เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1201
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1201
ความมีราศี ท่าทางการนั่ง หน้าตา ท่าทางการดื่มชาสง่างามเป็นอย่างมาก ดูไม่เหมือนคนธรรมดาจริงๆ แม้ลักษณะภายนอกดูธรรมดา แต่แอบดูมีความเกรี้ยวกราดอยู่บนตัว
ลู่ฝานเห็นศูนย์กลางที่พลังฟ้าดินในโรงน้ำชารวมตัวกัน อยู่ที่ชายวัยกลางคนคนนี้
ลู่ฝานก้าวเท้าเดินเข้าไป ยืนตรงหน้าผู้ชายแล้วพูดว่า “ฉันนั่งได้ไหม”
ชายวัยกลางคนเงยหน้ามองลู่ฝานแวบหนึ่ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ นั่งสิ ลู่ฝาน!”
ในเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อตัวเองออกมาได้ เขาคงเป็นคนสั่งให้องครักษ์มาตามตัวเองแล้วล่ะ
ลู่ฝานมองหน้าเขาอย่างละเอียด แล้วถามว่า “ไม่ทราบว่านายคือใคร”
ชายวัยกลางคนยิ้มแล้วพูดว่า “ดูไม่ออกเหรอ การถอดร่างของฉันเดายากขนาดนั้นเลยเหรอ”
การถอดร่าง!
ลู่ฝานใจกระตุก เหมือนท่านผอ.เทียนหยาจื่อรู้วิชานี้ ตอนนี้ท่านผอ.ในสถาบันสอนวิชาบู๊ เป็นแค่การถอดร่างของท่านผอ.เทียนหยาจื่อเท่านั้น!
จู่ๆ ใบหน้าของชายวัยกลางคนบิดเบี้ยว ใบหน้าที่ลู่ฝานเคยเห็นปรากฏออกมาทันที ลู่ฝานอุทานออกมาเบาๆ ว่า “ฝ่าบาท!”
“เบาๆ!”
ฉินซางต้าตี้ยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยขึ้น
ลู่ฝานสีหน้านอบน้อม คารวะแล้วพูดว่า “ลู่ฝานแห่งเขตตงหวาพบฝ่าบาท”
ฉินซางต้าตี้พูดด้วยรอยยิ้ม “ลู่ฝาน นายเดาดูสิว่าทำไมวันนี้ฉันใช้การถอดร่างมาหานายตามลำพัง”
ลู่ฝานพูดว่า “ฝ่าบาทกำลังทดสอบฉันเหรอ”
ฉินซางต้าตี้พยักหน้าพูดว่า “ใช่ นายเข้าใจอย่างนี้ก็ได้ ตอบดีมีรางวัล!”
ลู่ฝานครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ง่ายมาก เพราะฝ่าบาทต้องการทดสอบฉันตามลำพัง!”
จู่ๆ ฉินซางต้าตี้หัวเราะออกมา ชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายนี่เป็นเด็กเจ้าเล่ห์จริงๆ ฉันจะว่านายตอบผิดก็ไม่ได้ แล้วนอกจากนั้นล่ะ”
ลู่ฝานกลอกตาไปมา คิดอีกครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฝ่าบาทต้องการถามฉันว่าฉันเป็นคนวางยาหรือเปล่า”
ฉินซางต้าตี้ส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ใช่ เรื่องแบบนี้ฉันจำเป็นต้องมาถามนายด้วยตัวเองเหรอ ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องนี้ฉันรู้อยู่แก่ใจแล้ว”
ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “งั้นฉันคงไม่รู้แล้ว”
ฉินซางต้าตี้ชี้หน้าลู่ฝานแล้วพูดว่า “ฉันมาวันนี้เพราะต้องการถามว่านายล่วงเกินฉินอวิ่นยังไงกันแน่ จนทำให้เขาเอาแต่อยากฆ่านายให้ตาย ไม่มีโอกาสรอดให้แม้แต่น้อย”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วตอบทันทีว่า “ฝ่าบาท ถ้าฉันพูดออกมา ขอฝ่าบาทอย่าถือโทษโกรธเคือง!”
“พูดมาได้เลย ฉันจะกล่าวโทษนายเพราะเรื่องบ้าบอระหว่างนายสองคนเหรอ พูดมาเถอะ!”
สีหน้าฉินซางต้าตี้เหมือนรอฟัง
ลู่ฝานกัดฟัน เราเรื่องของเขากับฉินอวิ่นไท่จื่อออกมาทั้งหมด
รวมถึงเรื่องที่เขาได้ยินว่าฉินอวิ่นไท่จื่อซื้อขายโควตารายชื่อการคัดเลือกด้วย เขาเล่าออกมาทั้งหมด ลู่ฝานไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร กลับกันเหมือนคนทั้งใต้หล้ารู้ว่าเขากับไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยไม่ถูกกัน พูดก็พูดไปสิ ยิ่งไปกว่านั้นนี่ไม่ใช่เรื่องโกหกด้วย
ฉินซางต้าตี้สีหน้าราบเรียบ หลังฟังจบเขาไม่มีสีหน้าเคร่งเครียดสักนิด
“พูดจบแล้วเหรอ”
ฉินซางต้าตี้จิบชาเล็กน้อยแล้วถามขึ้น
ลู่ฝานพูดว่า “จบแล้ว”
ฉินซางต้าตี้พยักหน้าพูดว่า “เรื่องพวกนี้ที่นายพูด ฉันรู้เป็นอย่างดี คิดไม่ถึงว่าเด็กอย่างนายจะกล้าทำร้ายไท่จื่อผู้ยิ่งใหญ่ ไม่กลัวตายเลยจริงๆ!”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ฉินซางต้าตี้หัวเราะออกมา
หัวเราะจนตัวโยน สติหลุด หัวเราะไปยังถามออกมาว่า “นายต่อยเขาหมัดเดียวจนติดกำแพงเลยเหรอ ต่อยแก้มข้างไหนล่ะ เขาใกล้บ้าแล้วหรือเปล่า เล่ารายละเอียดหน่อยสิ!”