เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1119

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1119

เขาวิถีบู๊ การถ่ายทอดแผ่ซ่านออกไปไม่รู้จบ

ย้อนกลับไปตอนแรกเริ่ม จักรพรรดิอู่ตายที่นี่ ทิ้งการถ่ายทอดเอาไว้ หลังจากนั้นผู้แข็งแกร่งแต่ละรุ่นมาที่นี่ และสืบทอดต่อไปเรื่อยๆ สุดท้ายจึงกลายเป็นเขาวิถีบู๊ที่สว่างเรืองรองในตอนนี้

จนถึงปัจจุบัน เขาวิถีบู๊มีจวนทั้งหมดเจ็ดสิบหกจวน มีชื่อว่า เจ็ดสิบหกอุโมงค์สวรรค์

วันเวลาผ่านไป เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในเจ็ดสิบหก อุโมงค์สวรรค์ มีเพียง 43 อุโมงค์สวรรค์ที่ยังคงรักษาการถ่ายทอดเอาไว้

ส่วนอีก 33 อุโมงค์สวรรค์ที่เหลือ โดนคนเอาการถ่ายทอดไปนานแล้ว เหลือเพียงตำหนักที่มืดมนไร้แสง มันบอกเล่าช่วงเวลาที่เปลี่ยนไปและอดีตของประเทศอู่อาน

ทั้ง 33 คนที่เอาการถ่ายทอดไป กลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่มีชื่อเสียงโด่งดังทั้งนั้น

แย่สุดก็คือยอดฝีมือแดนปราณฟ้าขั้นสูงสุด!

ในตำนานบอกว่าสี่อุโมงค์สวรรค์สุดท้ายในเจ็ดสิบหกอุโมงค์สวรรค์ เป็นสิ่งที่ผู้แข็งแกร่งในบรรดาสามสิบสามคนหลงเหลือเอาไว้

ไม่ใช่ว่าการถ่ายทอดที่พวกเขาหลงเหลือไว้ไม่แข็งแกร่ง จึงถูกเอาไว้หลังสุด

แต่เป็นเพราะพวกเขาหลงเหลือการถ่ายทอดเอาไว้ช้า อีกทั้งไม่ยอมอยู่เหนือการจวนของอาจารย์ จึงยินดีหลงเหลือไว้ที่ไหล่เขา

อุโมงค์สวรรค์ทุกแห่งล้วนมีโอกาสและโชคชะตาใหญ่ ถ้าได้เคล็ดวิชาบู๊ภายในนั้นเพียงเศษเล็กเศษน้อย จะทำให้นักบู๊สบายไปทั้งชีวิต

ถ้าได้รับการถ่ายทอดจากผู้แข็งแกร่งอย่างสมบูรณ์ จะประสบความสำเร็จ ทะยานขึ้นไปอย่างพุ่งพรวด

ถึงแม้เมื่อก่อนนายเป็นแค่คนธรรมดาไม่มีอะไรเลย แค่ได้การถ่ายทอดอย่างสมบูรณ์แบบ จะยืนยันความสำเร็จของนายในอนาคต ต้องอยู่เหนือกว่าแดนปราณฟ้าแน่นอน อีกทั้งยังมีโอกาส 80 เปอร์เซ็นต์ มองทะลุหยินหยาง กลายเป็นเซียนบู๊

เรียกว่าได้อุโมงค์สวรรค์ที่นี่หนึ่งแห่ง เท่ากับได้โลกทั้งใบ

หลังจากเทียนชิงหยางและคนอื่นเข้าใกล้จวนแรก ก็รู้สึกว่าพลังกดดันทั้งตัวหายไป กลับมาเป็นปกติทุกอย่าง

นักบู๊ทุกคนที่รู้รายละเอียดของเขาวิถีบู๊ รีบพุ่งเข้าไปหาจวนต่างๆ ทันที

คนเยอะแต่จวนน้อย เหลืออุโมงค์สวรรค์แค่ 43 แห่ง แน่นอนว่าไม่มีเพียงพอแบ่งให้คนละอุโมงค์

อีกทั้งเรื่องที่ต้องการโอกาสและโชคชะตาแบบนี้ จะต้องช่วงชิงมาให้ได้ก่อน

บางครั้งช้าเพียงก้าวเดียว อาจไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง

กลุ่มคนกระจายตัวออกไปทั่ว เริ่มฝึกฝนบนเขาวิถีบู๊เป็นเวลาสิบวัน

อันที่จริงบนเขาวิถีบู๊ ไม่มีค่ายกลใดๆ ขัดขวางเลย อันที่จริงความลำบากมีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือการช่วงชิงที่มาจากนักบู๊คนอื่น

แต่แค่เพียงอย่างเดียว ก็เหนือกว่าทุกอย่างแล้ว

บนเขาวิถีบู๊ ฆ่าคนแย่งสมบัติ ทำลายวิทยายุทธคน เป็นเรื่องที่เห็นบ่อยมาก

เพราะที่นี่เป็นที่เดียวที่ไม่มีคนตรวจตราดูแล

ที่นี่มีกฎเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือปลาใหญ่กินปลาเล็ก อยู่ถึงสิบวัน ยังต้องการโอกาสและโชคชะตา นั่นเป็นเรื่องที่สุดยอดมากแล้ว

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับเทียนชิงหยางเท่าไรนัก

ตอนนี้เพิ่งเห็นข้อดีของการเกิดเป็นลูกหลานสิบตระกูลใหญ่ มีอำนาจยิ่งใหญ่ของตระกูล ถึงคนอื่นอยากแตะต้องพวกเขา ต้องคำนึงว่าหลังจากตัวเองออกไป จะรับการแก้แค้นของสิบตระกูลใหญ่ไหวหรือเปล่า

บวกกับลูกหลานของสิบตระกูลใหญ่ มีคนไหนหาเรื่องได้ง่ายบ้าง ดังนั้นถึงแย่งชิงสิ่งของกัน ลูกหลานของสิบตระกูลใหญ่ก็ครองข้อได้เปรียบทั้งหมด

เทียนชิงหยางมองกลุ่มคนที่กระจัดกระจายเหมือนผึ้งแตกรัง เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คนพวกหนี วิ่งเร็วแล้วมีประโยชน์อะไร พละกำลังไม่เพียงพอ ได้การถ่ายทอดก็รักษาชีวิตเอาไว้ไม่ได้ ส่วนคนมีพละกำลัง ถึงไปช้าหน่อย ก็แย่งกลับมาได้!”

สุ่ยสือฉวนที่อยู่ข้างๆ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “สหายชิงหยาง นายคิดแบบนี้ไม่ถูกต้องนะ วันนี้เป็นแค่วันแรก ทุกคนรีบกระจายตัวไปทั่ว หาการถ่ายทอดที่ตัวเองต้องการ ดังนั้นปกติจะไม่เกิดการต่อสู้ ดังนั้นทุกคนจึงคิดจะใช้โอกาสนี้ คว้าอะไรดีๆ เอาไว้ ถ้าถึงพรุ่งนี้ 43 อุโมงค์สวรรค์มีคนเต็มแล้ว นายลองดูว่าจะมีใครกล้าเข้าไปเอาการถ่ายทอดอย่างง่ายดายอีก”