัชทายาทอ้าปากกว้างในขณะที่จ้องมองของเหลวสีเหลืองที่ลอยมาหา ไม่มีทางที่เขาจะหลีกเลี่ยงได้เลย!

ซือคุนอยู่ในตำแหน่งที่ดีที่จะก้าวไปบังหน้าองค์รัชทายาท แต่นั่นหมายความว่าเขาจะต้องเปรอะเปื้อนไปด้วยปัสสาวะแทน

เขาแน่ใจว่าปัสสาวะเหล่านี้มาจากขันทีที่เหม็นและสกปรกที่สุด! เปลือกตาของเขากระตุก ซือคุนไม่ต้องการที่จะได้รับความอับอายเพื่อแลกกับความดีความชอบ จึงก้าวหนีออกไปด้วยความเร็ว

แต่รัชทายาทไม่ได้โชคดีเช่นนั้น แม้ว่าขันทีจะพยายามเข้ามาช่วย แต่ก็เนื้อตัวของเขายังเต็มไปด้วยปัสสาวะตั้งแต่หัวจรดเท้า

หลังจากช่วงเวลาแรกที่ตกตะลึง รัชทายาทก็หลั่งน้ำตา “โธ่…ฉี่ของใครเนี่ย? ทำไมเหม็นอย่างนี้ ข…ข้า… โอ้กกกก!” เขาพูดไม่จบประโยคและโก่งคออาเจียนเสียงดัง!

เปลือกตาของซือคุนกระตุกอย่างต่อเนื่อง เขาดีใจจริง ๆ ที่ไม่ได้เสียสละตัวเองเพื่อรัชทายาท ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะมีแผลใจไปตลอดชีวิต

ซูอันนิ่งขึง ดูจากร่างอ้วนที่กำลังอาเจียนเสียงดัง เขารู้ว่าจะต้องมีปัญหาแน่ ๆ

ไอ้อ้วนนี่มันโง่จริง ๆ! ต่อให้เจ้าไปแกล้งใครก็ไม่ควรยืนหลังประตูใช่ไหม?

ซือคุนก้าวไปข้างหน้า “บังอาจ!” เขาตะโกน “เจ้ากล้าที่จะลอบสังหารองค์รัชทายาทหรือ? นี่เป็นความผิดครั้งใหญ่ โทษประหารเจ็ดชั่วโคตร!”

บรรดาขันทีที่ร่วมมือพยักหน้าหงึกหงัก อย่างไรก็ตาม มีไม่กี่คนที่ถูกน้ำปัสสาวะด้วย นี่ฉี่ของใคร? ทำไมมันเหม็นขนาดนี้?

รัชทายาทต้องการจะพูด แต่ก็ต้องโก่งคออาเจียนอีกครั้งเพราะก่อนหน้านี้เขาได้กลืนของเหลวเหม็นเปรี้ยวเข้าไปเล็กน้อย กลิ่นยังคงอบอวลอยู่ในปาก

เปลือกตาของซูอันกระตุก “เป็นเจ้าอีกแล้ว” เขาพูดกับซือคุนแทน “เจ้าเหมือนผีบ้าที่คอยหลอกหลอนข้า…”

ซือคุนพ่นลมหายใจ “อย่ามากลบเกลื่อน เจ้าโจมตีองค์รัชทายาท! ตอนนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเจ้าได้แล้ว!”

นี่เป็นเหตุผลหนึ่งว่า ทำไมเขาจึงไม่ก้าวไปบังรัชทายาทก่อนหน้านี้ แม้ว่าเป้าหมายจะผิดพลาด แต่เมื่อผู้เสียหายเป็นรัชทายาท ไอ้คนต่ำช้าซูอันต้องตายอย่างแน่นอน!

ความโกลาหลดึงความสนใจของทหารรักษาการณ์สองสามคนที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกเขาตกตะลึงกับสภาพของห้อง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมห้องหนังสือของรัชทายาทจึงสกปรกเช่นนี้?

พวกเขาสังเกตเห็นสภาพขององค์รัชทายาทอย่างรวดเร็ว และเห็นซือคุนกำลังชี้ไปที่ซูอัน ทุกคนชี้ดาบไปที่ซูอันพร้อมที่จะจับกุม

“ช้าก่อน!” ซูอันชี้ไปที่ซือคุน “เจ้าบอกว่าข้าพยายามจะฆ่ารัชทายาท แล้วข้าใช้อะไรทำอย่างนั้นเหรอ?”

“แน่นอนว่า…” ซือคุนกำลังจะชี้ไปที่ถังปัสสาวะ แต่ต้องชะงัก นักฆ่าคนไหนที่จะใช้ถังปัสสาวะกำจัดเป้าหมาย? ใครจะไปเชื่อ?

ซูอันพูดทันทีว่า “ดูเหมือนว่าเจ้าเพิ่งจะพูดเรื่องเหลวไหลนี้ ทุกคนรู้ว่าข้าไม่ได้พกอะไรติดตัวเมื่อข้าเข้ามาในวัง ทหารรักษาการณ์ตลอดทางสามารถยืนยันได้ หากทุกคนยินยอมให้ข้านำถังฉี่เข้ามาก็เท่ากับเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ตระกูลของพวกเขาก็ควรรับโทษประหารเจ็ดชั่วโคตรใช่ไหม?”

ซือคุนเริ่มตัวสั่น เขาเป็นคนที่เตรียมถังปัสสาวะนี้ไว้เอง! คงปิดบังความจริงไม่ได้ เพราะหลายคนที่อยู่ในวังของรัชทายาทต่างรู้เห็นเรื่องนี้

ซูอันเป็นเด็กกำพร้าและเพิ่งหย่าร้างจากฉู่ชูเหยียน ดังนั้นจะถูกโทษประหารคนเดียวหรือเจ็ดชั่วโคตรก็ไม่แตกต่างอะไร แต่เขาแตกต่างออกไป! ตระกูลซือเป็นตระกูลใหญ่ ถ้าต้องมาวุ่นวายเพราะเขา เขาคงถูกถลกหนังทั้งเป็น!

เขาทำได้เพียงเปลี่ยนคำพูดว่า “ถึงจะไม่ใช่การลอบสังหาร แต่ทุกคนก็เห็นว่าเจ้าสาดฉี่ใส่องค์รัชทายาท นี่เป็นอาชญากรรมร้ายแรง และควรได้รับการลงโทษ!”

“ใช่แล้ว…” รัชทายาทอ้วนเห็นด้วยทันที เขารู้สึกขยะแขยงอย่างยิ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีทางที่เขาจะจำความสนิทสนมที่เขามีร่วมกับชายผู้นี้เมื่อวันก่อนได้

ซือคุนหัวเราะออกมา ตอนนี้เขาได้รับการสนับสนุนจากรัชทายาทแล้ว ชายผู้นี้ตายอย่างแน่นอน!

ซูอันนึกถึงคำเตือนของซ่างหง รัชทายาทผู้นี้ได้สืบทอดความไร้ปรานีและชั่วร้ายของบิดามาโดยตลอด

โชคดีที่เขาใช้เวลานี้คิดหาทางออกไว้แล้ว เขาใช้ทักษะนกเป็ดน้ำสีครามดูดซับของเหลวสีเหลืองออกมา

ปัสสาวะก็เป็นน้ำรูปแบบหนึ่ง

รัชทายาทที่เปียกโชกไปหมด ในพริบตาตัวเขาแห้งสนิทอีกครั้ง แม้แต่รสชาติที่น่าขยะแขยงในปากก็หายไป

ก้อนสีเหลืองของปฏิกูลเหลวได้รวมตัวกันต่อหน้าเขา

ด้วยการโบกมือของซูอัน ลูกบอลก็พุ่งตรงไปที่ปากของซือคุน

ซือคุนกำลังหัวเราะชอบใจ ดังนั้นปากของเขาจึงอ้ากว้าง ไม่มีทางที่จะหลบเลี่ยงได้ทันเวลา “อุแหวะ! โอ้ก!…แค่ก ๆ…” เขาบิดตัวไปมาอย่างควบคุมไม่ได้

สองมือจับคอตัวเอง พยายามกลั้นอาเจียน แต่สายเกินไป กลิ่นที่น่าขยะแขยงทำให้เขาคายของที่กินมาเมื่อคืนก่อนจนหมดสิ้น

ซูอัน!!!! ไอ้สารเลว!!!!! ไอ้@%#&#^%#@%!!!!!

—

ท่านยั่วยุซือคุนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 999…999…999…

—

น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ในขณะนี้ เขาอาเจียนอย่างต่อเนื่อง ไม่เพียงแค่นั้น น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเขา นี่มันฉี่ของใครวะ? ทำไมเหม็นเปรี้ยวขนาดนี้!?

ซูอันไม่สนใจซือคุนอีกต่อไป เขาใช้ทักษะ ‘เป็นมิตรกับเศรษฐี’ กับรัชทายาท เงินหนึ่งแสนหายไปในทันที ตอนนี้รัชทายาทคิดว่าเขาเป็นเพื่อนโดยไม่รู้ตัว

“สนุกสุดยอด!!” รัชทายาทปรบมือ “พี่ใหญ่ ท่านต้องสอนข้าทำอย่างเมื่อกี้นะ!”

ซูอันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นท่าทางที่อบอุ่นและเป็นมิตรของรัชทายาท การใช้ทักษะนี้สองครั้งที่ผ่านมาไม่ได้ผลดีนัก เพราะไม่ได้ผลลัพธ์ตามที่ต้องการ โชคดีที่ครั้งนี้ได้ผล ดูเหมือนว่าทักษะนี้ไม่ใช่เรื่องหลอกลวงไปเสียทั้งหมด

ซือคุนรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ องค์รัชทายาทถึงยอมยกโทษให้ซูอัน องค์รัชทายาทมีนิสัยโกรธง่ายไม่ใช่หรือ?

“แน่นอน แต่องค์รัชทายาทโปรดอย่าเรียกข้าว่าพี่ใหญ่เลยพะย่ะค่ะ มันไม่เหมาะสม” ซูอันกังวลว่าคนอื่นอาจใช้เรื่องการตีตนเสมอรัชทายาทมาโจมตีเขาในอนาคต

รัชทายาทไม่ได้สนใจ “โอ้ ไม่ใช่แค่นี้ แต่เจ้าต้องสอนข้าถึงวิธีที่จะอยู่ยงคงกระพันเช่นกัน”

“คงกระพัน?” ซูอันรู้สึกงุนงง