เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 111

วันต่อมา สายลมยามเช้าพัดปะทะหน้า จิตใจเบิกบาน

ลู่ฝานเริ่มมาฝึกในลานตั้งแต่เช้า

ลู่ฝานถือกระบี่หนักในมือ ค่อยๆ สะบัดช้าๆ ปราณภายในบนตัวพลุ่งพล่าน

ลมหายใจสม่ำเสมอ ยืนอย่างมั่นคง การเคลื่อนไหวของเขาไม่เร็วเท่าไรนัก แต่สายลมรอบๆ เคลื่อนไหวตามลู่ฝาน

เจ้าดำคลานมาที่ประตูบ้านไม้อย่างเกียจคร้าน แม้บ้านไม้หลังนี้ เป็นของศิษย์พี่ใหญ่ แต่ตอนนี้ศิษย์พี่ใหญ่ฝึกอยู่หลังเขา ดังนั้นลู่ฝานจึงนอนชั่วคราวหนึ่งคืน วันนี้เขาต้องขึ้นเขาไปตัดไม้ สร้างบ้านไม้ของตัวเอง

ประตูห้องของศิษย์พี่ฉู่เทียนและศิษย์พี่ฉู่สิง เปิดออกช้าๆ ทั้งสองบิดขี้เกียจแทบจะพร้อมกัน หลังจากมองหน้ากัน ฉู่เทียนมองลู่ฝาน ที่กำลังฝึกกระบี่ แล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายขยันจริงๆ”

ฉู่สิงหยิบแก้วหินใบหนึ่ง ดื่มน้ำพลางพูดว่า “กระบี่มีปราณกดดัน รวมตัวแต่ไม่กระจายออกไป แดนแข็งแกร่งมากเลย แต่วิชากระบี่ดูแปลกๆ เล็กน้อย”

ลู่ฝานได้ยินคำพูดของฉู่สิง จึงเก็บกระบี่ หันมามองฉู่สิง แล้วพูดว่า “ศิษย์พี่สามหลักแหลม ผมไม่เคยเรียนวิชากระบี่ แค่ฝึกไปเท่านั้น”

ฉู่เทียนและฉู่สิงอึ้งไป

ฉู่เทียนหัวเราะแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม แดนกระบี่เช่นนี้ นายไม่เคยฝึกวิชากระบี่จริงเหรอ”

ฉู่สิงพูดต่อ “หลอกคนมันไม่ถูกต้องนะ ศิษย์น้องลู่ฝาน ฉันใช้เล่ห์เหลี่ยมบ่อยเหมือนกัน แต่ไม่ได้แสร้งทำเก่งเหมือนนาย กับศิษย์พี่นายจะหลอกกันไปทำไม”

ลู่ฝานพูดอย่างกระอักกระอ่วน “ไม่เคยเรียนจริงครับ แค่ทำความเข้าใจด้วยตัวเอง ได้เล็กน้อยเท่านั้น”

แววตาลู่ฝานจริงจัง ไม่ได้โกหกจริงๆ

ฉู่เทียนกับฉู่สิงมองหน้ากัน จากนั้นฉู่สิงพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันขอหน้าด้าน สอนนายสักหน่อยละกัน ศิษย์น้องลู่ฝานอยากเรียนไหม”

ลู่ฝานยิ้มและมายืนอีกด้าน

ฉู่สิงเดินเข้ามา ย่อตัวลง ยืนอย่างมั่นคง มือซ้ายยกขึ้นสูง มือขวากดลงบนอากาศ ทำท่าทางอยู่ตรงหน้าลู่ฝาน

เขานั่งยองหน้าประตู แล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน วิชากระบี่ของศิษย์พี่ฉู่สิง สูงส่งมาก อยู่กับศิษย์พี่รองฉู่เทียน ถูกเรียกว่าคู่วีรบุรุษดาบกระบี่ ตั้งแต่แดนปราณนอกลงไป ไม่มีใครต้านทานได้ แม้จะธรรมดาๆ แต่นายก็ต้องเรียนรู้เอาไว้ รอให้นายเป็นแล้ว ศิษย์พี่จะสอนการป้องกันตัว ให้สองกระบวนท่า

ลู่ฝานตาเป็นประกาย ลืมคำพูดด้านหลังของหานเฟิงไปทันที

แดนปราณนอกลงไป ไม่มีใครต้านทานได้งั้นเหรอ

งั้นเขาต้องลองเรียนดูซะแล้ว

ฉู่สิงหัวเราะเบาๆ กวักมือเบาๆ ไปทางหานเฟิง พลังปราณบนตัวสว่างวาบ จากนั้นหานเฟิงเหมือนนกตื่นธนู กระโดดขึ้นมาทันที

เสียงแตกดังขึ้นชัดเจน ด้านล่างเท้าของหานเฟิง ปรากฏเป็นปราณกระบี่เรียวยาว

ฉู่สิงหมุนมืออีกครั้ง หานเฟิงหัวเราะ ตะโกนแล้วถอยหลังไปสองก้าว

ลู่ฝานหรี่ตาลงมองให้ชัดเจน เห็นศิษย์พี่ฉู่สิงปล่อยพลังปราณออกมาแบบเลือนราง

แต่ศิษย์พี่ฉู่สิงไม่มีพละกำลังแดนปราณนอก เขาควบคุมพลังปราณเหมือนสั่งการได้ ปลดปล่อยมันออกมาทันที

ฉู่สิงพลิกข้อมืออย่างต่อเนื่อง เท้าทั้งสองข้างเคลื่อนไหวเบาๆ

หานเฟิงโดนพลังปราณที่มองไม่เห็น จัดการจนกระโดดไปมา ปล่อยหมัดออกมาอย่างต่อเนื่อง พลังปราณปกคลุมร่างกาย แต่โดนปราณที่มองไม่เห็นต้านทานเอาไว้ เสื้อผ้าบนตัวโดนสับจนขาดเป็นรูเต็มไปหมด

หานเฟิงตะโกนออกมาว่า “ศิษย์พี่สาม ผมผิดไปแล้ว หยุด หยุด ผมมีเสื้อให้เปลี่ยนไม่กี่ตัวแล้วนะ ถ้าไม่หยุดผมจะแย่งเสื้อผ้าพี่มาใส่นะ”

ในที่สุดฉู่สิงก็หยุด หันไปมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน เห็นชัดเจนหรือยัง”

ลู่ฝานพอเรียนรู้ได้บ้าง จึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “มองออกนิดหน่อยครับ”

ฉู่สิงพูดว่า “วิชากระบี่ชุดนี้ล้ำลึก กระบวนท่าก็ไม่เลว มีทั้งโจมตีและป้องกัน นายเข้าไปดูอย่าละเอียดสิ”

ลู่ฝานได้ยิน จึงเดินเข้าไป เมื่อเขาเห็นใต้เท้าของหานเฟิง ก็อึ้งไปทันที

บนพื้นมีตราหยินหยางปากว้าอย่างชัดเจน เขาเห็นอยู่ชัดๆ ตอนที่ศิษย์พี่ฉู่สิง ใช้กระบวนท่า สะบัดมืออย่างตามใจชอบ แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ

หานเฟิงมองรอยขาดบนเสื้อตัวเอง ร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาออกมา

เหมือนลู่ฝานนึกอะไรได้ รีบเดินกลับมา มองไปใต้เท้าศิษย์พี่ฉู่สิง

เป็นรูปหยินหยางเหมือนกัน

“วิชากระบี่ที่ดี”

ลู่ฝานพูดออกมา

ฉู่สิงยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “แค่เป็นสิ่งที่ถนัดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ศิษย์น้องลู่ฝานลองดูได้ วิชากระบี่ชุดนี้ เมื่อถึงแดนปราณนอก พลานุภาพจะเพิ่มขึ้นมาก นับว่าดีมาก”

หานเฟิงก็ก้าวข้ามตัวอักษรมา แล้วพูดว่า “ไม่เพียงแค่ดีมาก วิชากระบี่มังกรดำชุดนี้ ยังเป็นเคล็ดวิชาบู๊ระดับดิน แม้จะเทียบไม่ได้กับดาบเทียนควบของศิษย์พี่ฉู่เทียน แต่ก็ไม่ต่างกันมากเท่าไร ศิษย์พี่ฉู่เทียน มาโชว์สักหน่อยไหม”

ฉู่เทียนหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า “ได้สิ ศิษย์น้องลู่ฝานอยากดูไหม”

ลู่ฝานพูดว่า “อยากสิครับ เชิญศิษย์พี่ฉู่เทียน”

ฉู่เทียนเดินเข้ามา ในมือไม่มีอาวุธอะไร พูดอย่างราบเรียบว่า “พวกนายหลีกไปหน่อย”

ลู่ฝานถอยหลังไปสองก้าว หันไปมองฉู่สิงกับหานเฟิง ถอยหลังกรูดเข้าไปในห้อง

ฉู่เทียนหันมาพูดกับลู่ฝาน “ศิษย์น้องลู่ฝาน ทางที่ดีถอยไปอีกหน่อย”

ลู่ฝานได้ยิน จึงถอยไปอีกหลายก้าว แต่เห็นสายตาของฉู่เทียน ดูเหมือนยังไม่พอ จึงตัดสินใจเดินไปข้างหานเฟิง

ฉู่เทียนละสายตาออกมา ทันใดนั้นพลานุภาพพลุ่งพล่านทั้งตัว

ตอนนี้ ฉู่เทียนเหมือนปีศาจดุร้าย ระเบิดพลานุภาพบนตัวออกมา มีแสงสีเลือดสว่างตรงมือซ้าย ต่อมา ฉู่เทียนเหวี่ยงมือไปที่พื้นอย่างแรง

ลู่ฝานรู้สึกได้ว่าฉู่เทียน ปล่อยพลังปราณทั้งหมดของตัวเองออกมาในพริบตา โจมตีออกไป