เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1230
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1230
สรุปว่าวิธีพนันแบบไหนที่คิดออกมาได้ บ่อนพนันใหญ่ๆ เริ่มพากันใช้
ตามท้องถนนก็มีคนนับไม่ถ้วนเริ่มพูดคุยเรื่องรายชื่อที่เพิ่งออกมาใหม่
หลู่เฉิงเซี่ยงตระกูลหลู่มองท้องฟ้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลู่ยินเอ๋ย เธอมั่นใจหรือเปล่า ได้ยินว่าซ่งหยางนักบู๊เขตฮั่ว เป็นนักดาบที่สุดยอด ทักษะพลังดาบไร้เทียมทานในใต้หล้า”
หลู่ยินพูดอย่างออดอ้อนว่า “ปู่ ฉันไม่มั่นใจหรอก ปู่ดูฉันสิ เคลื่อนไหวไม่คล่อง จะสู้ซ่งหยางได้ยังไง อีกทั้งยังเป็นรอบแรกด้วย ถ้าแพ้ขึ้นมา ตระกูลหลู่ต้องอับอายมากแน่ๆ ปู่เอาขลุ่ยอายุยืนให้ฉันดีไหม ปู่ดูสิตระกูลอื่นเขาเอาอาวุธวิเศษออกมากันแล้ว”
หลู่เฉิงเซี่ยงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันรู้แล้วว่าเด็กอย่างเธอจ้องขลุ่ยอายุยืนจนตาเป็นมัน ช่างเถอะ ให้เธอใช้ก็ได้ ห้ามทำพังแล้วกัน!”
พูดพลาง หลู่เฉิงเซี่ยงเอาขลุ่ยไม้ยื่นให้หลู่ยิน
หลู่ยินรับมาทันที กอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ลูบพลางพูดว่า “ดูสิว่าครั้งนี้ใครจะขวางฉันได้อีก!”……
สุ่ยสือฉวนตระกูลสุ่ยคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเจ้าบ้าน ไม่พูดอะไรสักคำ
สุ่ยเจินหรานเจ้าบ้านตระกูลสุ่ย มองสุ่ยสือฉวนแล้วพูดว่า “นายแน่ใจเหรอว่าต้องการมัน”
สุ่ยสือฉวนพูดอย่างแน่วแน่ว่า “ครับเจ้าบ้าน ฉันต้องการมัน ถ้าไม่มีมัน ฉันไม่มีทางชนะเทียนชิงหยางได้!”
สุ่ยเจินหรานพูดว่า “ฉันคิดว่าถึงนายได้เกราะนรก ก็ยังสู้เทียนชิงหยางไม่ได้อยู่ดี”
สุ่ยสือฉวนพูดว่า “มีโอกาส! เจ้าบ้าน ให้ฉันได้สู้สักครั้งเถอะ!”
สุ่ยเจินหรานเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นสะบัดมือโยนของออกมาหนึ่งชิ้น
“ก็ได้ งั้นนายเอาไป!” ……
ที่ตระกูลสือ สือเฉินใช้มือจับโล่เสวียนเจวี๋ย เงียบไม่พูดอะไร
ลูกหลานตระกูลสือที่อยู่ข้างๆ กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สือเฉินยกมือขึ้นมาขัดจังหวะแล้วพูดว่า “อย่าพูด ฉันกำลังฟังเสียงของมันอยู่!”
พูดพลาง สือเฉินเคาะโล่เสวียนเจวี๋ยหนึ่งครั้ง เสียงอึกทึกดังขึ้น สือเฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “มันอยากเห็นอาวุธวิเศษของตระกูลอื่นจนทนไม่ไหวแล้ว”
……
อาคารบุปผาหยก เทียนชิงหยางใช้มือดึงผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “วันนี้ดูแลปรนนิบัติฉันให้ดี ฉันมีรางวัลให้!”
ผู้หญิงพูดด้วยสายตายั่วยวน “คุณชายเทียนไม่กลัวว่าวันนี้จะเหนื่อยเกินไป จนพรุ่งนี้ลงจากเตียงไม่ได้เหรอ”
เทียนชิงหยางหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “จะทำให้ฉันลงจากเตียงไม่ได้เลยเหรอ งั้นต้องดูว่าพวกเธอมีความสามารถหรือเปล่า”
พูดจบ เทียนชิงหยางปรบมือ ผู้หญิงสิบกว่าคนพุ่งเข้ามาหาเขา อ้าแขนออกทั้งสองข้าง แต่ละคนท่าทางเหมือนกำลังจะมาสู้กับฉันอย่างไรอย่างนั้น!
……
ซอยเก่าลึกลงไปในถนน
เถ้าแก่อ้วนกำลังเช็ดโต๊ะอย่างสบายใจ จู่ๆ มีผู้ชายแขวนน้ำเต้าเล็กๆ อยู่ที่เอวเดินเข้ามา
เมื่อเห็นเถ้าแก่อ้วน ผู้ชายยิ้มแล้วพูดว่า “อาเล็ก ฉันมาเยี่ยมอีกแล้ว”
เถ้าแก่อ้วนมองผู้ชายแล้วยิ้ม “เสี่ยวชี่นี่เอง นั่งสิ เดี๋ยวอาเล็กจัดเหล้าดีให้หนึ่งไห”
พูดพลาง เถ้าแก่อ้วนเอาไหเหล้าออกมาจากใต้โต๊ะ แล้วโยนให้เฟิงเสี่ยวชี่
เฟิงเสี่ยวชี่รับไหเหล้ามาแล้วพูดว่า “ไม่ได้มาหาอาเล็กนานแล้ว ทำให้ฉันคิดถึงจริงๆ!”
เถ้าแก่อ้วนหัวเราะเยาะแล้วด่าว่า “เด็กแล้วอย่างนายคงคิดถึงเหล้าของฉันสินะ อีกไม่กี่วันนายยังต้องแข่งขัน ดื่มน้อยๆ หน่อย ระวังจะสู้ไปสู้มาแล้วหลับ”
เฟิงเสี่ยวชี่หัวเราะร่าแล้วพูดว่า “แค่แข่งขันเอง มันก็แค่เท่านั้นแหละ ขอให้แพ้สักครั้งเถอะ!”
เถ้าแก่อ้วนพูดว่า “อวดดีเหมือนอาจารย์นายไม่มีผิด ไม่อวดดีนายจะตายไหม ฉันจะเตือนนายไว้ คู่ต่อสู้ของนายในวันพรุ่งนี้ไม่ธรรมดา”
เฟิงเสี่ยวชี่ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ธรรมดายังไง แข็งแกร่งสู้ฉันได้เหรอ”
เถ้าแก่อ้วนหัวเราะแล้วพูดว่า “ใช่ว่าจะเป็นเช่นนั้นเสมอไป เด็กเลวอย่างนายได้รับการถ่ายทอดจากศิษย์น้องฉันมาทั้งหมดจริงๆ คนทั่วไปอาจเอาชนะนายไม่ได้ แต่เด็กที่ชื่อลู่ฝาน เป็นลูกค้าประจำของที่นี่ ดื่มเก่งไม่แพ้นายเลย”
จู่ๆ เฟิงเสี่ยวชี่ตาเป็นประกาย เขาพูดว่า “ยังมีคนยอดเยี่ยมระดับนี้อยู่ด้วยเหรอ ดี ฉันคาดหวังขึ้นเรื่อยๆ แล้วล่ะ!”