เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1232

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1232

ในบรรดาคนพวกนี้ สีหน้าของหลิ่วเจินกับอู่จุนดูไม่สู้ดีเป็นที่สุด

หลิ่วเจินแอบกัดฟัน สีหน้าดำทะมึน

เขาแพ้อย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม ถ้าไม่เจอสือเฉิน ถ้าสือเฉินไม่มีอาวุธวิเศษในมือ ไม่ว่ายังไงใน 16 คนนั้นก็ต้องมีเขาอยู่

ส่วนอู่จุน จ้องเขม็งไปทางลู่ฝานแล้วกัดฟันกรอดไม่หยุด

การต่อสู้ของเขากับลู่ฝาน ทำให้ชื่อเสียงของเขาพังพินาศอย่างสมบูรณ์แบบ

เดิมทีควรเป็นโอกาสดีที่ทำให้เขามีชื่อเสียงในเมืองหลวงแท้ๆ แต่กลับโดนลู่ฝานเตะตัดขาซะอย่างนั้น จนถึงตอนนี้อู่จุนก็ยังไม่รู้ว่าลู่ฝานใช้วิชาอะไร ถึงมองข้ามขบวนร้อยอสูรยามวิกาลของเขา

อู่จุนแอบกัดฟันพูดว่า “ลู่ฝาน นายรอก่อนเถอะ รอให้แม่ฉันมาถึงก่อน นายต้องตายไร้ที่กลบฝังแน่นอน!”

หลังจากฉินอวิ่นพูดจบ ก็นั่งกลับลงไปช้าๆ

มองทั้ง 16 คนที่เต็มไปด้วยความฮึกเหิม ฉินซางต้าตี้พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ การแข่งขันวันนี้ต้องน่าดูมากแน่นอน เริ่มเถอะ!”

หัวหน้าองครักษ์เกราะทองเห็นฉินซางต้าตี้ขยับแขนเบาๆ จึงรีบพูดเสียงดังว่า “รอบแรก หลู่ยินสู้กับซ่งหยาง!”

จู่ๆ ซ่งหยางตบโต๊ะแล้วกระโดดออกมา

ร่างกายใหญ่มหึมาของเขาร่วงลงมาบนพื้น เหยียบจนทำให้พื้นหินศิลาดำเป็นรอยยุบลึกลงไปทันที

หลู่ยินค้ำไม้เท้าสองข้าง เดินเข้ามาช้าๆ ทั้งสองจ้องหน้ากันอยู่นาน

จู่ๆ ซ่งหยางดึงส่วนหน้าของเสื้อตัวเองออก พลังปราณรวมตัวกันเป็นดาบเพลิงยาว จ้องเขม็งไปทางหลู่ยิน

“สาวน้อยตระกูลหลู่ ฉันรู้ว่าวิชาของเธอชั่วร้ายมาก แต่ฉันไม่โดนวิชาของเธอหรอก เธอยอมแพ้ตอนนี้ยังทันนะ ป้องกันไม่ให้เนื้อตัวบาดเจ็บ!”

ซ่งหยางพูดพลางสะบัดดาบฟันไปด้านหน้าหลู่ยิน กำแพงเพลิงโผล่ขึ้นมาข้างหน้าหลู่ยินทันที ไฟลุกโชติช่วง

หลู่ยินเห็นภาพนี้ เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมาบนใบหน้าแล้วพูดว่า “พลังปราณแข็งแกร่งมาก ดูเหมือนถ้าสู้กันซึ่งหน้า ฉันคงสู้นายไม่ได้!”

พูดพลาง จู่ๆ ไม้เท้าทั้งสองอันในมือหลู่ยินเริ่มเปลี่ยนไป ขนนกโลหะออกมาจากในไม้เท้า ริบบิ้นสีขาวห่อหุ้มตัวหลู่ยินเอาไว้ เพียงพริบตาเดียว ไม้เท้าสองอันกลายเป็นปีกขนาดใหญ่สองอัน

เมื่อหลู่ยินสยายปีกสองข้าง ตัวเธอบินขึ้นสูงทันที

หัวเราะร่ามองซ่งหยางแล้วพูดว่า “แต่ถ้าฉันบินได้ นายต้องแพ้แน่นอน!”

พูดจบ หลู่ยินสะบัดมือเป็นฝ่ายลงมือก่อน

ขนนกโลหะร่วงลงมาเหมือนฝนกระบี่ ดาบยาวของซ่งหยางม้วน เปลวเพลิงลุกโชน

“รนหาที่ตาย!”

ซ่งหยางแผดเสียงดัง ดาบยาวเริ่มสะบัดอย่างบ้าคลั่ง

เปลวเพลิงกลายเป็นมังกรเพลิงไปทั่วทุกทิศ ซ่งหยางไม่ได้ปล่อยเกราะปราณออกมาบนตัว พลังปราณทั้งตัวกลายเป็นเปลวเพลิงโจมตี มังกรเพลิงพวกนั้นเหมือนดอกบัวเพลิงเบ่งบาน พุ่งเข้าไปฆ่าหลู่ยิน

ปีกทั้งสองข้างของหลู่ยินประกบกันอย่างรวดเร็ว กันเอาไว้ข้างหน้า โลหะประหลาดต้านทานมังกรเพลิงเอาไว้ได้ทั้งหมด ไฟแม้เพียงเล็กน้อยไม่สามารถโดนตัวหลู่ยินได้เลย แม้ที่ว่างรอบตัวเธอจะถูกเผาไหม้จนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วก็ตาม

ซ่งหยางแผดเสียงออกมา ตัวเขากลายเป็นเปลวไฟรูปกรวยพุ่งเข้ามา

ตัวหลู่ยินแกว่งเล็กน้อย จากนั้นกลายเป็นเงา พริบตาเดียวมีเงาของหลู่ยินออกมาเป็นสิบ

ในสนาม ยังมีไอน้ำลอยขึ้นมาบางๆ ด้วย

ซ่งหยางโจมตีไม่โดนหลู่ยิน เขาพลิกตัวลงมาบนพื้น ยกดาบยาวขึ้นมาด้านหน้า

ตอนนี้หลู่ยินสิบคนเอาขลุ่ยยาวออกมาพร้อมกัน หลู่ยินยิ้มแล้วพูดว่า “รีบสู้รีบจบเถอะ ฟังเพลงของฉันสักเพลง คลื่นพายุ!”

เมื่อพูดจบ หลู่ยินเป่าขลุ่ยเบาๆ เสียงขลุ่ยไพเราะดังเป็นจังหวะ

แต่วินาทีต่อมา ตัวของซ่งหยางเริ่มสั่นอย่างรุนแรง เห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าตัวของซ่งหยางกำลังลีบลง!

ซ่งหยางตะโกนด้วยความตกใจว่า “นี่มันเคล็ดวิชาบู๊อะไรกัน!”

หลู่ยินหยุดเป่าขลุ่ย แล้วตอบว่า “นี่คือขลุ่ยอายุยืน!”