เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1218

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1218

หลิ่วเจินโดนคนหามไปรักษา สือเฉินเดินออกจากสนามช้าๆ

ทั้งสองคนเพิ่งลงจากสนาม การแข่งขันของนักบู๊คนต่อไปเริ่มขึ้นทันที

“ถานไถเก๋อตระกูลถานไถสู้กับหลู่ตง!”

เมื่อเข้ามาในสนาม ถานไถเก๋อเอาพัดเมฆเพลิงของตัวเองออกมาทันที นี่ก็เป็นอาวุธวิเศษของตระกูลถานไถเหมือนกัน เพียงสิบกระบวนท่าก็เอาชนะคู่ต่อสู้ได้ แผดเผาจนกรอบนอกนุ่มใน เก่งกาจเป็นอย่างมาก

หลังจากนั้นเทียนชิงหยางเข้ามาในสนาม คู่ต่อสู้ของเขาคือเว่ยอวี่

แม้เว่ยอวี่เป็นนักบู๊แดนปราณดินเหมือนกัน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเทียนชิงหยาง เขาก็ยังอ่อนแอสิ้นดี

เมื่อกระบี่มังกรคำราม อาวุธวิเศษของตระกูลเทียนปรากฏออกมา ฟาดฟันกระบี่เพียงสิบครั้ง เว่ยอวี่ก็ล้มลงพื้นแล้ว สูญเสียการตอบโต้กลับอย่างสมบูรณ์แบบ

เฟิงเสี่ยวชี่ ถังชิง สุ่ยสือฉวน และหลู่ยินก็เข้ามาในสนามอย่างต่อเนื่อง เอาชนะได้อย่างง่ายดายมาก

สิ่งที่ควรค่าแก่การพูดถึงคือ สุ่ยสือฉวนที่เป็นผู้สืบทอดของตระกูลสุ่ย ไม่ได้เอาอาวุธวิเศษของตระกูลเขาออกมา นี่ทำให้ผู้ชมจำนวนไม่น้อยรู้สึกเสียดายมาก อย่าบอกนะว่าสุ่ยสือฉวนยังไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูลสุ่ย จึงยังไม่ได้รับอาวุธวิเศษอย่างนั้นเหรอ

ในที่สุดการแข่งขันมาถึงรอบสุดท้ายแล้ว

เหลยเสี่ยวหย่ง สาขาสายฟ้าสู้กับหลินหย่า นักบู๊แห่งเขตเจียง

นี่เป็นการแข่งขันที่คนไม่ค่อยสนใจสักเท่าไร ผู้ชมจำนวนไม่น้อยพากันลุกออกจากที่นั่งไปก่อนแล้ว

แม้เหลยเสี่ยวหย่งเป็นหนึ่งในสิบยอดฝีมือเหมือนกัน แต่มีแค่ไม่กี่คนที่จำชื่อเขาได้ การแข่งขันก่อนหน้านี้ก็ปกติไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น แม้แข็งแกร่ง แต่เมื่อเทียบกับคนอื่น ก็ไม่ได้โดดเด่นอะไรขนาดนั้น

ด้วยเหตุนี้ ตอนเหลยเสี่ยวหย่งออกมา มีเสียงปรบมือแค่นิดหน่อยเท่านั้น

แต่เด็กหนุ่มที่อายุประมาณ 17-18 ปีคนนี้ กลับตื่นเต้นมากจนหน้าแดงไปหมด

หลินหย่าคู่ต่อสู้ของเขา เป็นผู้ชายที่หน้าตาอัปลักษณ์ยิ่งกว่า ผมเผ้ายุ่งเหยิง กระบี่หักขึ้นสนิมเล่มหนึ่ง สวมชุดที่ทำจากผ้าหยาบๆ ผิวคล้ำเล็กน้อย

ดวงตาเล็กมากจนเกือบมองไม่เห็นแล้ว เดินเท้าเปล่าเข้ามาในสนาม หลินหย่าดึงกระบี่หักของตัวเองออกมาก่อน!

“นายลงมือก่อนเถอะ!”

หลินหย่าพูดกับเหลยเสี่ยวหย่ง

เหลยเสี่ยวหย่งพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายพูดเองนะ”

ทันใดนั้น เหลยเสี่ยวหย่งสะบัดกระบี่ยาวในมือ สายฟ้าห้าสีปรากฏขึ้นบนตัวเขาทันที

“วิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุ คุกกระบี่สายฟ้า!”

ทันใดนั้น สายฟ้าเป็นแถบร่วงลงบนตัวหลินหย่าทันที สายฟ้าดุดันบ้าคลั่ง ทำให้ตัวเขาเริ่มเกรียมขึ้นมา

วินาทีต่อมา หลินหย่าล้มลงกับพื้น

“โอ๊ย ไอ้หมอนี่ ไร้ความสามารถยังแสร้งทำเป็นเก่ง น่าเบื่อจริงๆ!”

ผู้ชมลุกขึ้นยืนกำลังจะกลับ

เหลยเสี่ยวหย่งโบกมือให้ผู้ชมรอบๆ เตรียมออกจากสนาม

หานเยียนที่อยู่ข้างลู่ฝานลุกขึ้นช้าๆ แล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ ต่อไปคงไม่มีอะไรน่าดูแล้ว! คุณชายลู่ฝาน จะไปกินข้าวกับเราสักมื้อไหม”

ลู่ฝานไม่ขยับ นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อนสิคุณหานเยียน การแข่งขันยังไม่จบเลย!”

หานเยียนขมวดคิ้วพูดว่า “จบแล้วไม่……”

ยังพูดไม่ทันจบ หลินหย่าที่อยู่ในสนามปัดเสื้อผ้าแล้วลุกขึ้นมา

“กระบวนท่ากระบี่ไม่เลว!”

หลินหย่าค่อยๆ ดึงกระบี่เหล็กของตัวเองออกมา สะบัดเบาๆ เข้าไปหาเหลยเสี่ยวหย่ง!

เหลยเสี่ยวหย่งยังไม่ทันตั้งตัว ค่ายกลหยินหยางปากว้าปรากฏขึ้นด้านล่างเท้า ทันใดนั้นเหลยเสี่ยวหย่งโดนแสงค่ายกลโจมตีจนกระเด็นออกไปหลายเมตร มีเลือดไหลออกมาทั้งตัว

เมื่อผู้ชมที่กำลังจะกลับเห็นภาพนี้ พากันชะงักฝีเท้าลงทันที

นี่มันเกิดอะไรขึ้น เหมือนเหลยเสี่ยวหย่งแพ้แล้ว