เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1202
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1202
ลู่ฝานอ้าปากค้าง ไม่อยากเชื่อภาพที่ตัวเองเห็น
ฝ่าบาทผู้ยิ่งใหญ่ หัวเราะเกือบตายเพราะลูกตัวเองโดนคนอื่นทำร้าย เรื่องนี้พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ!
ผ่านไปนาน ฉินซางต้าตี้หยุดหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ตีเขามาหลายปีแล้ว นายคงเป็นคนแรกที่ตีเขาเลยมั้ง แถมยังต่อยหน้าด้วย! มิน่าล่ะเขาถึงวางแผนเอานายถึงตาย ด้วยเหตุนี้เกือบก่อปัญหาที่เจดีย์ยา อีกทั้งยังเสียเซียนบำเพ็ญชี่ที่ภักดีต่อประเทศอู่อานไปตั้งสามคน”
ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “สูญเสียเซียนบำเพ็ญชี่สามคนเหรอ”
ฉินซางต้าตี้หัวเราะแล้วพูดว่า “เรื่องที่นายทำ นายไม่รู้หรือไง เซียนบำเพ็ญชี่สามคนนั้นไปเขตตงหวาต้องการฆ่าตระกูลนายทั้งตระกูล แต่กลับโดนคนอื่นฆ่า ลู่ฝาน อยู่ต่อหน้าฉัน นายไม่ต้องแสร้งโง่หรอก”
หัวใจลู่ฝานเต้นอย่างรุนแรง เขาไม่รู้จริงๆ ว่ามีเรื่องแบบนี้ด้วย ไม่มีใครพูดถึงเรื่องพวกนี้กับเขา!
เมื่อครุ่นคิดอย่างละเอียด จดหมายที่เขาส่งไปทั้งสามฉบับน่าจะมีประโยชน์แล้ว!
ลู่ฝานยังกลัวไม่หาย ขณะเดียวกันก็โมโหฉินอวิ่นไท่จื่อเพิ่มขึ้นอีก คิดไม่ถึงว่าเขาจะส่งคนไปที่เขตตงหวา
ตอนนี้ลู่ฝานอยากต่อยหน้าฉินอวิ่นไท่จื่อแรงๆ อีกหลายหมัด!
ฉินซางต้าตี้หัวเราะแล้วพูดว่า “ทำไมไม่พูดล่ะ ดูจากสายตานาย นายคงไม่ได้จะไปทะเลาะกับฉินอวิ่นอีกใช่ไหม ฉันขอเตือนไว้ แค่อยู่ในเมืองหลวง นายสู้เขาไม่ได้หรอก”
ลู่ฝานพูดว่า “สู้ไม่ได้ก็ต้องสู้”
รอยยิ้มบนหน้าฉินซางต้าตี้หายไป แล้วพูดว่า “นายจะซัดเขาจริงเหรอ สายตานายโหดเหี้ยมจะซัดไท่จื่อต่อหน้าฉันแบบนี้ นายรู้ไหมว่าแค่เหตุผลนี้ ฉันเอานายเข้าคุก ทำลายวิทยายุทธของนายได้เลยนะ!”
ประกายในแววตาลู่ฝานหายไป เขาพูดว่า “ฝ่าบาท ในเมื่อฝ่าบาทรู้เรื่องที่เขาทำ ทำไมถึงไม่ห้ามเขา”
ฉินซางต้าตี้พูดว่า “ทำไมฉันต้องห้ามเขาล่ะ ฉันคิดว่าหลังจากพันปี ฉันจะมอบตำแหน่งให้เขา ด้วยเหตุนี้ถ้าฉันไม่ดูว่าเขาจะจัดการเรื่องใหญ่ของประเทศอย่างไร ฉันจะวางใจได้เหรอ”
ลู่ฝานพูดว่า “งั้นตอนนี้ฝ่าบาทคงเห็นแล้ว”
ฉินซางต้าตี้ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เห็นแล้วจริงๆ จิตใจคับแคบ ซื้อขายประเทศ ต่อไปฉันจะจัดการเรื่องพวกนี้ เรื่องของนายฉันกะว่าจะถือเป็นคำเตือนให้เขา ดังนั้นตอนนี้นายอยากทำอะไรก็ทำได้เลย เพราะยังไงนายก็ทำอะไรเขาไม่ได้ อย่างมากก็ทำได้แค่ทำให้เขาขายหน้าเท่านั้น”
ลู่ฝานพูดว่า “ฝ่าบาทจะให้ฉันช่วยสั่งสอนเขาเหรอ”
ฉินซางต้าตี้พูดว่า “ตอนนี้นายก็ทำอยู่ไม่ใช่เหรอ เห็นวิธีต่ำทรามที่ฉินอวิ่นทำกับนาย ฉันรู้สึกอายจริงๆ ไท่จื่อผู้ยิ่งใหญ่จัดการนักบู๊ตัวเล็กๆ คิดไม่ถึงว่าจะใช้วิธีต่ำทรามพวกนี้ นี่ยืนยันได้ว่าหลายปีมานี้ เขาควบคุมคนมีความสามารถไม่ดี การปลูกฝังในองค์กรไม่มั่นคง ด้านนอกไม่มีอำนาจแข็งแกร่งสนับสนุน ด้านในไร้ยอดฝีมือ นอกจากองครักษ์ที่ฉันส่งไปให้นาย คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีแค่แปดผู้โดดเด่นอะไรนั่นเป็นพวก ดูพวกคนอายุน้อยมีความสามารถที่เข้าร่วมการคัดเลือกหลายปีนี้ โดยเฉพาะแค่ไม่กี่คนที่มีหวังชิงที่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าไม่มีสักคนที่เขาบ่มเพาะออกมา ทำให้ฉันเศร้าใจมาก! เขายังไม่รู้ว่าสภาพสังคมนี้ ผู้แข็งแกร่งคือทุกสิ่ง ตำแหน่งและอำนาจเมื่อเทียบกับผู้แข็งแกร่ง อันที่จริงยังห่างชั้นกันมาก!”
เมื่อพูดจบ ฉินซางต้าตี้วางแก้วชาลงแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายยินดีช่วยฉันสั่งสอนไหม”