เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1225
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1225
ตอนนี้ถานไถเก๋อไม่สนใจว่ากระโปรงตัวเองจะเปื้อนไปด้วยคราบเหล้าหรือน้ำสกปรก เธอจะวิ่งออกไปข้างนอก
แต่ขณะนั้นเอง ไอ้อ้วนตงสะบัดมือ
ถานไถเก๋อเหมือนหุ่นเชิดที่มีเชือกโยงอยู่ เธอกลับมานั่งลงที่เดิมอีกครั้ง
ไอ้อ้วนตงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยัยหนูมาเยือนเป็นครั้งแรก จึงไม่รู้เรื่องรู้ราว ฉันจะต้องถือสาหาความยัยเด็กคนนี้ด้วยเหรอ ดื่มต่อเถอะ ไอ้แก่ถานไถชิงหยุน วันนี้ฉันจะเก็บเงินนาย”
ถานไถชิงหยุนโดนไอ้อ้วนตงด่าว่าไอ้แก่ติดกันสองครั้ง แต่ก็ไม่กล้าเถียงสักคำเหมือนเดิม
ถานไถเก๋อยังตกอยู่ในความตะลึง ลู่ฝานมองเธอ ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ช่างเถอะ รอให้เธอมีตั้งสติเองแล้วกัน ลู่ฝานเงยหน้าดื่มเหล้าอึกใหญ่อีกครั้ง จากนั้นตบโต๊ะแล้วพูดว่า “เถ้าแก่อ้วน เอามาอีกไห!”
เถ้าแก่อ้วนเอาเหล้าออกมาอีกหนึ่งไห แล้วก่นด่าว่า “ไอ้เด็กเลว ดื่มเก่งจริงๆ อาจารย์รวมถึงศิษย์อย่างพวกนายล้วนเป็นพวกขี้เหล้าที่ออกมาจากไหเหล้า”
อาจารย์รวมถึงศิษย์งั้นเหรอ
ลู่ฝานกำลังจะถามว่าเถ้าเก้าอ้วนหมายความว่ายังไง จู่ๆ มีคนสามคนเดินเข้ามาด้วยท่าทางโมโห
สามคนนี้คือไอ้หลิว ยัยแก่หยางและเซวียนหยวน
เนื้อตัวทั้งสามคนเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว เมื่อเข้ามาก็ตะโกนเสียงดังว่า “เอาเหล้าระงับอาการบาดเจ็บมาหนึ่งไห”
เถ้าแก่อ้วนหัวเราะเหอะๆ แล้วพูดว่า “พวกนายสามคนใครชนะ”
ไอ้หลิวพูดเสียงดังว่า “ไม่มีใครชนะทั้งนั้น ขืนสู้กันต่อไป คงต้องตายอยู่ข้างนอก ให้ตายเถอะยัยแก่หยางวิชาจิตบู๊ไท่อี่ของเธอโหดมาก โดยเฉพาะกระบวนท่าสุดท้าย เธอจะให้ฉันกลายเป็นคนปัญญาอ่อนเหรอ”
ยัยแก่หยางพูดเสียงดังว่า “ฉันโหดเหรอ ฉันโหดเท่าเซวียนหยวนหรือเปล่าล่ะ กระบี่บำเพ็ญเพียรของเขา แหวกเขตวิถีของฉัน ถ้าฉันไม่ได้หลบอย่างรวดเร็ว ตอนนี้คงตายอยู่ข้างนอกแล้ว”
เซวียนหยวนพูดอย่างเย็นชาว่า “อีกคนหลบเป็น อีกคนเปลี่ยนแปลงเป็น ไอ้หลิว ถ้าครั้งหน้านายยังกล้าใช้เคล็ดวิชาบู๊สรรพสิ่งไร้รูปร่างแปลงร่างเป็นฉัน ฉันจะฟันนายทั้งเป็น!”
ทั้งสามคนด่ากันเป็นทอดๆ เหมือนจะสู้กันอีกรอบ
ถานไถเก๋อฟังทั้งสามคนด่ากัน แล้วพึมพำกับตัวเองว่า “วิชาจิตบู๊ไท่อี่ กระบี่บำเพ็ญเพียร เคล็ดวิชาบู๊สรรพสิ่งไร้รูปร่าง”
จู่ๆ ถานไถเก๋อตื่นเต้นจนสั่นไปทั้งตัว
มองทั้งสามคนแล้วพูดว่า “ไม่ทราบว่าพวกนายคือเซียนบู๊ไท่อี่ เซียนบู๊เซวียนหยวนและเซียนบู๊ว่านเซี่ยงหรือเปล่า”
ไอ้หลิวและพวกหันมามองถานไถเก๋อแวบหนึ่ง
ยัยแก่หยางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สาวน้อยคนนี้เป็นใคร มาใหม่เหรอ พื้นฐานเป็นยังไง”
ไอ้หลิวกวาดตามองแล้วพูดว่า “พัดเมฆเพลิง ยัยหนูตระกูลถานไถ”
เซวียนหยวนส่ายหน้าพูดว่า “เหลาะแหละมาก พื้นฐานแย่”
พูดจบ ทั้งสามคนละสายตาออกจากถานไถเก๋อ หลังจากนั้นมองลู่ฝานด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ไอ้อ้วนตงหัวเราะเหอะๆ แล้วพูดว่า “พวกนายสามคนพูดแรงจริงๆ ดูสิ พวกนายเกือบทำให้ยัยหนูคนนี้ร้องไห้แล้ว พวกนายสามคนเคลียร์กันได้หรือยัง”
ไอ้หลิวพูดเสียงดังว่า “ยัง พักสักสองสามวันแล้วค่อยสู้กันต่อ ครั้งนี้เรามาทำให้ดีงาม แข่งอะไรที่มันสูงส่งดีงามหน่อย กล้าไหมล่ะ”
ยัยแก่หยางพูดว่า “ทำไมจะไม่กล้าล่ะ มาสิ ไอ้เด็กลู่ฝาน นายรอเลย ฉันต้องเอานายมาเป็นศิษย์ให้ได้!”
เซวียนหยวนพูดอย่างเย็นชาว่า “มาสิ!”
ทั้งสามคนตะโกนเสียงดัง จากนั้นคนหนึ่งมาเอาไหเหล้าจากมือไอ้อ้วนตง แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้สีหน้าถานไถเก๋อซีดเผือด เธอได้ยินอะไรที่สุดยอดจากคำพูดของทั้งสามคน
ถานไถเก๋อหันมามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “เมื่อกี้ท่านเซียนบู๊ทั้งสามคน อยากรับนายเป็นศิษย์หมดเลยเหรอ”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ แต่ฉันยังไม่ทันตกลง พวกเขาก็สู้กันก่อนแล้ว”
ถานไถเก๋อตาเหลือก ท่าทางเหมือนเจออะไรที่น่าตกใจมากจนเกือบจะเป็นลม