เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1211
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1211
สีหน้าของไอ้หลิวกับเซวียนหยวนไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก แต่ไอ้อ้วนตงกับหวูเฉินที่อยู่ข้างๆ กลับสีหน้านิ่งเป็นอย่างมาก
ไอ้หลิวพูดเบาๆ ว่า “ถือว่าเธอ……เดี๋ยวก่อน!”
ยังพูดไม่ทันจบ เห็นลู่ฝานใช้มือข้างหนึ่งเอากระบี่หนักไร้คมของตัวเองออกมา
เปลวเพลิงลุกโชนบนกระบี่ แต่กลับมีแสงของไฟและสายฟ้า พลังทั้งสองหมุนเข้าหากันจนเป็นเกลียว ไม่แยกออกจากกัน
ลู่ฝานสะบัดกระบี่ไปบนท้องฟ้า
“กระบี่มังกรคู่สายฟ้าเปลวเพลิง!”
ทันใดนั้น มังกรเพลิงและมังกรสายฟ้านับไม่ถ้วนพุ่งไปบนฟ้า โจมตีเงาดำเต็มท้องฟ้าจนกระจัดกระจาย!
ลู่ฝานพลิกมือปักกระบี่ลงบนพื้น แล้วใช้มือข้างหนึ่งกดลง
“เคล็ดวิชาบู๊สรรพสิ่งไร้รูปร่าง! ระเบิดปราณ!”
ทันใดนั้น มังกรเพลิงและมังกรสายฟ้าที่พุ่งไปรอบๆ ระเบิดออก เมฆเพลิงเป็นแถบปรากฏขึ้นบนหัวลู่ฝาน
“ได้ยินหรือยัง สรรพสิ่งไร้รูปร่าง! นี่คือวิธีแปรเปลี่ยนปราณบู๊ของสรรพสิ่งไร้รูปร่าง นี่สิถึงเรียกว่าแก่นแท้! ใครกล้าแย่งเด็กคนนี้ ฉันจะเอาชีวิตคนนั้น!”
ไอ้หลิวตาค้างไปหมดแล้ว มองกระบวนท่าระเบิดปราณของลู่ฝาน หัวใจเขาบีบรัดตัวอย่างรุนแรง
แปรเปลี่ยนจากไร้รูปร่างเป็นมีรูปร่าง แยกรูปร่างออกจนไร้รูปร่าง พลังปราณแปรเปลี่ยนอย่างอิสระ กระบวนท่าเป็นธรรมชาติมาก ถ้าคนแบบนี้ฝึกเคล็ดวิชาบู๊สรรพสิ่งไร้รูปร่างไม่สำเร็จ คงเป็นเรื่องเหลือเชื่อมาก!
จู่ๆ ยัยแก่หยางรับไม่ได้ ตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน
ไอ้หลิวไม่ยอมอ่อนข้อ จ้องยัยแก่หยางเขม็ง
ขณะนั้นเอง เซวียนหยวนพูดเสียงดังว่า “ทะเลาะอะไรกัน ยังไม่จบเลย!”
ทั้งสองคนอึ้งไปครู่หนึ่ง พวกเขาฟังได้ยินความตื่นเต้นในน้ำเสียงของเซวียนหยวน
รีบมองไปที่สนามอย่างรวดเร็ว เห็นว่าตอนนี้ลู่ฝานกำลังเดินเข้าไปหาอู่จุนทีละก้าว
จำนวนเงาดำบนท้องฟ้าโดนระเบิดจนลดลงไปไม่น้อย
แต่เงาดำที่เหลือก็ยังพุ่งเข้ามาโจมตีลู่ฝานเหมือนเดิม
ลู่ฝานสะบัดกระบี่โดยไม่มอง
ไม่เห็นปราณกระบี่หรือแสงใดๆ เงาดำแยกออกเป็นพลังสีดำเล็กๆ นับไม่ถ้วนทันที
เงาดำที่เหลือคิดจะจู่โจมใส่ลู่ฝาน แต่ไม่สามารถทำลายปราณชี่ของลู่ฝานได้!
“เห็นหรือยัง วิชากระบี่บำเพ็ญเพียร ไม่จำเป็นต้องใช้พลังปราณ แค่สะบัดกระบี่ก็สามารถสะเทือนอากาศได้”
เสียงตื่นเต้นของเซวียนหยวนสั่นเครือเล็กน้อย
ไอ้หลิวกับยัยแก่หยางมองหน้ากัน ทั้งสองคนนั่งลงช้าๆ
“ดูเหมือนเราจำเป็นต้องสู้กันสักยกแล้วล่ะ”
“จำเป็น จำเป็นมาก!”
เซวียนหยวนหันมามองพวกเขาแล้วพูดว่า “เมื่อไรก็ได้!”
เมื่อพูดจบ ทั้งสามคนหายไปพร้อมกัน พริบตาเดียวไม่รู้หายไปไหนแล้ว
ไอ้อ้วนตงหัวเราะแล้วพูดว่า “ลุงเฒ่าหวู นายว่าพวกเขาสามคนใครจะชนะ”
หวูเฉินพูดอย่างราบเรียบว่า “ใครชนะก็เปล่าประโยชน์ ลู่ฝานเป็นศิษย์ของฉัน!”
เพล้ง!
แก้วชาในมือไอ้อ้วนตงหล่นลงพื้น เขาอ้าปากค้างแล้วพูดว่า “นายกำลังล้อฉันเล่นหรือเปล่า นายเป็นผู้ฝึกชี่ไม่ใช่เหรอ”
หวูเฉินชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ดูแหวนบนมือเขาดีๆ สิ ฉันไม่ได้โกหกนาย ถูกต้องที่ฉันเป็นผู้ฝึกชี่ แต่ใครบอกว่าผู้ฝึกชี่รับศิษย์ที่เป็นนักบู๊ไม่ได้ล่ะ ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าศิษย์ฉันชื่อลู่ฝาน! นายบอกว่าจะจำไว้ไม่ใช่หรือไง”
ไอ้อ้วนตงลูบคางแล้วพูดว่า “งั้นเหรอ นายเชื่อคำพูดฉันด้วยเหรอ ตอนนั้นฉันยังพูดว่าจะแก้พิษให้นายด้วย ต่อมาก็ลืมเหมือนกัน นายทำให้ตัวเองโดนหลอกซะงั้น”
หวูเฉินกลอกตามองบน ไอ้อ้วนตงตะโกนพร้อมเสียงหัวเราะ
ตอนนี้ในสนามต่อสู้ ลู่ฝานเดินมาถึงหน้าอู่จุนแล้ว
ไม่ว่าอู่จุนจะหลบ กระบี่หนักไร้คมในมือลู่ฝานจะร่วงลงมาเหมือนสายฟ้า โจมตีลงบนตัวอู่จุนทันที!