เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1260

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1260

หูของผู้อาวุโสที่หลับตาอยู่ด้านล่างขยับเบาๆ เหมือนเห็นว่าลู่ฝานไม่ได้เลือกกระบี่เฮ่าหราน จึงขมวดคิ้วเบาๆ

ลู่ฝานดูอาวุธอื่นต่อ ที่นี่มีของดีเยอะจริงๆ คงใช้ได้แค่คำว่าของงดงามมากมายจนดูไม่ทันมาบรรยาย

“เกราะสัตว์เถาวัลย์” “ดาบห้าธาตุ” “ค้อนทรงพลัง”

ไม่ว่าจะเป็นอาวุธชิ้นไหนก็มีชื่อเสียงทั้งนั้น ของดีที่มาไม่ธรรมดา แน่นอนว่าถ้าไม่ใช่ของดีก็ไม่มีทางวางอยู่ตรงนี้

เหมือนหลู่ยินที่อยู่ข้างๆ เลือกเสร็จเป็นคนแรก เห็นเธอวิ่งอย่างรีบร้อนไปข้างผู้อาวุโสแล้วพูดเสียงเบาว่า “ฉันจะเอาเข็มพายุมังกรน้ำ!”

ผู้อาวุโสพยักหน้า สะบัดมือแล้วมีของชิ้นหนึ่งลอยมา หล่นลงข้างหน้าเขา “เดี๋ยวออกไปปลดผนึก แล้วจะให้เธอ!”

หลู่ยินตื่นเต้นจนหน้าแดงเถือก เหมือนได้อาวุธล้ำค่าไร้เทียมทานอย่างไรอย่างนั้น

ลู่ฝานมองเข็มพายุมังกรน้ำแวบหนึ่ง แค่เข็มมังกรขนาดเล็กเท่านั้น ของสิ่งนี้เก่งกาจมากเหรอ

ลู่ฝานครุ่นคิดครู่หนึ่ง จู่ๆ เขานึกขึ้นได้ว่าตอนเรียนอยู่ที่ตระกูลหลู่ เคยเห็นคำอธิบายเกี่ยวกับโครงสร้างอะไรบางอย่าง

อย่าบอกนะว่าหลู่ยินคิดจะใช้……

ลู่ฝานเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก ยัยเด็กนี่โหดเหี้ยมมากจริงๆ!

ถ้าเข็มพายุมังกรน้ำสามารถสนองความต้องการของโครงสร้างนั่นได้จริง แดนปราณฟ้าลงไปคงไม่มีใครสู้ได้แล้ว!

เมื่อเขาเจอหลู่ยินคงต้องระวังแล้วระวังอีก

เทียนชิงหยางยังคงเดินไปรอบๆ เขาแค่คิดจะมาดูเล่นๆ เท่านั้น เทียนชิงหยางคิดว่าตัวเองไม่ได้ขาดแคลนอาวุธอะไร

มีกระบี่มังกรคำรามในมือ ทั้งใต้หล้าไม่มีใครสู้ได้

เทียนชิงหยางมองซ้ายมองขวา

จู่ๆ เกราะหัวใจรูปร่างประหลาดดึงดูดสายตาเขา

กระจกปากว้า เหมือนของสิ่งนี้น่าสนใจมาก

สุ่ยสือฉวนกับสือเฉินเดินไปรอบๆ เหมือนกำลังหาอะไรกันอยู่

จู่ๆ ทั้งสองชนกัน สุ่ยสือฉวนแสยะยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า “สือเฉิน นายคงไม่ได้หาของสิ่งนั้นใช่ไหม!”

สือเฉินยิ้มแล้วพูดว่า “นายหมายถึงอะไร ทำไมฉันไม่เข้าใจเลย!”

ทั้งสองคนจ้องเขม็งไปทางอีกฝ่ายแล้วรีบหาต่อ

หลินหย่ากอดกระบี่หักมองไปรอบๆ หลังจากนั้นหยุดลงหน้าชุดเกราะอ่อนพอดีตัว

“เกราะเฟิงอวี้!”

หลินหย่าอ่านออกมาเสียงเบา หลังจากนั้นรอยยิ้มปรากฏตรงมุมปาก ของที่น่าสนใจ

เสอหลิงเดินพลางพูดเสียงเบาว่า ถ้ารู้แต่แรกคงไม่มาประเทศอู่อาน ของที่ประเทศเป่ยเสินดีกว่าที่นี่ทั้งนั้น”

เสอหลิงเดินกลับมาอย่างหมดคำจะพูด ของพวกนี้ไม่ถูกใจเขาสักชิ้น สู้ไม่เอาดีกว่า

ถังชิงยืนอยู่หน้าดาบเล่มหนึ่ง เขายืนอยู่นาน พึมพำออกมาไม่หยุดว่า “ในที่สุดก็เจอแกแล้ว!”

ลู่ฝานยังเดินเล่นอยู่ เขาคิดไว้ในใจแล้ว อีกเดี๋ยวไปบอกว่าเกราะเฟิ่งเซียนก็จบแล้ว

ตอนนี้แค่อยากมาดูอาวุธล้ำค่าต่างๆ เท่านั้น เปิดหูเปิดตาสักหน่อย

แต่ขณะนั้นเอง จู่ๆ ลู่ฝานเห็นของชิ้นหนึ่ง เป็นกระบี่ผุพังเล่มหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าในคลังบู๊จะมีของแบบนี้อยู่ด้วย

เมื่ออ่านคำอธิบายอย่างละเอียด ด้านบนเขียนไว้ว่าอู๋หมิง（นิรนาม）

ไม่มีคำอธิบายที่มาและขนาดของกระบี่เล่มนี้

ด้านล่างเขียนไว้เพียงประโยคเดียว สมบัติของอริยปราชญ์หวั่นหยาง ของที่เซียนบู๊หยูยินแย่งชิงไป

ลู่ฝานอ่านชื่อทั้งสองคน รู้สึกเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

ขณะนั้นเอง จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่านิ้วตัวเองร้อนขึ้นมา

เมื่อมองดู แหวนเจ้าบ้านของตัวเองส่องแสงสลัวออกมา

นี่มันอะไรกัน