เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1157

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1157

จู่ๆ ลู่ฝานหรี่ตาลง รู้สึกถึงอะไรผิดปกติทันที

ลู่ฝานจ้องตาอู่คงหลิงเขม็ง ทันใดนั้นลู่ฝานถือกระบี่หนักไร้คมเอาไว้ในมือ มองอู่คงหลิงแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ เธอไม่ใช่อู่คงหลิง เธอเป็นใคร”

“อู่คงหลิง” ชะงักฝีเท้าลง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “นายรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ใช่อู่คงหลิง”

ปราณชี่พุ่งขึ้นบนตัวลู่ฝาน เขาจ้องเธอเขม็งแล้วพูดว่า “สายตาของอู่คงหลิงไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนเธอ เธอเป็นใครกันแน่”

“อู่คงหลิง” หัวเราะลั่นทันที จากนั้นพูดว่า “นายนี่รู้จักเธอดีจริงๆ ดูเหมือนความสัมพันธ์ของเธอกับนายจะไม่ธรรมดานะ ยัยเด็กผู้หญิงคนนี้โปรยเสน่ห์ไปทั่วจริงๆ!”

ระหว่างพูดตัวของ “อู่คงหลิง” กลายเป็นกลุ่มควันสีดำอย่างรวดเร็ว ลู่ฝานใช้กระบี่ฟันลงบนควันสีดำ วินาทีต่อมาควันสีดำแตกกระจาย ปกคลุมไปทั่วทั้งห้องอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นสิ่งของทุกอย่างในห้องหายไปทั้งหมด ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในอากาศเวิ้งว้างแห่งหนึ่ง

ขณะนี้เงาใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นในอากาศเวิ้งว้าง นั่นมันใบหน้าน่าเกลียดขนาดไหนกัน เหมือนหนอนนับไม่ถ้วนดิ้นไปดิ้นมา จ้องเขม็งมาที่ลู่ฝาน

“ฉันคือเจ้าสำนักหัวใจปีศาจ นายเรียกฉันว่ากลืนจิตก็ได้ อู่คงหลิงเพื่อนสุดที่รักของนาย เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในมือฉันเท่านั้น”

ลู่ฝานเกร็งไปทั้งตัว เกราะเกล็ดมังกรปกคลุมร่างกายทันที

อีกฝ่ายดึงเขาเข้ามาในอากาศเวิ้งว้างอย่างรวดเร็ว แค่ฝีมือนี้ ก็ยืนยันได้ว่าอย่างน้อยเขาต้องเป็นผู้แข็งแกร่งแดนปราณฟ้า

สัมผัสพลังรอบตัวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ วงแสงทั้งเก้าสว่างขึ้นบนตัวลู่ฝาน

“ปีศาจเฒ่ากลืนจิต นายบีบบังคับให้อู่คงหลิงทำเรื่องพวกนี้ใช่ไหม”

ลู่ฝานถามเสียงดัง

กลืนจิตหัวเราะลั่นแล้วพูดว่า “ใช่ ฉันบังคับให้เธอทำ ใบหน้าที่งดงามและสมบูรณ์แบบตั้งแต่เกิดของเธอ เป็นบุคคลที่เหมาะสมที่สุดในการทำเรื่องแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายฉันโดนคนทำลายไปแล้วครึ่งหนึ่ง ฉันก็จะลิ้มลองคนสวยแบบที่นายทำเหมือนกัน”

ระหว่างพูด กลืนจิตแลบลิ้นน่าขยะแขยงออกมาเลียริมฝีปาก

การกระทำของเขาน่าขยะแขยงเหมือนเขา ลู่ฝานเห็นแล้วยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

“ที่แท้เป็นกะเทยที่ท่อนล่างใช้การไม่ได้ ปีศาจเฒ่ากลืนจิต นายเอาอู่คงหลิงไปไว้ที่ไหน”

ลู่ฝานถามอีกครั้ง

ปีศาจเฒ่ากลืนจิตหัวเราะแล้วพูดว่า “ก็ช่วยมัดเธอแล้วส่งให้เทียนชิงหยาง ให้เทียนชิงหยางเล่นกับเธออย่างเต็มที่ ทำแบบนี้จะได้ทำให้หานหยวนหนิงโมโหตายไม่ใช่เหรอ ฮ่าๆ นายอยากไปช่วยเธอไหม สายไปแล้วล่ะ ลู่ฝานเอ๋ย เดิมทีฉันคิดว่าคงมีสักวัน ที่สามารถเปลี่ยนอัจฉริยะอย่างนายให้เป็นหุ่นเชิดของฉัน แต่คิดไม่ถึงว่าวันนี้นายจะมาหาถึงที่! นี่เป็นลิขิตของพระเจ้าบ้าบอหรือเปล่า ฮ่าๆ จิตวิญญาณแห่งนรกภูมิ นายก็ต้องเปิดหูเปิดตาสักรอบนะ!”

เมื่อพูดเช่นนี้ จู่ๆ ความมืดมิดโจมตีเข้ามาหาลู่ฝาน

ลู่ฝานยกมือฟันกระบี่ใส่ แต่กลับพบว่ากระบี่ของตัวเองโจมตีใส่อากาศ ความมืดมิดยังคงเข้ามาหาเขาเหมือนเดิม

“ไม่มีประโยชน์ ลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวา วิทยายุทธแค่นั้นของนาย เมื่ออยู่ต่อหน้าฉันก็แค่กากเดน อยู่ต่อหน้าความมืดมิดของฉัน นายก็เหมือนอาหารจานหนึ่ง ตอนนี้ฉันจะกลืนกินนายช้าๆ กินนายทีละนิด! ฮ่าๆๆๆๆ”

จู่ๆ ความมืดมิดเข้ามาในตัวลู่ฝาน ลู่ฝานชะงักไปทั้งตัว แต่วินาทีต่อมา กลืนจิตกลับเป็นคนอุทานออกมาอย่างตกใจเอง

“นี่มันอะไรกัน”

แสงพุ่งออกมาจากในตัวลู่ฝาน ทำลายล้างความมืดมิดรอบตัวจนหมด

ลู่ฝานยกกระบี่หนักไร้คมขึ้นสูง เปิดเขตวิถี แล้วพูดเสียงก้องกังวานว่า “นี่คือพลังที่จะคร่าชีวิตนาย!”